Άγριες Μέλισσες: Ο Alex Sid έγραψε το πρώτο τραγούδι της σειράς με δανεική κιθάρα

Ένα από τα πολλά «μυστικά» που απολύφθηκαν μέσα από την δημοφιλέστατη τηλεοπτική σειρά «Άγριες Μέλισσες» ήταν μια νέα, εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μουσική δύναμη. Ο λόγος για τον Alex Sid, κατά κόσμον Αλέξανδρο Σιδηρόπουλο, ο οποίος υπογράφει τη μουσική και τα τραγούδια που συνοδεύουν τις σκηνές της σειράς δίνοντας τους μια αύρα διαφορετική, πιο δυνατή και συναισθηματική.

Είναι δύσκλο να περιγράψει κανείς την μουσική ταυτότητα του νέου αυτού δημιουργού που ξεκίνησε ανακαλύπτοντας το τεχνικό κομμάτι του ήχου για να συνεχίσει ως κινηματογραφικός συνθέτης. Κι αυτό γιατί οι μελωδίες του είναι όπως και η ζωή του: Λιτές αλλά πολύχρωμες, χαμηλόφωνες αλλά με μεγάλη συναισθηματική ένταση, ελληνικές αλλά και πλημμυρισμένες με ήχους από διάφορες γωνιές του κόσμου, απόκοσμες αλλά και τόσο οικείες! Ως πολυοργανίστας, εξάλλου, ο ίδιος είναι ταυτόχρονα δημιουργός και εκτελεστής του γοητευτικού μουσικού του σύμπαντος που προκαλεί τον ακροατή να τον ανακαλύψει.

Πότε ξεκίνησε το ταξίδι σας στον μαγικό κόσμο της μουσικής; Ποια ήταν τα πρώτα σας ακούσματα και πόσο κοντά ή μακριά βρίσκεστε σήμερα σε αυτά;

Για πολλά χρόνια δεν είχα ιδιαίτερη σχέση με την ελληνική μουσική. Στο σχολείο άκουγα μέταλ, ροκ, έπαιζα Γκάρι Μουρ στην κιθάρα. Μετά πήγα στην Αγγλία κι εκεί άκουσα τα πάντα. Πήγα για σπουδές στην ηχοληψία και έμεινα 15 χρόνια μόνιμα. Ερχόμουν στην Ελλάδα μόνο τα καλοκαίρια. Δούλευα σε στούντιο στο Λονδίνο όπου κάναμε κινηματογραφικό ήχο, sound design και mix. Ήμουν καθημερινά στο στούντιο από το πρωί μέχρι το βράδυ, με κάτι να παίζει στην οθόνη. Εκεί μυήθηκα στη γλώσσα του κινηματογράφου. Όλα αυτά δεν ξέρω αν με βοήθησαν στην σύνθεση σίγουρα όμως με έμαθαν πώς να μην παίζω άσχετα πράγματα πάνω σε μια εικόνα.

Στο πίσω μέρος του μυαλό σας υπήρχε πάντα η επιθυμία να δημιουργήσετε τη δική σας μουσική;

Η μουσική ήταν πάντα στόχος για μένα. Σταμάτησα να παίζω μόνο για ένα διάστημα εξαιτίας του ιδιαίτερα φορτωμένου προγράμματός μου. Είχα φθάσει στο σημείο να γυρίζω σπίτι και να μην θέλω να ακούω κανέναν ήχο. Αυτό ήταν ένα σοκ για μένα. Και μην φανταστείτε ότι έπαιρνα κανέναν μεγάλο μισθό. Ένα ποσό για να καλύπτω τις βασικές μου ανάγκες έπαιρνα. Κάποια στιγμή κουράστηκα με το συγκεκριμένο αντικείμενο γιατί ήταν κατά κύριο λόγο τεχνικό. Αποφάσισα λοιπόν να ταξιδέψω στον κόσμο.

Υπάρχει κάποιο από τα ταξίδια που κάνατε που να σάς άλλαξε, να σάς έκανε να δείτε τη ζωή με διαφορετικό τρόπο;

Το πιο σημαντικό για μένα ήταν το ταξίδι που έκανα, με την κοπέλα μου τότε γυναίκα μου σήμερα, στο Περού, στη Βολιβία, στο Εκουαδόρ, στη ζούγκλα. Μείναμε έξι ολόκληρους μήνες. Προσπαθήσαμε να ενσωματωθούμε στην κοινωνία. Νοικιάσαμε ένα μικρό διαμέρισμα στην πρωτεύουσα των Ίνκας και ζούσαμε μαζί με τους κατοίκους. Ζήσαμε απίστευτες περιπέτειες σε εκείνο το ταξίδι. Κάναμε ωτοστόπ, βρεθήκαμε σε κίνδυνο, ταξιδέψαμε σε καρότσες και φορτηγά με πετρέλαιο... Προσπάθησα μάλιστα να βρω δουλειά στην Αργεντινή και ζήσω μόνιμα εκεί. Τελικά δεν κατάφερα.

Πόσο εύκολο είναι από μια τέτοια περιπετιώδη ζωή να συμβιβαστεί κανείς με την καθημερινότητα, να μείνει σταθερός σε μία βάση, να κάνει οικογένεια και να προσπαθεί να μπει σε έναν χώρο με το οποίο δεν έχει καθόλου δεσμούς;

Αρκετά δύσκολο. Όταν μάλιστα επέστρεψα στην Ελλάδα, το 2012 η οικονομική κρίση βρισκόταν στο ζενίθ της. Στο χρονικό διάστημα από τότε μέχρι σήμερα έχω γράψει μουσική για ταινίες και λίγες θεατρικές παραστάσεις. Ήμουν τυχερός όμως γιατί είχα έναν φίλο, ο οποίος γνώριζε αρκετούς από το χώρο και αναζητούσε συνεργάτη εκείνη την περίοδο.

Και μετά ήρθαν οι...«Άγριες Μέλισσες»; Μοιραία λέτε αυτή η συνάντηση;

Ο Λευτέρης Χαρίτος, άκουσε μουσική που έγραψα για την ταινία «Echoes of th Past» του Νικόλα Δημητρόπουλου η οποία δεν έχει βγει ακόμη στις αίθουσες. Τού άρεσε και μού πρότεινε να γράψω για τις «Άγριες Μέλισσες». Μού είπε ότι η πλοκή της σειράς εξελίσσεται στον Θεσσαλικό Κάμπο της δεκαετίας του ΄'50 και το σενάριο είναι έντονα δραματικό. Μού ζήτησε λοιπόν να του στείλω ένα μουσικό θέμα για να ακούσει. Κι εγώ του έστειλα το «Κάθε Δειλινό» το οποίο, επειδή εκείνες τις μέρες βρισκόμουν στο Λονδίνο και δεν είχα μουσικά όργανα, το έγραψα με δανεική κιθάρα! Το «Μάτια Κλειστά» προέκυψε βλέποντας τις εικόνες από το συγκεκριμένο επεισόδιο. Ήταν η δραματική σκηνή του γάμου της Ελένης Σταμίρη με τον Σέργιο Σεβαστό.

Ακούγοντας κανείς τις μουσικές σας έχει την αίσθηση πως ο δημιουργός τους δεν είναι ένα αλλά πολλά διαφορετικά πρόσωπα, που έχουν ζήσει σε διαφορετικές εποχές και σε άλλες γωνιές του κόσμου. Πού αποδίδετε την ποικιλία του μουσικού σας κόσμου;

Η μουσική μου είναι η έκφραση των εικόνων που έχω δει και των συναισθημάτων που έχω βιώσει. Και τα ταξίδια σε μεταφέρουν σε εποχές διαφορετικές, σε κάνουν διαφορετικό άνθρωπο. Πηγαίνοντας για παράδειγμα στην Κούβα βρίσκεσαι σε μια εποχή εντελώς διαφορετική από αυτή που βιώνεις την δεδομένη στιγμή στην Αγγλία ή στην Ελλάδα. Όταν πάς στο Περού είναι σαν να βρίσκεσαι στην Ελλάδα της δεκαετίας του '50. Ακούς τους φυσικούς ήχους, βλέπεις έναν εντελώς διαφορετικό τρόπο ζωής.

Τι κοινό μπορεί να υπάρχει ανάμεσα στο παραδοσιακό μοιρολόϊ, τη σάμπα, το ζειμπέκικο και το μπλουζ; Πιο από τα παραπάνω μουσικά είδη αισθάνεσθε πως βρίσκεται πιο κοντά σας;

Το καθένα από αυτά τα είδη περιέχει ένα μικρό κομμάτι του εαυτού μου. Όλα είναι μέρη του προσωπικού ταξιδιού. Με βοηθάει, βέβαια και το γεγονός ότι παίζω πολλά μουσικά όργανα. Δεν είμαι βιρτουόζος μουσικός σε όλα τα όργανα. Παίζω χρόνια κιθάρα κι αν ξέρεις να παίζεις καλά ένα έγχορδο, είναι σχετικά εύκολα να χειριστείς και τα υπόλοιπα. Το σημαντικό είναι πώς τα συνδυάζεις όλα αυτά τα όργανα μαζί. Για μένα δεν είναι κάτι δύσκολο. Έχω τα όργανα μπροστά μου κι αρχίζω και χτίζω σταδιακά το τραγούδι με διάφορα μουσικά υλικά: κιθάρα, μπαγλαμάς, μαντόλα, ακορντεόν.

Οι μελωδίες σας πάντως είναι κατά κύριο λόγο δραματικές, σκοτεινές, φορτισμένες συναισθηματικά. Από πού προκύπτει αυτή η επιλογή;

Γενικά μού αρέσουν οι μελωδίες που δημιουργούν έντονα συναισθήματα. Πολλές φορές μάλιστα, όταν γράφω μουσική προσπαθώ να συγκρατήσω τον εαυτό μου για να μην φθάσω στην υπερβολή, στον στόμφο, στο μελό. Στόχος είναι πάντα στο συναίσθημα στη μουσική. Αυτό είναι που μένει. Όχι μια άρτια εκτέλεση ή τεχνική.

Πώς αποφασίσατε να ερμηνεύσετε ο ίδιος κάποια κομμάτια σας;

Εγώ δεν είμαι τραγουδιστής. Θα έλεγα πως το κομμάτι της ερμηνείας μού προέκυψε εντελώς αυθόρμητα.

Δέσατε βέβαια πολύ καλά και με την Ουρανία Πατέλη που έγραψε τους στίχους των τραγουδιών που ακούγονται στις «Άγριες Μέλισσες»...

Αυτή ήταν μία ακόμη ευτυχής και εντελώς τυχαία συγκυρία. Είναι απίστευτος  ο τρόπος που γνωριστήκαμε. Μια μέρα έπινα μια μπύρα στην Ερμού όταν με πλησίασε κάποιος μακρινός συγγενή τον οποίον ούτε θυμόμουν καλά καλά. Όταν, πάνω στη συζήτηση, τού είπα πως ψάχνω για στιχουργό μού είπε πως έχει μια φίλη φαρμακοποιό που γράφει εξαιρετικούς στίχους. Επέμενε μάλιστα πολύ. Δεν γνώριζα και κάποιον άλλο οπότε της πρότεινα να συνεργαστούμε. Όταν μάλιστα μού έστειλε τους στίχους για το τρίτο κομμάτι, το βαλς «Για δυο ζωές ακόμα» νιώσαμε και οι δύο μια μεγάλη συγκίνηση για την επικοινωνία που υπήρχε μεταξύ μας Δέσαμε αμέσως!

Προσφάτως κυκλοφόρησε και ένα διεθνές άλμπουμ σας, το «Home» το οποίο κινείται σε διαφορετικούς μουσικούς δρόμους. Το δουλεύατε παράλληλα με την μουσική για το σίριαλ;

Αυτό ήταν ένα πρότζεκτ που ξεκίνησα πριν από αρκετά χρόνια. Ήταν το διάλλειμά μου από την εντατική δουλειά την εποχή του Λονδίνου.

Υπάρχουν δημιουργοί που απορρίπτουν τις τηλεοπτικές προτάσεις καθώς τις ταυτίζουν με την εμπροτικότητα και την έλλειψη ποιότητας. Ποια είναι η δική σας άποψη πάνω σ' αυτό;

Διαφωνώ. Άλωστε η τηλεόραση πλέον έχει προχωρήσει πολλά βήματα μπροστά και φιλοξενεί εξαιρετικές δουλειές. Σήμερα η τηλεόραση συναγωνίζεται επάξια τον κινηματογράφο, σε ορισμένες περιπτώσεις μάλιστα καταφέρνει να τον ξεπεράσει. Εγώ δεν έχω στεγανά στη δουλειά μου. Μου αρέσει η ποικιλία, μου αρέσει να δοκιμάζω νέα πράγματα. Προσπαθώ να μην επαναπαύομαι σε ότι έχω κάνει καλά μέχρι σήμερα.

Έχετε εργαστεί πολλά χρόνια στο εξωτερικό. Πόσο διαφορετικές είναι εκεί οι συνθήκες της μουσικής βιομηχανίας;

Οι διαφορές, τουλάχιστον στον χώρο του κινηματογράφου, από τον οποίο έχω εγώ εμπειρία, είναι πάρα πολλές. Η μέρα με τη νύχτα. Έξω υπάρχει ένα οργανωμένο σύστημα στο οποίο όλα δουλεύουν ρολόϊ. Εδώ αντιθέτως οι άνθρωποι που δουλεύουν για τον κινηματογράφο, κυρίως οι τεχνικοί, αντιμετωπίζουν τεράστια προβλήματα.

Οι στόχοι σας για το μέλλον ποιοι είναι;

Δεν βάζω μακροπρόθεσμους στόχους. Οι συνθήκες, άλλωστε, που αλλάζουν διαρκώς, δεν επιτρέπουν κάτι τέτοιο. Από κει και πέρα θέλω πολύ να ξεκινήσω να κάνω ζωντανές εμφανίσεις. Το προσπάθησα τους προηγούμενους μήνες αλλά μάς χάλασε τα σχέδια ο κορωνοϊός. Αν όλα πάνε καλά, θα κάνω κάποιες συναυλίες στην Ελλάδα με την Αναστασία Μουτσάτσου και τη Δανάη Μιχαλάκη. Θέλω επίσης να ετοιμάσω έναν ακόμη αγγλόφωνο δίσκο. Προς το παρόν όμως απολαμβάνω όλα αυτά τα καλά που μού έχουν συμβεί και κυρίως την αγάπη και τα θετικά σχόλια που λαμβάνω από τον κόσμο.