«Ο Κήπος με τα συναισθήματα»: Το (ανατριχιαστικά) προφητικό παραμύθι που γράφτηκε όταν ακόμη οι αγκαλιές ήταν ελεύθερες

«Ένα είναι το συστατικό που κάνει ένα παραμύθι ξεχωριστό. Η αγάπη» ακούγεται σε μία χριστουγεννιάτικη διαφήμιση αυτό τον καιρό. Στις πρωτοφανείς συνθήκες πανδημίας που ζούμε, υπάρχει σίγουρα ένα ακόμη στοιχείο: η (σχεδόν προφητική) επικαιρότητά του.

Αυτός ακριβώς ο μοναδικός συνδυασμός ισχύει για το παραμύθι «Ο Κήπος με τα συναισθήματα», μία αυτοέκδοση της ψυχολόγου-ψυχοθεραπεύτριας Βίκυς Σακκή που επιδιώκει με αυτό το πρώτο της βιβλίο για μικρούς και οπωσδήποτε μεγαλύτερους αναγνώστες, να μοιραστεί το «χρυσό κλειδί» επιβίωσης στην εποχή του κορωνοϊού.

«Η ενασχόλησή μου για 20 χρόνια στον χώρο της ψυχικής υγείας ως ψυχοθεραπεύτριας, αναπόφευκτα με έχει οδηγήσει στην παρατήρηση τόσο της ανθρώπινης συμπεριφοράς αλλά και των αναγκών που έχουν οι άνθρωποι» εξηγεί στο protothema.gr η Βίκυ Σακκή, ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια, με ειδίκευση στο Family System Therapy.


«Δεν παύει να με εντυπωσιάζει ότι οι άνθρωποι είτε είναι 5, 15… 85 ετών, έχουν τις ίδιες συναισθηματικές ανάγκες. Έχουν την ανάγκη να είναι αποδεκτοί, αγαπητοί και να βρίσκονται σε στενή επαφή και επικοινωνία με τα σημαντικά για εκείνους άτομα. Το να εκφράσει κάποιος τα συναισθήματά του ακούγεται απλό, όμως στην πραγματικότητα οι άνθρωποι δυσκολεύονται πολλές φορές να τα αναγνωρίσουν, πόσο μάλλον να τα εκφράσουν. Η μοναξιά είναι ένας τεράστιος φόβος των ανθρώπων, είτε είναι παιδάκι είτε ενήλικας. Είναι τόσο μεγάλος ο φόβος της μοναξιάς που συναγωνίζεται τον φόβο του θανάτου» .

Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν, σε ένα μακρινό πλανήτη ζούσε η μικρή Ουρανία. Ο μπαμπάς της ήταν ο άρχοντας της καστροπολιτείας και είχε επιβάλλει στους υπηκόους του να μην αγγίζονται, να μην αγκαλιάζονται, να μην έχουν καμία σωματική επαφή, ούτε καν με τα ζώα και τα φυτά γύρω τους…

Κάπως έτσι ξεκινά η ιστορία στον «Κήπο με τα συναισθήματα», που μοιάζει ανατριχιαστικά προφητική για τη δυστοπική πραγματικότητα των ημερών μας.

Η Βίκυ Σακκή πρώτα την εμπνεύστηκε, μετά την έγραψε και τώρα τη ζει, όπως όλοι μας.


«’’Ο Κήπος με τα συναισθήματα’’ γράφτηκε κάποια χρόνια πριν, όταν η απειλή της πανδημίας ήταν μόνο περιεχόμενο ταινιών επιστημονικής φαντασίας. Ειλικρινά δεν φανταζόμουν ότι σήμερα που τελικά εκδόθηκε και κυκλοφορεί, έχει γίνει τόσο έντονη και αναγκαία απαραίτητη η ανάγκη να μην ξεχάσουμε να επικοινωνούμε, να μοιραζόμαστε και να αγκαλιαζόμαστε. Η πανδημία κάποια στιγμή θα ελεγχθεί, όμως το ρίσκο και ο κίνδυνος είναι οι άνθρωποι να μείνουν περισσότερο μόνοι» λέει η ίδια.

Η ανθρώπινη επαφή, η επικοινωνία, η έκφραση των συναισθημάτων, η χαρά της ανακάλυψης καινούργιων εμπειριών αλλά και η αλληλεπίδραση με ανθρώπους, ζώα και τη φύση, είναι στο επίκεντρο της ιστορίας.

«Πολλά χρόνια σκεφτόμουν να αποτυπώσω στο χαρτί τις ανάγκες αυτές και να περάσω το μήνυμα ότι η έκφραση των συναισθημάτων είναι δύναμη και όχι αδυναμία. Τι καλύτερο από το να γίνει με ένα παραμύθι; Τα παραμύθια απευθύνονται στα μικρά παιδιά, αλλά και για τους ενήλικες είναι μια καταπληκτική ευκαιρία να απενοχοποιήσουν το συναίσθημά τους» συνεχίζει.
«Ο στόχος των παραμυθιών άλλωστε, είναι να παρουσιάσουν την πραγματικότητα μέσω ενός φαντασιωτικού κόσμου που επιτρέπει στη φαντασία να ταυτιστεί με τους ήρωες και μαζί τους να νιώσει την ανακούφιση και τη λύτρωση που έρχεται, όταν μέσα από περιπέτειες τελικά το δίκαιο κερδίζει».

Σε αυτό το σχεδόν χειροποίητο παραμύθι της Βίκυς Σακκή, όλα έχουν μια βιωματική σύνδεση μαζί της. Τα ονόματα των ηρώων, η μικρή Ουρανία και ο συνομήλικος Γρηγόρης που γοητεύεται και την ακολουθεί στον μυστικό «Κήπο με τα συναισθήματα», είναι τα αληθινά ονόματα της γιαγιάς και του παππού της: «Έζησαν και γνωρίστηκαν έφηβοι ακόμα, στα πολύ δύσκολα χρόνια του πολέμου. Υπήρξαν πάντα αγωνιστές και πρωτοπόροι στη ζωή, και είναι υπεύθυνοι σε ένα μεγάλο βαθμό, για τους δικούς μου ανοιχτούς ορίζοντες στη σκέψη».

Αλλά και το σκυλάκι που πρωταγωνιστεί, ο Μπήντης -«στην ιστορία συμβολίζει την έκφραση των αγνών συναισθημάτων, τη διακριτική ανάδειξη καινούργιων ‘’δρόμων’’ και τη στήριξη των ηρώων σε κάθε στιγμή, χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του πατέρα μου»- είναι η παραλλαγή του Δημήτρης σε… μωρουδίστικη διάλεκτο. Ο γιος της, Αλέξανδρος, είχε εφεύρει μικρός αυτό το όνομα για τον παππού του.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συνεδρία που του ζήτησα να πει απλά τη φράση: «Σ’ αγαπάω»

«Στη διάρκεια των χρόνων που συνεργάζομαι με ανθρώπους και ακούω τη βαθιά αλήθεια τους και τις πραγματικές ιστορίες τους, έχουν υπάρξει πολλές περιπτώσεις που με έχουν αγγίξει ιδιαίτερα. Μια από αυτές που μου πυροδότησε τη σκέψη να γράψω κάτι για την δύναμη της έκφρασης των συναισθημάτων, ήταν όταν ήρθε σε μένα για θεραπεία ένα ζευγάρι που ήταν στα πρόθυρα του χωρισμού. Στην ουσία όλα τους τα θέματα δημιουργήθηκαν και γιγαντώθηκαν μέσα στον χρόνο, από την μη έκφραση συναισθημάτων και «ζεστής συμπεριφοράς» από την πλευρά του άντρα του ζευγαριού.
Πολύ γρήγορα ήταν ξεκάθαρο ότι ο άνθρωπος αυτός είχε έντονα συναισθήματα, αλλά τεράστια δυσκολία να τα επικοινωνήσει. Θεωρούσε ότι θα γινόταν ευάλωτος και αν κάτι δεν πήγαινε καλά στη σχέση, δεν θα το άντεχε. Είχαν φτάσει όμως μπροστά στον μεγαλύτερο φόβο του, τον χωρισμό.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ τη συνεδρία που του ζήτησα να πει απλά τη φράση: «Σ’ αγαπάω». Πέρασε μια ώρα που  προσπαθούσε να πει: «Σ' αγαπάω» και δεν το ολοκλήρωνε. Κυριολεκτικά στο τελευταίο λεπτό της συνεδρίας κατάφερε και την είπε. Τότε ξέσπασε σε κλάματα, με λυγμούς, για πάρα πολύ ώρα μετά.
Αυτή η φαινομενικά εύκολη άσκηση αποτέλεσε την αφετηρία για μια μεγάλη στροφή στη ζωή του ανθρώπου και κάπως έτσι η σχέση τους εξελίχθηκε στο «έζησαν αυτοί καλά …».

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη συναισθήματα (@syn_aisthimata)

Ήταν μόνιμα θλιμμένη… Δεν άντεχε να την ακουμπούν

«Άλλη μια ιστορία από τις πολλές που ενίσχυσε τη διάθεσή μου να αποτυπώσω στο χαρτί τη σπουδαιότητα των συναισθημάτων και της επαφής των ανθρώπων, είναι η ιστορία μια κοπέλας που ήρθε για ψυχοθεραπεία, με αφορμή τις πολλές φοβίες που είχε. Μία πολύ βασική ήταν ότι ενώ επιθυμούσε να έχει σχέσεις με άλλους ανθρώπους, δεν άντεχε να την ακουμπούν. Είχε κατά τα κοινωνικά κριτήρια μια πολύ επιτυχημένη ζωή, αλλά ήταν απίστευτα μόνη και μόνιμα θλιμμένη.
Υπήρχε μια πολύ σημαντική «λεπτομέρεια» στην ιστορία της. Όταν ήταν μωρό ακόμα, ο μπαμπάς της είχε ένα ατύχημα που τον παρέλυσε από τον λαιμό και κάτω. Η μαμά της είχε αναλάβει όλη τη φροντίδα του και της οικογένειας βέβαια. Οπότε η μαμά της δεν είχε ποτέ τον χρόνο να είναι ιδιαίτερα εκδηλωτική μαζί της.
Ένας πολύ μεγάλος φόβος των ανθρώπων είναι μήπως κάποιος τους στερήσει την ελευθερία τους. Δεν υπάρχει όμως χειρότερη ‘’φυλακή’’ από τον εγκλωβισμό που βιώνουν με το μπλοκάρισμά τους. Η κοπέλα αυτή τελικά τα κατάφερε και απελευθερώθηκε. Πάρα πολλοί άλλοι, όχι ακόμα».

Και επειδή ένα παραμύθι πρέπει να έχει πάντα ένα χαρούμενο τέλος – αλλιώς δεν είναι παραμύθι είναι μάλλον πραγματικότητα- στον «Κήπο με τα συναισθήματα» το Καλό νικάει τελικά. Και κάπως έτσι, τα γέλια των ανθρώπων από τον μακρινό πλανήτη της Ουρανίας είναι τόσο δυνατά που ακούγονται μέχρι τη Γη.
Μακάρι η Ουρανία να ακούσει (κάποια στιγμή, σύντομα) και τα δικά μας γέλια που θα ξεσπάσουν εκκωφαντικά από κάθε μεριά του πλανήτη. Όταν πια ο εφιάλτης του COVID-19 θα έχει γίνει ένα παλιό κακό όνειρο.  Και όλα θα είναι όπως πριν. Με ανοιχτές αγκαλιές, φιλιά και αγγίγματα ελεύθερα.