Εθνικό Θέατρο: Μεγάλα έργα και σημαντικοί καλλιτέχνες στις χειμερινές παραστάσεις
Σημαντικά έργα κλασικών αλλά και σύγχρονων συγγραφέων, Ελλήνων και ξένων, με βαριές σκηνοθετικές υπογραφές και ερμηνείες από καταξιωμένους αλλά και νέους ταλαντούχους ηθοποιούς περιλαμβάνει ο προγραμματισμός τουΕθνικού Θεάτρου για την νέα καλλιτεχνική περίοδο.
Αναστασία Κουκά
Η νέα σαιζόν στο Εθνικό Θέατρο ξεκινά οκτώ ολόκληρους μήνες μετά το σφράγισμα των κλειστών θεατρικών χώρων, λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού, και με ειδικές συνθήκες στη λειτουργία τους στις οποίες όλοι οφείλουμε να προσαρμοστούμε προκειμένου να έχουμε την δυνατότητα να απολαμβάνουμε, στην δύσκολη αυτή συγκυρία, τις ευεργετικές συνέπειες της θεατρικής εμπειρίας.
Από την «Κυρία του Μαξίμ» του Ζωρζ Φεντώ μέχρι τον «Γυάλινο Κόσμο» του Τενεσί Ουίλιμας και από το «Σ' εσάς που μ' ακούτε» της Λούλας Αναγνωστάκη μέχρι το «Φεγγάρι από Χαρτί» των Ρέππα – Παπαθανασίου οι 13 συνολικά παραστάσεις που θα φιλοξενήσουν τον φετινό χειμώνα οι διαφορετικές σκηνές του Εθνικού Θεάτρου έχουν την δική της ξεχωριστή βαρύτητά η καθεμία και όλες μαζί καλύπτουν μια ευρύτατη γκάμα προτιμήσεων.
Κάποιοι από τους σημαντικότερους σύγχρονες Έλληνες σκηνοθέτες, μεταξύ των οποίων και οι Θωμάς Μοσχόπουλος, Στάθης Λιβαθινός, Γιάννης Κακλέας, Γιώργος Νανούρης, Δημήτρης Τάρλοου κ.α. οδηγούν καταξιωμένους ηθοποιούς όπως οι Όλια Λαζαρίζου, Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Θανάσης Αλευράς, Λένα Παπαληγούρα κ.α., μαζί με αυτούς και το κοινό, σε νέα γοητευτικά θεατρικά ταξίδια από εκείνα που σε κάνουν να ξεχνάς, έστω και για λίγο, το γκρίζο τοπίο που μάς περιβάλλει.
Κλείσιμο
«Κατακλυσμούς ποτέ δε λογαριάσαμε/ μπήκαμε μέσ΄στα όλα και περάσαμε»: Τους παραπάνω στίχους του Οδυσσέα Ελύτη επέλεξε ο καλλιτεχνικός διευθυντής τουΕθνικού Θεάτρου Δημήτρη Λιγνάδη για να κηρύξει, συμβολικά, την έναρξης της νέας καλλιτεχνικής περιόδου η οποία έρχεται σε μια εξαιρετικά κρίσιμη και με ειδικές συνθήκες περίοδο, οκτώ ολόκληρους μήνες μετά το σφράγισμα των κλειστών θεατρικών χώρων λόγω της πανδημίας του κορωνοϊού.
«Ας γίνει, για τη θεατρική χρονιά που ξεκινάει, αυτός ο στίχος του Οδυσσέα Ελύτη αφετηρία και έμπνευση για το Εθνικό μας Θέατρο. Για το Εθνικό μας Θέατρο που από την έναρξη της πανδημίας στον τόπο μας, με θυσίες πολλές και αγώνες πολλών, άντεξε. Και συνεχίζει και τούτο τον χειμώνα να επιτελεί την ιστορική αποστολή του. Για το Εθνικό μας Θέατρο, που δεν σταμάτησε ποτέ να δοκιμάζει και να δυναμώνει τις αντοχές του, που δεν έπαψε ποτέ να αιμοδοτεί τον πολιτισμό μας» λέει χαρακτηριστικά ο Δημήτρης Λιγνάδης και προσθέτει με νόημα: «Μένουμε ζωντανοί και δυνατοί. Κλυδωνιζόμαστε αλλά δεν κλονιζόμαστε. Είμαστε έτοιμοι να ανοίξουμε τις πόρτες μας και τις καρδιές μας, για να υποδεχτούμε τον θεατή. Τηρώντας σχολαστικά τα μέτρα. Αλλά και διατηρώντας την άμετρη πίστη, ότι το θέατρο αντιτάσσεται στη δυστοπία και στον φόβο. Σας καλώ να εμπιστευτείτε και να στηρίξετε το θέατρο. Για να διατρανώσουμε όλοι μαζί ότι η θεατρική λειτουργία –το αριστοτελικό «...χαίρειν τοις μιμήμασι πάντας»– είναι μοναδική και αναντικατάστατη. Στους αιώνες.»
ΑΝΑΛΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ
ΚΤΗΡΙΟ ΤΣΙΛΛΕΡ
ΚΕΝΤΡΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
Η κυρία του Μαξίμτου Ζωρζ Φεντώ
Έναρξη 21/10
Ο Ζορζ Φεντώ, απόγονος του Μολιέρου και ανανεωτής του βωντβίλ, είναι οξυδερκής παρατηρητής της κοινωνίας και των συμπεριφορών και κυνικός σχολιαστής των κακώς κειμένων. Δαιμόνιοι σκηνικοί μηχανισμοί, πνευματώδης σάτιρα και ανθρώπινες ψυχές σε φρενήρη αγωνία, απίθανες συμπτώσεις που οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε μία έκρηξη που όμως δεν θα γίνει ποτέ είναι τα βασικά συστατικά της φάρσας. Η κυρία του Μαξίμ που γράφτηκε στο γύρισμα του αιώνα (1899) χάρισε στον συγγραφέα της έναν μεγαλοπρεπή θρίαμβο.
Διανομή (με αλφαβητική σειρά):
Θανάσης Αλευράς, Στέλλα Αντύπα, Αφροδίτη Αντωνάκη, Κωνσταντίνος Αρνόκουρος, Μελίνα Βαμπούλα, Ηλιάνα Γαϊτάνη, Θανάσης Δήμου, Ευαγγελία Καρακατσάνη, Έμιλυ Κολιανδρη, Κώστας Κορωναίος, Αυγουστίνος Κούμουλος, Πέλλα Μακροδημήτρη, Αθηνά Μουστάκα, Ελπίδα Νικολάου, Άννα Πατητή, Πέτρος Σκαρμέας, Γιώργος Τζαβάρας, Κώστας Φιλίππογλου, Γιάννης Φιλίππου, Δημήτρης Φουρλής, Γαλήνη Χατζηπασχάλη
Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος
«Η κυρία του Μαξίμ», σε σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου θα κάνει πρεμιέρα στις 21 Οκτωβρίου
Μολιέρος του Μιχαήλ Μπουλγκάκοφ
Ο Μολιέρος γράφτηκε το 1930, απαγορεύτηκε από τον Στάλιν και ήταν αιτία σύγκρουσης του συγγραφέα με τον Στανισλάφσκι. Όταν ανέβηκε πλέον στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας το 1936 κατέβηκε άρον άρον μόλις μετά από επτά παραστάσεις. Ο Μπουλγκάκοφ γοητεύτηκε από την προσωπικότητα του Μολιέρου, ιστορεί την τελευταία περίοδο της ζωής του, του θιάσου και του έργου του, τις ερωτικές του περιπέτειες, καθώς και τις σχέσεις του με την εξουσία και την εκκλησία. Παράλληλα βρίσκει τον τρόπο να μιλήσει ευφυώς για παρόμοια φαινόμενα στο θέατρο και στην πολιτική στη Ρωσία της εποχής του και να ξεσκεπάσει το δογματικό και ολοκληρωτικό καθεστώς.
Σε ένα πανδοχείο στο Ναύπλιο, την πρωτεύουσα του νεοσύστατου ελληνικού κράτους, μια παρέα ανδρών από διάφορα μέρη της Ελλάδας γιορτάζει τη νίκη των συμμαχικών δυνάμεων στη Ναυμαχία του Ναβαρίνου. Το πρώτο θεατρικό έργο της ελληνικής λογοτεχνίας μετά την απελευθέρωση, - σε μια νεοσύστατη χώρα που πρέπει να βρει τους τρόπους να ξεπεράσει τις δυσκολίες και να οργανωθεί - μεταφέρει με κωμικό τρόπο την ασυνεννοησία μεταξύ των ηρώων καθώς ο καθένας μιλάει το δικό του γλωσσικό ιδίωμα.
Μια παράξενη βιβλιοθηκάριος, συναρπαστικές ιστορίες κι ένας μονόκερος – πραγματικός ή μαγικός; Κανείς δεν ξέρει! Κι εκεί μαζί τους ο εντεκάχρονος Θωμάς έτοιμος να ζήσει τις μεγαλύτερες περιπέτειες της ζωής του… στον κόσμο της φαντασίας. Όταν όμως ο πόλεμος εισβάλλει πραγματικά στη ζωή του, ο μικρός Θωμάς, αλλαγμένος πια και πιο ώριμος, θα βρει την ελπίδα και τη γενναιότητα να αντιτάξει στη λαίλαπα του πολέμου, τη φωτιά που καίει μέσα του. Με αφορμή το μυθιστόρημα του συγγραφέα του War Horse Μάικλ Μορπούργκο, μια συναρπαστική παράσταση για όλη την οικογένεια με ζωντανή μουσική στην Κεντρική Σκηνή!
Σ’ εσάς που με ακούτε της Λούλας Αναγνωστάκη
Έναρξη 30/10
Στο τελευταίο έργο της η Λούλα Αναγνωστάκη τοποθετεί τη δράση στο Βερολίνο του 2001 όπου διαδηλώσεις και ταραχές δημιουργούν μια ατμόσφαιρα αγωνίας και φόβου. Οι ήρωές της «εγκλωβισμένοι» σε μια ζωή που δεν τους ικανοποιεί πια, σχεδιάζουν τρόπους διαφυγής. Και η ωμότητα της πραγματικότητας διαλύει τις ψευδαισθήσεις τους. Μόνο η Σοφία θα φτάσει κοντά στην ελευθερία πληρώνοντας βαρύ τίμημα.
Το πιο διάσημο και προσωπικό έργο του Τενεσί Ουίλιαμς, ένα «έργο μνήμης» όπως ο ίδιος χαρακτήριζε τον Γυάλινο Κόσμο, είναι ένα έργο για τις εύθραυστες ισορροπίες. Στη Νέα Υόρκη της μεγάλης Ύφεσης ο Τομ, ένας νεαρός ποιητής, ασφυκτιά στη δουλειά του και στο μικρό διαμέρισμα που μοιράζεται με τη μητέρα και τη μικρότερη αδελφή του, Λώρα, ένα φοβισμένο πλάσμα που προτιμά τη συλλογή του από γυάλινα ζωάκια από τους ανθρώπους. Ο καθένας από αυτούς έχει επιλέξει να βρει καταφύγιο στον δικό του φανταστικό τόπο σε μια προσπάθεια να αντέξουν το παρόν.
Το Φεγγάρι από χαρτί φωτίζει μια Αθήνα που δεν υπάρχει πια παρά μόνο στο παρελθόν, στα όνειρα και τις αναμνήσεις μας. Ρίχνει το φως του σε μια πόλη μαγική, μια γειτονιά στην οδό Αστυδάμαντος, και αφηγείται ιστορίες έρωτα, ενηλικίωσης, πόνου και ευτυχίας με φόντο τα ιστορικά γεγονότα της δεκαετίας του ’60. Ένα μουσικό έργο για όσα βρίσκονται πέρα από εκεί που μπορούν να περιγράψουν οι λέξεις.
Η εκπληκτική τριλογία του σημαντικότατου λογοτέχνη Μ. Καραγάτση που αποτελείται από τα μυθιστορήματα Ο Κοτζάμπασης του Καστρόπυργου, Αίμα χαμένο και κερδισμένο και Τα στερνά του Μίχαλου ζωντανεύει επί σκηνής στο Εθνικό Θέατρο με αφορμή την επέτειο των 200 χρόνων από την ελληνική επανάσταση. Παρακολουθούμε την Ιστορία μέσα από την προσωπική ιστορία του Μιχάλη Ρούση, του περίφημου Κοτζάμπαση, ενός ανθρώπου διψασμένου για ζωή και που δεν διστάζει να γίνει εξωμότης, προδότης αλλά και ήρωας.
Μουσικοί επί σκηνής: Γιώργος Δούσος, Κώστας Νικολόπουλος, Γιάννης Ριζόπουλος
ΣΚΗΝΗ «ΕΛΕΝΗ ΠΑΠΑΔΑΚΗ»
Η Στέλλα με τα κόκκινα γάντια του Ιάκωβου Καμπανέλλη
Σε μια εποχή που η ελληνική κοινωνία προσπαθεί να διαμορφώσει την ταυτότητα της και να ανακάμψει από τα ερείπια του Εμφυλίου, ο πατριάρχης της Ελληνικής μεταπολεμικής δραματουργίας προβάλει ένα μοντέλο γυναίκας που συγκρούεται με την εποχή της. Μιας γυναίκας που θέλει να ορίζει η ίδια τον εαυτό της, να ζει τον έρωτα χωρίς όρια και να μην συμβιβάζεται με τα κοινωνικά «πρέπει».
Ταυτότητα παράστασης
Σκηνοθεσία: Γιάννος Περλέγκας
Σκηνικά, κοστούμια: Λουκία Χουλιάρα
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Μουσική επιμέλεια: Γιάννος Περλέγκας
Συνεργάτης στη μουσική επιμέλεια: Στράτος Γκρίντζαλης
Κίνηση: Μαρκέλλα Μανωλιάδου
Βοηθός σκηνοθέτη: Μάγδα Καυκούλα
Στη σκηνή του θεάτρου, το ποιητικό έργο που απασχόλησε τον εθνικό μας ποιητή Διονύσιο Σολωμό περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο (1834-1847), εμπνευσμένο από την πολιορκία της πόλης του Μεσολογγίου και την ιστορική Έξοδο, τη νύχτα μεταξύ 10ης και 11ης Απριλίου 1826. Ένα έργο για την ελευθερία, για τον αγώνα του ανθρώπου να κρατήσει το πνεύμα του ελεύθερο ακόμα και στους πιο ζοφερούς καιρούς.
Μουσικοί επί σκηνής: Θοδωρής Βαζάκας, Χρήστος Γιάκκας
ΣΚΗΝΗ «ΚΑΤΙΝΑ ΠΑΞΙΝΟΥ»
Παίζοντας το θύμα των Όλεγκ και Βλαντιμίρ Πρεσνιακόφ
Έναρξη 16/10
Δύο από τους γνωστότερους σύγχρονους Ρώσους εκπροσώπους του «νέου δράματος», αφηγούνται στη μαύρη κωμωδία τους την ιστορία του νεαρού Βάλια που εργάζεται παίζοντας το ρόλο του θύματος σε αναπαραστάσεις εγκλημάτων. Μια αναπαράσταση είναι και η καθημερινότητά του αλλά και η ζωή των άλλων, μέσα σ’ ένα σύμπαν εχθρικό και πέρα για πέρα παράλογο.
ΕΡΕΥΝΗΤΙΚΗ ΣΚΗΝΗ
ΣΚΗΝΗ «ΚΑΤΙΝΑ ΠΑΞΙΝΟΥ»
Μήδεια του Ευριπίδη
Πλασμένη από έρωτα και εκδίκηση, η Μήδεια, μία από τις πιο τραγικές ηρωίδες του Ευριπίδη, αποτρέπει κάθε απλή ανάγνωση, καθώς υλοποιεί το αδιανόητο: την παιδοκτονία. Πρόσωπο πολυδιάστατο, αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στα μητρικά της αισθήματα και την επιθυμία της για εκδίκηση. Σε ξένο τόπο, προδομένη και αντιμέτωπη με απροσδόκητες διαψεύσεις, η πριγκίπισσα – μάγισσα, σκοτώνει ό,τι πολυτιμότερο έχει, και γίνεται η ίδια η κυριότερη μέτοχος του πόνου που επιφέρει η φρικιαστική πράξη της.
Μουσικοί επί σκηνής (αλφαβητικά):
Παναγιώτης Μανουηλίδης, Βασίλης Μαντζούκης, Νίκος Παπαϊωάννου
Βάκχεςτου Ευριπίδη
Το τελευταίο και πιο αινιγματικό έργο του Ευριπίδη, γραμμένο το 407 π.Χ. ,λίγο πριν το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου και την ήττα της Αθήνας, ανεβάζει για πρώτη φορά στην Τραγική Σκηνή τον θεό Διόνυσο, τον θεό που προσφέρει στους ανθρώπους την ελευθερία από τα δεσμά του πολιτισμού και του ορθολογισμού. Ο Πενθέας, - ο σύγχρονος λογικοκρατούμενος άνθρωπος- δέσμιος των ορίων και του εγωκεντρισμού του, αμφισβητεί τον θεό και μοιραία συντρίβεται από αυτόν, αφού όμως πρώτα γίνει το τελετουργικά ταμένο θύμα του.
