Οι ταινίες του Σαββατοκύριακου

Με το ένα πόδι στο ρετρό και το άλλο στο μέλλον, ο «Captain America» είναι η ήρεμη δύναμη της εβδομάδας.

Αίθουσες Αθήνα
Αίθουσες Θεσσαλονίκη

(3) Ο πρώτος εκδικητής: Captain America / The First Avenger: Captain America
Του Τζο Τζόνστον. Επιστημονικής φαντασίας, 2011, ΗΠΑ. 2 ώρες και 4 λεπτά. Με τους: Κρις Έβανς, Χέιλι Άτγουελ, Τόμι Λι Τζόουνς, Χιούγκο Γουίβινγκ
Ο “Πρώτος εκδικητής” είναι μια τίμια κομιξάδικη μεταφορά. Ο Τζο Τζόνστον (σκηνοθέτης του παλαιού πλέον, αλλά χαριτωμένου “Rocketeer”) δε βιάζεται να πέσει με τα μούτρα στη δράση και παίρνει το χρόνο του συστήνοντάς μας τη ζωή και την ψυχοσύνθεση του Στιβ Ρότζερς, ενός απαρατήρητου, σαμιαμίδικου, αλλά ατρόμητου, παρά το άπειρο ξύλο που έχει φάει, νέου, ο οποίος θέλει πάση θυσία να πολεμήσει για την πατρίδα στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ένας επιστήμονας αναγνωρίζει το ψυχικό του σθένος και τον μετατρέπει σε φουσκωμένη μηχανή. Και πάνω που νομίζεις ότι ξέρεις το παραμύθι, η ιστορία κάνει την ανατροπή κι αντί ο ήρωας να σαρώσει τα πεδία μάχης της Ευρώπης, εξελίσσεται σε σελέμπριτι ψευτο-ήρωα. Δε θα πω παραπάνω, αν και έχει μπόλικα μιας και μιλάμε για γεμάτες δυο ώρες. Ο “Captain America”, όπως και η ταινία, είναι φλούφλης, γνήσιος και ανεπιτήδευτος, δε γουστάρει τις πολλές φιοριτούρες και παίρνει τη δουλειά του στα σοβαρά.

Έχει και τον υπέρτατο κακό απέναντί του (ο εξίσου υπέρτατος Χιούγκο Γουίβινγκ - ο κ. Σμιθ του Μάτριξ), ένα πρόθυμο κοριτσόπουλο στο πλάι του και τον Τόμι Λι Τζόουνς με στρατιωτική στολή και πούρο στο στόμα. Μπορεί ο “Πρώτος εκδικητής” να μη γίνει ποτέ μεγάλο μπλοκμπάστερ, αλλά έχει κανείς την αίσθηση πως η απόφαση να σταθεί μακριά από τη φανφάρα και την εύκολη διασκέδαση, είναι συνειδητή και γι’ αυτό ακόμα πιο αξιέπαινη.

(2) Άγιος με το ζόρι / Salvation Boulevard
Του Τζορτζ Ράτλιφ. Κωμωδία, 2011, ΗΠΑ. 1 ώρα και 36 λεπτά. Με τους: Πιρς Μπρόσναν, Γκρεγκ Κινίαρ, Τζένιφερ Κόνελι, Εντ Χάρις



Είναι εκπληκτικό το πώς ο Πιρς Μπρόσναν (σας προειδοποιώ: ακολουθεί κλισέ) ωριμάζει σαν παλιό κρασί και γίνεται ολοένα και καλύτερος όσο μεγαλώνει. Το καλύτερο δε, είναι πως από το «Matador» και μετά φαίνεται πως απελευθερώνει ό,τι κωμικό συσσώρευε και έκρυβε τόσα χρόνια. Στο ρόλο του ματαιόδοξου, δολοπλόκου πάστορα Νταν, ο οποίος κατά λάθος πυροβολεί έναν άθεο συγγραφέα και κατόπιν σπείρει τον πανικό για να καλύψει τα ίχνη του, ο Μπρόσναν απολαμβάνει σχεδόν με σατανική χαρά την ευκαιρία να παίξει έναν τόσο κινηματογραφικό, αδιανόητο χαρακτήρα. Το πρόβλημα είναι πως όλος αυτός ο αχταρμάς που ξεκινά ως καυστικό σχόλιο για την εκκλησία, τους πιστούς και το επιχειρηματικό παράλογο στον πυρήνα της, πέφτει γρήγορα στην παγίδα του σουρεαλιστικού, αλλά ποτέ πραγματικά αστείου χιούμορ. Να’ ναι καλά ο Μπρόσναν και η Μαρίσα Τομέι που κάνει (ακόμη ένα υπέροχο) πέρασμα.

(1) Θα έρθει η μέρα και για μας / Notre jour viendra
Του Ρομέν Γαβρά. Δραματική, 2010, Γαλλία. 1 ώρα και 30 λεπτά. Με τους: Βενσάν Κασέλ, Ολιβιέ Μπαρτελεμί



Σε συνέχεια του βίντεο κλιπ που είχε κάνει για τη M.I.A. ο Ρομέν Γαβράς σκηνοθετεί μια ταινία για δυο κοκκινομάλληδες, οι οποίοι ξεσπαθώνουν κι αντιδρούν στο κατεστημένο που τους περιθωριοποιούσε για χρόνια εξαιτίας του χρώματος της τρίχας τους. Ο Ρεμί είναι ένας καταπιεσμένος, μάλλον ασταθής, νέος που βρίζεται με τη μάνα και την αδερφή του κι έχει online σχέση με μια goth κοπέλα, την οποία δε βλέπει ποτέ. Όταν συναντά την αδελφή ψυχή του στο πρόσωπο του Πατρίκ, οι δυο τους ξεκινούν ένα ταξίδι με τελικό προορισμό την Ιρλανδία - τη χώρα όπου βασιλεύουν οι κοκκινομάλληδες. Αν και ξεκινά εντυπωσιακά, το road movie του Γαβρά εξελίσσεται γρήγορα σε ένα αδικαιολόγητο μπαράζ βίας και αρρώστιας, που κατηφορίζει με ταχύτητα στην άβυσσο. Ούτε η διεφθαρμένη και τόσο γοητευτική ανωμαλία του “δεν έχω αφήσει ενζενί για ενζενί στο Παρί” Βενσάν Κασέλ δεν καταφέρνει να προσφέρει μια εξήγηση σ’ αυτό το εξυπνακίστικο μπέρδεμα, που διακατέχεται από μια εφηβικού τύπου εμμονή να θέλει να προκαλέσει χωρίς να καταλαβαίνει καν το γιατί.

Post Mortem
Του Πάμπλο Λαραΐν. Δραματική, 2010, Χιλή/Γερμανία/Μεξικό. 1 ώρα και 38 λεπτά. Με τους: Αλφρέντο Κάστρο, Αντόνια Ζέγκερς.



Εν μέσω της Χιλιανής δικτατορίας ένας υπάλληλος σε νεκροτομείο αναπτύσσει εμμονή με τη χορεύτρια σε νυχτερινό κέντρο που μένει δίπλα του. Με πολιτικό περιτύλιγμα και σκοτεινή ατμόσφαιρα από τον σκηνοθέτη του «Τόνι Μανέρο».

Barbie: Σχολείο για πριγκίπισσες
Του Ζέκε Νόρτον. Παιδική, 2011. 1 ώρα και 20 λεπτά.



Η Μπάρμπι πάει σε σχολείο για πριγκίπισσες, ενώ η ίδια δεν είναι, για να ανακαλύψει πως τελικά είναι όντως κι εκείνη πράγματι πριγκίπισσα. Έχει και πάρτυ τσαγιού και νεράιδες. Για όσους δεν συνήθιζαν να παίζουν με lego.

Εκτός νόμου και χρόνου / The Guard
Του Τζον Μάικλ ΜακΝτόνα. Κωμωδία, 2011, Ιρλανδία. 1 ώρα και 36 λεπτά. Με τους: Μπρένταν Γκλίσον, Ντον Τσιντλ.



Εύφημος μνεία καλύτερου σκηνοθετικού ντεμπούτου στο περσινό φεστιβάλ Βερολίνου για τον αδερφό του Μάρτιν ΜακΝτόνα, σκηνοθέτη του απολαυστικότατου «In Bruges». Από τις κριτικές που διαβάσαμε, πρέπει να είναι μια εξίσου πνευματώδης, αστεία και αξιαγάπητη ταινία, με τον Μπρένταν Γκλίσον να δίνει ρέστα στο ρόλο ενός έξω-από-τα-δεδομένα αστυνομικού, ο οποίος συνεργάζεται με έναν πράκτορα του FBI για να πιάσουν έναν έμπορο ναρκωτικών.

DOS: Μια ιστορία αγάπης απ’ την ανάποδη
Του Στάθη Αθανασίου. Κομεντί, 2011, Ελλάδα. Με τους: Νταβίντ Φερνάντεζ Φάμπου, Μαρίνα Καλογήρου, Ινές Καστάνιο, Σταύρο Γιαγκούλη, Γιώργο Καραμίχο.



Δυο παράλληλες ερωτικές ιστορίες στη Βαρκελώνη, η μια μεταξύ Ισπανών και η άλλη μεταξύ Ελλήνων. Βραβείο Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας και Βραβείο Κοινού στο New York International Independent Film Festival 2011.

ΕΠΑΝΕΚΔΟΣΕΙΣ
(2) Το τελευταίο μετρό / Le dernier metro
Του Φρανσουά Τριφό. Δραματική, 1980, Γαλλία. 2 ώρες και 11 λεπτά. Με τους: Ζεράρ Ντεπαρντιέ, Κατρίν Ντενέβ.



Από τις λιγότερο αγαπημένες μου ταινίες του Φρανσουά Τριφό, το «Τελευταίο μετρό» αφηγείται την ιστορία της Κατρίν Ντενέβ, η οποία αναγκάζεται να τρέξει μόνη της το θέατρο του Εβραίου άντρα της, κρύβοντάς τον παράλληλα από τους Γερμανούς. Κάπου εκεί εμφανίζεται κι ο νέος ηθοποιός του θιάσου, Ζεράρ Ντεπαρντιέ, ανθίζει και ο έρωτας. Θυμάμαι ωραία κουστούμια, στημένα σκηνικά, ωραία σεναριακά μοτίβα με το κρυφό και το καταπιεσμένο, την πάντα αχώνευτη Ντενέβ, και μια σταδιακή κούραση.

Οι ψίθυροι / The Children’s Hour
Του Γουίλιαμ Γουάιλερ. Δραματική, 1961, ΗΠΑ. 1 ώρα και 47 λεπτά. Με τους: Όντρεϊ Χέμπορν, Σίρλεϊ ΜακΛέιν, Τζέιμς Γκάρνερ



Η Όντρεϊ Χέμπορν και η Σίρλεϊ ΜακΛέιν πρωταγωνιστούν στο δράμα του Γουίλιαμ Γουάιλερ, το οποίο παρουσιάζει την ιστορία δυο φιλενάδων που διοικούν ένα σχολείο και αντιμετωπίζουν τις ψευδείς κατηγορίες μιας μαθήτριας η οποία, θέλοντας να τις εκδικηθεί, σπείρει τη φήμη ότι είναι ομοφυλόφιλες.