Ο dj και παραγωγός που πριν από 20 χρόνια έκανε μόδα τους ρυθμούς των 20s και δημιούργησε ένα νέο είδος μουσικής βρέθηκε τον Δεκέμβριο στην Αθήνα
Είναι αδύνατον να ακούσεις την electro-swing τουParov Stelarκαι να μην αρχίσεις να χορεύεις. Ο γνώριμος ήχος του τσάρλεστον και το δυνατό ηλεκτρονικό μπιτείναι σαν ένα κοκτέιλ ευτυχίας. Ο Αυστριακός Μάρκους Φίρεντερ, όπως είναι το αληθινό του όνομα, μας έμαθε πριν από 20 χρόνια να βλέπουμε αλλιώς τη μουσική των 20s. Τώρα πια τα τραγούδια του ακούγονται παντού γύρω μας σαν ένα σάουντρακ της ζωής μας.
Ο ίδιος έχει συνεργαστεί με ποπ σταρ όπως η Lady Gaga και η Lana del Ray, οι συναυλίες του γεμίζουν στάδια σε όλον τον κόσμο, όμως το αγαπημένο του κοινό και η χώρα όπου νιώθει σαν στο σπίτι του είναι πάντα η Ελλάδα. Από εδώ ξεκίνησε τις περιοδείες στα πρώτα βήματά του και από εδώ άρχισε πάλι τις συναυλίες μετά την πανδημία, ενώ επέστρεψε και για δύο χριστουγεννιάτικες βραδιές στις 15 και 16 Δεκεμβρίου στο «Floyd».
GΑLA:Πώς ξεκινήσατε με τη μουσική; PAROV STELAR:Σπούδασα Kαλές Tέχνες και η πρώτη μου δουλειά ήταν να σχεδιάζω τα φυλλάδια για τα ρέιβ και τέκνο πάρτυ που γίνονταν τότε στην πόλη μου, το Λιντς. Ετσι είχα δωρεάν είσοδο στα κλαμπ, παρακολουθούσα όλα τα live και ανακάλυψα ότι μου άρεσε πολύ η μουσική, ότι είναι η βασίλισσα των τεχνών. Μπορεί να σε κάνει να ανατριχιάσεις σ’ ένα δευτερόλεπτο, το συναίσθημα που σου δίνει είναι πολύ βαθύ και δυνατό. Ξεκίνησα να τη σπουδάζω και άρχισα να δημιουργώ. Η μουσική μπήκε μέσα μου σαν ένας ιός, δεν μπορούσα να σταματήσω. Εστελνα τα τραγούδια μου σε δισκογραφικές αλλά κανείς δεν ήθελε να τα κυκλοφορήσει. Πέρασαν δέκα χρόνια κάνοντας μείξεις με vintage θέματα και φτιάχνοντας κομμάτια, τους έλεγα ότι είναι ένας πολύ καινούριος ήχος και εκείνοι μου απαντούσαν «ναι, αλλά κανείς δεν θέλει να τον ακούσει». Οπότε ίδρυσα τη δική μου εταιρεία και κυκλοφόρησα το πρώτο μου άλμπουμ, το «KissKiss» το 2003. Εκανε αμέσως επιτυχία και αποδείχτηκε ότι τελικά ο κόσμος ήθελε να ακούσει αυτή τη μουσική επειδή ήταν κάτι νέο.
G.: Τι σας τράβηξε στο σουίνγκ; P.S.:Είναι μουσική με κίνηση. Αν δεις τις ταινίες πριν από 100 χρόνια, η εποχή του σουίνγκ ήταν γεμάτη ενέργεια, χορό, ενθουσιασμό, όλα έδειχναν καινούρια. Το ίδιο συνέβη και με την τέκνο 100 χρόνια αργότερα. Είναι κι αυτή γεμάτη κίνηση και χορό, οπότε υπάρχει μια αόρατη συγγένεια ανάμεσα στην ηλεκτρονική μουσική και το σουίνγκ. Εχουν την ίδια αίσθηση ελευθερίας. Είναι η ελευθερία τού να μην αντιγράψεις κάτι, αλλά να δημιουργήσεις κάτι νέο.
G.: Πολλοί όμως έχουν αντιγράψει εσάς. Η electro-swing έχει βρει αρκετούς μιμητές. P.S.:Με τιμάει αν συμβαίνει κάτι τέτοιο. Δεν είναι κακό. Είναι σαν να έχω γεννήσει ένα μωρό το οποίο τώρα μεγαλώνει και αποκτά οικογένεια και απογόνους. Σημαίνει ότι έχω κάνει κάτι καλό και κάποιοι θέλουν να με μιμηθούν. Στο κάτω-κάτω, κι εγώ πήρα τη δουλειά των μουσικών της σουίνγκ και την έβαλα στη δική μου.
G.: Η μουσική σας έχει ένα feel-good εφέ. Νιώθετε λίγο σαν ψυχοθεραπευτής; P.S.:Η δουλειά μου είναι να προσφέρω στους ανθρώπους δύο ώρες στις οποίες μπορούν να κατεβάσουν ρολά και να αφήσουν τα προβλήματα απέξω. Αν ακούσεις τις ειδήσεις, λένε συνέχεια ότι το τέλος του κόσμου έρχεται αύριο και ότι πρέπει να κάνουμε ό,τι μας λένε μήπως και προλάβουμε να το καθυστερήσουμε. Πιστεύω, όμως, ότι η ψυχή είναι σαν την μπαταρία, πρέπει να επαναφορτίζεται, δεν μπορεί να ζει μόνιμα με τον πανικό. Να βρίσκει χώρο για την αγάπη και για την καλή ενέργεια. Αυτό μπορώ να κάνω εγώ, ακόμα κι αν είναι μόνο για δύο ώρες. Να βλέπω τον κόσμο να πηγαίνει στο σπίτι του με χαμόγελο, αυτό είναι επιτυχία.
G.: Υπάρχουν μέρες που πρέπει να εμφανιστείτε ζωντανά στο κοινό αλλά νιώθετε χάλια; Πώς καταφέρνετε τότε να μεταδώσετε τη θετική ενέργεια; P.S.:Ναι, βέβαια. Αυτό μπορεί να συμβεί σε περιόδους που ταξιδεύω πολύ καιρό για συναυλίες και είμαι μόνος μου, χωρίς κάποιον δικό μου άνθρωπο. Σε τέτοιες περιπτώσεις είμαι εγώ που παίρνω ενέργεια από το κοινό. Μόλις ανεβαίνω στη σκηνή, συμβαίνει κάτι μαγικό και γίνομαι αυτός που περιμένουν. G.:Πιστεύετε κι εσείς ότι o dj είναι ο θεός του πάρτυ; P.S.:Οχι, καθόλου. Υπάρχουν κάποιοι καλλιτέχνες που συμπεριφέρονται σαν να είναι, αλλά πιστεύω ότι είναι ζήτημα προσωπικής εξέλιξης. Στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο: αυτοί που είναι στο κοινό και σε ακούνε είναι ο δικός σου θεός. Γιατί αν εκείνοι πάνε στο σπίτι τους, εσύ είσαι ένα τίποτα. Εχουν πληρώσει ένα εισιτήριο και εσύ έχεις την ευθύνη να τους το ανταποδώσεις. Πρέπει να τους ακούσεις, να τους νιώσεις και να τους επιστρέψεις την ενέργεια που σου δίνουν.
G.: Κάνετε συναυλίες και γεμίζετε στάδια όπως οι σταρ. Νιώθετε καθόλου έτσι; P.S.:Είναι πολύ επικίνδυνο να αρχίσεις να νιώθεις σαν σταρ γιατί στην ουσία κανείς δεν είναι σταρ. Είσαι ένας απλός άνθρωπος που δεν υπερτερεί σε τίποτε από τους άλλους. Δεν μου αρέσει να θεωρούμαι δημόσιο πρόσωπο, να παρακολουθούν πού μένω, τι κάνω, να μου μιλούν όταν βρίσκομαι σε εξωτερικούς χώρους, να με διακόπτουν ακόμα κι αν μιλάω στο κινητό. Η έλλειψη ιδιωτικότητας είναι πρόβλημα μερικές φορές. Από την άλλη, βέβαια, έχω καταφέρει να γυρίσω τον κόσμο. Αν δεν είχα 100.000 άτομα να με περιμένουν στην αρένα, δεν θα είχα φτάσει τόσο μακριά. Κι αυτό, όμως, έχει την αρνητική του πλευρά. Οταν τελειώνει η συναυλία και γυρίζω στο δωμάτιό μου, είμαι μόνος μου μέσα στη σιωπή. Και αναρωτιέμαι τι θα κάνω με τόση ενέργεια. Συνήθως πίνω μια μπίρα και ακούω ένα audio book. Προσπαθώ να παίρνω τον γιο μου, που είναι 11 χρόνων, στις περιοδείες. Ενώ ταξιδεύω με μια ομάδα 30 ατόμων, θέλω να έχω κοντά μου έναν δικό μου άνθρωπο που νοιάζεται για μένα.
G.:Τι είναι τελικά αυτό που σας κρατάει πάνω στη σκηνή; P.S.:Νομίζω η αγάπη. Δείτε τους Rolling Stones. O Μικ Τζάγκερ δεν έχει κανέναν λόγο να παίζει, ούτε για τα χρήματα, ούτε για τη δόξα, έχει απ’ όλα. Το κάνει για την αγάπη.