Ποιος έβαλε τον Φρανκ Σινάτρα να τραγουδήσει... Μπρίτνεϊ Σπίαρς;

Πώς θα σάς φαινόταν αν ακούγατε τον Φρανκ Σινάτρα να τραγουδά με την μοναδική μπάσα φωνή του την ποπ επιτυχία της Μπρίτνεϊ Σπίαρς «Toxic» ή τον βασιλιά του ροκ εν ρολ Έλβις Πρίσλεϊ να λινκίζεται ερμηνεύοντας το χορευτικό «Never Gonna Give You Up» του ποπ σταρ της δεκαετίας του '80 Ρικ Άστλεϊ; Τα πιθανά συναισθήματα που θα μπορούσε να νιώσει κανείς κυμαίνονται από την έκπληξη και το γέλιο μέχρι την αποστροφή και τον τρόμο! Διότι και οι δύο αυτοί σπουδαίοι καλλιτέχνες έχουν εγκαταλείψει τα εγκόσμια εδώ και δεκεατίες οπότε πώς είναι δυνατόν να τραγουδούν κομμάτια τα οποία, όχι μόνον δεν έχουν καμία σχέση με το μουσικό ύφος τους αλλά γράφτηκαν πολλά χρόνια μετά τον θάνατό τους; Και πόσο ευχάριστη μπορεί να είναι η κατασκευασμένη επιστροφή ενός εκσυγχρονισμένου φαντάσματος του παρελθόντος;

Κι όμως η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο που και νεκρούς ανασταίνει πλέον! Η νέα τάση στα fake news, που ονομάζεται deepfake, υπογραμμίζοντας το μέγεθος του ψευδούς χαρακτήρα τους, έχουν αρχίσει να εισχωρούν δυναμικά και στον χώρο της παγκόσμιας μουσικής βιομηχανίας δημιουργώντας νέες προοπτικές κέρδους, θέτοντας παράλληλα σημαντικά ηθικά αλλά και πρακτικά ζητήματα και βάζοντας σε κίνδυνο την ύψιστη αξία της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Το γεγονός μάλιστα ότι οι αντίστοιχες εταιρείες ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια στον παγκόσμιο ιστό, υποδεικνύει πως πρόκειται για μια τακτική η οποία  δεν αποτελεί απλά μία ακόμη εφήμερη μόδα αλλά μία σύγχρονη μέθοδο η οποία μπορεί να λάβει ανεξέλεγτες διαστάσεις.

Βασισμένα στην χρήση της τεχνητής νοημοσύνης τα deepfake τραγούδια δημιουργούνται με την βοήθεια αλγόριθμων που έχουν την δυνατότητα να αναλύουν και να επαναδημιουργούν, στη συνέχεια, φωνές και μάλιστα με απίστευτες λεπτομέρειες. Η «αναγέννηση» αυτή τους δίνει την δυνατότητα να χρησιμοποιήσουν τις φωνές σε οποιαδήποτε μουσική σύνθεση και κείμενο επιθυμούν. Η ίδια ακριβώς διαδικασία μπορεί να γίνει με τις κινήσεις και τις εκφράσεις του προσώπου των καλλιτεχνών – σε αυτήν την τεχνική έχουν στηριχθεί τα ολογράμματα - έτσι ώστε να το τελικό αποτέλεσμα να γίνεται ακόμη πιο αληθοφανές. Και κάπως έτσι τα όρια μεταξύ αλήθεια και ψέματος, αυθόρμητης καλλιτεχνικής δημιουργίας και κατασκευασμένου χωρίς ίχνος ανθρώπινου συναισθήματος μουσικού προϊόντος εκμηδενίζεται δημιουργώντας εφιαλτικά σενάρια για το μέλλον της μουσικής σε παγκόσμια επίπεδο.

Διότι η κατ΄αρχήν κωμική πτυχή με την οποία πρωτοπαρουσιάστηκε αυτό το φαινόμενο είναι, σαφέστατα, η πλέον ακίνδυνη σε σχέση με όλες τις άλλες που υποβόσκουν και αρχίζουν, με αργά αλλά σταθερά βήματα, να αναπτύσσονται στήνοντας μια παγκόσμια μουσική παραβιομηχανία που, σε αρκετές περιπτώσεις, δεν συνάδει με τον νόμο ενώ καταπατά, παράλληλα, το δικαίωμα του καλλιτέχνη να έχει την αποκλειστική διαχείρηση των επιλογών του. Ακόμη χειρότερα, χρησιμοποιούν καλλιτέχνες που δεν βρίσκονται πλέον στη ζωή τους οποίους «ανασταίνουν» με τους δικούς τους, βεβαίως, όρους.

Μπορεί λοιπόν ο θρυλικός Φρανκ Σινάτρα να δεχόταν να ερμηνεύσει κάποια κλασικά χριστουγεννιάτικα τραγούδια σαν κι αν αυτά που φέρεται να λέει τελευταία στις deepfake μουσικές πλατφόρμες, για το «Dancing Queen» των Abba, ωστόσο, θα προέβαλε, σίγουρα, έντονες αντιρρήσεις...Κι αν τέτοιου είδους ασύμβατοι μουσικοί συνδυασμοί δεν αποτελούν προσβολή στο έργο και την μνήμη σπουδαίων καλλιτεχνών, τότε τί αποτελεί;

Από την άλλη πλευρά σύγχρονοι επιτυχημένοι καλλιτέχνες της μουσικής σκηνής γίνονται υποκείμενα εκμετάλλευσης όταν η φωνή τους, οι κινήσεις τους, η συνολική τους εικόνα χρησιμοποίται για ένα οπτικο – ακουστικό αποτέλεσμα για το οποίο ούτε την συγκατάθεσή τους έχουν δώσει αλλά ούτε και πνευματικά δικαιώματα θα εισπράξουν. 'Ηδη μάλιστα κάποιοι, μεταξύ των οποίων και ο διάσημος Τζέι Ζ ο οποίος είδε τον εαυτό του να ραπάρει σε ρυθμούς...Μπίλι Τζόελ, έχουν προσφύγει στη δικαιοσύνη για ανάλογες περιπτώσεις. Στην κατηγορία αυτή παίζουν πολύ επίσης τα ονόματα της Τέιλορ Σουίφτ αλλά και της Σελίν Ντιόν.

Μουσική στο... έξυπνο τεχνολογικό μίξερ ανάλογα με την περίσταση

Η μόδα των μουσικών deepfake έχει προχωρήσει ακόμη ένα βήμα πιο κάτω από την ψεύτικη αναπαραγωγή φωνών και εικόνων. Είναι ήδη διαθέσιμοι αλγόριθμοι οι οποίοι εντοπίζουν, με μεγάλη ακρίβεια, τί είδους μελωδίες προτιμάμε ανάλογα με την συναισθηματική μας κατάσταση. Τί τραγούδια, δηλαδή, επιλέγουμε να ακούσουμε όταν είμαστε χαρούμενοι, λυπημένοι ή νευριασμένοι αλλά και ποιοι ήχοι και ρυθμοί μπορούν να μειώσουν το άγχος μας και να βελτιώσουν την διάθεσή μας. Κι όλο αυτό θα μπορούσε, υπό στενή βέβαια παρακολούθηση και πάντα με την συγκατάθεση των δημιουργών, να λειτουργήσει ακόμη και για θεραπευτικούς λόγους, η χρήση που γίνεται τελευταία, όμως, από τις deepface πλατφόρμες έχουν ως μοναδικό και αναμφισβήτο στόχο το κέρδος.

Κι έπειτα, πώς θα συνεχίσει να υπάρχει η διαχρονική μαγεία της επαφής με την μουσική εάν δεν την επιλέγουμε, δεν την αισθανόμαστε και κυρίως αν δεν προέρχεται από έναν συνδυασμό στιγμιαίας μοναδικής έμπνευσης και ανθρώπινου συναισθήματος; Πώς θα εκφράζεται ο καλλιτέχνης με τον τρόπο που ο ίδιος έχει επιλέξει και πώς θα θυμόμαστε τους μεγάλους, τους κορυφαίους ερμηνευτές και συνθέτες που δεν βρίσκονται πια ανάμεσά μας όταν οταν ο Φρέντι Μέρκιουρι θα γίνεται Τζάστιν Μπίμπερ και η Μαρία Κάλλας, Μαντόνα;

Ειδήσεις σήμερα: 

Αγωνία για τη δεύτερη ημέρα της τηλεκπαίδευσης - Webex: Έχουμε αντιμετωπίσει τα προβλήματα

Τον Δεκέμβριο η αποσυμπίεση του ΕΣΥ: Αύξηση 30% σε πέντε μέρες στα κατειλημμένα κρεβάτια λόγω κορωνοϊού!

Ποιο είναι το νέο μέλος στις ενημερώσεις του υπουργείου - «Κλειδί» ο ρόλος της Βάνας Παπαευαγγέλου