Δημήτρης Κολλάτος: «Η ζωή με τον Άλκη» που «έφυγε»

Είναι 1988 και η νέα ταινία του γνωστού σκηνοθέτη και συγγραφέα Δημήτρη Κολλάτου, με τίτλο «Η ζωή με τον Άλκη», βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες. Μετά το φινάλε της προβολής σχεδόν όλοι οι θεατές βγαίνουν συγκλονισμένοι, δακρυσμένοι. Έχουν μόλις παρακολουθήσει, από πολύ κοντά, πώς είναι η ζωή μιας οικογένειας που μεγαλώνει ένα παιδί με βαρύ αυτισμό. Πρωταγωνιστής της αυτοβιογραφικής αυτής ιστορίας είναι ο μεγάλος γιος του σκηνθέτη, ο Άλκης τον οποίο υποδύεται στη σκηνή ο μικρότερος αδελφός του, Αλέξανδρος. Το αποτέλεσμα δεν θα μπορούσε να είναι πιο αληθινό...

Η ταινία αυτή ήταν η παρθενική απόπειρα του Δημήτρη Κολλάτου να διηγηθεί μέσω της τέχνης του την ιστορία της ζωής του και του γιου του, του Άλκη, που έφυγε σήμερα από τη ζωή από ανακοπή καρδιάς, σε ηλικία 44 ετών. Μια ιστορία με πολλούς αγώνες, προσπάθειες, προβλήματα, αδιέξοδα αλλά και αγάπη, πολλή αγάπη. Σαν κι αυτές που βιώνουν καθημερινά, με απίστευτη υπομονή και γενναιότητα, χιλιάδες οικογένειες στους κόλπους των οποίων μεγαλώνουν παιδιά με βαριές διαταραχές.

«Η ζωή με τον Άλκη» σημείωσε μεγάλη επιτυχία, βραβεύτηκε από το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης αλλά πάνω απ' όλα λειτούργησε ως ένα σημαντικό κύμα συμπαράστασης που έφθασε σε πολλά ελληνικά σπίτια. «Για πολλά χρόνια και σε κάθε προβολή της ταινίας μας έπαιρναν στο σπίτι τηλέφωνο ή μας έστελναν γράμματα να μας ευχαριστήσουν» είχε αποκαλύψει πριν λίγα χρόνια σε συνέντευξή του ο 10χρονος τότε πρωταγωνιστής, ηθοποιός σήμερα Αλέξανδρος Κολλάτος ο οποίος ήταν πάντα στο πλευρό του αδελφού του, βιώνοντας και ο ίδιος το ψυχολογικό βάρος μιας τέτοιας δύσκολης καθημερινότητας. Ήταν εκείνος άλλωστε που στεκόταν δίπλα στον Άλκη, τα τελευταία λεπτά της ζωής του, λίγο πριν ξεψυχήσει στο Τζάνειο νοσοκομείο, αυτόπτης μάρτυρας και τραγικός πρωταγωνιστής μιας ιστορίας ζωής που μοιραία τον έχει σημαδέψει για πάντα.

«Είναι άδικο να ζω εγώ και να φύγει ο Άλκης» ήταν οι πρώτες λέξεις που βγήκαν από το στόμα του πατέρα, του σκηνοθέτη αλλά πάνω από όλα του ανθρώπου που έδινε επί δεκαετίες μάχη με την σκληρή πραγματικότητα, τον πόνο, την απογοήτευση χωρίς να έχει ουσιαστική βοήθεια από κανέναν, σε μια χώρα που οι υποδομές και οι παροχές για τις οικογένειες που αντιμετωπίζουν αντίστοιχες καταστάσεις είναι σχεδόν μηδαμινές. Και που το στενό οικογενειακό περιβάλλον ανέβαινε έναν πραγματικό Γολογοθά γνωρίζοντας όμως ότι η Ανάσταση δεν πρόκειται ποτέ να έρθει. Κι αυτή η πικρή συνειδητοποίηση ήταν που οδήγησε, κάποιες στιγμές, τους δυο γονείς, σε κινήσεις απόγνωσης και δηλώσεις που σοκάρουν.
Ο Γολγοθάς ξεκίνησε για τον Δημήτρη Κολλάτο και την σύζυγό του, ηθοποιό Αρλέτ Μπομάν λίγο μετά την γέννηση του πρώτου τους παιδιού που με τόσο ενθουσιασμό περίμεναν να έρθει για να επισφραγίσει τον έρωτά τους. Η διάγνωση ωστόσο που ήρθε λίγο καιρό αργότερα θα αλλάξει τα πάντα μέσα σε λίγα μόλις λεπτά. Από τη στιγμή που πληροφορούνται πως ο μικρός Άλκης πάσχει από πρώϊμο αυτισμό, από τις πλέον βαριές περιπτώσεις της διαταραχής αυτής, η ζωή τους δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Προσπαθούν να αποδεχτούν τη σκληρή πραγματικότητα και ελπίζουν πως με την αγάπη και την φροντίδα τους το μέλλον δεν θα είναι τόσο δυσοίωνο όσο τους περιγράφουν οι γιατροί. Η έλευση του δεύτερου γιου τους, τούς πλημμυρίζει με χαρά και αισιοδοξία. Η αγωνία όμως για την εξέλιξη του Άλκη είναι πάντα παρούσα στη σκέψη τους και στην ψυχή τους.

Τα χρόνια περνούν και το παιδί μεγαλώνει χωρίς να δείχνει σημάδια βελτίωσης. Στα 12 του χρόνια δεν μπορεί να μιλήσει ούτε να αυτοεξυπηρετηθεί. Η οικογένειά του προσπαθεί να τού προσφέρει ό,τι καλύτερο μπορεί. Μαζί με τη λατρεία και τη φροντίδα τους όμως φουντώνει και η αέναη αγωνία που κατακλύζει όλους τους γονείς παιδιών με σοβαρές διαταραχές: «Τί θα απογίνει όταν εμείς θα φύγουμε από τη ζωή;».

Η μητέρα δεν αντέχει. Απομακρύνεται και κάποια στιγμή δίνει τέλος στη ζωή της πνιγμένη από τις ενοχές της που δεν κατάφερε να μείνει δυνατή στο πλευρό του: «Η γυναίκα μου δεν άντεξε τον Άλκη, μπορεί να τον αγαπούσε περισσότερο από μένα αλλά δεν τον άντεξε» θα δηλώσει συγκλονισμένος ο Δημήτρης Κολλάτος ο οποίος καλείται για μία ακόμη φορά να σταθεί όρθιος απέναντι σε ένα ακόμη σκληρό χτύπημα της ζωής. Σε μια προσπάθεια να βγάλει από μέσα του όλα αυτά τα έντονα και αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα που βιώνει γυρίζει, το 1993, μια ακόμη αυτοβιογραφική ταινία, με τίτλο «Κόκκινο Τριαντάφυλλο σού Έκοψα» την οποία αφιερώνει στη μνήμη της συζύγου του. Ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ένας σκηνοθέτης που δεν έχει ξεπεράσει την αυτοκτονία της γυναίκας του, κλεισμένος στο σπίτι του, μαζί με τον αυτιστικό γιο του Άλκη, βλέπουν και ξαναβλέπουν τις ταινίες που γύρισαν μαζί, θυμούνται το παρελθόν, τη ζωή μαζί της και την κακιά στιγμή του θανάτου του. Μέσα από αυτήν την ταινία, που στρέφεται απελπισμένα σε μια κατανόηση των προσώπων και των γεγονότων, που σημάδεψαν πολλαπλώς μια οικογένεια, τίθενται δύσκολα και σκληρά ενίοτε ερωτήματα: «Μπορεί να είναι ένας βίαιος θάνατος πράξη αγάπης;». «Ο άνθρωπος δεν έχει τη δυνατότητα να διαλέξει την στιγμή που θα έρθει στη ζωή. Μπορεί όμως να διαλέξει την ώρα, τον τόπο και τον τρόπο με τον οποίο θα φύγει;»...

Παρόλα αυτά ο Δημήτρης Κολλάτος βρίσκει τη δύναμη και συνεχίζει να αγωνίζεται για τον Άλκη, ο οποίος παραμένει ένα μικρό παιδί εγκλωβισμένο στο σώμα ενός εύσωμου ενήλικα. Αρνείται πεισματικά να τον κλείσει σε κάποιο ψυχιατρικό ίδρυμα και παίρνει την απόφαση να δημιουργήσει μια μικρή μονάδα για παιδιά με αυτισμό σε μία έκταση που διαθέτει στην Αίγινα. Η έλλειψη κρατικής στήριξης ωστόσο τον φέρνει ξανά σε αδιέξοδο: « Λίγοι υπουργοί καταλάβαιναν. Τώρα το ΕΟΠΠΥ δεν μας δίνει καν τα χρήματα» δήλωνε πριν λίγα χρόνια ο ίδιος απογητευμένος.

Στην προσπάθειά του μάλιστα να ευαισθητοποιήσει την πολιτεία αλλά και την κοινή γνώμη θα προβεί σε κάποιες δηλώσεις οι οποίες θεωρήθηκαν σκληρές αποτύπωναν ωστόσο μια υπαρκτή πραγματικότητα που μόνο όσοι έχουν έρθει αντιμέτωποι με αντίστοιχες καταστάσεις είναι ικανοί να κατανοήσουν σε βάθος:«Είναι κόλαση να μεγαλώνεις ένα αυτιστικό παιδί. Αυτοί που λένε ότι δεν είναι κόλαση λένε ψέματα. Ένα ειδικό παιδί είναι πολύ δύσκολο. Το παιδί που έχει ψυχικά προβλήματα είναι υπερκινητικό, είναι βίαιο, μπορεί να σε σκοτώσει... δεν έχω αντοχές...» έλεγε ξεσπώντας ο 79χρονος πατέρας που έβλεπε τη ζωή του να πλησιάζει στο τέλος της, ένιωθε την φυσική του ανικανότητα να αντεπεξέλθει πλέον στις απαιτητικές ανάγκες του παιδιού του και τον βασάνιζε η αγωνία για το μέλλον που θα έχει όταν ο ίδιος δεν θα βρίσκεται πλέον κοντά του.

«Αν ο Αλέξανδρος δεν ήταν πολύ καλό παιδί και δεν αγαπούσε τον Άλκη, θα τον σκότωνα τον Άλκη! Να τον αφήσω να τον βασανίζουν, να τον τρελάνουν στα φάρμακα, να τον κάνουν φυτό; Το τρομερό θα ήταν να μην τον πάρω μαζί μου. Αν υπάρχει Θεός ας τον πάρει» εξομολογούνταν σε ένα δημόσιο ξέσπασμά του παρουσιάζοντας, ωμά και σοκαριστικά αλλά αληθινά το οικογενειακό του δράμα.

Εδώ και λίγες ώρες η αγωνία ζωής του 82χρονου Δημήτρη Κολλάτου για το μέλλον του Άλκη, που τον ώθησε στο να συνειδητοποιήσει τις απέραντες δυνάμεις που διαθέτει και τον έκανε καλύτερο άνθρωπο, έσβησε δίνοντας όμως τη θέση της σε ένα συναίσθημα ακόμη πιο βίαιο, ανθρωπίνως αδύνατο να το διαχειριστεί κανείς: Τον πόνο του γονιού που χάνει το παιδί του!

Ειδήσεις σήμερα:

Κομισιόν: Επισπεύδεται η παράδοση 50 εκατ. δόσεων του εμβολίου της Pfizer

Δανία: Σταματά οριστικά τη χορήγηση του εμβολίου της AstraZeneca

Ρέθυμνο: Γονείς που δεν θέλουν να κάνουν το self test στα παιδιά τους μηνύουν διευθυντή λυκείου