Στέγη Ιδρύματος Ωνάση: Ο Ευριπίδης Λασκαρίδης επιστρέφει με την διεθνώς επιτυχημένη παράσταση «Elenit»

Η επιτυχημένη παράσταση «Elenit» του διεθνώς καταξιωμένου Ευριπίδη Λασκαρίδη, περνάει για μερικά ακόμη βράδια από τη σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση, λίγο πριν περιοδεύσει για τέταρτη συνεχή χρονιά στην Ευρώπη. Η σκοτεινή κωμωδία με το ανατρεπτικό χιούμορ και τους απροσδόκητους ήρωες, θα παρουσιάζεται από τις 16 έως τις 19 Φεβρουαρίου, στον χώρο όπου πριν από τέσσερα χρόνια έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα του.

Μια πανύψηλη κυρία με ιδιαίτερη κώμη και ακόμη πιο ιδιαίτερη μύτη σηκώνει το τηλέφωνο, τραγουδάει μόνη της και συναναστρέφεται άλλα παράξενα όντα, μιλώντας τους σε μια ολόδική της γλώσσα. Πρόκειται για τον Ευριπίδη Λασκαρίδη αυτοπροσώπως, μεταμορφωμένο σε μια αξιολάτρευτη όσο και εξωφρενική περσόνα, η οποία μας καλωσορίζει σε ένα σύμπαν όπου συμβιώνουν, μεταξύ άλλων, δεινόσαυροι και ανεμογεννήτριες, ο Stephen Hawking και μια στοίβα από λαμαρίνες, το βάθρο ενός dj και η Νίκη της Σαμοθράκης.

Μια απόλυτα ιδιοσυγκρασιακή σκηνική γλώσσα διέπει το «Elenit», το εξαίσια αστείο και απείρως γοητευτικό έργο του καταξιωμένου εντός και εκτός συνόρων Έλληνα καλλιτέχνη που παρουσιάζεται για δεύτερη φορά στη Στέγη. Έχουν προηγηθεί σημαντικοί σταθμοί σε εξέχοντες πολιτιστικούς οργανισμούς και σπουδαία φεστιβάλ από το Βέλγιο ως την Ολλανδία, από τη Γαλλία έως τον Καναδά, από την Πορτογαλία έως την Ιταλία, με διθυραβικές κριτικές και sold out παραστάσεις.

Οι διεθνείς κριτικές περιγράφουν το έργο του Ευριπίδη Λασκαρίδη ως «αναρχικό σωματικό θέατρο που θα μείνει για καιρό στη μνήμη» (Graham Watts, “Dance Tabs”), «μοναδικό στο είδος του που δεν μοιάζει με τίποτε άλλο» (Catherine Lalonde, “Le Devoir”) και τον ίδιο ως «έναν τεχνίτη στους χρόνους και στις ατμόσφαιρες, έναν δημιουργό ασυνήθιστων χαρακτήρων, ικανό να συνδέει το οικιακό με απηχήσεις του κοσμικού» (Clàudia Brufau, “Núvol”). Με τα έργα του να χαρακτηρίζονται «τραγικές κωμωδίες», ο Ευριπίδης Λασκαρίδης δεν κατηγοριοποιείται εύκολα. Κινείται με αιφνιδιαστικό τρόπο στα όρια του χάπενινγκ, του μπουρλέσκ και του σύγχρονου χορού, καλώντας το βλέμμα μας να σταθεί στο μεταμορφωτικό «εδώ και τώρα» της κάθε σκηνικής στιγμής που καθιστά το γνώριμο ανοίκειο και το παράλογο θαυμαστό.