Από το Καλλιμάρμαρο στο θέατρο. Από τις 50.000 καρδιές που χτύπησαν δυνατά, στις αγκαλιές εκατοντάδων θεατών που γίνονται σε κάθε παράσταση ένα μαζί του. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, επέστρεψε με μια νέα πρόταση για να συναντήσει τους φίλους του. «Έχω ανάγκη και τους δύο αυτούς χώρους» λέει στο protothema.gr o μεγάλος ερμηνευτής.
Τον φετινό χειμώνα ο Παπακωνσταντίνου επιλέγει «τις μπαλάντες του Βασίλη». Κάποιες ιδιαίτερα αγαπημένες και κάποιες λίγο αδικημένες, αλλά το ίδιο τρυφερές. Σαν «Κάτι διάφανες ψυχές» που ερμηνεύει φέτος στην σκηνή του Θεάτρου Βέμπο. Δημιουργίες των «ιερών τεράτων» όπως τους χαρακτηρίζει, αλλά και δικά του τραγούδια που με κάποια συστολή τα βάζει στο φετινό μουσικό ταξίδι του. Τι κι αν πρόκειται για την «Σφεντόνα», το «Από μένα τον Βασίλη», το «Πάρε με»…
Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνουπριν ανέβει στην σκηνή του θεάτρου, μιλάει για τον τρυφερή πτυχή του ως ερμηνευτή που πάντα την «Έχει ανάγκη», αλλά και τα Αγροτικά. Τα τραγούδια του ιστορικού, πλέον, δίσκου που έγιναν η φωνή των αγροτών από το 1975 έως το… Σύνταγμα του 2024.
Βασίλη έπειτα από ένα εντυπωσιακό καλοκαίρι με επετειακές συναυλίες ξεκίνησες μια σειρά παραστάσεων σε ένα θέατρο. Αλήθεια πως συνδυάζονται αυτοί οι μικρότεροι χώροι μετά τα μεγάλα στάδια; Κοίταξε να δεις, νομίζω ότι τα έχω και τα δύο ανάγκη. Οι μεγάλες συναυλίες στα γήπεδα και στα φεστιβάλ εκ των προτέρων έχουν έναν εορταστικό χαρακτήρα και συγχρόνως έναν διεκδικητικό λόγω των κοινωνικών τραγουδιών. Από την άλλη, το θέατρο έχει μια πιο άμεση επαφή με το κοινό, μπορούμε με πιο εύκολα να ταξιδέψουμε σε άγνωστα μέρη που δεν είναι το εορταστικό των γηπέδων. Εδώ, στο θέατρο, κυριαρχεί μια τρυφερότητα θα έλεγα. Ανοίγουν οι καρδιές των ανθρώπων και μου ανοίγουν και τη δική μου και έτσι ταξιδεύουμε προς το συναισθηματικό άγνωστο.
Αν σε ρωτούσα εσύ ποιους χώρους προτιμάς περισσότερο; Δεν μπορώ να διαλέξω... Προτιμώ και τους δύο. Ο ένας είναι ο θριαμβευτικός και ο άλλος έχει ένα ξεγύμνωμα. Εννοώ ότι ο κόσμος σε ακούει και σε νιώθει από πολύ κοντά. Δημιουργείς πιο εύκολα συναισθήματα και οι απαιτήσεις είναι πολύ πιο μεγάλες στο να είσαι σωστός απ' ότι στις μεγάλες συναυλίες.
Στο θέατρο «Βέμπο» λοιπόν κάθε Δευτέρα και Τρίτη με την μουσική οικογένειά σου και δύο νέους συνεργάτες... Βέβαια. Να πω ότι φέτος είναι μαζί μας ο άρχοντας τον πνευστών θα έλεγα ο Θύμιος Παπαδόπουλος που με συνοδεύει με έναν καταπληκτικό τρόπο και επίσης είναι και η ευαίσθητη Ειρήνη Αναστασίου, η οποία με το τσέλο της φέρνει ήχους που δεν τους είχα παλιότερα και τώρα τους αποζητώ. Μαζί μου φυσικά ο Ανδρέας Αποστόλου στο πιάνο και στις ενορχηστρώσεις, ο Βαγγέλης Πατεράκης στο μπάσο, ο Απόστολος Μόσιος στις κιθάρες και στο τραγούδι και η Μαίρη Μπρόζη στο βιολί και στο τραγούδι.
Από το 2015 με το θεατρικό «9 και πέντε» και αργότερα με την «Κοινή ησυχία» τα θέατρα είναι οι χώροι που προτιμάς να εμφανίζεσαι τον χειμώνα. Φέτος, λοιπόν, επέλεξες σε έναν τέτοιο χώρο μια διαφορετική πρόταση. Γιατί οι «Μπαλάντες του Βασίλη»; Ήταν μια ανάγκη μου την δεδομένη στιγμή. Να κάνω μια άλλη πρόταση στους φίλους μου που θα έρθουν να με δουν. Με έναν πιο φυσικό ήχο να πω μπαλάντες, μερικές από τις οποίες είχα πολύ καιρό να τις τραγουδήσω. Ήταν μια ευκαιρία να τις παρουσιάσω. Έχω τραγουδήσει πολλές μπαλάντες και βέβαια μερικές είναι καταδικασμένες μπροστά στα λεγόμενα «σουξέ».
Βρίσκεστε στην τέταρτη εβδομάδα των εμφανίσεων σου. Ο θεατής που θα έρθει θα ακούσει αγαπημένα τραγούδια αλλά και κάποιες εκπλήξεις; Ναι, είναι αρκετά τραγούδια ιδιαίτερα αγαπημένα μου, που όπως όμως αντιλήφθηκα και αρκετών φίλων που έρχονται στο θέατρο. Και όλα μαζί χτίζουν αυτή την αγκαλιά που προσφέρω και μου προσφέρουν σε κάθε παράσταση.
Ο ερμηνευτής Βασίλης Παπακωνσταντίνου σε αυτή την φάση της πορείας του τι προτιμά; Τα σκληρά τραγούδια ή τα πιο ευαίσθητα; Αυτή την στιγμή είμαι ο Βασίλης του «Σ' ακολουθώ», του «Πριν το τέλος» του «Πάρε με»...
Είναι μια επιστροφή στις ρίζες; Δεν είναι ακριβώς επιστροφή. Είναι μια ανάγκη μου να τραγουδήσω σε ένα συγκεκριμένο κοινό που θα ταξιδέψει μαζί μου συναισθηματικά. Ο θεατής θα ακούσει κυρίως τα λόγια των ποιητών, αλλά και πολλά άλλα τραγούδια.
Θα ακούσει όμως και τραγούδια που δεν γνωρίζει ότι είναι δικές σου δημιουργίες; Ναι αυτό είναι αλήθεια. Όμως έχω πει έχω τόσες πολλές μπαλάντες καταξιωμένων συνθετών, ιερών τεράτων θα έλεγα, που καμιά φορά ντρέπομαι να βάλω τα δικά μου δίπλα τους. Έτσι λοιπόν, δεν ήθελα να βάλω πολλά δικά μου γιατί έχω την τύχη να έχω τραγουδήσει τους πολύ μεγάλους μας δημιουργούς. Βέβαια, κάποια από τα δικά μου που τα αγαπώ πολύ τα έβαλα στην φετινή παράσταση.
Πολλές φορές ακούγοντας κάποιος τον όρο μπαλάντα τον συνδυάζει με ένα ερωτικό τραγούδι. Στα δικά σου τραγούδια όμως αυτό δεν συμβαίνει. Ειναι πολλά κοινωνικά… Καταρχήν το «Μαμά» είναι μια μπαλάντα που δεν καθόλου ερωτική, αλλά και το «Venceremos» και πολλά άλλα που ο στίχος του είναι κατεξοχήν κοινωνικός.
Όλοι οι δίσκοι από την αρχή της πορείας σου περιέχουν μπαλάντες που πολλές φορές αδικήθηκαν από τις επιτυχίες. Όμως οι περισσότερες τελικά βρήκαν τον δρόμο τους… Δεν κυνήγησα ποτέ το σουξέ κάθε φορά διαλέγω με το ένστικτό μου. Έχω ανάγκη και τα δύο… και να ουρλιάξω για όσα συμβαίνουν γύρω μας, αλλά και να τρυφερέψω.
Ποιο είναι το κριτήριο για την επιλογή των τραγουδιών σου; Το κριτήριο σε κάθε παράσταση, αλλά και στην δισκογραφία είναι πάντα η αισθητική μου. Αν ακούσω ένα πρωτόλειο τραγούδι, δεν το φαντάζομαι ενορχηστρωμένο, και έτσι λοιπόν αν ανατριχιάσω σε αυτό το πρώτο άκουσμα θα το επιλέξω. Αν πρόκειται για ένα κοινωνικό τραγούδι θα πρέπει να συμφωνώ ιδεολογικά.
Υπάρχει κάποιο τραγούδι που το αρνήθηκες και τελικά έκανε μεγάλη επιτυχία; Το μετάνιωσες; Φυσικά υπάρχουν τραγούδια που δεν τα είπα, αλλά δεν το μετάνιωσα γιατί εκείνη την στιγμή δεν ήμουν με αυτά τα τραγούδια. Τώρα πια με ξέρουν καλά και μου προτείνουν τραγούδια που είμαι εγώ και όχι κάτι που είναι έξω από μένα.
Πολλοί λένε ότι ο ευαίσθητος ερμηνευτής Παπακωνσταντίνου είναι το ίδιο σπουδαίος με τον «οργισμένο» ερμηνευτή. Εσύ πώς νιώθεις; Για μένα δεν μπαίνει θέμα σύγκρισης. Τα έχω και τα δύο ανάγκη.
Γυρνώντας στο περασμένο καλοκαίρι. Νιώθεις ότι το Καλλιμάρμαρο ήταν ένας μεγάλος σταθμός; Όλος αυτός ο κόσμος, 50.000 και πλέον, που ήρθαν να σε δουν πώς σε έκαναν να νιώσεις όταν ανέβηκες στην σκηνή; Εγώ ένιωσα ένα δέος… Κι εγώ ένιωσα δέος με όλους εσάς. Η αλήθεια είναι ότι δεν περίμενα να γεμίσουν αυτό το στάδιο και μάλιστα να υπάρχουν φίλοι που δεν μπόρεσαν καν να μπουν, επειδή δεν χωρούσαν. Βέβαια να σου πω ότι το τρακ που νιώθω κάθε φορά, σε κάθε εμφάνιση, μου διαλύει την καρδιά. Είναι μέχρι να περάσουμε στο δεύτερο- τρίτο τραγούδι. Τότε ησυχάζω. Λέω μέσα μου έλα Βασίλη το ‘χεις. Αυτό συμβαίνει πάντα είτε τραγουδάω σε 5 άτομα, είτε σε 50.000. Στο Καλλιμάρμαρο, λοιπόν, ένιωσα για ακόμα μία φορά την βαθιά αγάπη του κοινού. Και αυτήν δεν πρόκειται να την προδώσω ποτέ με ημίμετρα. Και γι’ αυτό θα δίνω πάντα τον καλύτερο εαυτό μου.
Μιλώντας για την αγάπη του κόσμου, θα ήθελα να πάμε στις αγροτικές κινητοποιήσεις. Στο Σύνταγμα, πριν από λίγες ημέρες, η φωνή σου συνόδευε για ολόκληρη την ημέρα, τις φωνές των αγροτών. Τραγούδια από τα Αγροτικά του 1975 εξακολουθούν να εκφράζουν τις αγωνίες, τους φόβους και τα αιτήματα τους. Πώς νιώθεις; Αυτή είναι η αλήθεια της σχέσης μου με τον στίχο. Στα Αγροτικά ένιωσα εκείνη την στιγμή πώς ήθελα να το κάνω. Είχα ακούσει όλα τα τραγούδια πριν τα ηχογραφήσουμε. Με όλα ενθουσιάστηκα και τελικά έμειναν όλα διαχρονικά. Ήταν τόσο ξεκάθαρη η θέση του στιχουργού του Διονύση Τζεφρώνη και του συνθέτη του Θωμά Μπακαλάκου που τα όσα τότε είπαμε θα ισχύει για πάντα.
Το γεγονός ότι έπειτα από 50 χρόνια αυτά τα Αγροτικά εκφράζουν τις ίδιες αγωνίες πως σε κάνει να νιώθεις; Να σου πω την αλήθεια αυτό είναι κάτι που μας στεναχωρεί όλους, γιατί υπάρχουν ακόμα οι ίδιοι λόγοι για να ακούγονται αυτά τα τραγούδια. Κι εγώ στο χωριό μεγάλωσα. Με τραγούδια ήρθαμε κοντά όλοι οι συγχωριανοί στην σπορά, αλλά και στο μάζεμα. Ίσως αυτός είναι τελικά, τα βιώματα μου, είναι ο λόγος που τραγούδησα με τόσο αληθινό τρόπο τα Αγροτικά
Έχεις αναλογιστεί ότι στην πορεία σου τα τραγούδια σου έχουν σημαδέψει και εκφράσει τις ανάγκες του κόσμου σε σημαντικές περιόδους της Ελλάδας; Η πάλη των τάξεων συνεχίζεται. Για παράδειγμα, το «Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα», του ποιητή Ανδρέα Πανταζή. Πιστεύω ότι είναι πιο δυνατή η παρουσία αυτού του τραγουδιού σήμερα ακόμα και από την εποχή που βγήκε.
Πολλές νέες γενιές εκφράζονται σήμερα μέσα από τραγούδια σου; Αυτό σημαίνει διαχρονικότητα. Είναι η αλήθεια μου και η αλήθεια των τραγουδιών. Και αυτό με κάνει να νιώθω ένα βάρος, αλλά να έχω και την αγωνία να συνεχίσω. Ο κόσμος μου δίνει το διαβατήριο με την αγάπη του και αυτό είναι κάτι που δεν θα το προδώσω. Δεν γίνεται αλλιώς. Αυτή είναι μια υπόσχεση απέναντι στο εαυτό μου. Όταν σε κάποια στιγμή με προδώσει η φωνή μου - ευτυχώς ακόμα είναι στα καλύτερα της – εγώ θα συνεχίσω, όχι όμως τραγουδώντας. Δημιουργώντας τραγούδια για άλλες φωνές.
Η συνέχεια τι περιλαμβάνει; Τώρα είμαι στο θέατρο «Βέμπο» με τις «Μπαλάντες του Βασίλη» και το καλοκαίρι θα συναντήσω τους φίλους σε όλη την Ελλάδα για να γιορτάσουμε μαζί στις συναυλίες. Ήδη το πρώτο μας καλοκαιρινό ραντεβού έχει ανακοινωθεί για τις 29 Ιουνίου στην Πλατεία Νερού στο Release Athens 2024. Περιμένω όλους τους φίλους μου να τραγουδήσουμε, να διαμαρτυρηθούμε, να αγαπήσουμε, αγκαλιασμένοι όπως κάθε φορά.
