Χριστίνα Σαμαρά: Το πλούσιο βιογραφικό, οι συνεργασίες και το νέο της τραγούδι

Η Χριστίνα Σαμαρά είναι πολυτάλαντη. Σε ηλικία τριών ετών ξεκίνησε τα μαθήματα κλασικού χορού. Αργότερα θα έμπαιναν στη ζωή της και τα μαθηματικά. Απόφοιτη του Μαθηματικού Τμήματος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου της Θεσσαλονίκης, τα πρώτα χρόνια εργάστηκε ως μαθηματικός και δασκάλα χορού. Στις πιρουέτες και τις εξισώσεις, όμως, προστέθηκαν και οι μελωδίες.

Είναι τελικά το τραγούδι μια καλοκουρδισμένη συνάρτηση; «Το τραγούδι είναι μία αλληλεπίδραση ήχου και χρόνου, οπότε πράγματι είναι συνάρτηση. Τώρα, το “καλοκουρδισμένη” μάλλον είναι υποκειμενικό για τον κάθε ακροατή. Πάντως για μένα, μία free jazz συναυλία μπορεί να είναι πολύ καλοκουρδισμένη εμπειρία», σχολιάζει η ίδια.

Mου διηγείται πως εισαγωγή στον κόσμο της μουσικής τής είχε κάνει η γιαγιά της, που τη νανούριζε όταν ήταν πολύ μικρή. Θυμάται ακόμη τις εικόνες που έπλαθε όταν άκουγε τα λόγια για την ξενιτιά και τον πόνο που φέρουν τα δημοτικά τραγούδια. «Μέχρι και σήμερα νιώθω ότι αυτό το τραγούδισμα κουβαλάω και είναι για μένα ο πιο ουσιαστικός πυρήνας της τέχνης μέσα μου», εξηγεί. «Επειτα ήταν οι γονείς μου, που αποφάσισαν όταν ήμουν τριών ετών να ξεκινήσω μαθήματα μπαλέτου, τα οποία συνεχίστηκαν για σχεδόν 16 χρόνια. Οι παραστάσεις χορού, τα θέατρα, τα κοστούμια, η μυρωδιά από τα καμαρίνια έκαναν την επιλογή μου προς αυτή την κατεύθυνση μονόδρομο.

Οι γονείς μου, επίσης, παρότι δεν έχουν άμεση σχέση με τη μουσική, ήταν και είναι αφοσιωμένοι ακροατές. Στο σπίτι έβρισκα συνέχεια κασέτες με μουσικές επιλογές του μπαμπά μου. Στο αυτοκίνητο μπορεί να ακούγαμε από κλασική μουσική, μέχρι Μοσχολιού, φάντος, ρωσικά, ιταλικά, ποπ, ντίσκο και δημοτικά τραγούδια. Ετσι, θέλοντας και μη, είχα πολύ ευρύ πεδίο όσον αφορά τα ακούσματα και ήμουν εξασκημένη στο να παρατηρώ ό,τι ακούω».

Το βιογραφικό της είναι γεμάτο από συνεργασίες με την αφρόκρεμα των Ελλήνων δημιουργών - Κώστας Λειβαδάς, Στάμος Σέμσης, Γιώργος Καζαντζής, Στάθης Δρογώσης. Τι μαθήματα πήρε από αυτές τις σπουδαίες συνεργασίες; «Eίμαι ευγνώμων που με εμπιστεύτηκαν. Ολοι μου έδωσαν μία ευγενική καθοδήγηση. Ο Κώστας Λειβαδάς ήταν ο πρώτος που με ανέβασε στη σκηνή, και τόσο με τον ίδιο όσο και με τον Γιώργο Καζαντζή συνεργαστήκαμε όταν ήμουν σχεδόν 20 ή 21 χρόνων. Ο Γιώργος Καζαντζής, μάλιστα, ήταν ο πρώτος που μου είπε ότι πρέπει να τραγουδάω και να μπαίνω στα σπίτια του κόσμου.

Θυμάμαι να πηγαίνω στο στούντιο του Στάμου Σέμση και εκείνος να με ρωτάει “τι σου λέει το ένστικτό σου να κάνουμε σήμερα;”. Με τον Στάθη Δρογώση συνεργαζόμαστε μέχρι σήμερα και είναι ο πρώτος που, εκτός των άλλων, με ώθησε να τολμήσω να δω τον εαυτό μου στον ρόλο του τραγουδοποιού και μου έδωσε χώρο να τραγουδήσω τα πρώτα μου τραγούδια μπροστά σε κοινό. Ολοι τους συνέβαλαν στο να δομήσω την οπτική μου για τη μουσική, τη δημιουργία, την τέχνη και τον ρόλο του καλλιτέχνη ως “διορατικού διάμεσου” της δημιουργικής διαδικασίας παρά ως καθεαυτού “δημιουργού”. Θα ήθελα πολύ να έρθει και μένα η σειρά μου να υποστηρίξω νεότερους καλλιτέχνες στο ξεκίνημά τους».

Από το 2022 η Χριστίνα συνεργάζεται με τον Τάσο Μελετόπουλο ερμηνεύοντας αγγλόφωνα ποπ τραγούδια που φέρουν την υπογραφή του, όπως τα «Say Yes», «No you don’t love me» και «Midnight Dancer». Γιατί στα αγγλικά; «Αισθάνομαι ότι είναι αισθητικό το ζήτημα. Η αισθητική του Τάσου Μελετόπουλου έχει αναφορές 70s, 80s ποπ, σινεμάτικ, από Σερζ Γκενσμπούρ και Τζέιν Μπίρκιν μέχρι Τζόνι Κας, Λέοναρντ Κοέν και Μάιλι Σάιρους να διασκευάζει Ντόλι Πάρτον. Ο ίδιος και ο Αρης Δαβαράκης, που έχει αναλάβει την οργάνωση και την επιμέλεια των τραγουδιών, έχουν ζήσει στο εξωτερικό και έχουν εμπειρίες και ακούσματα εκτός του ελληνικού πλαισίου. Ερμηνευτικά, εξαρχής μου άρεσε η ιδέα, γιατί και τα δικά μου ακούσματα είναι κυρίως αγγλόφωνα τζαζ και ποπ».

«I feel you don’t want me - My world is at stake - I have to digest it» τραγουδά στο τραγούδι της «No you don’t love me». Πώς αντιμετωπίζει εκείνη την ερωτική απογοήτευση, αλλά και τον ίδιο τον έρωτα; «Την ερωτική απογοήτευση την κάνω τραγούδια, πάρα πολλά τραγούδια και άπειρες συζητήσεις με φίλες και μετά κι άλλα τραγούδια. Για κάποιο λόγο δεν τελειώνει ποτέ αυτό το μικρό πένθος και όλο επανεμφανίζεται στη μουσική.

Ενα κορίτσι της ηλικίας μου έχει ήδη φάει τα μούτρα του, οπότε ενστικτωδώς θα έπρεπε να αντιμετωπίζω τον έρωτα με επιφύλαξη. Ωστόσο, η παρόρμηση, ο ενθουσιασμός και όλη αυτή η αναταραχή και η ζωντάνια που συνεπάγεται ο έρωτας είναι πολύτιμα, είναι ταυτόσημα με τη δημιουργία. Εχεις το δικαίωμα να χάσεις τον εαυτό σου και να τον ξαναβρείς, να χαρείς πολύ και να λυπηθείς περισσότερο, να γίνει αυτό προτεραιότητά σου γιατί δεν έχεις κάτι σημαντικότερο σε αυτή τη φάση.

Είναι πανέμορφο να αφήνεσαι και να βλέπεις τα χρώματα πιο έντονα, να κρατάς στη μνήμη σου κάθε λεπτομέρεια της κάθε στιγμής που συναναστρέφεσαι με τον άλλον. Είναι σημαντικά και σπάνια αυτά τα πράγματα και είναι πανέμορφο να τα ακολουθούμε και να τα ζούμε ανενδοίαστα».

Για τις ανάγκες του βιντεοκλίπ του καινούριου της τραγουδιού «Midnight Dancer», που κυκλοφόρησε πριν από έναν μήνα, η Χριστίνα χρησιμοποίησε το ατελιέ του Βασίλη Ζούλια. Αναρωτιέμαι αν αγαπάει τη μόδα. «Παρατηρώ τη μόδα με ενδιαφέρον. Φαίνεται να είναι ο χώρος της τέχνης που έχει επιδείξει τη μεγαλύτερη διορατικότητα κοινωνικά και πολιτικά. Επίσης, είναι ο χώρος που κάνει τις περισσότερο έντονες και αισθητές τοποθετήσεις και παρεμβάσεις. Ωστόσο, προσωπικά δεν αισθάνομαι ότι έχω εμπλακεί ενεργά, προς το παρόν. Η συνάντηση με τον κύριο Ζούλια και η φιλοσοφία του ως προς την τέχνη του επέδρασαν άμεσα.

Ο τρόπος που σε στηρίζει ή σε ακουμπάει ένα ρούχο μπορεί να επιδράσει όχι απλώς στην αυτοπεποίθηση και σε αυτό που εκπέμπεις και να αναδείξει πτυχές του εαυτού σου που δεν ήξερες ότι είχες, αλλά επίσης μεταβάλλει τον τρόπο που ο ίδιος αισθάνεσαι και αντιμετωπίζεις τον εαυτό σου και το σώμα σου. Οταν έβαλα το βασικό φόρεμα με το οποίο εμφανίζομαι στο βιντεοκλίπ, ήταν η πρώτη φορά που αισθάνθηκα ευγένεια στον τρόπο που με αγκαλιάζει ένα ρούχο. Ελπίζω να ήταν μία εντυπωσιακή εκκίνηση σε αυτή την τέχνη της μόδας».

Το δικό της στυλ, καλλιτεχνικό και προσωπικό, ποιο είναι; «Οπως και στον τρόπο που ντύνομαι, έτσι και στον τρόπο που λειτουργώ μουσικά επιδρά η συνθήκη στην οποία τυχαίνει να βρίσκομαι ανά περιόδους. Τη συνθήκη μπορεί να προσδιορίζει η μουσική που ακούω και οι καλλιτέχνες που θαυμάζω εκείνο το διάστημα, η τεχνική φωνής και η τοποθέτηση που με εκφράζει περισσότερο ανά περιόδους, η ψυχολογία ή η πνευματική και σωματική κατάσταση. Και νομίζω ότι η πρόσβαση σε όλη αυτή την πληροφορία και σε κάθε είδος μουσικής, σε κάθε καλλιτέχνη από όλο τον κόσμο στον οποίο μπορείς να βρεις στοιχεία του εαυτού σου και να ταυτιστείς, κάνουν περισσότερο ρευστά τα όρια που μπορεί να προσδιορίζουν αυτό που ο κάθε καλλιτέχνης εκπροσωπεί.

Το spotify wrap μου για φέτος με ενημέρωσε ότι τα είδη που ακούω κατά βάση είναι η ποπ, η τζαζ και το έντεχνο - και πράγματι αισθάνομαι κοντά στην ποπ. Ισως είναι το είδος που με συγκινεί περισσότερο. Φωνητικά με έχει επηρεάσει η τζαζ, αλλά επίσης με αφορά ο στίχος, με αφορά να είναι ουσιαστικός και να μου δημιουργεί εικόνες με τις οποίες να μπορώ να ταυτιστώ. O ήχος που επιδιώκω στη δική μου μουσική είναι η ποπ των 90s και 00s και οι πειραματισμοί που έκαναν με την ηλεκτρονική μουσική στα 80s».