Η νύχτα που ο Στέφανος Κορκολής σήκωσε το «Παλλάς» στο πόδι
Όποιο κομμάτι της ζωής σου και να δεις... αυτό δεν το έχεις ξαναδεί - Στέφανος Κορκολής, Σοφία Μανουσάκη και Πάνος Μουζοράκης στην κορυφαία στιγμή τους - Τελευταία εμφάνιση στις 23 Μαΐου
Βασίλης Αναστασόπουλος
«Μοναδική βραδιά». Αξέχαστη. Υπέροχη. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει ή διαβάσει αυτή την φράση-«κλισέ»; Είμαι σίγουρος, ουκ ολίγες.
Πράγματι. Η βραδιά της Δευτέρας 16 Μαΐου στο αγαπημένο «Παλλάς» της οδού Βουκουρεστίου δεν είχε κάτι το… μοναδικό, με την έννοια τουλάχιστον που έχουμε συνηθίσει να χρησιμοποιούμε τη λέξη. Είχε τον Στέφανο Κορκολή στο πιάνο, το τραγούδι και την αφήγηση. Ναι, τον έχουμε ξαναδεί σε αυτόν τον ρόλο. Είχε τη Σοφία Μανουσάκη στο τραγούδι, να αποδεικνύει κάθε μα κάθε στιγμή πόσο ώριμη και συνάμα εξωστρεφής έχει γίνει, συνδυάζοντας πλέον τις φωνητικές ικανότητες με την σκηνική παρουσία. Αυτό όμως το βλέπαμε να συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας καιρό τώρα και περιμέναμε την «απογείωση». Και είχε τον Πάνο Μουζουράκη σε μεγάλα κέφια, να ξεσηκώνει όχι μόνο το κοινό, αλλά και τους συναδέλφους του -πράγμα που, όσο να πεις, λίγο-πολύ από τον Μουζουράκη το περιμένεις.
Αυτό που δεν περιμένεις, είναι ότι η σύμπραξη αυτών των τριών επί σκηνής οδηγεί σε... πυρηνική έκρηξη -μην ανησυχείτε, δεν θα πάμε μέχρι την Ουκρανία, θα μείνουμε στο... στενό πλαίσιο του «Παλλάς». Γιατί... στενό; Γιατί αυτή η «τήξη» που δημιουργείται από τον Κορκολή, τη Μανουσάκη και τον Μουζουράκη, αποδεικνύεται τόσο ορμητική, που συμπαρασύρει κάθε θεατή, από την πρώτη σειρά μέχρι την τελευταία. Ξαφνικά, σαν παρασυρμένοι θαρρείς από μια ανώτερη δύναμη, σαν να έχουν μόλις αποκτήσει μια σύνδεση πνευματική, που μόνο η -καλή- μουσική μπορεί να «γεννήσει», βρίσκονται όλοι όρθιοι, να τραγουδούν κάθε στίχο, να χορεύουν, να χειροκροτούν, να ζουν την στιγμή, να την «ρουφάνε» ως το μεδούλι, συνδαιτυμόνες σε ένα μάλλον απρόσμενο πάρτι.
Σκηνές από αυτές της περασμένης Δευτέρας, με το κοινό να σηκώνεται όρθιο και να παρακολουθεί εκστασιασμένο όσα διαδραματίζονταν επί σκηνής, δίνοντας και αντλώντας ενέργεια από τους καλλιτέχνες, ακόμα και ο πιο πιστός θαμώνας του «Παλλάς», ομολογεί ότι δεν έχει ξαναζήσει. Πώς μετατρέπεις μία «θεατρική» παράσταση σε... συναυλία; Κάπως έτσι. Με τον πιο εξωστρεφή Κορκολή όλων των εποχών, στην πιο... γλυκιά στιγμή της καριέρας του, να βιώνει με την ψυχή του το συναίσθημα της αναγνώρισης, να συνειδητοποιεί -έκπληκτος και ο ίδιος, κάποιες φορές- πόσο έχει αγαπήσει ο κόσμος τη μουσική του, πόσο την έχει συνδέσει με βιώματα και αναμνήσεις και πόση ανάγκη έχει αυτή την αγάπη, την προσμονή (μπήκαμε στον τρίτο χρόνο της πανδημίας, αν τυχόν ξεχαστήκατε) και την ενέργεια να την διοχετεύσει στον λατρεμένο του μουσουργό και να την εισπράξει πίσω στο πολλαπλάσιο.
Κλείσιμο
Μαζί του, «όποιο κομμάτι της ζωής του και να δει», ο Πάνος Μουζουράκης μάλλον... γεννήθηκε για να τραγουδάει μαζί με τον Κορκολή. Παρακολουθώντας τους στην σκηνή, βλέπεις τον έναν να παίρνει από τον άλλο τα καλύτερα στοιχεία του και να τα μεγιστοποιεί. Ο Στέφανος αφήνεται πρόθυμα να παρασυρθεί, το χαίρεται με την ψυχή του, το απολαμβάνει, το ζει. Και ο Πάνος μοιάζει να ωριμάζει όλο και πιο πολύ, «παντρεύοντας» την εσωτερική του δύναμη με την περσόνα ενός... ροκ σταρ, ενός περφόρμερ που γεννήθηκε για να «τρέφεται» και να «θρέφει» τα «vibes» του κοινού. Αν κάποιος τους έβλεπε πρώτη φορά, θα δυσκολευόταν πολύ να πιστέψει ότι αυτή είναι η πρώτη τους σύμπραξη επί σκηνής.
Στο πλευρό τους, μια... ήρεμη δύναμη. Ψέματα, όχι τόσο «ήρεμη» πια. Μπορεί το ευγενικό παρουσιαστικό της να... ξεγελά, αλλά η Σοφία Μανουσάκη εξελίσσεται σταθερά σε μία από τις καλύτερες Ελληνίδες τραγουδίστριες «on stage». Πιο εξωστρεφής από ποτέ, περνάει με σχεδόν... εκνευριστική ευκολία από την όπερα στη ροκ και από τον ξένο στίχο στον ελληνικό και τανάπαλιν, χάρη στην σπάνια φωνή της.
Όχι ότι πάνε πίσω οι Κωστής Πυρένης (κιθάρα, τραγούδι), Βασίλης Δεφίγγος (σαξόφωνο), Σάββας Ρακιντζάκης (πλήκτρα), Ρόλη Γιαμοπούλου (τύμπανα - κρουστά - τραγούδι) και Βίκτωρ Κουλουμπής (μπάσο), η ορχήστρα δηλαδή του Στέφανου Κορκολή, που ξέρει τι θέλει ο μαέστρος της και το δίνει κάθε στιγμή.
Με «όπλο» την πλούσια δισκογραφία του Κορκολή, τραγούδια που ερμήνευσε ο ίδιος και τ' αγαπήσαμε με τη φωνή του, αλλά και «διαμάντια» που έγραψε για άλλους σπουδαίους Έλληνες καλλιτέχνες (όπως, φυσικά, η παρούσα στην πρώτη εμφάνιση στο «Παλλάς», στις 9 Μαΐου, Άλκηστις Πρωτοψάλτη και ο εκλιπών, αλλά πάντα «παρών» Δημήτρης Μητροπάνος), παράλληλα με ένα πέρασμα στην ξένη ροκ, ποπ και λάτιν σκηνή, η επιτυχία είναι δεδομένη -επιτρέψτε μου, στο σημείο αυτό, μία κάπως πιο προσωπική επιθυμία, προτροπή και ευχή: Θα ήθελα να δω τον Κορκολή να «αναμετράται» λίγο περισσότερο με πιο... ροκ και πιο rock n' roll ακούσματα. Κάθε φορά που «επιτίθεται» στα πλήκτρα σαν κουρσάρος και τα κατακτά με την ορμή του, για να τα υποτάξει στα μουσικά του κελεύσματα, δεν μπορώ να μην τον σκεφτώ να παίζει, για παράδειγμα, το «Great Balls of Fire», το «Jailhouse Rock», το «Tutti Fruity» ή ακόμα και να φτάνει στα άκρα με ένα πιο πολυσύνθετο κομμάτι, όπως το «Fool in the rain» των Led Zeppelin. Θα στοιχημάτιζα το... σπίτι μου ότι θα κάνει θαύματα.
Όσοι έζησαν τα παραπάνω στις 9 και τις 16 Μαΐου, υπήρξαν τυχεροί. Η πρώτη παράσταση, με φιλική συμμετοχή από την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, εξελίχθηκε σε μια... μυσταγωγικού τύπου επανασύνδεση του Στέφανου Κορκολή με το κοινό του. Η δεύτερη, με τον Πάνο Μουζουράκη να συνδράμει, σε ένα πρωτοφανές πάρτι. Και όσοι δεν πρόλαβαν, έχουν την ευκαιρία να ζήσουν μία «πανδαισία» ήχων, χρωμάτων, χαράς και συναισθημάτων την προσεχή Δευτέρα, 23 του μηνός, όταν ο Στέφανος Κορκολής, η Σοφία Μανουσάκη και ο Πάνος Μουζουράκης επιστρέφουν στην σκηνή του «Παλλάς» για μια τελευταία συναυλία, για ένα δίωρο -και βάλε- «encore».
