Οι ταινίες του Σαββατοκύριακου

Κινηματογράφοι Αθήνα
Κινηματογράφοι Θεσσαλονίκη

(4) Super 8
Του Τζ. Τζ. Άμπραμς. Περιπέτεια φαντασίας, 2011, ΗΠΑ. 1 ώρα και 52 λεπτά. Με τους: Ελ Φάνινγκ, Τζόελ Κόρτνι
Είστε έτοιμοι να νιώσετε πάλι σαν παιδιά; Να δείτε σινεμά και να ενθουσιαστείτε όπως όταν βλέπατε τον “Ε.Τ.” και τις “Στενές επαφές τρίτου τύπου”; Ο Τζ. Τζ. Άμπραμς κλέβει, αντί να μιμηθεί και δημιουργεί μια υπέροχη ταινία-φόρο τιμής στον Στίβεν Σπίλμπεργκ (ο οποίος είναι στην παραγωγή παρεμπιπτόντως). Φανταστείτε τις παραπάνω ταινίες να διασταυρώνονται με τη γλυκύτητα του “Stand by me” και των “Goonies”, σ’ ένα δίωρο τρενάκι αδρεναλίνης, νοσταλγίας και φαντασίας, όπου η αισθητική του τότε συνοδεύεται από κινηματογράφηση και ρυθμούς του σήμερα. Ο Άμπραμς είναι ασταμάτητος και δε σε αφήνει να πάρεις ανάσα τουλάχιστον για μία ώρα από την έναρξη της ταινίας. Το πρωταγωνιστικό παρεάκι αποτελείται από τον ντροπαλό Τζο (ο οποίος έχει, φυσικά, άλυτα θέματα με τον πατέρα του), τον φέρελπι-θέλω-να-γίνω-Όρσον-Γουέλς-σκηνοθέτη Τσαρλς, τον αστοιχείωτο Μάρτιν, τον πυρομανή Κάρι και την κουκλάρα Άλις. Μαζί, προσπαθούν να γυρίσουν μια ταινία με ζόμπι (σε σούπερ 8 κάμερα, μιας και βρισκόμαστε στο 1979) μέχρι να τους ανατραπούν τα σχέδια από τον εκτροχιασμό ενός τρένου και την επικείμενη συσσώρευση στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή.



Δε θα σας πω περισσότερα, γιατί δε χρειάζεται να ξέρετε περισσότερα. Ο Άμπραμς κατέχει την τέχνη του κινηματογραφικού cock-tease: ξέρει πολύ καλά πως σημασία έχει το μυστήριο, όχι η γνώση, γι’ αυτό σου τσιγκλά την περιέργεια, σε φλερτάρει, σε φέρνει κοντά κρύβοντας επιμελώς αυτό που θες να δεις, σε βασανίζει, και σε αφήνει στα κρύα του λουτρού, για να προχωρήσει στην επόμενη αποπλάνηση. Ξέρει επίσης πολύ καλά ότι για να λειτουργήσει η κλοπή πρέπει να ξεπατικώσει χαρακτήρες, θεματολογία, συναίσθημα και όχι μονάχα σκηνές δράσης. Ευτυχώς βέβαια στο τέλος σου “κάθεται”, και σου προσφέρει πραγματική κλιμάκωση, και όχι ένα τέλος-φούσκα. Γι’ αυτό και όταν πια τελειώνει, το μόνο που θες είναι κι άλλο.

(1) Ο θάνατός σου, η ζωή μου / Essential Killing
Του Γιέρζι Σκολιμόφσκι. Δραματική, 2010, Πολωνία/Νορβηγία/Ιρλανδία/Ουγγαρία. 1 ώρα και 23 λεπτά. Με τους: Βίνσεντ Γκάλο, Εμανουέλ Σενιέ



Δεν ξέρω κατά πόσο έφταιγε ότι είδαμε το “Ο θάνατός σου, η ζωή μου” μετά το “Σούπερ 8”, αλλά με δυσκολία τα κατάφερα. Η ταινία του Σκολιμόφσκι είναι μια ως επί το πλείστον σιωπηλή ταινία που, παραδόξως, έχεις την αίσθηση ότι φλυαρεί. Ακολουθώντας έναν Αφγανό φυλακισμένο των αμερικανών στρατιωτών (ο Βίνσεντ Γκάλο σε μια από τις πιο παράλογες επιλογές κάστινγκ), ο οποίος αποδρά και περιπλανιέται στα δάση, ο Σκολιμόφσκι εστιάζει, θεωρητικά, στον ανθρώπινό του πόνο, χωρίς να τον νοιάζει η κριτική ή η πολιτική, χωρίς να φανερώνει έναν στόχο. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως η άρνηση να τοποθετηθεί είναι θεμιτή, ο ρεαλισμός της βασανισμένης πορείας του Γκάλο ξενίζει με την απουσία όχι του λόγου, αλλά του ήχου (δεν βγάζει καν βογκητά), με την άρνηση να είναι εν τέλει ανθρώπινος μέσα στον ακραίο πόνο του. Ακόμα κι όταν “αποδρά” από την πραγματικότητα και αφήνεται, σε μια προσπάθεια ζεστασιάς, στις αναμνήσεις του πρωταγωνιστή, η ταινία δεν γλιτώνει από την συναισθηματική ψύχρα, δε σε φέρνει πιο κοντά του. Μπορείτε αν θέλετε να κάνετε θρησκευτικές αναγωγές για να εξηγήσετε τα παραπάνω, αλλά προσωπικά εγώ προτιμώ τους απτούς χαρακτήρες από τα συμβολικά κουφάρια. Τόσο περιττά φλάσμπακ, τόση αφηγηματική επανάληψη, τόση άσκοπη, υποθετικά δικαιολογημένη, βία. Για κάποιον λόγο δε, ο Γκάλο κέρδισε βραβείο ερμηνείας και ο Σκολιμόφσκι το Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής στη Βενετία πέρσι.

(2) Το σχέδιο του Χένρι / Henry’s Crime
Του Μάλκολμ Βένβιλ. Δραματική κομεντί, 2010, ΗΠΑ. 1 ώρα και 48 λεπτά. Με τους: Κιάνου Ριβς, Βέρα Φαρμάιγκα, Τζέιμς Κάαν



Χαμηλών τόνων, συμπαθητική ταινία που ξεκινά με έναν αστείο, εντυπωσιακό πρόλογο, αλλά ξεφουσκώνει στη συνέχεια. Ο Κιάνου Ριβς υποδύεται έναν καταπιεσμένο άντρα, ο οποίος καταδικάζεται για μια ληστεία τράπεζας που δεν έκανε ποτέ, και όταν πια βγαίνει από τη φυλακή, αποφασίζει να τη ληστέψει κανονικά. Σύμμαχός του, ο συγκρατούμενός του Τζέιμς Κάαν, και η πρωταγωνίστρια στο θέατρο που βρίσκεται δίπλα από την τράπεζα, απ’ όπου αποφασίζουν να σκάψουν τούνελ που θα τους οδηγήσει στο χρηματοφυλάκιο. Το υπόγειο χιούμορ της ταινίας αναδύεται με δυσκολία στην επιφάνεια, γιατί βρίσκει εμπόδια στην (αιώνια) κατατονία του Ριβς, τα εκνευριστικά γελάκια και τινάγματα της Φαρμάιγκα και τις προσπάθειες των σεναριογράφων να συνδυάσουν το heist movie με τον Τσέχοφ.

(1) Το άσυλο / Shelter
Των Μονς Μόρλιντ και Μπγιορν Στάιν. Θρίλερ, 2010, ΗΠΑ. 1 ώρα και 52 λεπτά. Με τους: Τζουλιάν Μουρ, Τζόναθαν Ρις Μάγιερς



Είναι άξιο έρευνας το αποσυντονισμένο, ανεξήγητο ένστικτο της Τζουλιάν Μουρ (ή του ατζέντη της) σε σχέση με τις συμμετοχές της σε ταινίες θρίλερ. Η Μουρ υποδύεται μια ψυχολόγο, η οποία προσπαθεί να θεραπεύσει έναν άντρα που υποφέρει από το σύνδρομο πολλαπλών προσωπικοτήτων. Με έναν ταιριαστά σχιζοφρενή τρόπο, η ταινία φανερώνει σταδιακά τα διαφορετικά, ασύνδετα πρόσωπά της: ψυχολογικό θρίλερ μυστηρίου, μεταφυσική ταινία τρόμου, οικογενειακό δράμα, περιπέτεια με ανθρωπολογικά στοιχεία, παραβολή με φαντασματάκια. Κρατά για τελευταία όμως την καλύτερη και σημαντικότερη μορφή: χριστιανική ταινία τρομοκρατίας. Διότι, αν δεν το ξέρατε, αυτό που συμβαίνει αν χάσετε την πίστη σας, είναι ότι πεθαίνετε. Αντιδράστε ελεύθερα.

(2) Νερό για ελέφαντες / Water for elephants
Του Φράνσις Λόρενς. Δραματική, 2011, ΗΠΑ. 2 ώρες. Με τους: Ρις Γουίδερσπουν, Ρόμπερτ Πάτινσον, Κρίστοφ



Γλυκανάλατη ταινία για έναν νεαρό άντρα, ο οποίος πιάνει δουλειά σε τσίρκο την περίοδο της ποτοαπαγόρευσης, εκπαιδεύει έναν ελέφαντα για να γίνει η κύρια ατραξιόν και ερωτεύεται εν τω μεταξύ τη γυναίκα του αφεντικού. Αγαπώ τη Ρις Γουίδερσπουν, τη θεωρώ πανέξυπνη και χαρισματική, αλλά όσο απολαυστική κι αν είναι δεν καταφέρνει να σώσει το, βασισμένο σε βιβλίο, “Νερό για ελέφαντες” από την άμεση λήθη. Άτονο και ταυτόχρονα πυκνοκατοικημένο από χαρακτήρες και ιστορίες, χωρίς να αναδεικνύει κανένα συναίσθημα ή σχέση πέραν της χημείας των δυο εραστών και των συνεπειών της (κι αυτά σε λεκτικό μονάχα επίπεδο), η ταινία του Φράνσις Λόρενς είχε ως αποτέλεσμα να αναπολήσω ακόμη μια φορά μια εξαιρετική τηλεοπτική σειρά με φόντο ένα τσίρκο. Αχ, φέρτε πίσω το “Carnivale”, σας παρακαλώ.

(2) Η γυναίκα της ζωής μου / La prima cosa bella
Του Πάολο Βίρζι. Δραματική, 2010, Ιταλία. 2 ώρες και 2 λεπτά. Με τους: Βαλέριο Μασταντρέα, Στεφανία Σαντρέλι, Μικαέλα Ραματσότι.
Ένας μίζερος καθηγητής επιστρέφει στο χωριό του για να αποχαιρετήσει την ετοιμοθάνατη, αλλά παραδόξως ακμαία μητέρα του, η οποία στιγμάτισε με τη σεξουαλικότητα και την αφέλειά της το παρελθόν - και το παρόν του. Μέτριο οικογενειακό δράμα, που δεν απογειώνεται ποτέ σε κάτι αξιομνημόνευτο, πέραν ίσως της αξίας του ως ψυχολογικό case study που θα’πρεπε να δείχνουν σε γυναίκες προτού γίνουν μάνες.

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΗ
(3) Love Story
Του Άρθουρ Χίλερ. Δραματική, 1970, ΗΠΑ. 1 ώρα και 39 λεπτά. Με τους: Ράιαν Ο’Νιλ, Άλι ΜακΓκρο
Απορώ πως συμφωνούσα και λίγωνα κάποτε με την κεντρική ατάκα/μοτίβο του “Love Story”: “Αγάπη σημαίνει να μη χρειάζεται να πεις συγγνώμη”. Σ’ ένα μελόδραμα όμως, και δη του μεγέθους του συγκεκριμένου, όλα επιτρέπονται υποθέτω, και ακόμα κι αν έχουν περάσει τα χρόνια, κι αν έχεις βιώσει τα δικά σου λαβ στόρις και μπορείς να δεις πιο ψύχραιμα την ταινία του Άρθουρ Χίλερ και το καταδικασμένο από τη μοίρα ζευγάρι των Ράιαν Ο’Νιλ και Άλι ΜακΓκρο, η αλήθεια είναι πως άνετα ξαναβλέπεις το “Love Story” ακόμη μια φορά - και κλαις εννοείται.

ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
Justin Bieber: Never say never 3D
Του Τζον Μ. Τσου. Μουσικό ντοκιμαντέρ, 2011, ΗΠΑ. 1 ώρα και 45 λεπτά. Με τους: Τζάστιν Μπίμπερ, Boys II Men, Μάιλι Σάιρους
Ντοκιμαντέρ που ακολουθεί σε συναυλίες και παρασκήνια το ανατριχιαστικό φαινόμενο Τζάστιν Μπίμπερ - και το κούρεμά του.

Τι μέσα τι έξω
Του Βαγγέλη Ρήγα. Ντοκιμαντέρ, 2011, Ελλάδα.
Προσωπική μαρτυρία του Φάνη Ζωγράφου, ο οποίος εξέτισε 20χρονη ποινή στη φυλακή.