Κυνηγώντας την Χρυσή Αρκούδα!

Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος  μεταφέρει κάθε μέρα (ή όποτε δεν  ξεχαστεί κυνηγώντας την Χρυσή Αρκούδα  στο δρόμο τη νύχτα) τον παλμό, τις αφίξεις και τα παρασκήνια του μεγαλύτερου χειμερινού κινηματογραφικού φεστιβάλ.

Αγαπητό μου  Μπερλινολόγιο υπάρχει μια ανακολουθία στη μνήμη μου αλλά μη μου θυμώνεις γιατί δε θα το αντέξω κι από σένα. Μου φτάνει το βρίσιμο που έφαγα σε ένα site επειδή τόλμησα να πω ότι ο Κυνόδοντας δεν είναι εθνική υπόθεση για το αν κερδίσει στα Όσκαρ. Που σημαίνει ότι  με αυτό και κάτι άλλα στραβά που μου έχουν τύχει εδώ στο Βερολίνο, υπερθεμάτισα λίγο στο θέμα της βότκας και οι μνήμες μου προκύπτουν φλου αρτιστίκ και μουδιασμένες για να μην με πονάνε και πολύ.

Σιγά σιγά τελειώνει  και αυτό το Βερολίνο, και για  να σου είμαι ειλικρινής, στο χαοτικό κουβάρι του εγκεφάλου μου σίγουρα έχει παίξει ρόλο και το ότι δεν είδα κάτι που να κρατηθώ από αυτό για να μην πέσω και να τοποθετήσω τη μέρα που το είδα ως ορόσημο. Οι μεγάλες μου προσδοκίες από τον πολύ καλό συνήθως στη δουλειά του Κωνσταντίνο Γιάνναρη, έμειναν προσδοκίες και βούλιαξαν μαζί με το καράβι του στο «Man at the Sea».

Kρίμα μα την  αλήθεια, γιατί έχει πέσει πολύ  δουλειά και κόπος στην ταινία  και το βλέπεις, αλλά δεν αρκούν μόνο αυτά, όταν θαλασσοδέρνεσαι ανάμεσα σε διαλόγους σχολικής παράστασης, αλλαγές σκάντζα βάρδια του ρεαλισμού με μια ξώφαλτση ποιητικοσύνη και ερμηνείες από τους ηθοποιούς σε κατάσταση τουλάχιστον ύπνωσης, σε ένα σύνολο, που δε σε παίρνει μαζί του όσο κι αν θέλεις να παρθείς.

Λίγο πριν την  απονομή των αρκούδων δύο είναι οι ταινίες που ξεχωρίζουν με διαφορά από τις υπόλοιπες. Το ιρανικό «Nader and Simin, a separation» από τον σκηνοθέτη του «About Elly» Aσγκάρ Φαραντί ο οποίος και με την προηγούμενη ταινία του είχε δώσει δείγματα αλλά εδώ  πλέον, μεταμορφώνεται σε απόλυτο ελεγκτή των υλικών του, και πετυχαίνει μια απογείωση ομοιογενούς ανακατέματος διαφορετικών υλικών σε ένα οικογενειακό δραματικό θρίλερ γεμάτο ανατροπές και ένταση, που καταχειροκροτήθηκε στην αίθουσα.

Ο Ούγγρος μαέστρος Μπέλα Ταρ, με το «A Turin’s Horse» καταθέτει μια μοναδική (και εντελώς δυσβάσταχτη για τον περισσότερο κόσμο) μινιμαλιστική, αλληγορική κινηματογραφική εμπειρία εμπνευσμένη από το περιστατικό ενός αγρότη που μαστίγωσε το άλογο του μπροστά στα μάτια του Νίτσε προκαλώντας την κατάρρευση και την τρέλα  του φιλοσόφου.

Όχι, ο Νίτσε  δεν είναι το επίκεντρο, αλλά απλώς η αφορμή, εφ’ όσον στο κέντρο είναι η συνέχεια της ζωής του αλόγου και της οικογένειας αυτού του αγρότη μέσα από 30 αργές ποιητικές σεκάνς σε δυόμισι ώρες ταινία. Δε συνίσταται να την παρακολουθήσεις αν φλερτάρεις με την κατάθλιψη και αποτελεί την τελευταία κινηματογραφική κατάθεση του δημιουργού σύμφωνα με τις δικές του δηλώσεις.

Αν με ρωτάς  τώρα που με ρωτάς σε βλέπω, αν εγώ  προσωπικά θα ξαναπήγαινα να τον  δω τον Μπέλα Ταρ, σου απαντώ, «όχι» γιατί αφ’ ενός λέω να κόψω τα Πρόζακ αφ’ ετέρου είμαι και υποκούλτουρος και δε νογάω τα ψηλά νοήματα μόνο όταν είμαι ερωτευμένος  παραμυθιάζομαι με τις εντροπίες και τα τοιαύτα και τώρα δεν είμαι.
Προτιμώ τα πιο αλέγκρο πράγμα, όπως αυτός ο φοβερός τυπάς ο Ennio που είδα στην τέντα καμπαρέ Tipi και μέσα σε μια ώρα άλλαξε περίπου 50 χάρτινα κοστούμια μιμούμενος τους πάντες, αν τον δει ο Ζαχαράτος που έχει κολλήσει στη Ζωζώ και την Μιμή, όχι απλώς θα το κάψει το πτυχίο του, θα το κάνει και πυροτέχνημα. Καμπαρέ είπα και θυμήθηκα τον κακομοίρη τον Λι Ταμαχόρι, που έκανε μια ταινία για τον ψυχοπαθή γιο του Σαντάμ Χουσεΐν και τον σωσία του.
Έχω να αφοσιωθώ τόσο σε  ταινία μεσ’ το σινεμά χρόνια τώρα, αφού προς στιγμήν πίστεψα  ότι μπορεί να ήταν και καλό από τα απίστευτα που βλέπανε τα μάτια μου. Τρελό γέλιο το «The devil’s double» με τον μικρό Χουσεΐν να  απαγάγει ανήλικες από το δρόμο της Βαγδάτης να τις βιάζει και να αυτοκτονούν, ή να απαγάγει νύφες από το γάμο τους να τις βιάζει και να αυτοκτονούν και μετά να κάνει πάρτι με κόκες και να ξεκοιλιάζει τον εχθρό του και η κάμερα να ζουμάρει στο άντερο ενώ στο από μέσα δωμάτιο η ερωμένη του το κάνει με τον σωσία του και ο φωτισμός γίνεται εννιάμισι εβδομάδες.
Μαγεία. Είναι  να μην ανοίξω κι άλλο μπουκάλι μετά για να συνέλθω ειδικά όταν από κοντά μου περνάει ο Τζέραλντ Μπάτλερ, αγκαλιά με την θεϊκή Βανέσα Ρεντγκρέιβ κι έναν αγνώριστα δυναμικό Ρέιφ Φάινς ο οποίος υπογράφει και τη σκηνοθεσία στην μοντέρνα κινηματογραφική διασκευή του σεξπιρικού «Κοριολάνου»; Τι να το κάνεις το ταλέντο (που δεν το ‘χει ο έρμος ο Μπάτλερ) αν έχεις αυτό το σέξι ψεύδισμα με το στράβωμα στο στόμα και την περπατησιά την ποδοσφαιρική; Ταλέντο χρειάζονται μόνο περιπτώσεις σαν του Κόλιν Φερθ που μας επισκέφτηκε κι αυτός. Αλλά στο λέω Μπερλινολόγιο μου, αν ήταν να είμαι τόσο ταλαντούχος σαν τον Φερθ και να μου φορτώνουν από δίπλα μου την Έλενα Μπόναμ Κάρτερ, τότε χίλιες φορές κομπάρσα στο ρόλο της μαθήτριας της βιασμένης στην ταινία για τον Σαντάμ