Δάνης Κατρανίδης: Ο παθιασμένος τζέντλεμαν της σκηνής και της οθόνης

Ηθοποιός πασπαρτού, όπως χαρακτηριστικά τον αποκαλούσε ο Αλέξης Μινωτής για την τεράστια γκάμα των υποκριτικών δυνατοτήτων του, λαμπερός, γοητευτικός, δραστήριος αλλά και ταυτόχρονα σεμνός και χαμηλών τόνων. Άνθρωπος πρόσχαρος, επικοινωνιακός, με τρομερή αίσθηση του χιούμορ αλλά και μια έμφυτη ευγένεια που τον συνόδευε διαχρονικά καθιστώντας τον προσωποποίηση του τζέντλεμαν. Παθιασμένος στην τέχνη του αλλά και στη ζωή του, αναζητούσε αδιάκοπα τα μεγάλα, τα έντονα, τα φλογερά ακόμη αν ήξερε ότι κινδύνευε να καεί…Για τον Δάνη Κατρανίδη, εξάλλου, που «έφυγε» χθες, σε ηλικία 75 ετών, έχοντας δώσει σκληρή και γενναία μάχη με τον καρκίνο, η ζωή δεν είχε νόημα αν δεν ήταν συναρπαστική.

Και την ακόρεστη αυτή δίψα του για έντονες, γεμάτες συναισθήματα εμπειρίες τήν κάλυπτε μέσα από τις τρεις μεγάλες του αγάπες. Το θέατρο, που όπως χαρακτηριστικά δήλωνε ήταν το άλλο του μισό, τον έρωτα, τον οποίο πάντα κυνηγούσε και ρουφούσε μέχρι το μεδούλι, και τη θάλασσα στην απεραντοσύνη της οποίας παραδινόταν συχνά πυκνά ως δεινός ιστιοπλόος. «Η θάλασσα έχει κάτι κοινό με το θέατρο: μπορεί να ξεκινήσεις με τις καλύτερες προϋποθέσεις, και στο τέλος να γίνει κόλαση! Ή και το αντίθετο! Τι απόλαυση, όμως!» δήλωνε ο ίδιος.

Μια βεβαιότητα απαλύνει τον πόνο όσων δικών του ανθρώπων θρηνούν από χθες την απώλειά του. Και είναι πολλοί αυτοί: ότι ο Δάνης Κατρανίδης έφυγε χορτασμένος από τη ζωή, γεμάτος από αγάπη, πλήρης εμπειριών. Κάτι για το οποίο ο ίδιος ένιωθε τυχερός και ευγνώμων. «Είναι ευλογία θεού να κάνεις επάγγελμα κάτι που σου αρέσει και σε γεμίζει» παραδεχόταν εξομολογούμενος, παράλληλα, την μεγάλη αξία που είχε πάντα για εκείνον το μοίρασμα: «Έμεινα, πολύ νωρίς χωρίς τους γονείς μου, οπότε πάντα έπεφτα με τα μούτρα στους ανθρώπους! Οτιδήποτε μπορώ να απολαμβάνω, από ένα ωραίο δείπνο, μια βόλτα, ένα βιβλίο, θέλω να το μοιράζομαι με τη σχέση μου, τους φίλους μου…»

Κι όσοι έζησαν κοντά του, όμως, κάνουν λόγο για έναν δοτικό άνθρωπο, έναν εξαίσιο συζητητή, έναν πιστό φίλο, έναν υπέροχο συνεργάτη, πάντα πρόθυμο να μοιραστεί τις γνώσεις και τις εμπειρίες του και να δώσει χώρο και ώθηση στους νεότερους.

Είχε βέβαια και ο ίδιος τη σπάνια τύχη να ανδρωθεί υποκριτικά δίπλα σε σπουδαίους του ελληνικού θεάτρου μεταξύ των οποίων ο Γιώργος Θεοδοσιάδης, στη δραματική σχολή του οποίου σπούδασε, ο Αλέξης Σολωμός, ο Αλέξης Μινωτής, η Βάσω Μανωλίδου, η Αλέκα Καστέλη, η Αντιγόνη Βαλάκου, η Ελένη Χατζηαργύρη και φυσικά η Αλίκη Βουγιουκλάκη η οποία, διακρίνοντας αμέσως το πολύπλευρο ταλέντο του, τον πήρε κοντά της. Ήταν εκείνη, εξάλλου, που τού έδωσε, τον ρόλο της ζωής του, αυτόν του Κομπέρ, στο θρυλικό μιούζικαλ του 1978 «Καμπαρέ» μέσα από τον οποίο αποκαλύφθηκαν νέες, άγνωστες έως τότε πτυχές της υποκριτικής φυσιογνωμίας του και κατατάσσοντάς τον, αυτόματα, σε έναν από τους σημαντικότερους και πλέον περιζήτητους νέους ηθοποιούς της εποχής.

Έχοντας ήδη δημιουργήσει μια πολύτιμη «προίκα» από τη συμμετοχή του σε μεγάλες παραστάσεις αρχαίου δράματος αλλά και κλασικού ρεπερτορίου, του Εθνικού Θεάτρου, του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος και άλλων σκηνών, στις οποίες συμμετείχε, όπως οι «Πέρσες», «Λυσιστράτη», οι «Φοίνισσες», οι «Βάκχες», ο «Οιδίπους επί Κολωνώ», ο «Φιλοκτήτης», ο «Άμλετ», και το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» του Σαίξπηρ. ο «Καλιγούλας» του Καμύ και ο «Γυάλινος Κόσμος» του Τενεσί Ουίλιαμς, ο Κατρανίδης ήταν πλέον έτοιμος να περάσει σε άλλη πίστα.

Και το έκανε. Ρίχτηκε με πάθος κι ενθουσιασμό στη δουλειά, ως θιασάρχης πλέον από το 1985 κι έπειτα, ανεβάζοντας δεκάδες παραστάσεις στις οποίες πρωταγωνιστούσε κι ενίοτε σκηνοθετούσε ο ίδιος. Μία από εκείνες που άφησαν εποχή ήταν το θρίλερ της Σούζαν Χιλ «Η γυναίκα με τα μαύρα», που ανέβηκε το 1992, στο θέατρο Ιλίσια, με έναν εξαιρετικό Κατρανίδη να παίζει στο πλευρό του μεγάλου Αλέκου Αλεξανδράκη.

Έμπειρος, καταξιωμένος αλλά με την δίψα του για νέες συναρπαστικές εμπειρίες να παραμένει ακόρεστη ο Δάνης Κατρανίδης συνέχισε να ακροβατεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στο δράμα και την κωμωδία, τα κλασικά έργα και το μιούζικαλ: «Ανέκαθεν είχα την τάση να δοκιμάζω και να δοκιμάζομαι. Δεν επαναπαύτηκα ποτέ σε έναν ρόλο με τον οποίο έκανα επιτυχία, ή να κάνω μανιέρες. Ήταν προσωπική μου επιδίωξη» παραδεχόταν.

Και οι δοκιμές του δεν περιορίστηκαν στο θεατρικό σανίδι αλλά επεκτάθηκαν στην τηλεοπτική οθόνη και το κινηματογραφικό πανί. Μεγάλωσε γενιές με τους τηλεοπτικούς του ρόλους σε λαοφιλείς σειρές, από την «Αναδυομένη», την «Αστροφεγγιά» και την «Οδό Ανθέων» της ΕΡΤ μέχρι τον «Μεγάλο θυμό», τη «Βέρα στο δεξί» και τα «Μυστικά της Εδέμ» της ιδιωτικής τηλεόρασης.

Κινηματογραφικά, αν και λιγότερο παρών, άφησε το ιδιαίτερο ερμηνευτικό στίγμα του, σε ταινίες όπως «Η δίκη των δικαστών» του 1974 με τον Νίκο Κούρκουλο, τα «Πονηρό θηλυκό, κατεργάρα γυναίκα» του 1980 και την «Κατάσκοπο Νέλλη» του 1981 με την Αλίκη Βουγιουκλάκη,  «Το φράγμα» του 1982 αλλά και το πέρασμα του έκανε από τον «Θίασο» του Θόδωρου Αγγελόπουλου.

Κάπως έτσι, ασταμάτητα, ακούραστα και με αμείωτο πάθος πορεύτηκε ο Δάνης Κατρανίδης τις επτάμιση δεκαετίες της ζωής του, βιώνοντας, παράλληλα, μεγάλους έρωτες, κάνοντας τρεις γάμους – ο πρώτος με την αιώνια αγαπημένη του Μίρκα Παπακωνσταντίνου – και παραμένοντας, μέχρι το τέλος, ένας γοητευτικός ηθοποιός και άνδρας που είχε την μοναδική ικανότητα να τα πει όλα μέσα από ένα του και μόνο βλέμμα. Αυτό το βλέμμα που θα μείνει χαραγμένο για πάντα στη μνήμη και τις καρδιές μας.

 Ειδήσεις σήμερα:

«Έρχεται μετασεισμός στο Βερολίνο»: Αναταράξεις στη Γερμανία μετά τη νίκη του ακροδεξιού AFD στη Θουριγγία

Εβδομάδα των Παθών στον ΣΥΡΙΖΑ: Τα 4 σενάρια για την Κεντρική Επιτροπή μετά το «παρών» του Πολάκη

Λαϊκή οργή στο Ισραήλ για τον Νετανιάχου μετά τη δολοφονία των έξι ομήρων από τη Χαμάς - Μεγάλη γενική απεργία σήμερα