Γρηγόρης Μπιθικώτσης - Άκης Πάνου: Οι μουσικές συναντήσεις των δύο «κορυφών» του λαϊκού τραγουδιού που «Κλείσαν τα μάτια»» σαν σήμερα
Η ιστορία πίσω από το πιο γνωστό και επιτυχημένο τραγούδι τους
Αναστασία Κουκά
Δύο στυλοβάτες του ελληνικού λαϊκού τραγουδιού, δύο σπουδαίοι καλλιτέχνες με σπάνιο ταλέντο, δύο δημιουργοί που μάς χάρισαν ανεπανάληπτους λαϊκούς ύμνους, που παρεμένουν μέχρι σήμερα, δεκαετίες ολόκληρες μετά την κυκλοφορία τους ανέγκιχτες από το χρόνο... Ο λόγος για την Γρηγόρη Μπιθικώτση και τον Άκη Πάνου που τα έφερε έτσι η μοίρα να φύγουν από τη ζωή την ίδια μέρα! Σαν σήμερα, 7 Απριλίου του 2000 ,έκλεισαν για πάντα τα θλιμμένα μάτια του Άκη Πάνου ενώ πέντε χρόνια μετά σίγησε η μεγάλη φωνή του Σερ του ελληνικού τραγουδιού. Μια τραγική σύμπτωση η οποία, σε κάθε περίπτωση, σφράγισε ανεξίτηλα την συγκεκριμένη μέρα ως σταθμό της μεγάλης απώλειας δύο καλλιτεχνικών προσωπικοτήτων που, με τον δικό του μοναδικό τρόπο ο καθένας, έγραψαν μουσική ιστορία.
Οι δρόμοι τους ήταν παράλληλοι για πάρα πολλά χρόνια. Ο Μπιθικώτσης μεγαλουργούσε αρχικά ως συνθέτης μεγάλων επιτυχίων και στη συνέχεια ως ερμηνευτής ενώ ο Άκης Πάνου θεωρούνταν μέτρ του λαικού στίχου. Υπήρξε ωστόσο μια περίοδος που συναντήθηκαν φέρνοντας πλάϊ – πλάι δύο κορυφές. Το αποτετέλεσμα της συνεργασίας τους ήταν 11 τραγούδια με κορυφαίο το πασίγνωστο «Θα κλείσω τα μάτια» πίσω από το οποίο κρύβεται μια άγνωστη σε πολλούς ιστορία.
Κλείσιμο
Μπορεί λοιπόν το συγκεκριμένο τραγούδι να έγινε μεγάλη επιτυχία, το 1971, με την φωνή της Βίκυς Μοσχολιού, τέσσερα χρόνια νωρίτερα ωστόσο είχε ηχογραφηθεί με την ερμηνεία του Γρηγόρη Μπιθικώτση και με διαφορετικούς στίχους, οι οποίοι έλεγαν μεταξύ άλλων: «Τον έρωτά φαρμάκωσε η μιζέρια/ κομμάτιασε η φτώχεια την καρδιά/ δεν ήρθανε για μας τα καλοκαίρια/ και έγιν’ η ζωή τόσο βαριά./Θα κλείσω τα μάτια, θ’ απλώσω τα χέρια/μακριά από τη φτώχεια, μακριά απ’ τη μιζέρια/θα πάρω τη στράτα κι εγώ τη μεγάληθα κλείσω τα μάτια και όπου με βγάλει». Οι αναφορές στη φτώχεια και την ανέχεια ενόχλησε τη Χούντα η οποία και απαγόρευσε την μετάδοσή του λίγες μόνος ημέρες μετά την κυκλοφορία του λογοκρίνοντας ένα πραγματικό μουσικό διαμάντι. Σε απάντηση ο Άκης Πάνου θα τροποποιήσει τους στίχους και θα το επανακυκλοφορήσει με τη Μοσχολιού σε μια επίσης εξαιρετική ερμηνεία.
Η πρώτη μουσική συνάντηση των δυο τους ωστόσο έγινε λίγα χρόνια πριν, το 1964. Ο Γρηγόρης Μπιθικώστης είχε ήδη καθιερωθεί με τις ανεπανάληπτρες ερμηνείες του στη «Ρωμιοσύνη» και τα άλλα έργα του Μίκη Θεοδωράκηενώ ο Άκης Πάνου είχε ξεχωρίσει γράφοντας στίχους κατά κύριο λόγο σε κομμάτια γνωστών τραγουδιστών της εποχής όπως η Καίτη Γκρέυ, η Δούκισσα κ.α. Τα τραγούδια με τα οποία εγκαινίασαν την συνεργασία τους ήταν τα «Έχω μια βάρκα με κουπιά», «Σπασμένα τριαντάφυλλα», όπου ο Άκης Πάνου εμφανιζόταν πλέον και ως συνθέτης, για να απολουθήσουν, ένα χρόνο αργότερα, τα «Καρδιά μου μη παραπονιέσαι» και «Απ’ τη ζωή σου χάθηκα», που βγήκαν σε 45άρι, και τα «Μη μου λες εμένα τέτοια», «Πληγωμένο πουλί» και «Δε θα ‘σαι το φινάλε».
Κανένα από τα παραπάνω όμως δεν σημείωσαν μεγάλη επιτυχία η οποία τελικά η οποία τελικά ήρθε με το το «Θα κλείσω τα μάτια» και συνεχίστηκε ακάθεκτη με ένα ακόμη πασίγνωστο τραγούδι το διαχρονικό «Ρολόι-κομπολόι». Στο ίδιο 45άρι συμπεριλαμβανόταν και το κομμάτι « Μοίρα μου γιατί μ’ αφήνεις».
Η κοινή δισκογραφική πορεία Γρηγόρη Μπιθικώτση – Άκη Πάνου θα ολοκληρωθεί το 1968 με την ηχοφράφηση δύο ακόμα τραγουδιών. Πρόκειται για το υπέροχο «Όταν σημάνει η ώρα», που διέγραψε ιδιαίτερα επιτυχημένη πορεία, και το «Τώρα με μονή ταρίφα».
Κι αν τα έντεκα αυτά τραγούδια αποτελούν τον επίσημο απολογισμό μιας μουσικής συνάντησης κορυφής, το πραγματικό αποτύπωμά της, τόσο στην διαδρομή τους όσο και στην εξέλιξη του λαικού τραγουδιού τα χρόνια που ακολούθησαν, κρίνεται, αναμφισβήτητα, ως ανεκτίμυητο. Γιατί επί της ουσίας ο Άκης Πάνου έγινε συνθέτης για χάρη του Μπιθικώτση, ένας συνθέτης που μάς χάρισε στη συνέχεια δεκάδες τραγούδια – διαμάντα όπως τα «Η πιο μεγάλη ώρα», «Δε θέλω τη συμπόνια κανενός», «Δεν κλαίω για τώρα» κ.α. ενώ ο Μπιθικώτσης κέρδισε επάξια τον τίτλο του Σερ πλουτίζοντας το ήδη δυνατό προσωπικό του ρεπερτόριο.
