Ο Μιχαήλ Μαρμαρινός μεταφράζει θεατρικά τον μουσικό κόσμο του Γιάννη Χρήστου στη Στέγη

Με το ιδιοφυές χάος των αρχείων των έργων του Γιάννη Χρήστου συναντιούνται ο Μιχαήλ Μαρμαρινός και έξι συνθέτες του σύγχρονου μουσικού θεάτρου, από τις 15 έως 17 Απριλίου, στην Κεντρική Σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, σε μια παράσταση που μοιάζει με αρχαίο δράμα αλλά και με κοινωνικό γλυπτό.
Ο διεθνούς φήμης συνθέτης Γιάννης Χρήστου θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους Έλληνες μουσικούς της πρωτοπορίας του 20ου αιώνα. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του, δημιούργησε σχεδόν 130 προσχέδια για συνθέσεις που θα ολοκλήρωνε αργότερα. Κατάφερε να επεξεργαστεί μόνο μερικά από αυτά πριν από τον πρόωρο θάνατό του σε τροχαίο δυστύχημα, το 1970, στα 44α γενέθλιά του. Τα περισσότερα από εκείνα τα οραματιστικά προσχέδια δεν υλοποιήθηκαν ποτέ μέσα σε αυτά τα 50 χρόνια από τον θάνατό του και μόλις τώρα θα αποτελέσουν τη βάση ενός νέου, μουσικού θεατρικού έργου.
Ο καταξιωμένος σκηνοθέτη Μιχαήλ Μαρμαρινός και έξι συνθέτες, από τους πιο διακεκριμένους δημιουργούς του σύγχρονου μουσικού θεάτρου αναμετρώνται με τα σχέδια του Χρήστου, τα συναντούν μέσα από τη δική τους μουσική γλώσσα, τα εξερευνούν, αφήνουν τους εαυτούς τους να εμπνευστούν και δουλεύουν μέσα από αυτά.
H διεθνής συμπαραγωγή της Στέγης έχει ήδη παρουσιαστεί στην Μπιενάλε Μονάχου και τη Γερμανική Όπερα του Βερολίνου και κάνει τώρα πρεμιέρα στην Ελλάδα. Μια γυναίκα ντυμένη στα μαύρα, ένα ηχητικό συνεχές που διακόπτεται από μια έκρηξη, πλήθη που ορμούν στη σκηνή, φωτεινοί σηματοδότες, το εκκωφαντικό τραγούδι των τζιτζικιών στη Χίο μέσα στη μεσημεριανή ζέστη, η ερμηνεία εντός μουσικών συνόλων σαν να είναι κώδικας κοινωνικών αστερισμών, η επίκληση στο μεταφυσικό άλλο, η σύνθεση ως μια προσπάθεια διάρρηξης της μουσικής σύνταξης ή ακόμη και ως «ελαφρά πίεση στο όριο του νοήματος»: Ο κόσμος του Έλληνα συνθέτη Γιάννη Χρήστου αποτελείται από λαβυρινθικές διακλαδώσεις στον πλούτο των υποδηλωτικών εικόνων και σχεδίων του.
Παραβιάζει το καθαρά μουσικό ενσωματώνοντας τη σκηνή, το κείμενο και την εικόνα, ενώ ταυτόχρονα απομακρύνεται από τα πεδία της τέχνης και βλέπει πολιτικά και κοινωνικά στοιχεία ως υλικά σύνθεσης, δημιουργεί παραστάσεις σε απτά τοπία και πολιτισμικούς χώρους. 

Η δράση έχει ως σημείο αφετηρίας το Πάντειο Πανεπιστήμιο, περνά από την υπόγεια διάβαση της Λεωφόρου Συγγρού και καταλήγει στο κτίριο της Στέγης.