Φωτεινός φάρος και κορυφαίa καλλιτεχνική στιγμή της μακράς μουσικής διαδρομής του Μίμη Πλέσσα, που έφυγε τα ξημερώματα του Σαββάτου, υπήρξε, αναμφισβήτητα, ο «Δρόμος», ο δίσκος - σταθμός του 1969, που αποτελεί, εδώ και δεκαετίες, το εμπορικότερο ελληνικό αλμπουμ της ελληνικής δισκογραφίας, έχοντας πουλήσει περισσότερα από 1 εκατ. αντίτυπα.
Βασικός ερμηνευτής της θρυλικής αυτής δισκογραφικής δουλειάς ήταν ο Γιάννης Πουλόπουλος, ενώ συμμετείχαν ερμηνευτικά η Ρένα Κουμιώτη και η Πόπη Αστεριάδη. Οι ευαίσθητες, μελωδικές, βελούδινες ερμηνείες του Πουλόπουλου ωστόσο ήταν εκείνες που έδεσαν μοναδικά με τις μουσικές και τους στίχους, απογειώνοντας τα τραγούδια μεταξύ των οποίων το εμβληματικό «Άγαλμα» αλλά και τα «Μέθυσε απόψε το κορίτσι μου», «Γέλαγε η Μαρία», «Ξημερώνει Κυριακή», «Έπεφτε βαθιά σιωπή».
Ο Μίμης Πλέσσας, εξάλλου, ήταν ο συνθέτης που εμπιστεύθηκε τον Γιάννη Πουλόπουλο από την πρώτη στιγμή και μάλιστα με κλειστά μάτια, εκείνος που έγραψε για τη φωνή του τις περισσότερες και τις μεγαλύτερες επιτυχίες του, αυτός με τον οποίον βίωσε την τεράστια επιτυχία της χρυσής εποχής του ελληνικού κινηματογράφου. Λίγες ημέρες μετά τον θάνατο του τραγουδιστή, τον Αύγουστο του 2020, ο συνθέτης, βαθιά συγκινημένος από τον χαμό του, είχε μιλήσει στο protothema.gr αποκαλύπτοντας άγνωστα περιστατικά από τη συνεργασία τους και τη δημιουργία του «Δρόμου»
Αυτό που οι περισσότεροι γνωρίζουν είναι πως η παρθενική συνάντηση του συνθέτη με τον τραγουδιστή έγινε το 1967 στην ταινία «Οι θαλασσιές οι χάντρες» όπου πρωτοακούστηκαν τα τραγούδια «Έκλαψα χθες», «Απόψε κάποιος θα χαθεί» και «Πίσω απ' το παράθυρο». Δεν είναι γνωστές όμως οι λεπτομέρειες της πρώτης τους συνάντησης η οποία υπήρξε εντελώς... κινηματογραφική.
«Άκουσα για πρώτη φορά την μοναδική του φωνή του, στον Άγιο Ιερόθεο, στο Περιστέρι, σε μια οικοδομή όπου δούλευε τότε. Αντίκρισα ένα παλικάρι μικρόσωμο, σκυθρωπό, αγέλαστο που έβγαζε όμως μια χροιά εκπληκτική. Ένιωσα αμέσως πως αυτή η φωνή, μαζί με το ρεπερτόριό μου, μπορούν να κάνουν θαύματα. Κι επιβεβαιώθηκα γιατί κάποια από τα τραγούδια που κάναμε μαζί έσπασαν όλα τα ρεκόρ και συνεχίζουν μέχρι σήμερα, τόσα χρόνια μετά να παραμένουν αξεπέραστα» μάς είχε διηγηθεί ο ίδιος.
Αυτόματα το μυαλό μας πήγε στην πρώτη σκηνή από την ταινία «Διπλοπενιές» με τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ να τραγουδά το «Μάτια Βουρκωμένα» του Ξαρχάκου κι ο μαέστρος μιας ορχήστρας, εντυπωσιασμένος από την φωνή του, να του προτείνει να γίνει τραγουδιστής. Και αντιληφθήκαμε πως, τελικά, υπάρχουν κάποιες σκηνές από ταινίες, έχουν «παιχτεί» και στην αληθινή ζωή!
Από εκείνη την πρώτη στιγμή ο Μίμης Πλέσσας ήταν σίγουρος για τον Γιάννη Πουλόπουλο. Δεν χρειάστηκαν πρόβες, ηχογραφήσεις, γνώμες τρίτων: «Ήμουν απολύτως σίγουρος πως αυτή η φωνή μπορεί να αποδώσει μοναδικά όλο μου το ρεπερτόριο» εξομολογούνταν ο ίδιος.
Κλείσιμο
Πολύ σύντομα, βεβαίως, θα αποδειχτεί πως το ένστικτό του ήταν απολύτως σωστό καθώς τα πρώτα τραγούδια που έκανε με τον Πουλόπουλο έγιναν σχεδόν αμέσως επιτυχίες. Το ίδιο ακριβώς συνέβη με την δεύτερη συνεργασία τους στην μεγάλη οθόνη, έναν χρόνο αργότερα, για τις ανάγκες της ταινίας «Μια κυρία στα μπουζούκια». Ο Γιάννης Πουλόπουλος εμφανίζεται σε κάποιες σκηνές να τραγουδά «Μη του μιλάτε του παιδιού» και «Απόψε κλαίει ο ουρανός» και μαγεύει τα πλήθη. Ο θρίαμβος όμως θα έρθει μέσα από το φιλμ «Γοργόνες και Μάγκες» με τα τραγούδια «Θα πιω απόψε το φεγγάρι» και «Καμαρούλα μια σταλιά» να απογειώνουν την δημοφιλία του τραγουδιστή.
Ο Γιάννης Πουλόπουλος αποτελεί πλέον το νέο μεγάλο αστέρι του ελληνικού τραγουδιού της εποχής. Στα νυχτερινά κέντρα όπου εμφανίζεται γίνεται το αδιαχώρητο και οι φωτογραφίες του φιγουράρουν στα περισσότερα κοριτσίστικα δωμάτια. Οι εκδηλώσεις θαυμασμού που δεχόταν, κυρίως από το γυναικείο φύλλο, ήταν πρωτοφανείς.
Ένα ανάλογο περιστατικό μάς είχε αποκαλύψει ο Μίμης Πλέσσας: «Κάποια βράδια πήγαινα από τη γειτονιά του στο Περιστέρι, τον έπαιρνα με μια μοτοσυκλέτα που είχα τότε και πηγαίναμε στον «Ορφέα», τον θρυλικό θερινό κινηματογράφο του Νέου Κόσμου. Οι ουρές ήταν συνήθως τεράστιες. Όμως, με το που εμφανιζόταν ο Πουλόπουλος, οι περισσότερες γυναίκες άφηναν την ουρά, έτρεχαν καταπάνω του, έβγαζαν τα χρυσαφικά που φορούσαν και του τα έδιναν, τα έβαζαν στις τσέπες του, στα χέρια του, για να εκδηλώσουν μ' αυτόν τον τρόπο την αγάπη και τον θαυμασμό τους. Ο Γιάννης, από την άλλη πλευρά σαστισμένος, τα άφηνε κι έφευγε. Ήταν πολύ κλειστός χαρακτήρας, δεν τις απολάμβανε αυτές τις εκδηλώσεις θαυμασμού αντιθέτως ένιωθε άβολα».
Ο κλειστός αυτός χαρακτήρας, ο σεμνός αυτός άνθρωπος, όμως, έμελλε να γίνει ο πρωταγωνιστής του πιο εμπορικού ελληνικού δίσκου όλων των εποχών. Οι ερμηνείες του στα τραγούδια του θρυλικού «Δρόμου», σε μουσική Μίμη Πλέσσα και στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου, σφράγισαν ανεξίτηλα μια ολόκληρη εποχή και παραμένουν ασύγκριτες μέχρι σήμερα.
Η πρωτόγνωρη εκείνη ανατριχίλα που ένιωσε ο Μίμης Πλέσσας όταν άκουσε για πρώτη φορά τη φωνή του Πουλόπουλου στην οικοδομή του Περιστερίου δεν ήταν τυχαία. Μαρτυρούσε και προανήγγειλε συνάμα την γέννηση μιας ιστορικής μουσικής σύμπραξης η οποία, όπως χαρακτηριστικά είχε μοιραστεί μαζί μας ο συνθέτης «δεν θα μπορούσε να μην είχε συμβεί».
Ένα φθινοπωρινό γεύμα διαφορετικό από τα άλλα, μιας και η συνάντηση των εθελοντών της bwin με τους διαμένοντες της Στέγης Υποστηριζόμενης Διαβίωσης «Φωτεινή» έδιωξε κάθε… μελαγχολικό συναίσθημα.
Το όραμα της DEMO για έναν κόσμο με πρόσβαση σε όλα τα φάρμακα, ανεξαρτήτως περιοχής και οικονομικών δυνατοτήτων είναι βαθιά ριζωμένο στη Τρίπολη. Η πρωτεύουσα της Αρκαδίας αποτελεί πια τον «ομφαλό» της ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας καθώς πραγματοποιούνται εκεί επενδύσεις εκατομμυρίων ευρώ.
Η Dyson Gen5 Detect είναι μια προηγμένη σκούπα που «σκέφτεται», η οποία σχεδιάστηκε όχι μόνο για να βελτιώσει τις συνθήκες υγιεινής και καθαριότητας στον χώρο μας, αλλά παράλληλα για να μας προσφέρει μια γεύση από τα θαυμαστά επιτεύγματα που επιφυλάσσει η πρωτοπόρος Dyson για το μέλλον.
