Ολυμπία Δουκάκη: Μια αυθεντική ελληνική ψυχή που μετέτρεψε τις πληγές της σε νίκες

Ηθοποιός μεγάλων αξιώσεων, που υποδύθηκε περισσότερους από 200 ρόλους στο θέατρο, τον κινηματογράφο και την τηλεόραση, πολυβραβευμένη και κάτοχος Όσκαρ, σκηνοθέτης, παραγωγός, δασκάλα, γυναίκα δυναμική και πληθωρική, με ιδιαίτερη αίσθηση του χιούμορ, που μαχόταν με όλες της τις δυνάμεις ενάντια  στις διακρίσεις κάθε είδους αλλά και μια ευαίσθητη ψυχή που κατάφερε να μετατρέψει σε δύναμη και έργο τα βαθιά προσωπικά της τραύματα. Μία προσιτή σταρ με ελληνικές ρίζες...: Αυτή ήταν η  Ολυμπία Δουκάκη, η 90χρονη Ελληνοαμερικανίδα ηθοποιός που «έφυγε» λίγες ώρες πριν την Ανάσταση, έχοντας ζήσει μια ζωή γεμάτη.

Ήταν μια καλλιτέχνις διεθνούς εμβέλειας, με μια καριέρα γεμάτη σημαντικές επιτυχίες και εκατοντάδες θεατρικές παραστάσεις και ταινίες στο ενεργητικό της. Κορυφαία στιγμή της ήταν το Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου που κέρδισε το 1987 για την συμμετοχή της στην ταινία «Κάτω από την λάμψη του φεγγαριού» . Από εκείνη τη βραδιά θα μείνει αξέχαστη η περίφημη δημόασια προτροπή - στήριξή της «Ok, Michael, let's go» προς τον ξάδελφό της Μάικλ Δουκάκη που ήταν υποψήφιος των Δημοκρατικών για την Προεδρία των ΗΠΑ. Παράλληλα ομως πρωτοστατούσε, με δύναμη και πυγμή,  στους αγώνες για τα ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν είναι τυχαίο πως ήταν η πρώτη που επιχείρησε να σπάσει ένα μεγάλο ταμπού, υποδυόμενη, το 1993, στην μίνι τηλεοπτική σειρά «Tales of the City», μία τρανσέξουαλ προκαλώντας θαυμασμό αλλά και αντιδράσεις από τους συντηρητικούς αμερικανικούς κύκλους.

Είχε κι εκείνη, βλέπετε, νιώσει στο πετσί της, την σκληρότητα του συντηρητισμού και των διακρίσεων όταν η αυστηρή μητέρα της την έκανε με κάθε τρόπο να νιώθει ένοχη για τις απολύτως φυσιολογικές σεξουαλικές της ορμές ή όταν τα παιδιά στην γειτονιά την κορόιδευαν επειδή ήταν η ξένη, η Ελληνίδα με το περίεργο επίθετο, η κόρη των μεταναστών. Όλα αυτά τραυμάτισαν την ευαίσθητη νεανική ψυχή της και την οδήγησαν, κάποιες φορές, σε σκοτεινούς δρόμους τους οποίους όμως κατάφερε να προσπεράσει.

Αυτή η ζωή, με τις υψηλές κατακτήσεις αλλά και τα μεγάλα εμπόδια φωτίστηκε με τον καλύτερο τρόπο μέσα από το βραβευμένο, μεγάλου μήκους ντοκιμαντέρ «Ολυμπία» του Χάρη Μαυρομιχάλη που πρωτοπαρουσιάστηκε στη Νέα Υόρκη αποσπώντας εξαιρετικές κριτικές. Με αφορμή την ελληνική πρεμιέρα της ταινίας ο Κύπριος σκηνοθέτης είχε μιλήσει  πριν μερικούς μήνες στο protothema.gr για τις γνωστές αλλά και κρυφές πτυχές της προσωπικής διαδρομής αυτής της σημαντικής ηθοποιού αλλά και της υπέροχης γυναίκας, τις οποίες αιχμαλώτισε με την κάμερά του, δημιουργώντας ένα πολύτιμο ντοκουμέντο.

Η ίδια βέβαια, εξαιρετικά σεμνή και μετριόφρων, δεν ήταν εξ αρχής θετική στην ιδέα να αποτελέσει η ζωή της το θέμα ενός ντοκιμαντέρ: «Την πήρα τηλέφωνο για να της πω την «σπουδαία» μου ιδέα. Αυτή ούτε καν συγκινήθηκε με το αίτημά μου. Απλά  μου είπε ότι δεν την ενδιαφέρει να κάνει κάτι τέτοιο γιατί στο κάτω κάτω ποιος θα ενδιαφερόταν για την ζωή της... Με το που μου είπε «όχι», τόσο περισσότερο ήθελα να το κάνω κι έτσι για 3 μήνες την έπαιρνα τηλέφωνο και κάθε φορά έβρισκα κάποιον άλλο λόγο που πίστευα ότι θα την έπειθε. Οι λόγοι είχαν πάντα σχέση με το γιατί η Ολυμπία θα έπρεπε να το κάνει και κάθε φορά μου έλεγε «όχι». Αποφασισμένος ότι μάλλον δεν θα την έπειθα, πήγα στο σπίτι της για μια τελευταία φορά, και σε αυτή τη συνάντηση της είπα ότι ο αληθινός λόγος που ήθελα να κάνω αυτό το ντοκιμαντέρ ήταν για να μπορέσω να ξοδέψω περισσότερο χρόνο μαζί της. Αμέσως συγκινήθηκε και μου είπε ότι θα το έκανε για μένα» είχε αποκαλύψει ο σκηνοθέτης.

Τρία ολόκληρα χρόνια διήρκεσε το ταξίδι του Χάρη Μαυρομιχάλη στο πλευρό της Ολυμπίας Δουκάκη. Ένα ταξίδι με πολλούς διαφορετικούς σταθμούς - ανάμεσά τους το σπίτι των προγόνων της στην Πελοπόννησο  Ελλάδα αλλά και το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου - και συγκλονιστικές προσωπικές μαρτυρίες μέσα από τις οποίες αποκαλύφθηκε το αληθινό της πρόσωπο: «Ξέρουμε όλοι ότι η Ολυμπία Δουκάκη κέρδισε Όσκαρ και φυσικά πιστεύουμε ότι είχε μια τέλεια ζωή.  Αυτό το Όσκαρ ήρθε με τόσες δυσκολίες. Απόπειρες αυτοκτονίας, ναρκωτικά, δάκρυα και αισθήματα θυμού για τον εαυτό της και τους άλλους γύρω της. Ξόδεψε την ζωή της προσπαθώντας να μάθει περισσότερο για το ποια είναι να ανακαλύψει την Ολυμπία Δουκάκη» εξηγούσε  με νόημα ο σκηνοθέτης μιλώντας για μια γυναίκα που, παρά τατ σημαντικά επαγγελμαγτικά της επιτεύγματα, επέλεξε να παραμείνει ταπεινή και ευάλωτη, λάτρευε τους συνανθρώπους της, έσπρωχνε τον εαυτό της συνεχώς, τόσο στη δουλειά όσο και σε προσωπικό επίπεδο, είχε απίστευτο χιούμορ και της άρεσε να γελά, να τραγουδά και να αστειεύεται.