Ο Ιταλός σκηνοθέτηςΠάολο Σορεντίνο, μετά από μια σειρά επιτυχημένων ταινιών, ανάμεσά τους και το Οσκαρικό «Η Τέλεια Ομορφιά», επιστρέφει στη γενέτειρά του τη Νάπολη για να σκηνοθετήσει την πιο προσωπική του δουλειά. Το «Τhe Hand of God», που βγαίνει στις 2 Δεκεμβρίου στους κινηματογράφους από την Odeon είναι μια ταινία για την αγάπη και την απώλεια, το σινεμά και το ποδόσφαιρο.
Βρισκόμαστε στη δεκαετία του ‘80 και ο 17χρονος Φαμπιέτο Σκίζα (Φιλίπο Σκότι) είναι ένας άτακτος Ιταλός έφηβος που ζει μια κεφάτη ζωή με την οικογένεια του που αγαπάει τη ζωή και τα μέλη της απολαμβάνουν να ανακατεύονται ο ένας στις περίπλοκες σχέσεις των άλλων. Έπειτα, έρχονται γεγονότα που αλλάζουν τα πάντα. Το πρώτο είναι η πανηγυρική άφιξη του θρύλου της μπάλας, Ντιέγκο Μαραντόνα στη Νάπολη, κάτι που γεμίζει περηφάνια τον Φαμπιέτο αλλά και όλη την πόλη.
Κλείσιμο
Το δεύτερο είναι ένα σοκαριστικό δυστύχημα από το οποίο ο Μαραντόνα, ακούσια, σώζει τον Φαμπιέτ, επηρεάζοντας το μέλλον του. Ο Φαμπιέτο παλεύει με την φύση της μοίρας, την σύγχυση που επιφέρει η απώλεια, και τη μεθυστική ελευθερία του να είσαι ζωντανός. Στην πιο προσωπική του ταινία, ο Σορεντίνο μας μεταφέρει σε μια αισθητηριακή περιπέτεια γεμάτη τραγωδία και κωμωδία, αγάπη και πάθος, παραλογισμό και ομορφιά, καθώς ο Φαμπιέρο βρίσκει ως την μόνη διέξοδο από την ολική καταστροφή, την ίδια του τη φαντασία.
Στην ταινία παίζουν οι ηθοποιοί Φιλίπο Σκότι, Τόνι Σερβίλλο, Τερέσα Σαπονάντζελο, Mαρλό Ζουμπέρ, Λουίζα Ρανιέρι
Ο Πάολο Σορεντίνο μιλά για την ταινία
Το 1987, όταν ο Σορεντίνο ήταν μόλις 17 χρονών, έκανε το όνειρό του πραγματικότητα και πήγε να παρακολουθήσει έναν αγώνα ποδοσφαίρου για να δει τον ήρωά του, τον Αργεντίνο ποδοσφαιριστή Ντιέγκο Μαραντόνα, εν δράσει. Ο Σορεντίνο ταξίδεψε μέχρι την Τοσκάνη για να δει τον αγώνα, ενώ οι γονείς του έμειναν σπίτι. Εκείνο το βράδυ, οι γονείς του πέθαναν εξαιτίας μια διαρροής μονοξειδίου του άνθρακα.
Ο Σορεντίνο αναφέρει σχετικά με το πώς ξεκίνησε η δημιουργία της ταινίας: «Αρχή αποτέλεσαν πολλά γεγονότα της ζωής μου, αλλά φυσικά όλα αυτά δεν συνθέτουν την πλοκή της ταινίας. Χρειάζεται να χτίσεις μια φανταστική δομή. Φυσικά, δεν περιορίστηκα στο να μεταφέρω κομμάτια από τη ζωή μου. Δημιούργησα και άλλα. Αλλά αυτό που δεν δημιούργησα, σε αυτό που έμεινα πιστός- σε αυτό που ήθελα να παραμείνω αυθεντικός- ήταν τα συναισθήματα που ένιωσα ως παιδί: τον ενθουσιασμό, τη χαρά, την ευτυχία, τον πόνο, την οδύνη, το να νιώθω ανεπαρκής και ανασφαλής. Η ταινία είναι πολύ κοντά στη δική μου ζωή και όσα έχω περάσει». Και εξομολογείται αμέσως μετά: «Είναι επίπονο να μιλάω γι’ αυτό. Και ήταν πραγματικά επίπονο να κάνω μια ταινία γι’ αυτό το γεγονός».
Σχετικά με την κινηματογράφηση μιας τόσο προσωπικής ιστορίας αναφέρει: «Όταν τελειοποιείς το στυλ σου τόσο πολύ, τείνεις να γίνεσαι λίγο επιφανειακός. Αυτή τη φορά επέλεξα ένα πιο απλό στυλ από ό,τι πριν. Είναι μια ταινία που βασίζεται στην αντίληψη που έχουμε για τον πόνο και τη χαρά ενός αγοριού, και την οποία βλέπουμε μέσα από τα μάτια του άνδρα που έχει μεγαλώσει- δηλαδή μέσα από εμένα». Θεωρεί ωστόσο πως θα ξανακάνει μια τόσο τόσο προσωπική ταινία όπως αυτή. «Ήταν πολύ δύσκολο. Μου πήρε 20 χρόνια, και τη σκέφτομαι συνέχεια. Αλλά αυτή η ταινία μου έδωσε ένα στυλιστικό κλειδί και σκοπεύω να το εξερευνήσω στο μέλλον».
