Δανιέλα Χατζή: Στα μουσικά χνάρια του σπουδαίου πατέρα της
Είναι όμορφη, αιθέρια, αυθεντική, έχει εξαιρετική φωνή και γράφει τα δικά της τραγούδια - Η κόρη του Κώστα Χατζή είναι πολλά περισσότερα από απόγονος ενός σπουδαίου τραγουδοποιού - Είναι το νέο κεφάλαιο μιας λαμπρής μουσικής ιστορίας
Συνέντευξη στη Μαριλού Πανταζή Φωτογράφος Λευτέρης Σιαράπης
ΗΔανιέλα Χατζή νιώθει λίγο άβολα στις συνεντεύξεις. Δεν είναι συνηθισμένη να μιλάει για τον εαυτό της. Αισθάνεται πολύ πιο άνετα όταν βρίσκεται πάνω στη σκηνή και εκφράζεται μέσα από τη μουσική και τα τραγούδια. Του Κώστα Χατζή, άλλων αγαπημένων της καλλιτεχνών και φυσικά τα δικά της.
Γι’ αυτό προφανώς επιλέγει και ως τόπο συνάντησής μας τον πολυχώρο διασκέδασης «Οδός Λυσίου» στην Πλάκα, εκεί όπου κάθε Σάββατο εμφανίζεται μαζί με τον πατέρα της. Χώρος οικείος για εκείνη και άμεσα συνδεδεμένος με αυτό που αγαπάει περισσότερο: το τραγούδι.
«Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου τραγουδάω και χορεύω. Μέσα στη μουσική μεγάλωσα, παρακολουθώντας τους γονείς μου να γράφουν τραγούδια», μου λέει. Ο πατέρας της είναι ο Κώστας Χατζής, ένας από τους σπουδαιότερους Ελληνες τραγουδοποιούς των τελευταίων δεκαετιών, με επιτυχίες χιλιοτραγουδισμένες από κορυφαίους καλλιτέχνες - από τη Μαρινέλλα και τη Χάρις Αλεξίου μέχρι την Ελπίδα, τον Δάκη και τον Αντώνη Ρέμο.
Η Δανιέλα τους έχει γνωρίσει όλους γιατί έρχονταν στο σπίτι της για να συναντήσουν τον πατέρα της ή τους παρακολουθούσε από τα παρασκήνια. «Είναι όλοι τους ένας και ένας. Οχι μόνο ως καλλιτέχνες, γιατί η αξία τους είναι αναμφισβήτητη, αλλά και ως χαρακτήρες. Πάρα πολύ καλοί άνθρωποι», σχολιάζει. Η Δανιέλα έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί από τις συναντήσεις της μαζί τους, αλλά προτιμάει να σταθεί σε μία. «Μια φορά που είχε έρθει η Μαίρη Λίντα στο σπίτι μας, έβγαλε τα σκουλαρίκια που φορούσε στα αυτιά της και μου τα έδωσε. Ηταν τα σκουλαρίκια που φορούσε στον γάμο της και μου είπε να τα φορέσω και στον δικό μου. Πρέπει να ήμουν τότε 11 ή 12 χρόνων».
Η μητέρα της είναι η Αντωνία Χατζίδου, Γαλλίδα τραγουδίστρια και συνθέτρια, που επέλεξε να κάνει καριέρα στην Ελλάδα. Η Δανιέλα είναι περήφανη για τους γονείς της, αλλά αποφεύγει να συστήνεται ως η κόρη του Κώστα Χατζή. Από συστολή, και επειδή δεν θέλει να χρησιμοποιεί το όνομά του ως δεκανίκι. Ενα όνομα βαρύ, σε τελική ανάλυση, το οποίο όμως εκείνη το σηκώνει με χάρη. «Ο πατέρας μου είναι σαν τον ήλιο. Πρέπει να κάνεις διπλή προσπάθεια όταν βρίσκεσαι δίπλα του για να καταφέρεις να μη σε επισκιάσει», μου λέει αρκετά ποιητικά. Και η ίδια προφανώς καταφέρνει όχι απλώς να μην επισκιάζεται από τον σπουδαίο πατέρα της, αλλά να λάμπει δίπλα του. Είναι η εμφάνισή της που βοηθάει, θα έλεγε κανείς. Πανέμορφη, αέρινη και ιδιαίτερη, με το δικό της ξεχωριστό στυλ που φλερτάρει έντονα με το έθνικ, τα περίτεχνα χτενίσματα και τα τεράστια σκουλαρίκια, με τα οποία έχει εμμονή («έχω γεμίσει έναν τοίχο στο δωμάτιό μου με κρεμαστά σκουλαρίκια», αναφέρει). Στην πραγματικότητα, όμως, αυτό που την κάνει να λάμπει είναι η εξαιρετική φωνή της με το εντυπωσιακό εύρος.
Δεν θυμάται να σου πει πότε κατάλαβε το ταλέντο της, θυμάται όμως ποια ήταν η πρώτη φορά που τραγούδησε μπροστά σε κόσμο. «Ημουν 5 χρόνων. Ο μπαμπάς μου εμφανιζόταν στην Αμερικανική Ενωση και ανέβασε κι εμένα στη σκηνή για να πω ένα τσιγγάνικο τραγούδι. Ενιωσα πολύ όμορφα με την αγάπη του κόσμου. Τότε ήταν που αποφάσισα ότι αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου: να τραγουδάω πάνω στη σκηνή». Δεκαπέντε χρόνια αργότερα, έχει κάνει το όνειρό της πραγματικότητα πλείστες όσες φορές. Εχει τραγουδήσει στο πλευρό του πατέρα της σε σκηνές στην Αθήνα και σε περιοδείες εκτός Ελλάδας, ενώ έχει κάνει και εμφανίσεις με τον Γιώργο Γερολυμάτο στο πλαίσιο πολιτιστικών events. Απολαμβάνει αυτές τις στιγμές, αλλά σχεδόν ανυπομονεί για το επόμενο βήμα. «Είναι στο πρόγραμμα ότι κάποια στιγμή θα εμφανίζομαι και μόνη μου. Είναι η φυσική εξέλιξη».
Η Δανιέλα έχει ελληνικό, γαλλικό και τσιγγάνικο αίμα να κυλάει στις φλέβες της. «Η μητέρα μου μεγάλωσε στο Παρίσι και με ανέθρεψε με τη γαλλική νοοτροπία. Οι Γάλλοι είναι άνθρωποι έξω καρδιά. Θα έρθουν να σου μιλήσουν, να σε αγκαλιάσουν, να σε φιλήσουν. Ετσι είναι και οι Ελληνες. Οι τσιγγάνοι έχουν ακόμα πιο έντονο ταμπεραμέντο. Ο,τι νιώθουν το εκφράζουν με ένταση. Εχω πάρει στοιχεία από όλους, αλλά αν με ρωτάς, νιώθω περισσότερο τσιγγάνα».
Παραδόξως, εκείνη δεν μιλάει και δεν γελάει με ένταση. Είναι γλυκιά, προσηνής, ευγενική και χαμηλών τόνων. Το τσιγγάνικο πάθος τής βγαίνει μόνο πάνω στη σκηνή ή όταν γράφει τα τραγούδια της. «Ο,τι μου συμβαίνει μέσα στη μέρα, ό,τι με στενοχωρεί ή μου δίνει χαρά μπορεί να με εμπνεύσει για να γράψω τραγούδι. Τις σκέψεις μου τις κάνω στίχους και μελωδίες. Γιατί αυτό είναι για μένα η μουσική: συναισθήματα».
Πριν από λίγους μήνες ανέβασε στο YouTube το νέο τραγούδι της «Tagar», σε σύνθεση και ερμηνεία δικά της. Τόσο ιδιαίτερο και όμορφο όσο και η δημιουργός του. Επίσης εδώ και λίγες μέρες παίζεται στα αθηναϊκά ραδιόφωνα το τραγούδι που της έχει γράψει ο πατέρας της σε στίχους Χρυσαυγής με τίτλο «Βέρα Αθηναία».
«Οι πρώτοι που θα ακούσουν ό,τι καινούριο ετοιμάζω είναι ο μπαμπάς μου και η μάνατζέρ μου, η Χρύσα. Ο μπαμπάς μου είναι ο αυστηρότερος κριτής. Πάντα μου λέει ότι αυτό που πρέπει να προσέχω είναι ο στίχος. Εκεί πρέπει να δίνω έμφαση». Η Δανιέλα έχει γράψει πολλά τραγούδια και σκοπεύει να γράψει ακόμα περισσότερα. «Εχω μαζέψει πολύ υλικό και αυτό τον καιρό ακούω όλα τα τραγούδια μου για να επιλέξω ποια θα μπουν στο πρώτο μου άλμπουμ. Θέλω να είναι όλα ξεχωριστά», τονίζει.
Παραδέχεται ότι είναι τελειομανής. Οτι προσέχει στα πάντα και την παραμικρή λεπτομέρεια -είτε αφορά τη μουσική της είτε την εμφάνισή της- και δεν σταματά να προσπαθεί μέχρι να νιώσει απολύτως ικανοποιημένη. «Μου λένε ότι το μεγαλύτερο ελάττωμά μου είναι ότι είμαι ανυπόμονη. Οτι αν βάλω κάτι στο μυαλό μου, θα παλέψω μέχρι να το πετύχω ακόμα κι αν δεν είναι ο κατάλληλος χρόνος ή ο τόπος για να το κάνω. Εγώ, όμως, θα προσπαθώ και θα επιμένω μέχρι να το καταφέρω».
Η 20χρονη Δανιέλα είναι γεμάτη όνειρα. Δεν ονειρεύεται όμως φήμη και δόξα. «Αυτό που επιθυμώ είναι να μπορώ να κάνω τη μουσική μου. Να βελτιώνομαι κάθε μέρα ως καλλιτέχνις και ως άνθρωπος. Να μπορώ να βιοπορίζομαι από τη δουλειά μου και να μπορώ να λέω τα τραγούδια που με εκφράζουν. Να μπορώ να είμαι πάντα ο εαυτός μου». Και συνεργασίες βέβαια ονειρεύεται. «Είναι πάρα πολλοί οι καλλιτέχνες που θαυμάζω. Αν πρέπει να ξεχωρίσω κάποιους, θα έλεγα τον Μάριο Φραγκούλη στον οποίο έχω μεγάλη αδυναμία και τον Τάκη Ζαχαράτο με τον οποίο θα ήθελα πολύ να συνεργαστούμε σε κάτι πιο θεατρικό».
Προς το παρόν γράφει τραγούδια, χορεύει φλαμένγκο, κάνει μαθήματα φωνητικής και πιάνου και προσπαθεί να εκπαιδευτεί στο handpan, το νέο αγαπημένο της μουσικό όργανο. «Πρώτη φορά το είχα δει να το παίζει ένας φίλος μου από την Ινδία και ενθουσιάστηκα με τους πλούσιους ήχους του. Είναι σαν να παίζει ολόκληρη ορχήστρα». Ιδιαίτερη σε όλα της.
