Οι «Βάκχες» έρχονται από την Επίδαυρο στο Ηρώδειο

Μετά την επιτυχία που σημείωσαν στο Αρχαίο θέατρο Επιδαύρου οι «Βάκχες» του Ευρυπίδη, σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη, ολοκληρώνουν τον κύκλο τους με μία παράσταση στο Ηρώδειο που θα πραγματοποιηθεί το Σάββατο 2 Οκτωβρίου. Ένας θίασος

Ο Άκης Σακελλαρίου στο ρόλο του Διόνυσου, ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος στο ρόλο του Πενθέα και η Ιωάννα Παππά  στο ρόλο του Τειρεσία, ηγούνται ενός πολυπληθούς θιάσου εξαιρετικών ηθοποιών, σε μια παράσταση που κυριαρχεί το πάθος, η σύγκρουση, η τελετουργία,  οδηγούμενα από την πρωτότυπη μουσική των ΘΡΑΞ ΠΑΝΚC που ερμηνεύεται ζωντανά επί σκηνής.

Στις «Βάκχες», ο Θεός Διόνυσος είναι ο πρωταγωνιστής. Ο γνωστός αγαθός Θεός του κρασιού, της μέθης και του Θεάτρου, «ενδύεται» το αρχέγονο, και αινιγματικό του πρόσωπο, που είναι εξαιρετικά σύνθετο και σκοτεινό. Διόνυσος σημαίνει δύο φορές γεννημένος. Είναι γιος του Δία και της Σεμέλης. Ο μύθος λέει, πως ενώ  τον γεννούσε πρόωρα  η μάνα του, ο Δίας τον διέσωσε φτιάχνοντας στο μηρό του μια δεύτερη μήτρα και τον έστειλε να δει το φως στη μακρινή Ασία. Οι «Βάκχες» γράφτηκαν το 406-405 π.Χ. ενώ ο Ευριπίδης βρισκόταν αυτοεξόριστος στο παλάτι του Αρχέλαου στη Μακεδονία.
Ο Διόνυσος καταφθάνει  στη Θήβα, την πατρίδα της μητέρας του,  έχοντας μαζί του τις πιστές του ακολούθους, για να επιβάλει τη δική του Θρησκεία και  να τιμωρήσει όλους όσοι είναι εμπόδιο στο δρόμο του , τολμώντας να τον αμφισβητήσουν. Διαβρώνει ακόμα και την ιερή σχέση μάνας-γιού, εμφυσώντας τη θεϊκή του Μανία στις γυναίκες της Θήβας. Με την βίαιη  επιβολή της νέας θρησκείας, επιφέρεται η  ισοπέδωση του Βασιλικού Οίκου της πόλης των Θηβών . Οι εναπομείναντες ήρωες της τραγωδίας αναγκάζονται  να πάρουν το δρόμο της εξορίας.

Ο Ευριπίδης συνθέτει τις «Βάκχες», μία εμφανώς τελετουργική μιμητική διαδικασία, όπου χρησιμοποιούνται όλα τα μέσα της Θεατρικής πράξης:   μεταμόρφωση, παρενδυσία, δραματική ειρωνεία, ελευθεριότητα, ακραίες συμπεριφορές, αφήγηση, αθέατες  εγκληματικές  πράξεις κ.α. Μέσα από  μια ποικιλία ρυθμών, ήχων , συγκρούσεων και γεγονότων εντός και εκτός σκηνής, βιώνουμε την ένθεη τρέλα που έχει καταλάβει τις γυναίκες της Θήβας, τον σπαραγμό ζώων και ανθρώπων και τη διαταραχή της φύσης που συναινεί στην αγριότητα των πράξεων των κοινών θνητών. Οι άνθρωποι γίνονται αγέλη που θα κατασπαράξει τα ίδια της τα παιδιά, όταν διαταραχθεί η ισορροπία της κυρίαρχης Θεάς Φύσης, από την αλόγιστη συμπεριφορά τους.Ο ισχυρός εκρηκτικός  μηχανισμός  του Δραματουργού, απαντά στην Ύβρη με Τιμωρία, αποδίδει Δικαιοσύνη και οδηγεί στην Κάθαρση.