Ανούκ Εμέ: Οι συνεργασίες, οι παθιασμένες σχέσεις και ο γάμος με Έλληνα σκηνοθέτη

«Είναι μια σταρ, απλώς γιατί η φωτογένειά της είναι ασύγκριτη, η υποκριτική της μεγαλειώδης. Αποτελεί κομμάτι ενός κινηματογράφου με ανυπέρβλητες φιγούρες που ταλανίζουν με το μυστηριώδη αισθησιασμό τους, όπως εκείνες της Γκάρμπο, της Ντίτριχ ή της Κρόφορντ, τις θεές της θηλυκότητας. Aντιπροσωπεύει τον τύπο εκείνον της γυναίκας που σε ταράζει σύγκορμο»: Η παραπάνω σύντομη αλλά γλαφυρή περιγραφή του Φεντερίκο Φελίνι αποκωδικοποιεί μοναδικά το φαινόμενο Ανούκ Εμέ, αποκαλύπτοντας τον συνδυασμό των χαρακτηριστικών που της προσέδιδαν τη δυναμική μιας ηθοποιού-θρύλου.

Γιατί η Ανούκ Εμέ, που έφυγε χθες από τη ζωή, σε ηλικία 92 ετών, δεν ήταν απλώς μια όμορφη, διάσημη ηθοποιός με πολλές επιτυχίες. Ήταν η μυθική μοιραία γυναίκα για την οποία δημιουργήθηκε ο όρος «κομψή μελαγχολία», η πιο φινετσάτη μελαχρινή του ευρωπαϊκού κινηματογράφου που εξέπεμπε ανυπέρβλητη γοητεία και σαγηνευτικό μυστήριο, η πρωταγωνίστρια που ενέπνευσε κορυφαίους σκηνοθέτες, όπως ο Φελίνι, ο Λελούς και ο Μπερτολούτσι, έπαιξε στο πλευρό θρυλικών αρσενικών της μεγάλης οθόνης, όπως ο Μαρτσέλο Μαστρογιάνι, και λατρεύτηκε από ποιητές και τεράστιου διαμετρήματος καλλιτέχνες όπως ο Ζακ Πρεβέρ, ο Πικάσο και ο Τσάρλι Τσάπλιν.

«Ο κινηματογράφος είναι σαν μια συνάντηση μεταξύ εραστών. Μου αρέσει αυτό, είναι σαν δώρο και λατρεύω την αίσθηση του να με αγαπούν» δήλωνε χαρακτηριστικά η ίδια μαρτυρώντας τον πραγματικό λόγο που οδήγησε τα βήματά της στην υποκριτική τέχνη, που δεν ήταν άλλος από την αστείρευτη ανάγκη της για έρωτα και πάθος, μια επιθυμία που εκφράστηκε έντονα και στην πολυτάραχη προσωπική της ζωή, η οποία ήταν γεμάτη από μυθιστορηματικά ειδύλλια.

Το καλλιτεχνικό της όνομα και οι μεγάλες επιτυχίες

Η Νικόλ Φρανσουάζ Φλοράνς Ντρεϊφούς, όπως ήταν το πραγματικό της όνομα, γεννήθηκε στο Παρίσι από ένα ζευγάρι ηθοποιών. Στα παιδικά της χρόνια έζησε τη φρίκη του πολέμου και την απάνθρωπη ναζιστική καταδίωξη καθώς ο πατέρας της ήταν Εβραίος και η ίδια χρειάστηκε να μεταφερθεί από το σπίτι της στο Παρίσι στην γαλλική εξοχή, όπου κρυβόταν, προκειμένου να είναι ασφαλής.

Μεγαλώνοντας, παράλληλα με τη βασική της εκπαίδευση, θα κάνει σπουδές υποκριτικής και χορού. Ήταν μόλις 13 ετών όταν βλέποντάς την να παίζει στο δρόμο τής πρότειναν να παίξει σε μια ταινία του Μαρσέλ Καρνέ, η οποία, ωστόσο δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω έλλειψης χρημάτων. Έναν χρόνο αργότερα, όμως θα κάνει την παρθενική της εμφάνιση στο κινηματογραφικό πανί, στην ταινία του Ανρί Καλέφ «Σπίτι στη Θάλασσα» υποδυόμενη την ηρωίδα Ανούκ που τής χάρισε το όνομα με το οποίο επρόκειτο να διαγράψει την μετέπειτα μεγαλειώδη καριέρα της.

Όσο για το επώνυμό της; Αυτό αποτέλεσε έμπνευση του Γάλλου ποιητή και σεναριογράφου Ζακ Πρεβέρ ο οποίος δεν μπορούσε να βρει πιο ταιριαστό χαρακτηρισμό για το αιθέριο αυτό πλάσμα από το Εμέ, που σημαίνει «αγαπημένη».

Κι είχε απόλυτο δίκιο καθώς η μυστηριώδης, σαγηνευτική αυτή μελαχρινή θεά έμελλε να γίνει η επίσημη αγαπημένη του ευρωπαϊκού σινεμά. Στην μελαγχολικά φινετσάτη φιγούρα της βρήκαν την ιδανική πρωταγωνίστριά τους ο Ζακ Μπεκέρ για τους «Εραστές του Μονπαρνάς» του 1958, ο Ζακ Ντεμί για το «Λόλα, η γυναίκα της ακολασίας» του 1961, ο Φεντερίκο Φελίνι για το εμβληματικό «Ντόλτσε Βίτα» του 1960 και το «8½» του 1963, με τον Μαρτσέλο Μαστρογιάνι στο πλευρό της, ο Κλωντ Λελούς για το εξαιρετικό «Ένας άνδρας και μια γυναίκα» του 1966 με συμπρωταγωνιστή της τον υπέροχο Ζαν Λουί Τρεντινιάν, ο  Μπερνάρντο Μπερτολούτσι για την «Τραγωδία ενός γελοίου ανθρώπου» του 1981, ο Ρόμπερτ Άλτμαν για το «Πρετ-α-πορτέ» του 1994 και αρκετοί ακόμη σκηνοθέτες των περισσότερων από 70 ταινιών που πρωταγωνίστησε κατά τη διάρκεια της καριέρας της.

Μιας καριέρας η οποία εκτός σημαντικές συνεργασίες και εμβληματικούς ρόλους συνοδεύτηκε από πλήθος τιμητικών διακρίσεων. Ανάμεσά τους η Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ηθοποιού σε δραματική ταινία (1966), το Bafta A’ Γυναικείου Ρόλου (1968), το Βραβείο Καλύτερης Ηθοποιού στο Φεστιβάλ των Καννών (1980), το βραβείο Σεζάρ (2002) αλλά και η τιμητική Χρυσή Άρκτος στο Φεστιβάλ των Καννών (2003).

Ο έρωτας ήταν το παν στη ζωή της
Σε ολόκληρη τη ζωή της η Ανούκ Εμέ υπήρξε ένα πλάσμα που εξέπεμπε τεράστιο, ανεπιτήδευτο ερωτισμό. Κάθε της βλέμμα, κάθε της κίνηση, κάθε υποψία χαμόγελου αναστάτωνε τον ανδρικό πληθυσμό που τήν αντιμετώπιζε σαν ένα σαγηνευτικό μυστήριο που επιθυμούσε με πάθος να λύσει. Και για την ίδια όμως ο έρωτας υπήρξε τα πάντα: ζωή, κινητήριος δύναμη, έμπνευση, στόχος, ανάσα…

Αναζητούσε πάντα τον έρωτα κι όταν αυτός τελείωνε ξεκινούσε πάλι από την αρχή να τον αναζητά. Έκανε τέσσερις γάμους: με τον Εντουάρ Ζίμερμαν υπήρξε παντρεμένη για μόλις έναν χρόνο, από το 1949 μέχρι το 1950. Σημαντικός σταθμός στην προσωπική της ζωή υπήρξε ο Έλληνας σκηνοθέτης και σεναριογράφος Νίκος Παπατάκης με τον οποίο έζησε μαζί από το 1951 έως το 1955 και απέκτησε την μοναχοκόρη της, Μανουέλα. Ακολούθησαν δύο ακόμη γάμοι, το 1966 με τον Γάλλο συνθέτη, ερμηνευτή ηθοποιό Πιερ Μπαρού και το 1970 με τον πολυβραβευμένο Άγγλο ηθοποιό Αλμπερτ Φίνεϊ για χάρη του οποίου μάλιστα μετακόμισε στο Λονδίνο απέχοντας για κάποια χρόνια από την ενεργό καλλιτεχνική δράση.
Παράλληλα, φέρεται να έζησε καυτά ειδύλλια με γοητευτικούς διάσημους πρωταγωνιστές όπως ο Ομάρ Σαρίφ και ο Γουόρεν Μπίτι, ο θεατρικός συγγραφέας και σκηνοθέτης Ζαν Ζενέ, ο ποιητής, συγγραφέας και σκηνοθέτης Ζαν Κοκτώ και ο αρκετά νεότερός της Γάλλος σκηνοθέτης, σεναριογράφος και συγγραφέα Ελί Σουρακί.

«Ποτέ δεν είναι τόσο χαρούμενη όσο όταν είναι μίζερη ανάμεσα σε ερωτικές σχέσεις» είχε δηλώσει ο επί δεκαετίες φίλος της, ηθοποιός Ντιρκ Μπόγκαρντ, αποκαλύπτοντας την εκστατική σχέση εξάρτησης που είχε με τον έρωτα η πιο κομψή και αινιγματική μελαχρινή της μεγάλης οθόνης.

Ειδήσεις σήμερα:

Ειδήσεις σήμερα:

Δείτε βίντεο: Πούτιν και Κιμ «μαλώνουν» για το ποιος θα μπει πρώτος στη λιμουζίνα

Συναγερμός στην ΕΛΑΣ - Η Σοφία Πολυζωγοπούλου ενεργοποίησε κατά λάθος το panic button

Σοφία Παυλίδου για Ζήνα Κουτσελίνη: Εγώ ήμουν σπίτι με μελανιές και πόνους κι εκείνη έκανε αγιογραφία του θύτη μου