Αντώνης Λουδάρος: To πιο δύσκολο κοινό από όλα είναι το παιδικό
Εγινε ηθοποιός για να κάνει τον κόσμο να περνάει καλά - Τρεις δεκαετίες μετά παραμένει πιστός στην απόφασή του, ταξιδεύοντας από ρόλο σε ρόλο και από παράσταση σε παράσταση - Οπως φέτος, στον «Αλαντίν The Show» και στους «Μπαμπάδες με ρούμι»
Μπλέιζερ, παντελόνι και T-Shirt, όλα Soufleris. Sneakers, Adidas
Ο Αντώνης Λουδάρος χαρίζει απλόχερα το γέλιο στο σανίδι και τη μικρή και τη μεγάλη οθόνη για κάτι περισσότερο από τρεις δεκαετίες. Ηθοποιός, σκηνοθέτης και καθηγητής στη δραματική σχολή Εκτη Τέχνη, παρουσιάζει ως μονόδρομο την απόφασή του να ασχοληθεί με την υποκριτική. «Ολοι και όλα με έστρεφαν προς αυτή την κατεύθυνση. Από ποίημα σε ποίημα και από γιορτή σε γιορτή, όλοι μου έλεγαν “Αχ Αντώνη, είσαι πολύ καλός. Ηθοποιός πρέπει να γίνεις”. Συμμετείχα και στη θεατρική ομάδα του σχολείου και μου άρεσε να βλέπω τον κόσμο από κάτω να περνάει καλά. Είτε έλεγα ένα ποίημα, είτε έπαιζα σε σχολική παράσταση, έβρισκα ένα κομμάτι από την προσωπική μου ευτυχία. Ετσι, όταν τελείωσα το σχολείο, έδωσα εξετάσεις στη σχολή του Εθνικού», μου εξηγεί.
GALA: Γιατί κατά βάση κωμικός; ΑΝΤΩΝΗΣ ΛΟΥΔΑΡΟΣ:Κατ’ ανάγκη, γιατί είχα μάλλον μια ευκολία στην κωμωδία και κάπου έπρεπε να ανήκω. Δεν υπήρξα ποτέ ο ζεν πρεμιέ. Με φαντάζεσαι ως τέτοιον; Πάντα ρολίστας ήμουν λόγω εμφάνισης. Ο συμπαθητικούλης, γλυκούλης, τροφαντός που μπαίνει πάντα σε έναν ντορβά πολύ συγκεκριμένο.
G.: Νιώθεις ότι η εμφάνισή σου σού στέρησε τη δυνατότητα άλλου είδους ρόλων; Α.Λ.:Οχι, ποτέ δεν ένιωσα έτσι. Οι εραστές στο θέατρο, στην τηλεόραση και τον κινηματογράφο είναι λίγο χαλβάδες, τους βαριέμαι. Οι κακοί, οι κωμικοί, οι άλλοι ρόλοι είναι πιο αβανταδόρικοι. Αυτό που με ενδιαφέρει είναι να παίζω ρόλους με ουσία, είτε κωμικούς είτε δραματικούς. Και να μπορώ να είμαι συνδημιουργός με τον σκηνοθέτη, να μπορώ να συνθέσω έναν χαρακτήρα.
G.: Θα μπορούσες, όμως, τελικά να επιλέξεις άλλον δρόμο εκτός της υποκριτικής; Α.Λ.:Υπήρχαν κι άλλα επαγγέλματα που έβρισκα τρομερά γοητευτικά. Νομίζω ότι αν δεν γινόμουν ηθοποιός, θα ήθελα να ασχολούμαι με παιδιά. Τα λατρεύω. Οταν βρίσκομαι μαζί τους, νιώθω ότι είμαι πιο κοντά στον Θεό.
G.: Επομένως σου αρέσει που φέτος παίζεις στην παιδική παράσταση «Αλαντίν The Show». Α.Λ.:Ναι, πάρα πολύ.
G.: Δύσκολο το παιδικό κοινό; Α.Λ.:Ισως το πιο δύσκολο κοινό από όλα. Τα παιδιά δεν έχουν κοινωνικά φίλτρα. Οι ενήλικες, αν βαρεθούν σε μια παράσταση, δεν θα το δείξουν. Τα παιδιά θα το δείξουν. Και σε αυτή την περίπτωση δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Αν η παράσταση δεν τραβάει και τα παιδιά δεν περνάνε καλά, δεν μπορείς να κάνεις θαύματα. Ευτυχώς ο «Αλαντίν» δεν είναι τέτοια παράσταση. Επειδή την παίζουμε αρκετό καιρό -πρώτα ήμασταν στη Θεσσαλονίκη, μετά κάναμε περιοδεία και τώρα καταλήξαμε στην Αθήνα- ξέρω τις αντιδράσεις των παιδιών. Είναι μαγεμένα.
G.: Ποιος είναι ο δικός σου ρόλος; Α.Λ.:Κάνω τον παραμυθά, ας πούμε. Αφηγούμαι την ιστορία και τους καθοδηγώ να σκεφτούν ποιο είναι το πραγματικό τζίνι. Αυτό που τους λέω στην ουσία είναι ότι η μαγεία είναι μέσα μας. Το θέμα είναι πώς εμείς την απελευθερώνουμε. Είναι αυτό που πιστεύω κι εγώ. Οτι τα Χριστούγεννα, ο Αϊ-Βασίλης είμαστε εμείς.
G.: Και το τζίνι είμαστε εμείς; Α.Λ.:Ναι, κι ευτυχώς δεν έχουμε μόνο τρεις ευχές να κάνουμε, θα ήταν μεγάλο πρόβλημα και πολύ περιοριστικό. Τι να πρωτοσκεφτείς; Τις πρώτες ανάγκες, τις βασικές; Τις κοινωνικές; Τις ανάγκες του πλανήτη;
«Δεν υπήρξα ποτέ ζεν πρεμιέ. Πάντα ρολίστας ήμουν λόγω εμφάνισης. Ο συμπαθητικούλης, γλυκούλης, τροφαντός που μπαίνει σε έναν συγκεκριμένο ντορβά»
G.: Αν είχες έστω και μια προσωπική ευχή, τι θα ζητούσες; Α.Λ.: Θα ήθελα να μπορούσα να ταξιδέψω πολύ. Εχω ταξιδέψει με το θέατρο σε όλη την Ελλάδα και πολύ λίγο στο εξωτερικό, δηλαδή Νέα Υόρκη και Σαν Φρανσίσκο. Δεν προλαβαίνεις να δεις τους τόπους στις περιοδείες. Πας, παίζεις, κοιμάσαι, φεύγεις. Καμιά φορά παίζεις και φεύγεις. Λόγω επαγγέλματος, επίσης, είναι πολύ δύσκολο να προγραμματίσεις ένα ταξίδι. Αν δουλεύεις δεν έχεις χρόνο, αν δεν δουλεύεις δεν έχεις λεφτά. Κι εγώ θα ήθελα να ταξιδεύω όπως το ονειρεύομαι. Με φίλους για να μπορώ να μοιράζομαι. Μέχρι και ταξιδιωτική εκπομπή έχω σκεφτεί να προτείνω. Το ταξίδι εμπεριέχει τα πάντα. Αυτό που βλέπεις, αυτό που ακούς, αυτό που γεύεσαι, αυτό που μυρίζεις. Γενικά τα πάντα στη ζωή μου τα συνδέω με τη μυρωδιά. Η πρώτη μας ανάμνηση είναι η μυρωδιά της μάνας μας, αυτό που μας έκανε να νιώθουμε ασφάλεια και οικειότητα.
G.: Με τι νιώθεις πια ασφάλεια και οικειότητα; Α.Λ.:Δεν ξέρω πώς θα ακουστεί, αλλά νιώθω έτσι με τον εαυτό μου. Περνάω καλά με μένα, τα έχουμε βρει με το πέρασμα του χρόνου. Δεν είμαι και μικρό παιδί. Σε λίγες μέρες κλείνω τα 56 μου.
G.: Πώς σε επηρεάζει ο χρόνος που περνάει; Α.Λ.:Από μια ηλικία και μετά αρχίζεις να σκέφτεσαι πόσος χρόνος ακόμα σου μένει και πώς μπορείς να ζήσεις ακόμα καλύτερα. Τι βαρίδια έχεις και τι μπορείς να πετάξεις για να αναπνέεις πιο ελεύθερα.
G.: Το κάνεις; Εχεις καταφέρει να απαλλαχθείς από περιττά πράγματα; Α.Λ.:Ανά δεκαετίες μου έχει προκύψει αυτό. Στα 30 έκανα ένα πρώτο ξεσκαρτάρισμα, στα 40 και τα 50 επίσης. Οσο μεγαλώνεις μαθαίνεις να απαλλάσσεσαι αυτοματοποιημένα από τα πράγματα που δεν χρειάζεσαι πια και που σε πάνε προς τα πίσω. Σκέψεις, άνθρωποι, καταστάσεις με τα οποία ξέρεις πια από την πείρα σου ότι δεν περνάς καλά. Τις τοξικές σχέσεις, είτε είναι ερωτικές, φιλικές είτε επαγγελματικές, δεν τις χρειάζεσαι. Εγώ θέλω να είμαι με ανθρώπους που θαυμάζω και που θα με πάνε λίγο παραπέρα.
G.: Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν να αντικαταστήσεις τελευταία στιγμή τον Χρήστο Χατζηπαναγιώτη στους «Μπαμπάδες με ρούμι»; Α.Λ.:Σαν απόφαση ήταν άμεση. Με ρώτησαν αν μπορώ να το κάνω και απάντησα «εννοείται». Τη διαδικασία όμως την αντιμετώπισα σαν να πηγαίνω στο λούνα παρκ και μπαίνω στο roller coaster, σαν να πήγα στην Disneyland, με την έννοια ότι θα έχει δυσκολίες, αγωνία, ταραχή, αλλά και χαρά μεγάλη. Για μένα αυτό έχει τη γοητεία του.
G.: Και οι δύο παραστάσεις τελειώνουν την Κυριακή των Βαΐων. Και μετά; Α.Λ.:Μετά θα ξεκινήσω πρόβες για την επιθεώρηση που γράφει ο Σταμάτης Φασουλής και θα ανεβεί στο Αλσος το καλοκαίρι. Και ολοκληρώνω αυτές τις μέρες τα γυρίσματα για τη σειρά «Η κατάρα της Τζέλας Δελαφράγκα».
«Τις τοξικές σχέσεις δεν τις χρειάζεσαι, είτε ερωτικές είτε φιλικές. Εγώ θέλω να είμαι μόνο με ανθρώπους που θαυμάζω και με πηγαίνουν παραπέρα»
G.: Πολύς λόγος γίνεται ήδη γι’ αυτή τη σειρά. Α.Λ.: Εντάξει, είμαι πολύ τυχερός και ευγνώμων για τη συμμετοχή μου. Είχα πολλά χρόνια να κάνω τηλεόραση και επιστρέφω με ό,τι πιο ωραίο θα μπορούσα να σκεφτώ. Ρέππας - Παπαθανασίου, ένα καστ καταπληκτικό, ένα πάρα πολύ ωραίο κείμενο. Φαντάσου ότι υπήρχαν στιγμές που διάβαζα το σενάριο στο σπίτι μου και γέλαγα μόνος μου. Θα κάνω έναν ζάπλουτο, τον Σεβαστό.
G.: Σου αρέσει να γίνεσαι κάποιος άλλος μέσω των ρόλων σου; Α.Λ.: Δεν ξέρω αν γίνομαι κάποιος άλλος. Ο Αντώνης είναι το όχημα σε διάφορες εκδοχές. Εχει μια γοητεία το να μεταμορφώνεσαι σε κάτι, αλλά η μεγαλύτερη γοητεία του είναι ότι τελειώνει κάθε βράδυ. Γυρνάς σπίτι σου και δεν το έχεις πια.
G.: Δεν κουβαλάς δηλαδή κάτι από τον ρόλο σου και όταν τελειώνει η παράσταση; Α.Λ.:Οχι πια. Οταν ήμουν πιο μικρός το έκανα. Ηταν το «πολύτιμό» μου και δεν ήξερα πώς να το διαχειριστώ. Ελεγα «τώρα το βρήκα, κι αν το χάσω;». Πλέον δεν μπαίνω σε αυτή τη διαδικασία.
G.: Λυπάσαι όμως όταν αποχαιρετάς έναν ρόλο; Α.Λ.:Θυμάμαι μια φορά, στο ξεκίνημά μου, μετά την τελευταία μας παράσταση δεν μπορούσα να συνέλθω από τα κλάματα. Ηταν σαν να είχε πεθάνει ένας δικός μου άνθρωπος. Αυτό σιγά-σιγά έφυγε και πλέον νιώθω και μια λύτρωση όταν τελειώνει. Λέω καμιά φορά «ουφ, πάμε τώρα παρακάτω, ας αλλάξουμε σελίδα», με την έννοια ότι η ζωή είναι μια περιπέτεια. Δεν μπορώ να μένω συνέχεια στην ίδια σελίδα. Θέλω να ταξιδέψω μέσα στη ζωή ◆
INFO
«Αλαντίν The Show», θέατρο Αλέκος Αλεξανδράκης, Σάββατο και Κυριακή, έως 28/4. «Μπαμπάδες με ρούμι», θέατρο Αλίκη, έως 28/4
Styling Associate: Χριστίνα Ευσταθίου. Grooming: Ελευθερία Σαββοπούλου. Βοηθός Φωτογράφου: Μάριος Μπαμπούρης Ευχαριστούμε τον όμιλο Divani Collection Hotels για τη φιλοξενία της φωτογράφησης στο «Divani Caravel» (Λεωφ. Βασιλέως Αλεξάνδρου 2, Αθήνα, τηλ.: 210 7207000)
