Πλάθιντο Ντομίνγκο: Ακολουθώντας τον κορυφαίο τενόρο στο ταξίδι του στην Ελλάδα

«Αισθάνομαι πολύ μεγάλη ευθύνη κάθε φορά που πατάω το πόδι μου στη σκηνή. Νιώθω την υποχρέωση να προσφέρω πάντα το καλύτερο στο κοινό» εξομολογείται ο άνθρωπος που κάθεται απέναντί μου με φόντο το απέραντο γαλάζιο της Χαλκιδικής. Τα λόγια αυτά βγαίνουν από το στόμα του Πλάθιντο Ντομίνγκο, ενός ζωντανού θρύλου, που συγκαταλέγεται ανάμεσα στους κορυφαίους λυρικούς ερμηνευτές όλων των εποχών, έχει διαγράψει μια λαμπρή καριέρα έξι ολόκληρων δεκαετιών  και συνεχίζει ακάθεκτος να υπηρετεί την τέχνη στην οποία έχει αφήσει ανεξίτηλο το στίγμα του.

Ο διάσημος Ισπανός τενόρος δεν θυμίζει σε τίποτα έναν άνθρωπο που έχει συμπληρώσει 83 ολόκληρα χρόνια ζωής. Αντιθέτως παραμένει ακμαίος, ευθυτενής, δραστήριος, γοητευτικός και με πολύ όρεξη για ζωή και δημιουργία. Αυτή η αστείρευτη όρεξη για ζωή εξάλλου τον έφερε για μια ακόμη φορά στην Ελλάδα προκειμένου να δώσει όχι μία αλλά δύο συναυλίες, εκείνη που πραγματοποιήθηκε το βράδυ του Σαββάτου στον μαγευτικό λόφο της Σάνης στο πλαίσιο του φετινού Sani Festival, αλλά και αυτή που θα μοιραστεί με τον έτερο θρύλο του κλασικού ρεπερτορίου, τον Χοσέ Καρέρας, την Τετάρτη 10 Ιουλίου, στο Καλλιμάρμαρο.

«Αγαπώ τα χρώματα και τις γεύσεις της Ελλάδας, οι άνθρωποί της είστε τόσο φωτεινοί…Φέτος βρίσκομαι, για πρώτη φορά, σε έναν άλλο ονειρεμένο τόπο, τη Σάνη Χαλκιδικής. Όλα είναι όμορφα. Τα χρώματα της ημέρας φέρνουν ηρεμία και αυτά του απογευματινού ηλιοβασιλέματος στάζουν γαλήνη κι έπειτα βυθιζόμαστε στη φύση» λέει με ένα πλατύ χαμόγελο, κατά τη διάρκεια της συνέντευξης που παραχώρησε στo protothema.gr, στο ειδυλιακό και φιλόξενο Sani Resort όπου διέμενε τις τελευταίες ημέρες, κάνοντας πρόβες αλλά και προσπαθώντας να ρουφήξει κάθε σταγόνα της φυσικής ομορφιάς που απλωνόταν μπροστά του. Άλλωστε, όπως, λέει, «η ευτυχία βρίσκεται στην ομορφιά των μικρών πραγμάτων της καθημερινής ζωής».

Τι κι αν έχει γυρίσει όλη την υφήλιο, όχι μία αλλά πολλές φορές, τι κι αν έχει εμφανιστεί στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα του κόσμου, από τη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης μέχρι τη Σκάλα του Μιλάνου, για εκείνον κάθε ταξίδι και κάθε συναυλία αποτελεί μια νέα, πολύτιμη εμπειρία: «Είχα την ευκαιρία να εμφανιστώ σε ολόκληρο τον κόσμο και κάνω τη μουσική ισόβια εργασία μου. Είμαι ευτυχής γι΄αυτό και μερικές φορές, όταν σκέφτομαι όλα όσα έχω καταφέρει κατά τη διάρκεια της μακράς καριέρας μου, μού φαίνονται απίστευτα. Από την άλλη πλευρά ταξίδευα διαρκώς και ήμουν μακριά από το σπίτι μου αλλά είχα τη μεγάλη τύχη η οικογένειά μου να μπορεί συχνά να με ακολουθεί, χάρη στην στην τέλεια οργάνωση και τις θυσίες της συζύγου μου, της Μάρθα» παραδέχεται αναγνωρίζοντας την απεριόριστη στήριξη της αφοσιωμένης συντρόφου του, η οποία τον συνοδεύει και στο ταξίδι του στη χώρα μας.

Ο ίδιος θεωρεί απολύτως φυσική την ανάμειξή του με τον μουσικό χώρο καθώς και οι δύο γονείς του ήταν τραγουδιστές της θαρθουέλα, της ελαφράς ισπανικής όπερας: «Σχεδόν γεννήθηκα στο θέατρο γι΄αυτό και αποτελεί για μένα έναν χώρο πολύ οικείο για τον οποίο νιώθω παράλληλα μεγάλο σεβασμό» εξηγεί ενώ τη σαρωτική επιτυχία του τήν αποδίδει σε έναν συνδυασμό χαρακτηριστικών και γεγονότων: «Για να κάνει ένας καλλιτέχνης μεγάλη καριέρα απαιτείται φυσικά ταλέντο αλλά επιπλέον θα πρέπει να βρίσκεται στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Όλες οι ευκαιρίες που σού δίνει η ζωή μπορούν να μετουσιωθούν σε κάτι σημαντικό μόνο αν είσαι έτοιμος. Εγώ είχα την τεράστια ευκαιρία να κάνω το ντεμπούτο μου στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης το 1968, με την όπερα Adriana Lecouvreur, στο πλευρό της Renata Tebaldi, αντικαθιστώντας τον σπουδαίο Franco Corelli. Θέλει θάρρος, ίσως και λίγο θράσσος. Για να ξεχωρίσει κανείς νομίζω ότι πρέπει να διαθέτει ένα συνδυασμό ενθουσιασμού, ταπεινότητας και πνεύματος θυσίας».

Εκτός από τα παραπάνω, όμως, ο Πλάθιντο Ντομίνγκο διαθέτει κι ένα επιπλέον χαρακτηριστικό: δεν το βάζει ποτέ κάτω και δεν αφήνει τις δυσκολίες να τον λυγίσουν ακόμη κι όταν αυτές προέρχονται από δικές του λανθασμένες επιλογές: «Το να κάνεις λάθος είναι αναπόφευκτο όπως και το να μετανιώνεις κάποιες επιλογές σου. Και τα λάθη παραμένουν λάθη αν δεν μάς μαθαίνουν κάτι. Γι΄αυτό πιστεύω πως είναι σημαντικό να έχουμε το κουράγιο να πέφτουμε αλλά και να βρίσκουμε τη δύναμη να ξανασηκωνόμαστε πιο συνειδητοποιημένοι απ΄ότι ήμασταν πριν» υπογραμμίζει με νόημα.

Αυτόν τον δυναμισμό κι αυτό το ασίγαστο πάθος τα εκπέμπει, σε μεγάλο βαθμό, και όταν ανεβαίνει στη σκηνή. Κάτι που είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε όσοι παρακολουθήσαμε τη συναυλία του στον λόφο της Σάνης. Με τον αέρα και την εμπειρία ενός καλλιτέχνη που έχει πρωταγωνιστήσει στα διασημότερα λυρικά θέατρα του κόσμου αλλά και ιδιαίτερα προσιτός και επικοινωνιακός, ταυτόχρονα, σε παρασέρνει από τις πρώτες κιόλας νότες που βγαίνουν από το στόμα του. Η ένταση, το βάθος, η εκφραστικότητα και η ευελιξία της φωνής του στις άριες από τις όπερες «Αντρέα Σενιέ» του Ουμπέρτο Τζορντάνο και «Τραβιάτα» του Βέρντι, που απέδωσε μαζί με την αξιόλογη σοπράνο Χριστίνα Πουλίτση, την ισπανική θαρθουέλα «Los gavilanes» του Jacinto Guerrero, τις ρομαντικές μπαλάντες «Adoro» και «Perhaps love» που μοιράστηκε με τον εξαιρετικό Γιώργο Περρή, την πολυτραγουδισμένη «Granada» και το δημοφιλές μπολερό «Bésame Mucho», όλα με τη συνοδεία των μουσικών της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης, αποδεικνύουν περίτρανα πως πρόκειται για έναν μεγάλο, διαχρονικό καλλιτέχνη που στέκεται υπεράνω χώρου και χρόνου και δεν παύει να βάζει τα δυνατά του για να συνεπάρει το κοινό του στον δικό του μαγικό, μελωδικό κόσμο. Κι εκείνο τον ευχαριστεί με το πιο θερμό του χειροκρότημα, που θα τον φέρει ξανά στη σκηνή για ένα encore.

Όπως, εξάλλου, ο ίδιος εξομολογείται, μία είναι η λέξη που θα ήθελε να ακολουθεί το όνομά του στην αιωνιότητα: «Τα συναισθήματα, ότι είχα την ικανότητα να δημιουργώ συναισθήματα»!