«Η Απόδραση του ‘77»: Η νέα ταινία του βραβευμένου σκηνοθέτη Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ βγαίνει στα θερινά σινεμά

Ένα συναρπαστικό πολιτικό θρίλερ που βασίζεται σε αληθινή ιστορία, είναι «Η Απόδραση του ‘77» που βγαίνει στις 3 Αυγούστου στους θερινούς κινηματογράφους. Η ταινία φέρει τη σκηνοθετική υπογραφή του βραβευμένου με Γκόγια Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ, δημιουργού του εξαιρετικού φιλμ «Μικρό Νησί».

Πρόκειται για μια ταινία σχετικά με τη μετάβαση από τη δικτατορία στη δημοκρατία, ιδωμένη από τον μικρόκοσμο μίας φυλακής -την μικρογραφία δηλαδή μιας ολόκληρης κοινωνίας.

Δύο χρόνια μετά την κατάρρευση του καθεστώτος Φράνκο στην Ισπανία και την παροχή αμνηστίας στους πολιτικούς κρατουμένους των ισπανικών φυλακών από τη δημοκρατική κυβέρνηση που διαδέχθηκε τη φρανκική δικτατορία, ένας προφυλακισμένος νεαρός λογιστής περιμένει τη δίκη του, αντιμετωπίζοντας μια ποινή 20 χρόνων, καθώς κατηγορείται για υπεξαίρεση.
O υπόδικος, μαζί με κάποιους συγκρατούμενους του και μια ομάδα νέων δικηγόρων που τους υποστηρίζουν, θα αγωνιστεί για την παροχή αμνηστίας, αφού καταγγείλει το όργιο βίας, καταπίεσης και παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που επικρατεί στη φυλακή της Βαρκελώνης, όπου κρατείται.

«Aν η χώρα ξεκινάει από το μηδέν, το ίδιο κι εμείς», υποστηρίζουν οι κρατούμενοι, που ετοιμάζουν την δική τους εξέγερση.

Ο Ισπανός Αλμπέρτο Ροντρίγκεζ πλέκει επιδέξια την θρυλική απόδραση του 1977 με το ταραγμένο πολιτικό κλίμα της εποχής. Ο σκηνοθέτης εμπνεύστηκε την ταινία μαθαίνοντας για την απόδραση 45 κρατούμενων από τη φυλακή Modelo της Βαρκελώνης, κι έκτοτε έκανε μεγάλη έρευνα για το θέμα: «Αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν η ύπαρξη ενός συνδικάτου φυλακισμένων που λειτουργούσε ως διαμεσολαβητής και είχε μια εξουσία που αναγνωριζόταν απ’ όλους», λέει ο ίδιος
Δεν γνωρίζουμε τι συνέβαινε στις φυλακές επί Φράνκο, εξηγεί, αλλά μετά το θάνατο του δικτάτορα, η διεκδίκηση της ελευθερίας αφορούσε μια ολόκληρη κοινωνία, μια ολόκληρη χώρα. Κι όμως οι κρατούμενοι είχαν βρεθεί εκτός.

«Ήταν σαν να είχε σταματήσει ο χρόνος γι’ αυτούς, και οι συνθήκες ήταν απαράλλαχτες με αυτές του παρελθόντος, δηλαδή μεσαιωνικές και απάνθρωπες. Ομοφυλόφιλοι, αναρχικοί, άστεγοι, και ψυχιατρικοί κρατούμενοι εξισώνονταν με δολοφόνους και ληστές. Όμως, τελικά, αυτή η πνοή ελευθερίας έφτασε και στις φυλακές, και οι κρατούμενοι έκαναν ό, τι μπορούσαν ώστε να ακουστούν. Για παράδειγμα στη Βαρκελώνη 200 φυλακισμένοι έκοψαν ταυτόχρονα τις φλέβες τους! Σχεδόν όλες οι φυλακές της χώρας ξεσηκώθηκαν κατά του συστήματος –μάλιστα υπήρξαν και συνεργασίες μεταξύ τους. Και ίσως αυτή η συλλογικότητα ήταν ο, τι καλύτερο άφησαν πίσω τους εκείνη την εποχή. Με το πέρασμα του χρόνου, το κίνημα αυτό κατάφερε να αλλάξει την πεποίθηση του πώς πρέπει να είναι μια φυλακή: όχι δηλαδή ένας χώρος τιμωρίας, αλλά αναμόρφωσης με στόχο την ενσωμάτωση στην κοινωνία».

Στην ταινία παίζουν οι ηθοποιοί: Μιγκέλ Χεράν, Χαβιέ Γκουτιέρες και Χεσούς Καρόσα.