«Αμαζόνιος»: Το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης διοργανώνει έκθεση σε ανοιχτό χώρο

Μέσα στον αστικό ιστό, στο ρέμα του Πολυδρόσου, στο Μαρούσι θα στηθεί η πρώτη έκθεση που διοργανώνει το Εθνικό Μουσείο Σύχγρονης Τέχνης εκτός των τειχών του, με τη νέα του καλλιτεχνική διευθύντρια Κατερίνα Γρέγου. Πρόκειται για τον «Αμαζόνιο», ένα πολύπλευρο έργο του εικαστικού καλλιτέχνη Δημήτρη Τσουμεπλέκα, που θα εγκαινιαστεί στις 5 Μαΐου.
Με την έκθεση αυτή ξεκινά ένα νέο εκθεσιακό πρόγραμμα του ΕΜΣΤ, με τίτλο «Extra Muros», στόχος του οποίου είναι να αναδείξει σημαίνοντα τοπόσημα δίνοντας παράλληλα την ευκαιρία στους επισκέπτες να γνωρίσουν την πόλη όπου ζουν αλλά και στους καλλιτέχνες να συνομιλήσουν με το φυσικό τοπίο και την ιστορία του.
Ο τόπος όπου θα φιλοξενηθεί ο «Αμαζόνιος» του Δημήτρη Τσουμπλέκα είναι φορτισμένος με έντονη πολιτιστική ενέργεια καθώς εκεί βρίσκεται το παλιό εργαστήριο δύο σπουδαίων καλλιτεχνών, του  καταξιωμένου Έλληνα ζωγράφου, εικαστικού και φωτογράφου Νίκου Κεσσανλή και της διεθνώς καταξιωμένης γλύπτριας Χρύσας.

Η έκθεση περιλαμβάνει φωτογραφίες μεγάλου μεγέθους, γλυπτικές κατασκευές, μια εγκατάσταση στον χώρο και δύο επιτόπιες προβολές βίντεο. Καθώς ο επισκέπτης περνά από τον παλιό σκοτεινό θάλαμο («Το Αμπάρι») στο καθαυτό εργαστήριο, και από τις άδειες αποθήκες («Το Δάσος») στην εγκαταλελειμμένη πισίνα («Το Ποτάμι»), συναντά φασματικά έργα του Δημήτρη Τσουμπλέκα –φωτογραφίες και βίντεο, γλυπτά και εγκαταστάσεις, objets trouvés και συνθέσεις - με στοιχεία του ίδιου του χώρου: οργανικά υλικά, κλαδιά, φύλλα, πέτρες από το ρέμα και τον κήπο αλλά και  υλικά ζωγραφικής, τελάρα, καβαλέτα, πηχάκια κ.ά. Στο τέλος της διαδρομής, ο θεατής συναντά μια φωτεινή επιγραφή που κρέμεται ανάμεσα σε δύο δέντρα («Τον Αμαζόνιο»).
Ο «Αμαζόνιος» είναι ένα ταξίδι στη μνήμη και μια γνωριμία με μια κρυφή όψη της πόλης, ο διάλογος ενός σύγχρονου σημαντικού καλλιτέχνη με τους σπουδαίους προγόνους του, και με έναν τρόπο προγόνους όλων μας, κι ένα θραύσμα από μια πτυχή της Αθήνας που έχει σχεδόν ολοκληρωτικά θυσιαστεί στο βωμό της αστικής ανάπτυξης.
«Τα τελευταία επτά χρόνια δούλεψα στο ίδιο το εργαστήριο αλλά και στην γύρω περιοχή, στο κτήμα που γνωρίζω από παιδί και στο παρακείμενο ρέμα Πολυδρόσου. Το ίδιο το έργο μου συνδιαλέγεται με την έννοια του καλλιτεχνικού εργαστηρίου ως τόπου παραγωγής ιδεών και πεδίο δοκιμών, με τη φωτογραφική γλώσσα, τη σχέση της με τη γλυπτική και την απεικόνιση, την καλλιτεχνική συγγένεια και την αγωνία της επίδρασης. […] Ασχολείται ακόμη με τη μνήμη, τα τοπία των παιδικών μας χρόνων και τη βίαιη συνήθως μεταμόρφωσή τους» σημειώνει ο Δημήτρης Τσουμπλέκας και προσθέτει: «Ο Αμαζόνιος είναι το παιχνίδι χαρτογράφησης ενός οικείου σε όλους μας τόπου που πια δεν υπάρχει: της παιδικής ηλικίας. […].Είναι επίσης μια σειρά συναντήσεων: με τον τόπο, τη μνήμη, τη φθορά που επελαύνει αδιατάρακτα, με την οργανική σύνδεση της αποσύνθεσης και της ζωής, με τους πεθαμένους μας και τον διάλογο που δεν σταματάει ποτέ, την επίδραση -πότε συντριπτική, πότε ευεργετική- των προηγουμένων καλλιτεχνών, την επίμονη φύση και τα ζώα που μας συντροφεύουν απαρατήρητα στις παρυφές της σύγχρονης αστικής ζωής.
Ο τίτλος αντηχεί τον εξωτισμό, τη φαντασίωση της περιπέτειας και το όνειρο της αυτονομίας. […] Εμπεριέχει τρόπον τινά και τα ορμητικά νερά και τα στάσιμα. Κυρίως όμως αφορά το ίδιο το μέρος: «Αμαζόνιο» είχε βαφτίσει ο Κεσσανλής την συγκεκριμένη γωνιά του κτήματος, όπου δίπλα στις φραγκοσυκιές είχε φυτέψει μια πλειάδα εξωτικών φυτών».