Γιώργος Χρυσοστόμου στο protothema.gr: «Μικρός πίστευα ότι δεν είμαι ικανός για τίποτα επειδή δεν είχα χρήματα»

Πώς νιώθει κανείς όταν η ζωή του μπαίνει σε αναμονή; Τί μπορεί να συνδέει έναν μαέστρο, έναν ηλικιωμένο, έναν φοβιτσιάρη, έναν γυμναστή, έναν σεξομανή και έναν γκαντέμη και πώς είναι δυνατόν να επιτευχθεί ένας πλούσιος διάλογος σκέψεων και έντονων συναισθημάτων χωρίς λόγια; Απαντήσεις στα παραπάνω αλλά και σε πολλά ακόμη σημαντικά υπαρξιακά ερωτήματα, που έχουν απασχολήσει κατά καιρούς το μυαλό και τις ψυχές των περισσότερων καθημερινών ανθρώπων, δίνονται μέσα από την παράσταση – πρόταση του Γιώργου Χρυσοστόμου με τίτλο «Mute» που ξεκινά το καλοκαιρινό ταξίδι της στις 22 Ιουνίου από Δημοτικό Θέατρο Άλσους Ηλιούπολης Δ. Κιντής για να συνεχίσει με μία ακόμη στάση, στις 4 Ιουλίου, στο Κηποθέατρο Παπάγου.

Μια παράσταση αυτοβιογραφική κατά βάση, οι ήρωες της οποίας γεννήθηκαν πριν 22 ολόκληρα χρόνια όταν ο δημιουργός τους πάλευε με τους δικά του προσωπικά αδιέξοδα, τις ανασφάλειες και τους φόβους του για το μέλλον. Ένα ημερολόγιο προσωπικής μοναξιάς, εμπλουτισμένο με ισχυρές δόσεις μουσικής, το οποίο θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γραφτεί μέσα στους πρηγούμενους μήνους του διεθνούς παγκόσμιου εγκλεισμού. Τραγική ειρωνία, διαβολική σύμπτωση...; Σε κάθε περίπτωση πρόκειται για ένα εξαιρετικά επίκαιρο έργο που αναδεικνύει αυτά που μάς ενώνουν αλλά κι εκείνα που μάς χωρίζουν.

Ο δημιουργός και μοναδικός επί σκηνής βουβός αλλά συγκινητικά εκφραστικός παρόλα αυτά πρωταγωνιστής της, o πολυτάλαντος Γιώργος Χρυσοστόμου, μιλά στο protothema.gr για τα δύσκολα νεανικά του χρόνια οπότε γεννήθηκε η ιδέα αυτού του έργου και την βαθιά προσωπική του ανάγκη να το μοιραστεί με το κοινό, το οποίο το αγκάλιασε θερμά στις λίγες μόνον παραστάσεις που δόθηκαν πέρσι πριν το lockdown. Αποκαλύπτει επίσης ποια είναι η σχέση του με το χρόνο, ποια άλλη δουλειά θα μπορούσε να κάνει παράλληλα με την υποκριτική αλλά και πώς ένιωσε κατά την διάρκεια της αποκάλυψης των καταγγελιών του ελληνικού #MeToo.

-Ποια είναι τα συναισθήματα λίγο πριν την επιστροφή σου στο θεατρικό σανίδι μετά από έναν ολόκληρο χρόνο αποχής; Τί σού έλειψε περισσότερο την περίοδο της καραντίνας;

Φοβάμαι λίγο, δεν το κρύβω. Έχει περάσει πολύς καιρός. Και σε μένα τουλάχιστον, που τα τελευταία χρόνια έκανα πολλά πράγματα ταυτόχρονα, ήταν τεράστια η αλλαγή από το βρίσκομαι συνέχεια και παντού, στο απόλυτο καθόλου. Δεν είναι τόσο το σανίδι αυτό που μού έλειψε περισσότερο όσο ο κόσμος απέναντι.

Το γεγονός ότι η φετινή χρονιά κύλησε για σένα με καθημερινά τηλεοπτικά γυρίσματα για την σειρά του Alpha «Αγγελική» βοήθησε στο να περάσεις πιο αυτή την πρωτόγνωρη για όλους μας περίοδο της πανδημίας;

Η συνεργασία αυτή πήγε εξαιρετικά, ευτυχώς. Είχα γυρίσματα στην εξοχή, ήμουν περιστοιχισμένος από πολύ καλούς συνεργάτες και φίλους. Κι όταν ήθελα να νιώσω την αίσθηση του θεάτρου, επειδή είναι τελείως διαφορετικός ο κώδικας του θεάτρου από αυτόν της τηλεόρασης, έβαζα στόχο τον καμεραμάν όταν έπαιζα και έλεγα «σήμερα θα παίξω για να αρέσω σ' αυτόν»!

Με έναν μεταφυσικό τρόπο η θεατρική επιστροφή σου γίνεται με το «Mute», ένα έργο το οποίο, αν και έχει τις ρίζες του δεκαετίες πίσω, είναι ιδιαίτερα επίκαιρο. Τελικά υπάρχουν κάποια θέματα όπως η ανθρώπινη μοναξιά, η έλλειψη επικοινωνίας, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, ο φόβος που είναι διαχρονικά;

Είναι πράγματι σκανδαλωδώς επίκαιρο δεδομένου ότι η ιδέα για το έργο αυτό, οι ήρωές του, γεννήθηκαν από την φαντασία μου το 1999. Όταν μάλιστα μάς έκλεισαν για την πρώτη καραντίνα δεν μπορούσα να το πιστέψω ότι αυτή η επιλογή θα αποδεικνυόταν τόσο προφητική. Μού λένε μάλιστα αρκετοί από αυτούς που πρόλαβαν να δουν την παράσταση πριν κλείσουμε, πως θέλουν να το ξαναδούν μετά την πρωτόγνωρη εμπειρία του παρατεταμένου εγκλεισμού που ζήσανε. Ακόμη και εγώ ο ίδιος έχω την απορία πώς θα βιώσω την εμπειρία της απόδωσής του μετά την καραντίνα.

- Πόσο δύσκολο είναι να αποδώσεις στη σκηνή τις σκέψεις και τα συναισθήματα διαφορετικών ηρώων χωρίς λόγια;

Είναι δύσκολο αλλά και ταυτόχρονα πολύ ωραίο. Δεν έχω κάνει ποτέ πρόβα στον καθρέφτη για να δω πως είμαι όταν τα κάνω όλα αυτά στη σκηνή. Το αρνούμαι πεισματικά γιατί φοβάμαι ότι ίσως επηρεαστώ και αλλάξω κάτι από τους μορφασμούς που κάνω επειδή δεν φαίνομαι όμορφος. Από νακρισσισμό ίσως. Νομίζω ότι δεν συμφέρει την παράσταση να με δω στον καθρέφτη.

Ποιες ήταν οι πρώτες αντιδράσεις του κοινού σε μια παράσταση χωρίς καθόλου λόγια;

Οι αρχικές αντιδράσεις που είχα από κάποιους φίλους που είχαν έρθει να δουν μια πρόβα ήταν θετικές καθώς μού είπαν πως προκύπτει ένας ιδιαίτερος τρόπος επικοινωνίας. Όταν ξεκινήσαμε ήρθε ένα πρώτο κύμα κόσμου από περιέργεια και όσο ακούγονταν καλά λόγια έρχονταν κι άλλοι με αποτλεσμα να κάνουμε απανωτά sold out. Το πιο σημαντικό για μένα όμως είναι πως ήρθαν αρκετοί από τους θεατές και μού είπαν πως ταυτίστηκαν με έναν από τους ήρωες και τα διαφορετικά δωμάτια στα οποία εξελίσσεται η πλοκή. Επίσης υπήρξαν άλλοι που έφυγαν πολύ έντονα συναισθηματικά φορτισμένοι και σε αυτό παίζει σημαντικό ρόλο η μουσική που είναι πολύ βασικό στοιχείο της παράστασης.

Το «Μute», ως σύλληψη ιδέας και ηρώων, εμπεριέχει ένα μεγάλο παράδοξο. Αλήθεια πως είναι δυνατόν ένα νέο παιδί, όπως ήσουν εσύ όταν γεννούσες με την φαντασία σου αυτούς του ήρωες, να ασχολείται με τόσο σκοτεινά θέματα και υπαρξιακούς προβληματισμούς; Υποτίθεται πως είναι η ηλικία που φαντασιωνόμαστε το τέλειο, το ιδανικό, το φως, την επιτυχία...

Η λίστα των ηρώων, των καταστάσεων και των συναισθημάτων αυτού του έργου ξεκίνησε να γράφεται το 1999 αλλά συμπληρωνόταν με το πέρασμα του χρόνου και μέσα από τις επιπλέον εμπειρίες που είχα βιώσει. Το στοιχείο εκείνο που παράμεινε σταθερό ήταν ότι όλοι οι ήρωες είναι αποτυχημένοι. Αυτό προκύπτει από μια προσωπική μου ανασφάλεια. Εγώ αισθανόμουν μικρός ότι δεν είμαι ικανός για τίποτα γιατί η οικογένειά μου δεν είχε την οικονομική άνεση να πληρώσει για να μάθω μουσική ή να κάνω κάτι άλλο που μού άρεσε. Μέσα από αυτό κόμπλεξ μου προέκυψαν όλοι οι αποτυχημένοι ήρωες που είχαν ως συνδετικό άξονα μεταξύ τους μουσική, γιατί εγώ τότε άκουγα όλη μέρα μουσική. Από 12 χρονών ήμουν διαρκώς με ακουστικά στα αφτιά για να ξεφεύγω από αυτό που συνέβαινε γύρω μου. Κάπως έτσι γεννήθηκε και το «Mute» μέσα από το οποίο κατάλαβα τί σημαίνει «είχα την καλλιτεχνική ανάγκη να το πω αυτό». Μπορεί να ακούγεται κλισέ αλλά εγώ μέσα μου ένιωσα πως πρέπει να την κάνω αυτήν την παράσταση, το χρειάζομαι πρώτα απ' όλα για μένα. Δεν με ενδιέφερε καν αν θα πήγαινε καλά. Άς το έβλεπαν και 10 άνθρωποι ...

Υπάρχει η σκέψη να συνεχιστεί η ιστορία του «Mute» με νέους χαρακτήρες ή μέσα απο ένα άλλο εύρημα;

Έχουν πέσει δύο ιδέες: Η μία είναι το «Unmute», δηλαδή η ίδια παράσταση αλλά με λόγια, και η δεύτερη ένα άλλο «Mute» χωρίς λόγια στο οποίο θα πρωταγωνιστεί ένα ζευγάρι. Θα δούμε. Προς το παρόν θα αφήσουμε το πρώτο «Mute» να κάνει το ταξίδι του γιατί η καραντίνα μάς έκοψε στην αρχή του.

Η υποκριτική σε βοήθησε να αντιμετωπίσεις στα προσωπικά σου αδιέξοδα που όπως είπες ήρθαν πολύ νωρίς στη ζωή σου;

Ποτέ μια παράσταση δεν μού έδωσε λύσεις σε ένα προσωπικά θέμα. Αυτό που μού έχει συμβεί αρκετές φορές είναι να βιώσω στην προσωπική μου ζωή μια κατάσταση και μετά από λίγους μήνες να την συναντήσω στο θέατρο. Ποιος ξέρει, μπορεί και να το προκαλώ.

Η τέχνη, όταν γίνεται κυρίως για βιοποριστικούς λόγους, χάνει ένα κομμάτι από τη μαγεία της; Κι αν σου ένα άλλο επάγγελμα σού εξασφάλιζε ένα αρκετά μεγαλύτερο εισόδημα θα το σκεφτόσουν να εγκαταλείψεις την υποκριτική;

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω περάσει ποτέ τέτοιας οικονομικής ανεξαρτησίας που να μην χρειάζεται να δουλέψω. Όταν μπαίνεις σε αυτή τη δουλειά όμως δεν στοχεύεις σε μια επένδυση ή μια καλή εκταμίευση. Δεν αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση να είσαι πάμφτωχος και μίζερος για να κάνεις τέχνη. Η «βενζίνη» για την τέχνη μπορεί να είναι κάθε φορά διαφορετική. Κανένας καλλιτέχνης, νομίζω, δεν ονειρεύεται να τα παρατήσει και να φύγει για διακοπές διαρκείας με ένα κότερο. Γιατί οι περισσότεροι βρισκόμαστε σε αυτόν το χώρο λόγω της ανάγκης μας για επικοινωνία. Ωστόσο, μια σχετική οικονομική ασφάλεια σού δίνει την ευκαιρία να σκέφτεσαι με μεγαλύτερη ηρεμία και προσήλωση τα επόμενα καλλιτεχνικά σου σχέδια. Τώρα αν μπορώ να με φανταστώ να ασχολούμαι με κάτι άλλο...Να μην παίζω καθόλου, όχι δεν με φαντάζομαι. Επειδή όμως μού αρέσει πολύ να ασχολούμαι με την διαμόρφωση των χώρων και την διακόσμηση, θα μπορούσα να κάνω κάτι τέτοιο παράλληλα.

Εσύ πάντως ενώ δείχνεις ιδιαίτερα επικοινωνιακός μέσα από τις συνεντεύξεις σου αλλά και άνετος να μιλήσεις για προσωπικές πτυχές του χαρακτήρα και της ζωής σου, επιλέγεις παράλληλα να ζεις μοναχικά. Πώς εξηγείται αυτή η αντίφαση;

Ισχύει ότι είμαι έτσι. Υπάρχουν στιγμές που έχω ανάγκη να ρίξω τοίχο. Πολλές φορές είναι από φόβο, άλλες φορές πάλι για να με προφυλάξω από κάποιες επαφές που η ενέργειά τους, τη δεδομένη στιγμή, δεν θα μου κάνει καλό. Δοκιμές επαφών κάνουμε μέσα από την τέχνη. Και το ιδανικό είναι μέσα από αυτές τις επαφές να προκύπτουν όμορφα πράγματα, ουσιαστική επικοινωνία, αληθινά συναισθήματα.

Σε αγχώνει ο χρόνος που περνάει;

Καθόλου, το αντίθετο. Ανυπομονώ να μεγαλώσω κι άλλο. Είμαι 41 και θέλω να φθάσω γρήγορα στα 47 γιατί κάπου εκεί νομίζω πως θα είμαι στα καλύτερά μου.

Τους τελευταίους μήνες, μέσα από τις προσωπικές εξομολογήσεις συναδέλφων σου σχετικά με κακοποιητικές συμπεριφορές που έχουν δεχτεί στον χώρο του θεάτρου, αποκαλύφθηκε μια κρυφή, σκοτεινή εικόνα του χώρου. Πώς το εισέπραξες όλο αυτό; Εσύ έχεις έρθει σε σύγκρουση σε συνεργασίες σου για θέματα συμπεριφοράς;

Φυσικά και θεωρώ σωστό που έγιναν οι καταγγελίες. Ολη αυτή η κατάσταση όμως μού δημιούργησε μεγάλη αμηχανία γιατί ήταν κάτι πολύ δίπλα μου, σαν ένα έγκλημα που συνέβη στη γειτονιά μου. Τα συναισθήματα εκείνη την περίοδο ήταν ανάμεικτα. Εγώ επέλεξα τότε που γινόταν ο μεγάλος ντόρος να μην διαβάζω τίποτα στα social media γιατί ο φανατισμός που έβλεπα να καλλιεργείται μού προκάλεσε έναν γενικότερο φόβο. Για ένα δίμηνο όλοι εμείς που βρισκόμαστε στο χώρο ζούσαμε μια κατάσταση τρομακτική. Δεν ξέραμε από πού θα μάς έρθει το επόμενο χτύπημα και ποιον θα αφορά. Προσωπικά έχω συγκρουστεί στο παρελθόν για θέματα συμπεριφοράς και κάποιες φορές μάλιστα έντονα. Όσο μεγαλώνω όμως προσπαθώ να συγκρατώ τον εαυτό μου από το να εμπλέκεται σε συγκρουσιακές καταστάσεις ή να ρίξω έναν τοίχο που να μην μπορεί να τον προσπεράσει ο άλλος.