Ο γνωστός δημοσιογράφος και μέλος της ΕΣΗΕΑ επιστρέφει στον εικαστικό χώρο και εκθέτει τη νέα δουλειά του, αλλά και πίνακες από τα παλιά. Η έκθεση φιλοξενείται στην αίθουσα του πρώτου ορόφου της ΕΣΗΕΑ (Ακαδημίας 20) και θα παραμείνει ανοικτή ως τις 7 Οκτωβρίου 2024.
Τα έργα του αποτελούν μικρές ενότητες θεμάτων και μορφών, όπως είναι προσωπογραφίες, τοπία, καράβια, ακρογιαλιές, βράχια, κεριά, γυμνά και γεγονότα.
Ο Βαγγέλης Παπαδόπουλος, γνωστός από την τηλεόραση-ραδιόφωνο και τη βραβευμένη εκπομπή “Ραντεβού το μεσημέρι” στην ΕΡΤ, όπως και τη δουλειά του σε εφημερίδες και περιοδικά. Εμφανίστηκε στο χώρο των εικαστικών τεχνών το 1963.
Με τρεις διαδοχικές εκθέσεις ζωγραφικής στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών στην Καβάλα, αργότερα στο Πρακτορείο Πνευματικής Συνεργασίας του Μάριου Βαϊάνου στην Αθήνα, και μετέπειτα στη Θεσσαλονίκη και σε πολλές επαρχιακές πόλεις, επικοινώνησε το έργο του στο ευρύ κοινό.
Μαθήτευσε κοντά στον καλλιτέχνη Θόδωρο Δρόσο, όταν νέος τότε, προετοιμάστηκε για να δώσει εξετάσεις στη Σχολή Καλών Τεχνών. Ασκήθηκε στη βυζαντινή αγιογραφία σε μοναστήρια, μαθητεύοντας κοντά στους μάστορες μοναχούς του Αγίου ΄Όρους και αγιογράφησε το ναΰδριο της ΧΙ Μεραρχίας.
Πάνω από 600 έργα του βρίσκονται σε πολλές ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές.
Ο Αιμίλιος Χουρμούζιος έγραψε για τον Βαγγέλη Παπαδόπουλο
Αξιοσημείωτη είναι η κριτική που δέχθηκαν τα έργα του Βαγγέλη Παπαδόπουλου, στα πρώτα του καλλιτεχνικά βήματα το 1965, από τον αείμνηστο διευθυντή της εφημερίδας «Καθημερινή», Αιμίλιο Χουρμούζιο.
Το Μάιο του 1965 ο δημοσιογράφος και ζωγράφος Βαγγέλη Παπαδόπουλος παρουσίαζε τα έργα του στο ξενοδοχείο “Παλλάδιο” και ο Αιμίλιος Χουρμούζιος, μια μορφή της τότε δημοσιογραφίας, έγραφε:
«Για τη δουλειά του νέου συναδέλφου Βαγγέλη Παπαδόπουλου δεν έχω παρά να επαναλάβω τα όσα έγραψα στην πρόσφατη επιφυλλίδα μου, ότι η τέχνη δεν προϋποθέτει μόνο καλλιέργεια της μορφής, προϋποθέτει και την απόλυτη συναισθηματική ταύτιση του γράφοντος με το αντικείμενο της εμπνεύσεως... Το ανώτατο ιδεώδες του δημιουργού δεν είναι να κάνει τέχνη για την τέχνη ... Αλλά η τέχνη δεν μπορεί να υπηρετεί σκοπούς; Βεβαίως μπορεί. Πρώτοι μας έδωσαν το υπόδειγμα οι αρχαίοι. Οι συγγραφείς οι καλλιτέχνες γενικά, είναι πάντοτε φορείς ιδεών και τις ιδέες αυτές θα τις εκφράσουν με το έργο τους.
Η τέχνη στο κενό είναι κάτι το αδιανόητο... Η σκοπιμότητα στην τέχνη ξεκινάει από τον αυτοπροσηλυτισμό σ΄ ένα ιδεώδες σ’ ένα ηθικό κώδικα ζωής, σ’ ορισμένες αξίες, αρχίσει δηλαδή από μια βίωση ηθική και πνευματική, οπότε το έργο της τέχνη είναι κάτι περισσότερο από την διαλάληση μιας πίστης, γίνεται έκφραση ψυχής; Ειλικρίνεια; Ενθουσιασμός; Πάθος;
Όλα αυτά και επάνω απ’ όλα, ότι κυρίως καθιστά τη φωνή της ψυχής έργο τέχνης: η επικοινωνία με τον τρίτο δια της αισθητικής ευκινήσεως... Η θέασις δίνει το γεγονός. Η θεώρησις δίνει την σύνθεση. Και το γεγονός είναι ολιγαρκές στην περιγραφή του. Η σύνθεσις είναι πολύ απαιτητική. Είναι τέχνη...
Αυτά για την δουλειά του νέου ζωγράφου και συναδέλφου στο επάγγελμα Βαγγέλη Παπαδόπουλο».
