Φερχάν και Φερζάν Οντέρ: Οι δίδυμες από την Τουρκία που παίζουν πιάνο για τέσσερα χέρια

Η Φερχάν και η Φερζάν Οντέρ είναι μαζί από την ημέρα που ήρθαν στον κόσμο. Στη ζωή αλλά, όπως τα έφερε η τύχη και κυρίως η απόφαση των αλλοτινών δασκάλων τους, και στη σκηνή. Γι' αυτό και μάλλον τους φαίνεται περίεργο που η Φερζάν θα πρέπει να αναχωρήσει απευθείας από την Αθήνα, όπου εμφανίζονται απόψε, για τη Βιέννη, ενώ η Φερχάν θα έχει το προνόμιο να περάσει ένα ακόμα 24άωρο στην πρωτεύουσα, το οποίο σκοπεύει να απολαύσει συναντώντας Ελληνες φίλους της μουσικούς από τα παλιά. Η Φερχάν και η Φερζάν Οντέρ είναι αδελφές και, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς διά γυμνού οφθαλμού, δίδυμες.

Μάλιστα, ένα από τα πρώτα πράγματα που σπεύδουν να επισημάνουν στη συζήτησή μας είναι ότι αυτός ο άρρητος, για πολλούς μεταφυσικός, συναισθηματικός δεσμός ανάμεσά τους δεν είναι μύθος, αλλά όντως υφίσταται. Τουλάχιστον για εκείνες. Βέβαια, ακόμα κι αν δεν το ομολογούσαν, θα μπορούσε κανείς να το συναγάγει και μόνο από τον τρόπο που η μία συμπληρώνει την άλλη στις απαντήσεις τους. Σαν ψηφίδες που όταν συνδυάζονται σωστά δημιουργούν μία καλλιτεχνική οντότητα, η οποία άρχισε να πλάθεται και να παίρνει σχήμα από τα 10 τους χρόνια, όταν για πρώτη φορά πέρασαν το κατώφλι ενός ωδείου στην Αγκυρα.

«Γεννηθήκαμε σε μια μικρή τουρκική πόλη νότια της Σαμσούντας, το Τοκάτ. Ο πατέρας μας ασχολούνταν με τη μουσική, διηύθυνε χορωδίες της πόλης, αλλά η βασική επιρροή και μάλλον η αφορμή για να ξεκινήσουμε μαθήματα ήταν ο μεγαλύτερος αδελφός μας. Εκείνος έφυγε πρώτος από το σπίτι για σπουδές πιάνου στην Αγκυρα. Τρία χρόνια μετά, όταν ήμασταν δέκα ετών, ακολουθήσαμε κι εμείς. Εγώ ξεκίνησα πιάνο και η αδελφή μου βιολί αρχικά», αφηγείται η Φερχάν. Για την ιστορία, ο αδελφός τους, αν και διέπρεψε στη μουσική, τελικά αποφάσισε να ασχοληθεί με την Ιατρική, όπως λέει η Φερζάν. «Παρότι στα 10 μας ήμασταν αρκετά μεγάλες για να ξεκινήσουμε μαθήματα μουσικής, ένας δάσκαλός μας στο ωδείο της Αγκυρας διέκρινε πόσο καλή επικοινωνία είχαμε μεταξύ μας. Κι αποφάσισε να μας δοκιμάσει σε κομμάτια για πιάνο για τέσσερα χέρια. Από εκείνη την ημέρα δεν σταματήσαμε να παίζουμε ποτέ μαζί», καταλήγει.

Οι δύο αδελφές μεγάλωσαν και ενηλικιώθηκαν μοιράζοντας τον χρόνο τους ανάμεσα σε πολύωρη καθημερινή μελέτη και πρακτική στο πιάνο, αλλά και διαγωνισμούς στους οποίους στην πραγματικότητα θεμελίωναν το μέλλον τους ως μουσικοί. Αλλωστε, όπως λένε, χωρίς τις υποτροφίες που εξασφάλισαν για σπουδές στον ομφαλό της κλασικής μουσικής, τη Βιέννη δηλαδή όπου ζουν έως σήμερα, τίποτα δεν θα ήταν ίδιο στη ζωή τους. «Ναι, ήταν σκληρό και απαιτητικό να μελετάμε καθημερινά και για πολλές ώρες στο πιάνο, να ταξιδεύουμε για να συμμετέχουμε σε διαγωνισμούς, να παίζουμε μπροστά σε κοινό. Ομως ήταν τελικά η μουσική η ίδια που μας ανατροφοδοτούσε, που μας εξηγούσε τον λόγο για τον οποίο είχαμε μπει σε αυτή την απαιτητική διαδικασία», εξηγεί η Φερχάν.

Οσο για τις μάλλον εύλογες απορίες, αν ποτέ βαριούνται η μία την άλλη, αν έχουν μεταξύ τους ανταγωνισμό και βέβαια εάν ανάμεσά τους ξεσπούν πότε-πότε ομηρικοί καβγάδες, οι δύο αδελφές απαντούν με ένα στόμα μια φωνή αρνητικά. Στιγμιαία. Γιατί η Φερζάν την επόμενη στιγμή θυμάται μια παλιά, σκονισμένη από τον χρόνο αλλά όχι ξεχασμένη έριδα που προέκυψε έπειτα από μια αλλοτινή ακρόασή τους στην Ιταλία. Ηταν τόσο θυμωμένες η μία με την άλλη που βγαίνοντας από την αίθουσα όχι μόνο δεν αντάλλαξαν βλέμμα ή κουβέντα, αλλά πήραν τον ακριβώς αντίθετο δρόμο. Πάντως, ομονοούν πως έκτοτε η μία δεν μπορεί να κάνει δίχως την άλλη. Αλλωστε οι ρόλοι τους, όπως εξηγούν, είναι διακριτοί. Η Φερχάν είναι το μυαλό και η Φερζάν η καρδιά.

Οι δύο αδελφές, οι οποίες περιγράφουν τη ρουτίνα τους πριν ανέβουν στη σκηνή ως ένα κράμα ασκήσεων, διατάσεων και διαλογισμού (η Φερχάν λέει ότι προσπαθεί να τον αποφεύγει, γιατί την καταβάλλει υπνηλία), στην πολυετή καριέρα τους έχουν παίξει στις μεγαλύτερες συναυλιακές αίθουσες του κόσμου: από τη Φιλαρμονική του Βερολίνου μέχρι το περίφημο Musikverein της Βιέννης κι από την Elbphilharmonie του Αμβούργου μέχρι το μουσείο Γκούγκενχαϊμ της Νέας Υόρκης.

Πριν από το 2020 και την πανδημία, το πρόγραμμά μας μπορεί να είχε ακόμα και 80 εμφανίσεις τον χρόνο», λέει η Φερχάν. Ωστόσο, αν τους ζητήσεις να ξεχωρίσουν μια συναυλία που έχει περίοπτη θέση στο παλμαρέ τους, επιλέγουν εκείνην που έδωσαν πριν από αρκετά καλοκαίρια στην Τουρκία. «Ηταν καλοκαίρι και παίζαμε στο αρχαίο θέατρο της Εφέσου. Ηταν μια συγκλονιστική εμπειρία. Οχι μόνο λόγω της υποβλητικότητας του χώρου, αλλά και γιατί ήμασταν στην πατρίδα μας, μπροστά σε κοινό που νιώθαμε πως λαχταρούσε να μας ακούσει», θυμάται η Φερζάν.

Αναντίρρητα ενθουσιώδεις μοιάζουν πάντως και για την επικείμενη συναυλία τους στην Αθήνα - διατηρούν άλλωστε τις καλύτερες αναμνήσεις από τις εμφανίσεις τους στη χώρα μας και βέβαια φροντίζουν να επισημάνουν το προαιώνιο κλισέ, δηλαδή πόσο μοιάζουμε οι Ελληνες με τους Τούρκους.

Για τη μία και μόνη εμφάνισή τους στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, η Φερχάν και η Φερζάν Οντέρ επέλεξαν -με ομοφωνία και χωρίς περίσσιο debate- να ερμηνεύσουν έργα του συμπατριώτη τους σταρ-πιανίστα και συνθέτη Φαζέλ Σάι, του Φίλιπ Γκλας, το Bolero του Μορίς Ραβέλ σε σύμπραξη με τον σολίστ κρουστών Δημήτρη Δεσύλλα και μια παραλλαγή του τούρκικου παραδοσιακού Katibim για δύο πιάνα με την υπογραφή του Αχιλλέα Γουάστωρ.

Ειδήσεις σήμερα:

Ο Γιώργος Αγγελόπουλος και η Δήμητρα Βαμβακούση έγιναν γονείς για πρώτη φορά

Καταγράφοντας τη ζωή των Ρομά: Γάμοι εφήβων, παραβατικότητα και social media

Πέντε μαθητές επιτέθηκαν και χτύπησαν στο κεφάλι 18χρονο συμμαθητή τους στον Λαγκαδά