Με μία λήξη όμως συγκινησιακά φορτισμένη από τον θάνατο του πρώην δημάρχου και προέδρου του φεστιβάλ, Γιάννη Μπουτάρη. Του «κυρ-Γιάννη, που πάντα έκανε τα πράγματα με τον δικό του τρόπο, θαρραλέα και ελεύθερα», όπως χαρακτηριστικά είπε στην τελετή ο ηθοποιός και παρουσιαστής της βραδιάς Αντίνοος Αλμπάνης.
Η απονομή των βραβείων στην Αποθήκη Γ΄ την Κυριακή το μεσημέρι, έκλεισε με ένα ποτήρι κρασί στη μνήμη του και όλοι όσοι βρίσκονταν εκεί έκαναν μνεία στον σπουδαίο αυτόν άνθρωπο.
Το φετινό φεστιβάλ, όμως, τα είχε όλα: Από ταινίες, εκδηλώσεις, αφιερώματα, ομιλίες, masterclasses, σεμινάρια μέχρι Χολιγουντιανή λάμψη από Ζιλιέτ Μπινός, Ρέιφ Φάινς και Ματ Ντίλον!
Εμείς, συμμετείχαμε στο τεράστιο αφιέρωμα στον αντισυμβατικό σκηνοθέτη Πάνο Χ. Κούτρα και ανακαλύψαμε τη φετινή ελληνική σοδειά ταινιών, η οποία μας υπενθύμισε ότι ο εγχώριος κινηματογράφος, όταν θέλει, γίνεται πολλά υποσχόμενος.
Το εγχώριο σινεμά στα καλύτερά του
Στο φετινό φεστιβάλ, προβλήθηκαν 252 μεγάλου και μικρού μήκους ταινίες από όλο τον κόσμο. Ωστόσο εμείς διακρίναμε μία ξεχωριστή χρονιά για τους Έλληνες δημιουργούς, οι οποίοι μας απέδειξαν ότι το εγχώριο σινεμά όχι μόνο υπάρχει αλλά μπορεί να είναι και καλό. Χαρακτηριστικά παραδείγματα το ωμό «Κρέας» του Δημήτρη Νάκου, με την ιστορία συγκάλυψης ενός φόνου στην ελληνική επαρχία πριν τα εγκαίνια ενός κρεοπωλείου, το τρυφερό «Κιούκα, πριν το τέλος του καλοκαιριού» του Κωστή Χαραμουντάνηπου μας θυμίζει εκείνα τα καλοκαίρια της ζωής μας που όλα ήταν πιο αθώα, τη χρωματιστή «Ριβιέρα» του Ορφέα Περετζή, που παρουσιάζει μια κωμικοτραγική ιστορία ενηλικίωσης, στον πυρήνα της οποίας είναι η σχέση κόρης και μητέρας, το μυστηριώδες «Arcadia» του Γιώργου Ζώη, στο οποίο οι πρωταγωνιστές προβαίνουν σε μια σειρά από αναπάντεχες αποκαλύψεις σε έναν κόσμο που δεν είναι οι μόνοι και το αδιέξοδο «Wishbone» της Πέννυς Παναγιωτοπούλους που διηγείται την ιστορία ενός συνηθισμένου ανθρώπου όταν τον πιέσουν ασυνήθιστες καταστάσεις - στην Ελλάδα της κρίσης, της διαφθοράς και της ατιμωρισίας.
Ο σκηνοθέτης Κωστής Χαραμουντάνης
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Νάκος
Και οι πέντε ταινίες έχουν να δώσουν κάτι διαφορετικό και ξεχώρισαν ανάμεσα σε πολλές, γεγονός που επισφραγίστηκε και με τα 15 βραβεία που κέρδισαν συνολικά στο φεστιβάλ.
Ο σκηνοθέτης Ορφέας Περετζής
Πάνος Κούτρας: «Όταν το ’99 φέραμε τον μουσακά στο φεστιβάλ μας έλεγαν σκουπίδια»
Μιλώντας για ελληνικό κινηματογράφο δεν θα μπορούσαμε να παραλείψουμε και το ειδικό αφιέρωμα που είχε το φετινό φεστιβάλ στον ατίθασο και αντισυμβατικό σκηνοθέτη Πάνο Χ. Κούτρα, στον οποίο απονεμήθηκε και ο τιμητικός Χρυσός Αλέξανδρος για την τεράστια προσφορά του στον χώρο. Η απονομή έγινε μετά την προβολή της ταινίας «Η επίθεση του γιγαντιαίου μουσακά», μιας καλτ ταινίας του 1999, που ειρωνευόταν την τρομολαγνεία και την καταστροφολογία, γιουχαρίστηκε και χαρακτηρίστηκε ως «σκουπίδι» στην πρώτη της παρουσίαση στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης αλλά απέκτησε φανατικό κοινό στο εξωτερικό!
«Το ’99 ήρθαμε στο φεστιβάλ με την ταινία και έλεγαν ότι ήρθαν τα “σκουπίδια”, ότι “δεν σεβόμαστε το Φεστιβάλ”, ότι “βεβηλώσαμε έναν ιερό τόπο” και πολλά ακόμα», θυμήθηκε ο σκηνοθέτης.
«Η ταινία αγαπήθηκε τρομερά τόσο στη Γαλλία όσο και στην Ιαπωνία. Δυστυχώς, ποτέ δεν συνέβη κάτι αντίστοιχο στην Ελλάδα», ανέφερε ο Πάνος Χ. Κούτρας.
«Την περίοδο των γυρισμάτων, συνέβαιναν συνεχώς καταστροφές στην Ελλάδα: περίοδος ξηρασίας, κατόπιν πλημμύρες και ένας μεγάλος σεισμός. Η επίθεση ενός γιγαντιαίου μουσακά ήταν σαν ένα φυσικό επόμενο αυτών των καταστροφών. Θυμάμαι ένα άρθρο στη Le Monde που έγραφε πως η ταινία μου προέβλεψε την ελληνική οικονομική κρίση», είπε ο σκηνοθέτης μεταξύ άλλων.
«Έπειτα από 25 χρόνια, με αφορμή αυτό το βραβείο, πολλοί με ρωτούν αν αισθάνομαι δικαίωση, υποστηρίζοντας ότι με τις ταινίες μου επηρέασα την ελληνική κοινωνία και το σινεμά νεότερων σκηνοθετών, ίσως ακόμη και τη ζωή κάποιων ανθρώπων. Δεν ξέρω καθόλου αν ισχύει κάτι τέτοιο, ούτε θέλω να μπω στη διαδικασία να το αναλύσω. Εκείνο που ξέρω με σιγουριά είναι πως ο μόνος τρόπος είναι να προσπαθείς και να συνεχίζεις ακόμη κι όταν όλοι και όλα σου λένε να σταματήσεις», πρόσθεσε και αφιέρωσε τον τιμητικό Χρυσό Αλέξανδρο στη μητέρα του.