«Η Τζένη Καρέζη ήταν για μένα ο απόλυτος μύθος!»

Δύο άνθρωποι γνωρίζονται, ερωτεύονται, παντρεύονται και κάνουν δύο παιδιά. Ζουν ευτυχισμένοι για περίπου έξι χρόνια μέχρι την στιγμή που ο άντρας μαθαίνει ότι έχει καρκίνο. Παλεύει για δύο χρόνια με την αρρώστια και στο τέλος υποτάσσεται στη μοίρα του. Η γυναίκα ένα χρόνο μετά, καλείται να μιλήσει στον κόσμο για την απώλεια που βιώνει. Το βράδυ της ομιλίας της, ξαναζεί στιγμές απ' το παρελθόν της, τακτοποιεί εκκρεμότητες, τολμά να μιλήσει πρώτη φορά για τον ελέφαντα... Να τον αντιμετωπίσει και τελικά να τον νικήσει. Μέσα από μια τραγική κατάσταση η Βάνα Πεφάνη και ο Κυριάκος Κοσμίδης παρασύρουν τους θεατές σε ένα συγκινητικό ταξίδι που όμως κρατάει ζωντανή την ελπίδα για τη ζωή. Οι δυο πρωταγωνιστές του θεάτρου «@Ρουφ» μιλούν για την παράστασή τους, τις δυσκολίες, την οικονομική κρίση, αλλά και το ταξίδι τους στον μαγικό κόσμο του θεάτρου.

-Πως συλλάβατε την ιδέα της παράστασης «Ο Δικός μας Ελέφαντας»; Μήπως η ξαφνική απώλεια ανθρώπων που θεωρούμε δεδομένους στη ζωή μας σας τρομάζει;

Βάνα Πεφάνη: Αν και αρχικά σκεφτόμασταν να κάνουμε κάτι άλλο έπεσε στα χέρια μας ένα βιβλίο που λέγεται «Η Τελευταία Διάλεξη» και αφορά έναν άνθρωπο που πέρασε πολλά με την αρρώστια του. Και από εκεί και πέρα μας μπήκε η ιδέα να κάνουμε τον «Δικό μας Ελέφαντα». Αυτό που θέλω να τονίσω είναι ότι εγώ δεν δρω μόνη μου. Ότι έχει συμβεί και αφορά στην παράσταση είναι ο Κυριάκος, εγώ και άλλοι δέκα άνθρωποι που μας στηρίζουν.



-Ο αυτοσχεδιασμός έπαιξε μεγάλο ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα της παράστασης. Μιλήστε μας για τη δημιουργική διαδικασία.

Κυριάκος Κοσμίδης:

Για μένα ήταν η πρώτη φορά που αυτοσχεδίασα στο θέατρο. Ουσιαστικά ο ένας άφηνε επάνω στον άλλο τους διαλόγους. Οι αρχικές πρόβες στο σπίτι της Βάνας δεν είχαν καμία σχέση με το τελικό αποτέλεσμα. Στην ουσία ο ένας καθοδηγεί τον άλλο. Η Βάνα είχε δει ότι μπορώ να το κάνω και έτσι μας βγήκε. Και μάλιστα οι πρώτοι αυτοσχεδιασμοί ήταν και οι πιο χρήσιμοι. Το κομμάτι των αυτοσχεδιασμών είναι πάρα πολύ ωραίο γιατί μοιάζει σαν ένα παιχνίδι. Στην αρχή δεν είχαμε κείμενο. Είχαμε μια κάμερα και τραβούσαμε και κάθε φορά βλέπαμε κάτι διαφορετικό.
 
- Επιλέγετε να παίζετε σχεδόν δίπλα στους θεατές. Γιατί το κάνετε αυτό;

Β. Π.: Εγώ το κάνω γιατί δεν θέλω να κρύβομαι. Θέλω ο θεατής να βλέπει οτιδήποτε μου συμβαίνει. Αυτό βέβαια εμπεριέχει τεράστιο ρίσκο γιατί υπάρχουν και βράδια που δεν είμαι και στην καλύτερη κατάσταση. Είναι παρακινδυνευμένο αλλά το χαίρομαι όσο τίποτα άλλο. Δεν έχω να κρύψω τίποτα από τον κόσμο που έρχεται να με δει στη σκηνή. Δεν μπορώ να τον παραμυθιάσω. Υπάρχουν θεατές που μας λένε ότι είναι σαν να μην βλέπουν θέατρο. Και αυτό είναι το ζητούμενο. Δηλαδή δεν υποδυόμαστε εκείνη τη στιγμή αλλά είμαστε αυτό που βλέπει ο θεατής. Βιώνουμε πραγματικά την παράσταση. Ζούμε το ρόλο σαν να μας συμβαίνει πραγματικά.
 
Κ. Κ.: Εγώ αισθάνομαι τον θεατή γύρω μου. Τα μηνύματα που περνάμε στην παράσταση είναι πολύ λεπτά. Είναι ωραίο που τον νιώθω δίπλα μου. Μπορείς να κρατήσεις όλες τις αισθήσεις σου ζωντανές. Καταλαβαίνεις ακόμα και τη θερμοκρασία στο χώρο.



-Στην παράσταση η γυναίκα αναρωτιέται αν είναι πιο επώδυνη η απώλεια κάποιου που ζει ή η απώλεια κάποιου που έχει πεθάνει. Εσείς κυρία Πεφάνη τι πιστεύετε;

Εχω βιώσει και τις δυο απώλειες. Εχω βιώσει και χωρισμούς που και αυτό είναι μια απώλεια, έχω βιώσει και το θάνατο του πατέρα μου. Πιστεύω ότι και τα δυο μπορούν να σε πειράξουν πολύ, απλά στην περίπτωση του θανάτου δεν έχεις τη δυνατότητα να επανορθώσεις. Και αυτό σου κόβει τα πόδια. Δεν έχεις τη δυνατότητα να πεις αυτό που έχεις ξεχάσει να πεις, κάτι που θα ήθελες να διορθώσεις. Ξαφνικά σου κόβεται μια λέξη από τη ζωή σου. Όταν πέθανε ο πατέρας μου το πρώτο που συνειδητοποίησα ήταν ότι δεν θα ξαναέλεγα τη λέξη μπαμπά. Ότι αυτή η λέξη είναι απαγορευμένη για μένα πια. Εκτός από το θέατρο που την είπα και μπορεί να την ξαναπώ αν μου δοθεί ο ρόλος! Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω ότι δεν υπήρχε αυτή η λέξη στο λεξιλόγιό μου πια.
 
-Στην παράσταση ο άντρας δυσκολεύεται να πει το σ’ αγαπώ. Αυτή η δυσκολία είναι θέμα φύλου; Εσείς κύριε Κοσμίδη λέτε εύκολα αυτή τη φράση;

Κάποιοι άνδρες το λένε και κάποιοι άλλοι όχι. Βέβαια αυτό συμβαίνει και με τις γυναίκες. Εγώ πιστεύω ότι είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα. Αν αγαπάς είναι ωραίο να το λες.



-Οι γυναίκες λένε εύκολα σ’ αγαπώ;

Β.Π: Αν το λέω; Όταν αγαπάω μπορεί να το λέω και συνέχεια.
 
-Με δεδομένη την απήχηση της παράστασης, θα τη συνεχίσετε και του χρόνου.

Β. Π: Ναι, θα τη συνεχίσουμε και του χρόνου. Ψάχνουμε να βρούμε το χώρο και ελπίζουμε ότι οι άνθρωποι που την έχουν δει και τους έχει αγγίξει θα την συζητήσουν. Του χρόνου ενδεχομένως να κάνουμε και κάποιες μικρές διορθώσεις σε κάποια σημεία.



- κ. Πεφάνη φοιτήσατε στη σχολή του θεάτρου Τέχνης, σχολή μεγάλου ειδικού βάρους, και μάλιστα με υποτροφία. Πόσο καθοριστικά ήταν αυτά τα χρόνια για την μετέπειτα διαδρομή σας;

Ηταν μεγάλη τύχη το ότι φοίτησα σε αυτή τη σχολή. Θεωρώ ότι ειδικά τότε ήταν μια από τις καλύτερες σχολές και το πιο μεγάλο ατού ήταν ότι επειδή είχε το θέατρο μπορούσες να παίξεις από τον πρώτο χρόνο και εγώ είχα την τύχη να παίξω στο πρώτο τρίμηνο και η πρώτη μου παράσταση να είναι Επίδαυρος. Και ήταν μεγάλη ευτυχία για ένα νέο παιδί να εμφανιστεί για πρώτη φορά στην Επίδαυρο. Είναι φοβερή εμπειρία να παίζεις στα 19 σου χρόνια στην Επίδαυρο. Οπότε τελειώνοντας τη σχολή είχα πίσω μου 7 παραστάσεις.
 
-Πιστεύετε ότι οι ηθοποιοί για να παίξουν στο θέατρο πρέπει να έχουν άδεια εξασκήσεως του επαγγέλματος;

Σου λέω αρχικά όχι. Για παράδειγμα ο Κυριάκος Κοσμίδης δεν έχει άδεια ασκήσεως επαγγέλματος αλλά μπορεί και παίζει και χορεύει πάνω στη σκηνή με μεγάλη επιτυχία. Οπότε θεωρώ ότι για να είναι κάποιος ηθοποιός δεν είναι απαραίτητο.



-Αρα θεωρείτε ότι όταν ένας άνθρωπος έχει ένα ταλέντο και το καλλιεργεί μπορεί να είναι ηθοποιός, χορευτής, χορογράφος κλπ και να είναι και καλός;

Κ.Κ.: Εγώ θα πω με σιγουριά για τους χορευτές ότι υπάρχουν πολλοί που έχουν άδεια ασκήσεως επαγγέλματος και δεν μπορούν να ανταποκριθούν.
 
Β. Π.: Πιστεύω ότι καλό είναι να έχουμε κάνει κάποιες σπουδές. Μπορεί να μην έχουμε πάρει την άδεια αλλά να έχουμε κάποιες σπουδές και κάποια μόρφωση καθαρά για τη δική μας εξέλιξη.



-Πρώτος σας ρόλος στο θέατρο πλάι στη Τζένη Καρέζη, στο έργο της Αναγνωστάκη «Διαμάντια και Μπλουζ». Εξαιρετική τύχη για μία νέο ηθοποιό. Πως νιώσατε όταν σας είπε το πολυπόθητο ναι;

Β. Π.: Ηταν ο πρώτος μου ρόλος μετά τη σχολή, όπως είπα. Πέρασα και εγώ από οντισιόν όπως χιλιάδες παιδιά για να παίξω την κόρη στο «Διαμάντια και Μπλουζ». Ηταν ένας πολύ μεγάλος ρόλος. Η παράσταση σκηνοθετήθηκε από τον Βασίλη Παπαβασιλείου και η μουσική ήταν της Ελένης Καραΐνδρου. Πέρασα από μια συζήτηση με τον Βασίλη Παπαβασιλείου ο οποίος δεν μου έκανε οντισιόν αλλά με επέλεξε μέσα σε 10 άλλες κοπέλες από τις πολλές που είχαν πάει. Επίσης και η Καραΐνδρου με επέλεξε μετά από οντισιόν σε τραγούδι. Από εκεί και πέρα έπρεπε να συναντήσω τον μύθο- όπως και πολλών ανθρώπων που έχουμε μεγαλώσει με αυτές τις ταινίες- δηλαδή την Τζένη Καρέζη.
 
-Πως αισθανθήκατε όταν πήρατε το ρόλο;

Β. Π.: Αισθάνθηκα ότι έχω κατακτήσει τον κόσμο ολόκληρο. Μεγάλη χαρά. Δεν νομίζω ότι έχω ξανανιώσει ποτέ έτσι. Η μία φορά που ένιωσα τέτοια χαρά ήταν όταν πέρασα στη Σχολή Θεάτρου Τέχνης και η δεύτερη τεράστια χαρά μου που είχα μείνει άφωνη ήταν αυτή. Από εκεί και πέρα τα πράγματα ήταν πιο απλά. Χαιρόμουνα, αλλά πολύ λιγότερο.
 
-Δηλαδή ήταν πιο εύκολα;

Β. Π.: Οχι δεν ήταν πιο εύκολα. Απλά δεν ήταν τόσο μυθικά. Η Καρέζη για μένα ήταν ο απόλυτος μύθος σαν παιδί.



-Πως ήταν η Καρέζη από κοντά; Σαν άνθρωπος εννοώ;

Β. Π.: Η Καρέζη ήταν ένας γενναιόδωρος άνθρωπος. Βοηθούσε πάρα πολύ τα νέα παιδιά. Δεν νομίζω ότι με έχει βοηθήσει άλλος άνθρωπος τόσο πολύ. Με γνώρισε σε όλο το ελληνικό θέατρο, πίστεψε πάρα πολύ σε μένα και ακόμα και όταν αρρώστησε η έννοια της ήτανε τι θα κάνω εγώ και πως θα παίξω και μάλιστα εκείνη μου έδωσε το ok για να πάω στον Γιάννη Κακλέα και να παίξω στην ομάδα του.
 
-Δηλαδή σας είχε σαν πνευματικό της παιδί;

Β. Π.: Ναι ακριβώς. Και μάλιστα το έλεγε πολύ επειδή της άρεσε το γρέζι στη φωνή μου. Όταν πρωτογνωριστήκαμε κατάλαβα ότι το ρόλο τον πήρα κατά 50% από τη φωνή γιατί είπε: ‘’Αν είχα μια κόρη έτσι θα μίλαγε’’.
 
-Στη συνέχεια κάνατε κάτι εντελώς διαφορετικό. Θέατρο Παγοποιείο και κόμικς επί σκηνής με τον Γιάννη Κακλέα. Ήταν εύκολη η μετάβαση;

Β. Π.: Ναι ήταν εύκολη. Μεγάλο σχολείο για μένα. Ο Κακλέας ζητούσε μια αυτοθυσία από τον ηθοποιό. Αισθάνθηκα πολύ τυχερή γιατί δοκίμασα άλλα πράγματα στο Παγοποιείο. Εκείνη την περίοδο θεωρώ ότι ήμασταν πέρα από ηθοποιοί, ακροβάτες, ζογκλέρ, κασκαντέρ και κάναμε πολύ επικίνδυνα πράγματα και πολύ περίεργα. Παίζαμε μεταμεσονύκτιες παραστάσεις και σε ένα πολύ δύσκολο χώρο.
 
-Από ότι καταλαβαίνω δεν έχετε στερεότυπα και στεγανά. Έχετε δοκιμαστεί σε απαιτητικούς ρόλους και έχετε σκηνοθετήσει και την δική σας ομάδα...

Β.Π.: Ναι είχαμε κάνει μια ομάδα με τον Κυριάκο Κοσμίδη πριν από 11 χρόνια. Ηταν και άλλα δύο άτομα στην ομάδα αλλά τελικά έχουμε μείνει οι δύο μας και έχουμε πλέον την καινούργια μας ομάδα την οποία έχουμε ονομάσει «ΠΕΦΚΟ» με Φ και σήμα το κουκουνάρι. Η ονομασία προέκυψε από τα επίθετά μας «ΠΕΦ» (Πεφάνη) και «ΚΟ» (Κοσμίδης). (Γέλια).
 


-Για τρίτη τηλεοπτική σεζόν κάνετε με μεγάλη επιτυχία το ρόλο της Αμαλίας στα Μυστικά της Εδέμ. Πως τα καταφέρνετε και κάνετε αυτήν την ακραία επεμβατική μάνα και επικίνδυνη πεθερά, αλλά τόσο συμπαθητική στην μέση ελληνική οικογένεια;

Β.Π.: Νομίζω ότι το μυστικό είναι ο αυτοσαρκασμός, το χιούμορ και μάλιστα το black χιούμορ. Αυτή η γυναίκα έτσι όπως βλέπει τη ζωή είναι μαύρη αλλά τα κάνει όλα αυτά με χιούμορ. Με ένα δικό της προσωπικό χιούμορ. Ζει λίγο στον κόσμο της. Και αυτό το έχουμε πετύχει καταρχάς σεναριακά -δηλαδή με τα κείμενα που γράφουν η Ελενα Ακρίτα και ο Γιώργος Κυρίτσης- και από κει και πέρα με τη βοήθεια των σκηνοθετών. Εγώ από την μεριά μου έπλασα ένα χαρακτήρα που κάνει τον κόσμο να συγκινείται ή να γελάει μαζί της και ας κάνει το πιο παράλογο και ακραίο πράγμα. Θεωρώ ότι ποτέ δεν έχει κακή πρόθεση.
 
-Πόσο απαιτητική είναι μια καθημερινή σειρά σαν τα «Μυστικά»;

Β.Π.: Κάνω αυτοσχεδιασμούς στα πλαίσια του σεναρίου. Αλλά από την άλλη νιώθω πολύ χαρούμενη για την εμπιστοσύνη που μου δείχνουν οι συγγραφείς και μπορώ και να αυτοσχεδιάζω. Δηλαδή ουσιαστικά κατά ένα τρόπο έχω πάρει την άδεια. Αλλά δεν χρειάζεται να το κάνω πολύ γιατί είναι το σίριαλ είναι τρομακτικά καλογραμμένο. Από τη στιγμή που κατάλαβαν ότι έχω βρει το ρόλο μου δίνουν την ελευθερία να πω και δικά μου πράγματα.
 
-Έχετε κάτι κοινό με την Αμαλία;

Β.Π.: Όχι δεν έχω κανένα κοινό με την Αμαλία.
 
-Γιατί δεν εξαργυρώσατε την τηλεοπτική επιτυχία σας με μια πιο «εμπορική» παράσταση; Η επιλογή του «Ελέφαντα» σημαίνει ότι ρισκάρετε;

Β.Π.: Δεν νομίζω ότι υπάρχει πιο πρώτος ρόλος από αυτόν που παίζω φέτος. Είναι πολύ σημαντικός ο ρόλος. Η αλήθεια είναι ότι θα μπορούσα να είμαι σε ένα άλλο τύπου θέατρο και να εξαργυρώνω την «Αμαλία». Δεν θα μου ήτανε ευχάριστο για την ακρίβεια θα μου ήταν βαρετό να παίζω από το πρωί μέχρι το βράδυ έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα και νομίζω ότι θα ήταν βαρετό και στον κόσμο. Για ποιο λόγο να πληρώσει ένα εισιτήριο και να έρθει το βράδυ να με δει ενώ με βλέπει κάθε απόγευμα στο σπίτι να παίζω την Αμαλία. Για μένα ένας ηθοποιός που θέλει να λέγεται ηθοποιός πρέπει να δοκιμάζει διαφορετικά πράγματα και το στοίχημα είναι να παίζεις κάτι και ταυτόχρονα στο θέατρο, στο σινεμά και όπου άλλου βρίσκεσαι να παίζεις κάτι τελείως διαφορετικό από αυτό που παίζεις στην τηλεόραση.
 
-Θα συμμετείχατε ποτέ στο «Dancing With The Stars» ή σε κάποιο αντίστοιχο παιχνίδι για φιλανθρωπικό σκοπό;

Β. Π.: Μπορώ να δικαιολογήσω τον καθένα που συμμετέχει. Εγώ όμως θα αισθανόμουν τόσο αμήχανα.
 


-Δεν θα μπορούσατε να το δείτε σαν ένα ρόλο;

Β. Π.: Όχι. Εγώ έχω υπάρξει σε τηλεπαιχνίδι. Και εγώ και ο Κυριάκος ήμασταν καθηγητές στο «Dream Show». Εκανα ερμηνεία στίχου. Εκεί που ήταν μια αντίστοιχη περίπτωση, ήμουνα η Βάνα που δίδασκε. Αν πήγαινα σε ένα τέτοιο παιχνίδι θα ήμουν η Βάνα που πάει για φιλανθρωπικό σκοπό και χορεύει. Δεν θα μπορούσα να το δω σαν ρόλο γιατί θα ήταν λάθος. Δεν είναι θέατρο. Θα πήγαινε η Βάνα η Πεφάνη εγώ δηλαδή, να χορέψω για ένα φιλανθρωπικό σκοπό. Αυτό εμένα θα μου έφερνε τέτοια αμηχανία και θα το έκανα τόσο χάλια. Θα αισθανόμουνα ότι δεν είναι αυτή η δουλειά μου. Αν γινότανε κάτι αντίστοιχο για φιλανθρωπικό σκοπό όπου εγώ θα συμμετείχα σαν ηθοποιός, τότε ναι θα το έκανα. Δηλαδή στη θέση μιας χορογραφίας να ήταν ένα μονόπρακτο. Πάντως θέλω να τονίσω ότι είναι σπουδαίο σε αυτές τις εποχές να κάνουμε κάποια φιλανθρωπία και ας έχει και εμπορικό υπόβαθρο. Αυτό το σκοπό δεν μπορώ να τον αγνοήσω. Για αυτό λέω ότι αν ήταν κάτι σχετικό με τη δουλειά μου θα το έκανα και ας ήταν και εμπορικό. Δεν θα μπορούσα να χορέψω αξιοπρεπώς πιστέψτε με! Εννοώ η αγωνία μου θα ήταν τέτοια που δεν θα μπορούσα να το κάνω. Να εκτεθώ δηλαδή χορεύοντας μη αξιοπρεπώς. Είναι διαφορετικό στις παραστάσεις.
 


-Σίγουρα η οικονομική κρίση μας έχει επηρεάσει όλους. Στο θέατρο και το σινεμά έχουν φανεί οι συνέπειες της κρίσης;

Β.Π.: Χαίρομαι που μου κάνεις αυτή την ερώτηση. Εδωσα μια συνέντευξη την περασμένη εβδομάδα σε ένα τηλεοπτικό περιοδικό και μίλησα για την κρίση. Είπα κάτι και το είδα να μετακινείται τελείως διαφορετικά. Και αυτό θα ήθελα να το πω. Εγώ λοιπόν όταν ρωτήθηκα είπα: ‘’Η οικονομική κρίση δεν με έχει αγγίξει στην καθημερινότητά μου’’. Αυτό σημαίνει ότι είμαι από τους λίγους τυχερούς ανθρώπους που αυτή την περίοδο έχω δουλειά. Πολύ απλά. Δηλαδή έχω τα χρήματα να μπορώ να πάρω το φαγητό μου, να μπορώ να πληρώσω το νοίκι μου και όχι ότι δεν αντιλαμβάνομαι το τι γίνεται. Αύριο, μεθαύριο θα είμαι και εγώ χωρίς δουλειά. Όταν λοιπόν έρχεται η επικεφαλίδα που γράφει: ‘’Να και κάποιον που δεν τον άγγιξε η οικονομική κρίση’’ είναι τελείως λάθος γιατί από κάτω είπα χιλιάδες άλλα πράγματα. Είπα λοιπόν ότι περνάμε πάρα πολύ δύσκολα και είναι δράμα αυτό που ζούμε. Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει στους ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε. Και επίσης είπα και κάτι άλλο που προφανώς δεν κατάλαβε κανείς. Εμένα δεν με νοιάζει να μην έχω λεφτά να βγω έξω. Δηλαδή μπορώ να κάτσω και μέσα στο σπίτι μου. Ούτε με ενδιαφέρει αν θα πάω να αγοράσω 15 μπλούζες. Με νοιάζει να μην έχω λεφτά να φάω και να επιβιώσω. Ποτέ δεν ήμουν από τους ανθρώπους που έχω πάρει ακριβά αυτοκίνητα, δεν έχω εξοχικό και ζω στο ενοίκιο. Γενικά δεν έχω κάνει τρέλες στη ζωή μου και έχω μια οικογένεια που με στηρίζει πάντα. Ετσι λοιπόν έχω μάθει να ζω και με πολλά και με λίγα. Πιστεύω ότι για να βγούμε από την οικονομική κρίση πρέπει να γυρίσουμε σε άλλες αξίες. Δεν χρειάζεται να βγούμε έξω και να ξοδέψουμε 100 ευρώ. Παίρνουμε τους φίλους μας και περνάμε πολύ ωραία στο σπίτι. Όλοι είμαστε υπεύθυνοι. Αλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο. Αδιαφορήσαμε για πράγματα που συνέβαιναν.
 
-Υποστηρίζετε δηλαδή ότι πρέπει να πληρώσουν οι πολιτικοί για πράγματα που έχουν κάνει;

Β.Π.: Αν πρέπει λέει… Είμαι πολύ σκληρή σε αυτό το θέμα. Φυσικά και πρέπει να πληρώσουν. Οποιοσδήποτε έχει φάει λεφτά και έχει επηρεάσει το μέλλον των παιδιών μας πρέπει να πληρώσει! Δεν μιλάω για μας αλλά για τους ανθρώπους που θα έρθουν σε ένα μέλλον γεμάτο από αβεβαιότητα.
 
-Είχατε δηλώσει πέρσι ότι ήσασταν πολύ ερωτευμένη. Φέτος είστε το ίδιο ερωτευμένη;

Β.Π.: Είμαι πιο ερωτευμένη. Ηταν πολύ λίγο αυτό που είπα πέρσι.