Τι είναι «λόμπινγκ» και τι δουλειά κάνει ο «λομπίστας»; - Οι απαντήσεις σε δύο βιβλία

Τι είναι το «λόμπινγκ»; Και τι δουλειά ακριβώς κάνει ένας «λομπίστα»; Στα δύο αυτά ερωτήματα, τα οποία όλο και συχνότερα τίθενται τα τελευταία χρόνια στη χώρα μας, φιλοδοξεί να απαντήσει ένα πολύ ενδιαφέρον συγγραφικό εγχείρημα που θέτει στη διάθεση του ελληνικού αναγνωστικού κοινού ο εκδοτικός οργανισμός «Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις» και ένας από τους λιγοστούς επαγγελματίες «λομπίστες» στην Ελλάδα.

Πρόκειται για ένα δίδυμο καλαίσθητων, ευσύνοπτων και ιδιαιτέρως χρήσιμων βιβλίων που οι τίτλοι τους είναι «Το Lobbying στην Ελλάδα» και «Το Lobbying στις Βρυξέλλες». Τα υπογράφει ένας από τους ελάχιστους, ίσως, επαγγελματίες δημοσίων/εταιρικών υποθέσεων στην Ελλάδα, ο κ. Ανδρέας Γιαννόπουλος, πρώην ειδικός γραμματέας της Βουλής των Ελλήνων και έχων μακρά θητεία τόσο στην πολιτική όσο και στις επιχειρήσεις, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Η πολύχρονη εμπειρία, άλλωστε, του συγγραφέα είναι το χαρακτηριστικό εκείνο που δίνει ιδιαίτερη αξία στα δύο βιβλία, καθώς το περιεχόμενό τους δεν συνιστά θεωρητική άσκηση, αλλά αποτελεί προσωπική μαρτυρία και καρπό πλούσιων παραστάσεων επί του πεδίου. Στις σελίδες τους ο αναγνώστης βρίσκει πληθώρα πληροφοριών για «το παρεξηγημένο, αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον, επάγγελμα του λομπίστα», όπως το χαρακτηρίζει ο κ. Γιαννόπουλος.

Ο συγγραφέας παρουσιάζει «από πρώτο χέρι» τον τρόπο που ασκείται το λόμπινγκ τόσο στη χώρα μας όσο και στη μια από τις δύο παγκόσμιες πρωτεύουσες της δραστηριότητας αυτής, στις Βρυξέλλες (η άλλη είναι, φυσικά, η Oυάσινγκτον). Τα δύο βιβλία, που είναι απολύτως συμπληρωματικά το ένα με το άλλο, «κάτι σαν ξαδέλφια», όπως επισημαίνει ο ίδιος ο συγγραφέας, ενημερώνουν, αποκαλύπτουν και διαφωτίζουν για το λόμπινγκ.

Ταυτόχρονα, όμως, διδάσκουν, όχι μόνο γνώση, αλλά και ήθος και ακεραιότητα. Διότι το ευαίσθητο επάγγελμα του λομπίστα –ή καλύτερα του επαγγελματία δημοσίων/εταιρικών υποθέσεων, όπως το αποδίδει στα ελληνικά ο κ. Γιαννόπουλο– οφείλει, κατά τον συγγραφέα, να υπόκειται σε αυστηρούς κανόνες δεοντολογίας και διαφάνειας.

Εξάλλου, αυτό είναι ίσως ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία που συγκρατεί κανείς ολοκληρώνοντας την ανάγνωση των δύο αυτών πρωτότυπων βιβλίων που είναι τα πρώτα που κυκλοφορούν στη χώρα μας και αναφέρονται στις έννοιες «λόμπινγκ» και «λομίστας». Είναι, όπως εναργώς αναδύεται μέσα από τις σελίδες του δίδυμου συγγραφικού πονήματος, η ανάγκη να θεσμοθετηθούν κανόνες στις σχέσεις μεταξύ πολιτικών και κρατικών αξιωματούχων με τους επαγγελματίες των δημοσίων/εταιρικών υποθέσεων.

Η διεθνής εμπειρία έχει σοβαρά παραδείγματα προς αντιγραφή και έμπνευση και στα καθ’ ημάς. Πάνε, άλλωστε, πολλά χρόνια από την τελευταία σχετική πρωτοβουλία, όταν, τη δεκαετία του ‘90, ο τότε Πρόεδρος της Βουλής, κ. Απόστολος Κακλαμάνης, είχε θέσει κανόνες ως προς τους χώρους του Κοινοβουλίου, όπου θα μπορούσαν οι βουλευτές να έρχονται σε επαφή με εκπροσώπους ομάδων πίεσης.

Η συγκεκριμένη πρωτοβουλία υπήρξε ένα συμβολικό, αλλά και συνάμα ουσιαστικό, πρώτο βήμα, το οποίο, ωστόσο, δεν έτυχε ανάλογης συνέχειας. Ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι έχει έρθει το πλήρωμα του χρόνου να ακολουθήσουν και άλλα τέτοια βήματα. Η γνώση υπάρχει, όπως και οι καλές πρακτικές από τα ευρωπαϊκά όργανα και άλλα κράτη.

Υπό αυτή την έννοια, τα δύο βιβλία, εκτός από το αυταπόδεικτο ενδιαφέρον του αναγνώστη που θέλει να μάθει για το λόμπινγκ και τους λομπίστες, συνιστούν συμβολή στον δημόσιο διάλογο για τις αμφιλεγόμενες σχέσεις πολιτικών και επιχειρήσεων, καθώς επίσης και για την πάντα επίκαιρη συζήτηση σχετικά με τους κανόνες διαφάνειας και πως αυτοί μπορούν να τηρηθούν.
Τα δύο βιβλία που μόλις κυκλοφόρησαν, είναι διαθέσιμα σε όλα τα κεντρικά βιβλιοπωλεία και μπορούν να αποτελέσουν ένα πολύ καλό εορταστικό δώρο.