Η «Πανούκλα» του Αλμπέρ Καμύ ανεβαίνει στη σκηνή του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης
11.02.202106:18
Ένα έργο τραγικά επίκαιρο με πρωταγωνιστή τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη
Μέσα σε μία εποχή που έχει καταγραφεί ήδη ως σταθμός στη σύγχρονη παγκόσμια ιστορία, η «Πανούκλα» του Αλμπέρ Καμύ, επίκαιρη όσο ποτέ, ετοιμάζεται να μεταφερθεί στη σκηνή του «Θεάτρου» του Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης, υπό τη σκηνοθετική ματιά του Γιώργου Οικονόμου και με πρωταγωνιστή τον Πυγμαλίωνα Δαδακαρίδη.
Με τη συγκυρία των κλειστών θεάτρων, η «Πανούκλα» αποφάσισε να ξεκινήσει το ταξίδι της online μέσα από την ηλεκτρονική της στέγη www.panoukla.gr. Πρόκειται για μια νέα ιστοσελίδα μέσα στην οποία, ο αναγνώστης μπορεί να βρει ιστορικές πληροφορίες για το σημαντικό έργο του Καμύ, απόψεις και προβληματισμούς για τη σύγχρονη πραγματικότητα με αφορμή την πανδημία και τον φασισμό που παραμονεύει, αλλά και όλες τις χρήσιμες πληροφορίες για την παράσταση που δυναμικά θα εξελίσσεται μέσα στην ηλεκτρονική της κατοικία, μέχρι να φτάσει στη θεατρική της σκηνή.
Η παράσταση στηρίζεται στη θεατρική διασκευή του σκηνοθέτη και συγγραφέα Neil Bartlett που ανέβηκε στο Λονδίνο το 2017. Πρόκειται για μια πολύ σύγχρονη, λιτή και δυναμική θεατρική προσέγγιση του αριστουργηματικού μυθιστορήματος το οποίο εκτός από διαχρονικό είναι και τελείως επίκαιρο. Η συνεχής κι απροσδόκητη επαφή του κειμένου και οι αφηγηματικές του συμπτώσεις με την εμπειρία της πανδημίας του 2020 αλλά και την παγκόσμια συζήτηση για τις ατομικές ελευθερίες, την κοινωνία των πολιτών, την αλληλεγγύη, τα σύννεφα του φασισμού και του ρατσισμού, δεν παύουν να συγκινούν και να κινητοποιούν τον θεατή της παράστασης.
Η Πανούκλα του Αλμπέρ Καμύ εκδόθηκε στην Γαλλία το 1947. Στις τελευταίες σελίδες της ένας από τους κεντρικούς ήρωες τοποθετείται: «Αποφάσισα να μην είμαι κι εγώ ένας από αυτούς που θα σιωπήσουν. Θα μιλήσω και θα δώσω την δική μου μαρτυρία, για να μείνει μια έστω και μια μακρινή ανάμνηση της αδικίας και της βίας που ο κόσμος υπέστη. Θα μιλήσω για να καταγράψω όσο πιο απλά μπορώ τι διδαχτήκαμε στα χρόνια της πανούκλας. Ότι τελικά ο άνθρωπος προκαλεί περισσότερο θαυμασμό παρά μίσος και απελπισία»...