Κάτια Δανδουλάκη στον Δανίκα: «Να φανταστείς κι εμένα ατάλαντη με είπαν όταν πρωτοβγήκα στη σκηνή»

Το όνομά της δεμένο με τρεις «πυλώνες»: πρωταθλήτρια στην εργασιομανία -ζογκλέρ στην ισορροπία έργων του Χάρολντ Πίντερ με την τηλεοπτική «Λάμψη» του Φώσκολου- και διά βίου προσηλωμένη, αφοσιωμένη, στον Μάριο Πλωρίτη. Με διαφορά ηλικίας 29 χρόνια και με σταθερό δεσμό, άνευ ίχνους απιστίας, 32. Απίστευτο, αληθινό.

Κανένα πρόβλημα και κανένα εμπόδιο να απαντήσει ευθέως σε όλες τις ερωτήσεις. Ακόμα και τις πιο ολισθηρές. Εκτός από δύο: πολιτικές προτιμήσεις και ονόματα νέων ταλαντούχων στο Θέατρο. Μάλιστα, για να την τσιγκλίσω, της είπα ότι η άρνησή της οφείλεται στις δημόσιες σχέσεις, προφανώς για να μην δυσαρεστήσει κανέναν. Εκείνη ανένδοτη.

Ναι είναι δικτάτορας στη δουλειά. Ναι ο άντρας ερωτεύεται με το βλέμμα, η γυναίκα με το αυτί. Ναι υπήρξε μάρτυρας και μάλιστα πρωταγωνίστρια σε περιστατικό «σεξουαλικής παρενόχλησης». Ναι με την πρώτη αυταρχική συμπεριφορά του σκηνοθέτη (φερειπείν) αντέδρασε, με την απαίτηση να της πει «κυρία Δανδουλάκη, σας ζητώ συγγνώμη γιατί είμαι ένας μαλάκας». Αν δεν το έκανε, τότε η Κάτια δεν θα επέστρεφε στο γύρισμα.

Και εκτός των τόσων άλλων, κατέληξε στο συμπέρασμα, «παραμένω με τον Μάριο και παραμένει μέσα μου η μαθήτρια Κάτια».
Και σας βεβαιώ όταν από κοντά τη βλέπεις, ζήτημα είναι αν αυτή η ψηλή, λεπτή και καλογυμνασμένη γυναίκα πλησιάζει τα εξήντα. Και πολλά λέω!

Σκηνή 1η: «Εχω παίξει σε πενήντα πέντε σειρές».

ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΔΑΝΙΚΑΣ: Ο «Αόρατος Επισκέπτης» (αυτή η παράστασή της) δεν προέρχεται από μια ισπανική ταινία που γυρίστηκε το 2016;
ΚΑΤΙΑ ΔΑΝΔΟΥΛΑΚΗ: Αυτή είναι. Κι εγώ υποδύομαι μια δικηγόρο την οποία κάλεσε η μητέρα ενός παιδιού που σκοτώθηκε σε ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα και ζητάει την καλύτερη δικηγόρο που υπάρχει στην περιοχή. Και είναι πάρα πολύ δύσκολο να αποδειχτεί ποιος σκότωσε το παιδί της, γιατί δεν υπάρχει πτώμα. Και όλη η ιστορία μέχρι το τέλος είναι ένα είδος δικαστικο-κοινωνικού θρίλερ, ανατρεπτικού. Και πάει εξαιρετικά καλά.

Δ.Δ.: Θα κάνεις τηλεοπτική σειρά;
Κ.Δ.: Οχι, ευτυχώς. Εμένα πάντα μου λείπει το γύρισμα, αλλά ήθελα ξεκούραση άμεσα, ήταν θέμα επείγουσας ανάγκης. Και είχα χρόοοονια να πάρω διακοπές για τον εαυτό μου. Κάποια στιγμή κουράστηκα. Και είπα να ξεκουραστώ αρχίζοντας από αυτόν τον χειμώνα, να κοιμάμαι καλά το πρωί - γιατί κοιμόμουνα δυο ώρες, τρεις. Δεν προλάβαινα. Φαντάσου γύριζα από τη δουλειά αργά και στις πεντέμισι ήμουν όρθια.

Δ.Δ.: Η πρώτη σου σειρά ήταν η «Λάμψη»;
Κ.Δ.: Η πρώτη είναι πολύ πιο πίσω, είχα κάνει με τον Τζέιμς Πάρις από το '70 μέχρι το '73. Και μετά «Οι Πανθέοι», «Ο Χριστός Ξανασταυρώνεται», «Η Δασκάλα με τα Χρυσά Μάτια» και πιο μετά «Η Λάμψη». Εχω παίξει σε πενήντα πέντε σειρές.

Δ.Δ.: Ποια η γνώμη σου για την τηλεόραση;

Κ.Δ.: Την απολάμβανα. Τώρα όμως δεν την απολαμβάνω.

Δ.Δ.: Πώς γίνεται αυτό; Είναι περίεργο ένας καλλιτέχνης τόσο ποιοτικός όπως εσύ να απολαμβάνει την τηλεόραση.
Κ.Δ.: Την απολάμβανα, γιατί πιστεύω πολύ στην ποιότητα της τηλεόρασης.

Δ.Δ.: Μα λένε ότι στην τηλεόραση οι παραγωγές γίνονται στο πόδι.
Κ.Δ.: Ναι, αυτό γίνεται τώρα. Τότε είχαμε πολύ μεγάλο κέφι, πολύ μεγάλο μεράκι. Αυτή η διαδικασία που λες, το «κάντε γρήγορα, κάντε γρήγορα» ήρθε τα τελευταία 15 χρόνια. Ποτέ δεν το είχα ακούσει εγώ πιο πριν.

Δ.Δ.: Πόσο καιρό κάνατε να γυρίσετε ένα επεισόδιο τότε;
Κ.Δ.: Και μια βδομάδα. Τώρα πρέπει σε μία, μιάμιση μέρα το πολύ να έχεις γυρίσει το επεισόδιο. Αλλά αυτό γίνεται τα τελευταία 15 χρόνια, από τότε άρχισα να απομακρύνομαι συναισθηματικά.

Σκηνή 2η: Η τηλεόραση σε χρησιμοποιεί και σε πετάει

Δ.Δ.: Δεν είναι φθορά για τον ηθοποιό να παίζει στην τηλεόραση;
Κ.Δ.: Φθορά είναι αν αντιμετωπίσεις την τηλεόραση σαν μέσο για να βγάλεις χρήματα. Γιατί η τηλεόραση σε χρησιμοποιεί και σε πετάει. Εγώ τη χρησιμοποίησα σαν μέσο για να καλυτερέψω τη δουλειά μου, όσο και να σου φανεί περίεργο αυτό. Εχοντας ας πούμε να κάνω μία καθημερινή ιστορία στην τηλεόραση, κοίταζα κάθε φορά πώς μπορώ να μην επαναλαμβάνω τον εαυτό μου. Τώρα δεν υπάρχει περίπτωση να κάτσεις να δεις τον εαυτό σου, δεν κάνουν καμία πρόβα στις σκηνές. Ενώ τότε βλέπαμε και εγώ διόρθωνα. Γιατί κουνάω τα χέρια μου τόσο πολύ; Γιατί όταν γελάω στραβώνω το στόμα μου; Τέτοια πράγματα.

Δ.Δ.: Αρα σε βοήθησε η τηλεόραση και στο θέατρο.
Κ.Δ.: Ναι, και τη λάτρεψα γιατί μου έδωσε και πολλά χρήματα.

Δ.Δ.: Οταν λέμε πολλά χρήματα εννοούμε εκατομμύρια;
Κ.Δ.: Γιατί για την εποχή εκείνη ήταν πολλά χρήματα, για να κάνω ένα θέατρο εκ βάθρων.

Δ.Δ.: Δηλαδή τα χρήματα από την τηλεόραση αιμοδότησαν το θεάτρό σου.
Κ.Δ.: Ακριβώς. Και επίσης η τηλεόραση ποτέ δεν με «δάγκωσε» οικονομικά ούτε καλλιτεχνικά. Με «άπλωσε» στον κόσμο, πηγαίνοντας περιοδείες έβλεπα πως ο κόσμος με είχε σαν δικό του άνθρωπο. Και -δεν ξέρω αν έχει συμβεί με άλλον αυτό- είμαι η μόνη τόσα χρόνια στην τηλεόραση και στο θέατρο. Οπου στο θέατρο έπαιζα αντίθετα πράγματα, δηλαδή κλασικά έργα. Τένεσι Ουίλιαμς, Τσέχωφ, όλα.

Δ.Δ.: Πώς μπορούσες να παίζεις Τένεσι Ουίλιαμς ενώ το πρωί παίζεις σε μια σειρά για τις νοικοκυρές;
Κ.Δ.: Γιατί κάθε είδος έχει το δικό του παίξιμο.

Δ.Δ.: Και μπορούσες να αλλάξεις, να μεταμορφωθείς;
Κ.Δ.: Να ξέρεις ότι αυτό θέλει μια αμεσότητα. Δεν θέλει σουσούμια η τηλεόραση, θέλει μια ειλικρίνεια και να της δοθείς με αθωότητα. Οπως βαστάνε οι ελληνικές ταινίες του '60, με αυτούς τους μεγάλους, σπουδαίους ηθοποιούς τότε, έτσι είδα εγώ την τηλεόραση - με αθωότητα. Αυτό με έσωσε. Και την αγάπησα τόσο πολύ που δεν μπορούσα να κάνω χωρίς τηλεόραση. Μου έλειπε η μυρωδιά του στούντιο.

Δ.Δ.: Ηταν η ηρωίνη σου, το ναρκωτικό σου.
Κ.Δ.: Αυτό. Οπως και το θέατρο, ήμουν ανάμεσα στα δύο και δεν ήξερα ποιο να διαλέξω. Τα συνδύασα και άντεξα σωματικά. Ταλαιπωρήθηκε πάρα πολύ το κορμί μου, και βεβαίως κάποια στιγμή λύγισε.

Σκηνή 3η: Δεν βγαίνω, δεν πίνω, δεν καπνίζω

Δ.Δ.: Κάνεις γυμναστική;
Κ.Δ.: Ναι, πάντα κάνω γυμναστική. Κάθε μέρα, όχι πολύ.

Δ.Δ.: Πιλάτες;
Κ.Δ.: Οχι, μου είχαν δείξει ασκήσεις, 20 λεπτά στο πάτωμα, με λάστιχα.

Δ.Δ.: Και κάνεις και ειδική διατροφή;
Κ.Δ.: Ναι, πολύ. Τρώω κρέας, αλλά επιλεγμένα. Τρώω τα πάντα, αλλά προσέχω τι ανακατεύω, και όχι τεράστιες ποσότητες. Τρώω πολύ υγιεινά, τόσο που όταν φάω τώρα κάτι με πολύ λάδι τηγανισμένο μπορεί να αρρωστήσω.

Δ.Δ.: Τι θα συμβούλευες μια γυναίκα στην ηλικία 50, 60, 70 ετών;
Κ.Δ.: Ξέρεις κάτι; Επειδή κάνω αθλητική ζωή, δεν μπορώ να συμβουλέψω κάποιον που δεν είναι αθλητής, πώς να γίνει αθλητής. Εγώ κάνω αθλητική ζωή, δηλαδή κάνω θυσίες για να υπάρχω στο επάγγελμα. Δεν βγαίνω, δεν πίνω, δεν καπνίζω.

Δ.Δ.: Εχεις πάρει ποτέ σου ναρκωτικά;
Κ.Δ.: Οχι, ποτέ, ποτέ. Δεν ξέρω τι είναι αυτό. Δεν μ’ αρέσει να εξαρτώμαι από κάτι.

Δ.Δ.: Ούτε κάπνιζες ποτέ στη ζωή σου;
Κ.Δ.: Κάπνισα, και τώρα μπορεί να καπνίζω, πέντε τσιγάρα τον μήνα ή ένα, δεν είναι καπνός αυτό.

Δ.Δ.: Δεν πίνεις, δεν καπνίζεις, δεν θέλεις εξάρτηση. Ησουν όμως εξαρτημένη συναισθηματικά από τον Μάριο (σ.σ.: Πλωρίτη).
Κ.Δ.: Απόλυτα. Είμαι εξαρτημένη από την αγάπη και από τον Μάριο.

Σκηνή 4η: 29 χρονάκια η διαφορά από τον Πλωρίτη

Δ.Δ.: Με τον Μάριο Πλωρίτη πόσα χρόνια;
Κ.Δ.: Τριάντα δύο.

Δ.Δ.: Και ήταν μεγαλύτερός σου.
Κ.Δ.: Ναι, 29 χρόνια. Ο Μάριος ήταν στη δραματική σχολή που ήμουν κι εγώ, στον Κουν.

Δ.Δ.: Η μαθήτρια και ο καθηγητής. Θαυμάσια: Τι δίδασκε;
Κ.Δ.: Δραματολογία.

Δ.Δ.: Και στην έπεσε κατευθείαν;
Κ.Δ.: Οχι, αυτό θα το 'κανες εσύ!

Δ.Δ.: Χα, χα. Και τι έκανε;
Κ.Δ.: Τίποτα, έκανε μάθημα. Κι εγώ αισθάνθηκα πραγματικά ότι σφράγισε τη ζωή μου.

Δ.Δ.: Ησουν 20 τότε;
Κ.Δ.: Πρέπει να ήμουν στα 18.

Δ.Δ.: Και αυτός ήταν πενηντάρης, ας πούμε. Τέλεια, η απόλυτη τελειότητα! Και λοιπόν;
Κ.Δ.: Ο Μάριος τότε ήταν ήδη παντρεμένος. Αλλά η μορφή του και ολόκληρη η υπόσταση, ό,τι εξέπεμπε ο Μάριος, με είχαν μαγέψει. Βεβαίως, δεν υπήρξε τίποτα μεταξύ μας όσο ήμουνα στη σχολή και για αρκετά χρόνια ακόμα. Εγώ είχα κάποιους δεσμούς. Εγινε μετά η δικτατορία, έφυγε ο Μάριος και γύρισε το '74, όταν έγινε η Μεταπολίτευση. Και τελείως τυχαία βρεθήκαμε το '74 στο σπίτι ενός κοινού φίλου. Και από κει και πέρα άρχισε να με παίρνει τηλέφωνο, να τον παίρνω τηλέφωνο και να γίνει πια ο άνθρωπος της ζωής μου. Ο,τι κάναμε, το κάναμε μαζί.

Δ.Δ.: Δεν τον απάτησες ποτέ σου;
Κ.Δ.: Ποτέ, ποτέ, ποτέ.

Σκηνή 5η: «Παραμένω με τον Μάριο και παραμένει μέσα μου η μαθήτρια Κάτια»

Δ.Δ.: Δεν σου άρεσε κάποιος ωραίος άντρας, δεν σου πέρασε ποτέ η ιδέα βρε παιδί μου;
Κ.Δ.: Οχι, όχι, και τώρα δεν έχω έλλειψη, γιατί ήμουν τόσο χορτασμένη· όχι μόνο από έρωτα, από αγάπη, από όλα τα είδη. Και επειδή δημιουργούσαμε και μαζί, ήμουν τόσο γεμάτη, που δεν μου έλειπε κάτι. Δεν μου έλειπε το τριγύρισμα, βαριέμαι πολύ εύκολα. Με τον Μάριο δεν βαρέθηκα ποτέ.

Δ.Δ.: Τι έκανε και δεν βαρέθηκες μαζί του;
Κ.Δ.: Από το να βλέπουμε αστυνομικά μαζί και να γελάμε, μέχρι να κάνουμε βόλτες, να πηγαίνουμε στο θέατρο, να είμαστε χέρι-χέρι και να πηγαίνουμε στα ταβερνάκια. Τα πιο απλά πράγματα. Νομίζω ότι στα πιο απλά πράγματα βρήκα εγώ την ευτυχία. Και στην πιο μεγάλη ψυχή που ήταν η ψυχή του. Είχε παιδική ψυχή, δεν είχε υπόσταση διανοούμενου, ήταν άνθρωπος της ζωής.

Δ.Δ.: Δηλαδή συμφωνείς με την άποψη ότι το σεξ εξαντλείται σε μισή ώρα, ενώ το συναίσθημα όταν υπάρχει είναι ο μεγαλύτερος εθισμός. Είναι αλήθεια αυτό;

Κ.Δ.: Απόλυτη, για μένα. Να σου πω την αλήθεια, από το σχολείο ακόμα -Δημοτικό ήμουν στην Αθηναϊκή Σχολή, στη γειτονιά μου, μετά στο Αρσάκειο και μετά στο Αμερικάνικο Κολλέγιο, όταν ήταν ακόμα στο Ελληνικό- θυμάμαι τον εαυτό μου, μαθήτρια, που έλεγαν όλες οι συμμαθήτριες μου «βγήκαμε με τον τάδε, πήγαμε εκεί» και «μα, δεν έχεις φίλο;» και έλεγα εγώ «δεν ερωτεύτηκα κανέναν». Είχα φίλους που με βγάζανε, πηγαίναμε σινεμά, αλλά δεν είχα ερωτευτεί. Δεν καταλάβαινα την ιδέα να έχω έναν φίλο χωρίς να είμαι ερωτευμένη. Επαιζα πάρα πολύ με αγόρια, ήμουν πάρα πολύ δεμένη με αγόρια, δεν είχα φόβο ως προς το να κάνω μια σχέση. Απλά δεν είχα ερωτευτεί. Και αν δεν ερωτευτώ εγώ, δεν μπορώ να ανταποκριθώ.

Δ.Δ.: Και σήμερα είσαι κλειστή. Δεν μπορεί να ερωτευτείς με τίποτα, έχεις τελειώσει.
Κ.Δ.: Οχι κλειστή. Αλλά να μου τύχει δεύτερη φορά τέτοιου είδους πράγμα; Ερωτεύομαι δύσκολα, αυτό είναι το θέμα. Γιατί πλήττω εύκολα.

Δ.Δ.: Δεν μπορείς να το κλείσεις αυτό το κεφάλαιο.
Κ.Δ.: Αν το έκλεινα θα ήμουν ένας γερασμένος άνθρωπος και, παρόλο που είμαι πολύ μεγάλη πια, δεν θέλω να αισθάνομαι ότι υπάρχει γήρας μέσα μου.

Δ.Δ.: Η φθορά είναι βιολογική, αλλά το κύτταρό σου παραμένει αναλλοίωτο. Το συγκλονιστικό με εσένα είναι ότι παραμένεις εκεί, με τον Μάριο.
Κ.Δ.: Παραμένω με τον Μάριο και παραμένει μέσα μου η μαθήτρια Κάτια.

Σκηνή 6η: Ο άντρας είναι πιο αγνό ζώο της φύσης

Δ.Δ.: Κάτι άλλο που λένε είναι ότι οι γυναίκες ερωτεύονται με το αυτί ενώ οι άντρες με το βλέμμα. Δηλαδή η γυναίκα με το μυαλό, ενώ ο άνδρας με την ομορφιά.
Κ.Δ.: Νομίζω ότι ισχύει. Οι άντρες είναι πιο «ζώα», βιολογικά. Η γυναίκα είναι πιο σύνθετο πλάσμα γιατί έχει μέσα της άλλες δυνάμεις και άλλη πολυπλοκότητα. Γιατί έχει πλαστεί να αντέχει, να φέρνει στον κόσμο ζωή -που είναι πολύ μεγάλη υπόθεση- και αυτό δεν έρχεται μόνο του, έρχεται μαζί με πολύ περίπλοκη ψυχοσύνθεση. Ο άντρας είναι πιο αγνό ζώο της φύσης. Η γυναίκα ακόμα και στο ερωτικό θέμα θέλει ιδιαίτερη προσέγγιση, τουλάχιστον για μένα. Από κει και πέρα, αν γίνει αυτό απλώς μια ευχαρίστηση καθημερινή, δεν μου λέει απολύτως τίποτα και δεν μου λείπει.

Δ.Δ.: Υπάρχει μια ταινία με τη Νικόλ Κίντμαν που λέγεται «Babygirl». Αυτή είναι 56-57 ετών, CEO σε μια μεγάλη εταιρεία και ερωτεύεται έναν εκπαιδευόμενο, έναν πιτσιρικά 26-28 ετών, ο οποίος τη βάζει να κάθεται στα τέσσερα και να συμπεριφέρεται σαν σκυλάκι. Υπάρχει ανάμεσά τους μια σχέση εξουσίας, εξουσιαζόμενου και εξουσιαστή.
Κ.Δ.: Συμβαίνουν τα πάντα στη ζωή.

Δ.Δ.: Δεν έχεις φαντασιώσεις όπως αυτή;
Κ.Δ.: Τέτοιου είδους όχι, και θα σου πω για ποιον λόγο. Σιχαίνομαι να με εξουσιάζουν· και σιχαίνομαι να εξουσιάζω. Δηλαδή, όποιος πατήσει την προσωπική μου ελευθερία, την ίδια στιγμή καταργείται από τη ζωή μου, δεν υπάρχει. Γι’ αυτό και δεν θέλω κανέναν να με εξουσιάζει.

Δ.Δ.: Δεν είναι καλό οι φαντασιώσεις μας να βγαίνουν στην επιφάνεια, να τις πραγματοποιούμε;
Κ.Δ.: Δεν είχα ποτέ τέτοιες φαντασιώσεις. Ούτε έχω καμία διάθεση ούτε και περιέργεια. Σαν να μην με αφορά, δεν ξέρω πώς να στο πω.

Δ.Δ.: Ισως επειδή είσαι κατειλημμένη πάρα πολύ, με το θέατρο και την τηλεόραση. Δηλαδή είσαι εργασιομανής, δεν έχεις ελεύθερο χρόνο.
Κ.Δ.: Δεν έχω και ελεύθερο ενδιαφέρον, το ενδιαφέρον μου είναι συγκεκριμένο. Είναι η αγκαλίτσα με τον άνθρωπό μου, με τους φίλους μου...

Σκηνή 7η: Με τον Μάριο είχαμε τα δωμάτιά μας και χτυπούσαμε πόρτες για να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον

Δ.Δ.: Τώρα δεν έχεις άνθρωπο όμως.
Κ.Δ.: Οχι, αλλά έχω τους φίλους μου. Δεν είμαι μόνη στη ζωή μου. Πάντα ήμουν ένα μοναχικό άτομο, και εγώ και ο Μάριος. Είχαμε τα δωμάτιά μας και χτυπούσαμε πόρτες για να μιλήσουμε ο ένας στον άλλον, γιατί ο άλλος συγκεντρωνόταν, εγώ συγκεντρωνόμουν επίσης. Η μοναχικότητα είναι διαφορετική από τη μοναξιά. Δεν έχω κανέναν κολλητό επάνω στην πλάτη μου, γι’ αυτό και δεν είχα ποτέ κολλητούς φίλους. Είχα φίλους ψυχής και αιώνιους φίλους, ζωής - αλλά όχι κολλητούς. Οποιος είναι κολλητός με ενοχλεί, γιατί έχω πολλά να κάνω και δεν έχω διάθεση για μικρές σαχλαμάρες. Αυτή η ώρα θα είναι πάρα πολύ ευχάριστη για μένα το βράδυ όταν πάμε κάπου να φάμε και μαζευόμαστε και λέμε τις βλακείες μας και γελάμε με τα ίδια αστεία.

Δ.Δ.: Είσαι αποστασιοποιημένη, ταυτόχρονα κοντά και μακριά.
Κ.Δ.: Είμαι κοινωνική, αλλά όχι κοσμική. Δεν θέλω κοντά μου αυτούς με τους οποίους δεν έχω να πω τίποτα μαζί τους. Θέλω κοντά μου αυτούς που μπορώ να ανοίξω την ψυχή μου και να μιλήσουμε με ανοιχτή καρδιά. Εχω πολλούς ανθρώπους που έρχονται στο σπίτι μου πολύ συχνά και τρώμε, φίλους μου από το θέατρο. Πιστεύω στο θέατρο και όχι στη λυκοφιλία του θεάτρου. Εχω πολύ καλούς φίλους από το θέατρο, εξαιρετικά καλούς φίλους, και από αυτούς που έφυγαν από τη ζωή και με είχαν στηρίξει στο θέατρο.

Δ.Δ.: Με την Αλίκη έκανες παρέα;
Κ.Δ.: Βέβαια, με όλους. Με την Αλίκη, με τη Μελίνα, με όλους τους φίλους του Μάριου ήμουν φίλη.

Δ.Δ.: Η Αλίκη ήταν τελείως διαφορετική από σένα.
Κ.Δ.: Τελείως, αλλά είχε πολύ χιούμορ. Ηταν γοητευτικό, καταλυτικό. Εκανε πλάκα με τον εαυτό της.

Δ.Δ.: Δεν της φαινόταν καθόλου…
Κ.Δ.: Καθόλου. Αλλά έπρεπε να τη δεις πώς ήταν στη ζωή της.

Δ.Δ.: Η ζωή της ήταν ταραγμένη. Τελείως διαφορετική από σένα. Η ζωή της η ερωτική είχε συνέχεια προβλήματα.
Κ.Δ.: Ναι, και είχε απόλυτη μοναξιά. Αγαπήθηκε πολύ η Αλίκη, αγάπησε κι εκείνη, αλλά ζούσε σε μια εποχή που δεν τα κατάφερε να κάνει την οικογένεια που θα ήθελε. Ηταν πολύ μόνη της, ήταν ο άντρας του εαυτού της.

Δ.Δ.: Μα είχε κάνει παιδί, δεν είχε κάνει τον Γιαννάκη της;
Κ.Δ.: Ναι, δεν κατάφεραν να δέσουν…

Δ.Δ.: Είχες γνωρίσει και τη Μελίνα.
Κ.Δ.: Η Μελίνα ήταν άλλου είδους περίπτωση, μια μεγάλη ανοιχτή καρδιά.

Δ.Δ.: Εχεις παίξει με την Τζένη Καρέζη;
Κ.Δ.: Ναι, ξέρεις πού; Πρώτη μου εμφάνιση στο θέατρο, «Η Κυρία δε με Μέλει». Γύρευαν ένα κορίτσι ψηλό να κάνει τη Μαρία Λουίζα, την αυτοκράτειρα. Και έλεγα μία κουβέντα, ίσα-ίσα για να δώσω την ατάκα στην Καρέζη να πει «Μεγαλειεύεστε, Αστειοτάτη μου». Αυτό ήταν. Μετά έπαιξα κι ένα μικρό ρολάκι μαζί της στο «Μια Ιστορία απ' το Ιρκούτσκ» και μετά άρχισαν οι μεγάλοι ρόλοι με τη Λαμπέτη.

Σκηνή 8η: «Κάτσε στα αυγά σου, γιατί είσαι δύο μέτρα και η Λαμπέτη είναι 1,60, θα γίνουμε ρεζίλι»

Δ.Δ.: Για πες μου για τη Λαμπέτη.
Κ.Δ.: Η Λαμπέτη ήταν από τις προσωπικότητες που πραγματικά λάτρεψα, και σημάδεψαν τη ζωή μου. Με γοήτευε ο τρόπος που έπαιζε, ήταν μαγικός. Πάντα με γοητεύουν οι άνθρωποι που βγαίνουν από τον ρεαλισμό τον γήινο και σε ταξιδεύουν με ποίηση. Εγινα ηθοποιός όταν την είδα -και της το είχε πει- να παίζει το «Θαύμα της Ανι Σάλιβαν». Εγώ τότε ήμουν 11-12 χρονών, πανύψηλη, σχεδόν στο ύψος που έχω τώρα. Και έκανε οντισιόν τότε η Λαμπέτη για να πάρει ένα κοριτσάκι, και λέω «μαμά, εγώ θέλω να πάω να με δει η Λαμπέτη και να με πάρει». Και μου λέει «κάτσε στα αυγά σου, γιατί είσαι δύο μέτρα και η Λαμπέτη είναι 1,60, θα γίνουμε ρεζίλι». Και είπα «εντάξει, θα πάμε να τη δούμε μαζί στο θέατρο;». Και πήγαμε. Και ξεκινούσε το έργο και έπεφτε ο προβολέας επάνω της, και πριν ανοίξει το στόμα της είπα «Χριστέ μου, θέλω να γίνω ηθοποιός». Με ταξίδεψε αυτή η φυσιογνωμία χωρίς να έχει πει ακόμα τίποτα. Και της το είπα αργότερα, γιατί τη λάτρεψα. Ητανε δασκάλα μου σε πάρα πολλά πράγματα.

Δ.Δ.: Επαιξες μαζί της;
Κ.Δ.: Πρώτη φορά στις «Μικρές Αλεπούδες» και μετά κάναμε «Το Ανθος του Κάκτου», περιοδεία.

Δ.Δ.: Και αυτή με τον Χορν; Την είχε στοιχειώσει;
Κ.Δ.: Οχι πια. Θυμάμαι συζητούσανε τότε πότε θα παίξουν μαζί αλλά ποτέ δεν παίξανε μαζί. Και πάλι ερχόντουσαν στον Μάριο και οι δύο, «να παίξουμε μαζί ένα έργο», ποτέ δεν το κάνανε, τελικά.

Δ.Δ.: Είχε κάποιες σκιές όμως η Λαμπέτη. Ενώ φαινόταν τόσο ρομαντική, τόσο ιδιαίτερη. Δεν την είχαν πιάσει σε ένα όργιο, ένα φοβερό όργιο;
Κ.Δ.: Αυτό δεν το ξέρω καθόλου. Ετσι λέγανε τότε, αλλά δεν το ξέρω καθόλου.

Δ.Δ.: Θέλω να πω ότι οι άνθρωποι έχουν πάρα πολλές πλευρές και πολλά πρόσωπα. Ειδικά οι καλλιτέχνες. Δηλαδή, μπορεί ένας κανονικός άνθρωπος να γίνει καλλιτέχνης;
Κ.Δ.: Δεν νομίζω ότι είναι κανονικός άνθρωπος, όχι. Η ευαισθησία δεν πάει πάντα με την κανονικότητα και την καλοσύνη. Οταν συνδυαστεί, τότε είναι που με ενδιαφέρει.

Δ.Δ.: Από τους ανθρώπους που έχεις γνωρίσει, δεν έχεις καταλάβει ότι δεν μπορεί να είναι ένας καλλιτέχνης κανονικός;
Κ.Δ.: Θα σου απαντήσω χωρίς να την ξέρω προσωπικά. Απ’ ό,τι διαβάζω, και την παρακολουθώ πάρα πολύ και τη θαυμάζω, η Μέριλ Στριπ είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Εγώ είμαι ένας κανονικός άνθρωπος. Και δεν παύω να είμαι καλλιτέχνης και εγώ κι εκείνη. Υπάρχουν, αλλά είναι μεμονωμένοι. Και ενώ πρώτα, όταν έκανα θίασο έλεγα ότι θέλω ηθοποιούς πλάι μου που να είναι πολύ ταλαντούχοι, δεν με νοιάζει τώρα. Τώρα θέλω ηθοποιούς που να είναι πολύ καλοί άνθρωποι - ας είναι λιγότερο ταλαντούχοι. Γιατί έχει αποδειχθεί ότι το ταλέντο είναι το ένα από τα άλλα 99 στοιχεία που θα σε κάνουν να προχωρήσεις στον κόσμο.

Δ.Δ.: Ποια είναι τα άλλα;
Κ.Δ.: Η παιδεία, η καλλιέργεια, η μόρφωση, ο χαρακτήρας… Τεράστιο θέμα. Πόσο είσαι φαταούλας, πόσο θέλεις να πατάς τον άλλον, πώς μπορείς να διαχειριστείς την εξουσία, πώς μπορείς να διαχειριστείς τους κανόνες. Το θέατρο έχει στρατιωτική πειθαρχία. Αν βάζεις τον εαυτό σου πάνω απ' όλους και τους πατάς, δεν με αφορά, δεν είναι θέατρο. Αυτοί οι άνθρωποι παύουν να υπάρχουν πάρα πολύ γρήγορα. Η επιτυχία μου στη ζωή ήταν η διάρκεια.

Δ.Δ.: Δεν ασκείς όμως μια εξουσία κι εσύ; Εχεις το θέατρό σου, έχεις τον θίασό σου.
Κ.Δ.: Φυσικά, το θέμα είναι ο τρόπος. Ανοίγεις το βήμα να σου μιλήσει ο άλλος, δεν τον καταπιέζεις με το έτσι θέλω. Βεβαίως υπάρχει εξουσία.

Δ.Δ.: Είσαι αρχηγός.
Κ.Δ.: Απολύτως. Αλλά δεν «δέρνω» τους ανθρώπους.

Δ.Δ.: Είσαι δικτάτορας, το έχω ακούσει αυτό. Μου λένε μερικοί «μη βλέπεις που η Κάτια είναι τόσο γλυκομίλητη».
Κ.Δ.: Οταν αρχίσει η πολυφωνία, όταν δω το μεγάλο… χαλαμπαλού, ε, τότε λοιπόν «σταματάμε όλοι και ακούτε μόνο εμένα για να ανεβεί το έργο. Σας παρακαλώ πάρα πολύ, ό,τι λέω εγώ. Μόνο εγώ».

Δ.Δ.: Αρα δημοκρατία δεν υπάρχει, εκεί θέλω να καταλήξω.
Κ.Δ.: Μα δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία αν δεν υπάρξουν κανόνες. Δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατία αν δεν υπάρχει ο ένας που την προχωράει. Εγώ στο θέατρο ασκώ εξουσία χωρίς να καταπιέζω. Αν αυτό λέγεται δικτατορία, πες το έτσι. Είμαι πολύ σκληρή, πολύ απαιτητική. Δεν απαιτώ από αυτόν που δεν μπορεί να μου δώσει. Οταν βλέπω ότι κάποιος ηθοποιός μπορεί να δώσει, ζητάω ακόμα παραπάνω και ακόμα παραπάνω. Δεν είμαι καθόλου του χάους και του «όλοι μαζί να κάνουμε μια ομάδα». Να, στην τωρινή παράσταση ήμασταν όλοι μια ομάδα κάτω από έναν αρχηγό, τη Σοφία Σπυράτου. Δεν βγήκε ο καθένας να κάνει ό,τι θέλει.

Σκηνή 9η: Είπα στη Λένα Δροσάκη «δεν θα φύγεις εσύ, ο Πέτρος θα φύγει»

Δ.Δ.: Θυμάσαι ιστορίες για σεξουαλικές παρενοχλήσεις και αυταρχικές συμπεριφορές. Εσύ ήσουν ποτέ μάρτυρας μιας τέτοιας συμπεριφοράς;
Κ.Δ.: Ημουν μάρτυρας, στο δικό μου το θέατρο μάλιστα. Είχε γίνει μια ιστορία και έφυγε η Λένα Δροσάκη και ήμασταν στα δικαστήρια με τον Πέτρο Φιλιππίδη. Ηταν σκηνοθέτης, στο «Οριάν Εξπρές» της Αγκαθα Κρίστι. Ο Φιλιππίδης άρχισε, αλλά έφυγε κατόπιν δικής μου παρέμβασης. Ηρθε ο Αντώνης Καλογρίδης και κάναμε πολύ μεγάλη επιτυχία, πήγε τρία χρόνια. Με τον Πέτρο είχα δύο πολύ καλές συνεργασίες στο παρελθόν. Σε αυτό το έργο είχε πάθει κάτι. Τη Λένα Δροσάκη, μια κοπέλα που έπαιζε έναν ρόλο πολύ σημαντικό, την έβλεπα συνέχεια κλαμένη. Δεν μπορώ να σου πω άλλα για το τι έγινε, γιατί έχουμε δικαστήριο. Αλλά όταν εκείνη μου είπε «δεν μπορώ, καταπιέζομαι, θέλω να φύγω», εγώ της είπα «δεν θα φύγεις εσύ, θα φύγει ο Πέτρος». Του είπα, «Πέτρο μου, δεν σου φταίει κανένας, σου φταίει ο εαυτός σου, γι’ αυτό έλα να σε πάρω αγκαλιά να βγούμε μέχρι έξω». Μου λέει «τι εννοείς»; «Πέρασες τα όριά μου, εγώ δεν έκανα αυτό το θέατρο για να υποφέρουν οι ηθοποιοί».

Δ.Δ.: Συμβαίνουν αυτά τα πράγματα και εδώ και στο εξωτερικό, παντού.
Κ.Δ.: Και σε μένα συνέβαιναν όταν ήμουν μικρή, και αμέσως με το που γύριζα και κοίταζα τον άλλον καταλάβαινε ότι έτσι και πλησιάσει δεν είχε μέλλον.

Δ.Δ.: Θα του έδινες σφαλιάρα, χαστούκι;
Κ.Δ.: Οχι μόνο σφαλιάρα, θα τον έπαιρνε και τον σήκωνε. Εγώ βγάζω πολύ άσχημα νύχια όταν με ενοχλήσεις.

Δ.Δ.: Ελα! Το έχεις κάνει αυτό;
Κ.Δ.: Βεβαίως το έχω κάνει.

Δ.Δ.: Πόσων ετών ήσουν;
Κ.Δ.: Είκοσι.

Δ.Δ.: Και με τα νύχια τον έπιασες τον άλλον;
Κ.Δ.: Από τον γιακά τον άρπαξα και τον ταρακούναγα. Δεν παίρνω από τέτοια.

Δ.Δ.: Και δεν σου φαίνεται, είσαι πολύ επικίνδυνη.
Κ.Δ.: Και σε μια ταινία του Τζέιμς Πάρις όταν υπήρξε κακή συμπεριφορά από έναν σκηνοθέτη, που μου μίλησε άσχημα, έβγαλα τα τσεμπέρια και τα διάφορα -νομίζω γυρίζαμε τους «Σουλιώτες»- και είπα στη γυναίκα του Πάρις: πες του αν δεν πει σε όλους μπροστά, «κυρία Δανδουλάκη, σας ζητώ συγγνώμη γιατί είμαι ένας μαλάκας», εγώ δεν επιστρέφω στο γύρισμα. Επεσε η Μαίρη στα πόδια μου, «δεν μπορώ να το πω αυτό το πράγμα», εμένα δεν με ένοιαζε, έλεγα «κάντε μου μηνύσεις, ελάτε στα δικαστήρια, θα πάρω το πρώτο πλοίο και θα φύγω», ούτε συμβόλαια με ένοιαζαν ούτε τίποτα.

Δ.Δ.: Πού ήσασταν;
Κ.Δ.: Στη Μυτιλήνη. Εκείνη μίλησε στον σκηνοθέτη, μου είπε «δεν μπορεί να πει ότι είναι μαλάκας». «Μπορεί τότε να πει συγγνώμη;» «Μπορεί». «Ε, τότε φτάνει». Εγώ κατανοώ τους ανθρώπους που δεν έχουν αυτή τη δύναμη να αντιδράσουν.

Δ.Δ.: Αποκλείεις περιπτώσεις -εγώ ξέρω αλλά δεν θα τις πω- με γυναίκες να κάνουν αυτό το πράγμα σε άνδρες;
Κ.Δ.: Οχι, καθόλου. Και είμαι πολύ υπέρ των ανδρών. Δηλαδή τώρα έχουν φοβηθεί τόσο οι άντρες που φοβούνται να φλερτάρουν.

Δ.Δ.: Ξέρεις ότι υπάρχουν περιπτώσεις γυναικών οι οποίες το έκαναν επίτηδες αυτό για να εκβιάσουν μετά τον άλλον και να πάρουν και λεφτά. Το πιστεύεις ότι γίνεται;
Κ.Δ.: Το πιστεύω. Και αγαπάω πάρα πολύ τους άνδρες, και θα μου έλειπε σαν γυναίκα να μη με φλερτάρει ένας άντρας. Γιατί να μην μπορεί, και να νομίζει ότι και έτσι και πει κάτι θα μου κάνει σεξουαλική παρενόχληση; Νομίζω ότι θα φτάσει η ώρα που θα καταγγελθεί και αυτό.

Δ.Δ.: Αντε μπράβο, για να βρούμε ένα ισοζύγιο.

Σκηνή 10η: Είμαι αδιόρθωτη εγώ!

Δ.Δ.: Εσύ το έκανες στο παρελθόν, έφευγες. Αλλά είχες και την άνεση, τα χρήματα εννοώ.
Κ.Δ.: Τίποτα δεν είχα. Από την οικογένεια ναι. Και να μην είχα, θα έπλενα πιάτα. Δεν καταλαβαίνω από αυτά τα πράγματα εγώ. Είμαι Ταύρος και Αιγόκερως, τέσσερα κέρατα, δεν καταλαβαίνω τίποτα. Εχω πάρα πολλή υπομονή, αλλά όταν εξαντληθεί, θολώνω. Είμαι αδιόρθωτη. Εχω κρητικό πείσμα - από τη Σητεία ήταν ο μπαμπάς. Η τελειομανία μου είναι κουραστική για τον άλλον. Εχω πολλές απαιτήσεις όταν αγαπάω και νομίζω ότι δεν είμαι ένας εύκολος άνθρωπος.

Δ.Δ.: Τι θα έλεγες για τη σημερινή κατάσταση;
Κ.Δ.: Δεν μιλάω ποτέ για πολιτικά, γιατί δεν ξέρω τόσο καλά το επάγγελμα, αυτό το πάρα πολύ δύσκολο, για να μπορώ να έχω αντίλογο σωστό. Και εγώ θέλω να μιλάω όπως όταν μιλάω για το θέατρο, που το ξέρω καλά.

Δ.Δ.: Ξεφεύγεις τώρα. Δεν θέλεις να τα χαλάσεις με κανέναν, γιατί δεν θα έρθουν στην παράστασή σου.
Κ.Δ.: Εσύ λες πάντα τη βρόμικη σκέψη σου, γιατί αυτός είσαι. Εγώ θα σου πω τι λέω. Δεν τα χαλάω με κανέναν, γιατί δεν έχω λόγο να τα χαλάσω με κανέναν. Οποιον θέλω να ψηφίσω θα ψηφίσω, και όποιος θέλει να έρθει στο θέατρο θα έρθει. Από κει και πέρα, για μένα όλα τα κόμματα είναι τα ίδια, τώρα πια. Εγώ θα ρίξω ψήφο εκεί που θα αισθανθώ μεγαλύτερη σιγουριά.

Δ.Δ.: Δεν σε ρωτάω τι θα ψηφίσεις, σε ρωτάω για πρωταγωνιστές, ποιος από όλους αυτούς είναι πρωταγωνιστής. Και δεν μου απαντάς.
Κ.Δ.: Δεν σου λέω, όπως και δεν θα σου έλεγα ποτέ ποιος πρωταγωνιστής Ελληνας μ’ αρέσει.

Δ.Δ.: Δεν θα το έλεγες ποτέ αυτό;
Κ.Δ.: Οχι, ποτέ. Γιατί το παίρνουν, το κάνουν καραμέλα και το αλλάζουν όπως θέλουν - όχι εσύ, οι πανελίστες που κάνουν αυτή τη δουλειά. Δεν θα μπω σ' αυτό το τρικ ποτέ.

Δ.Δ.: Είσαι πολύ καλή στις δημόσιες σχέσεις. Δηλαδή, αν σε ρωτήσω ποια είναι τα μεγαλύτερα ταλέντα σήμερα, από τα νέα παιδιά, δεν θα μου πεις;
Κ.Δ.: Δεν θα σου αναφέρω κανένα.

Δ.Δ.: Μα είναι σωστό να μη μιλήσει η Δανδουλάκη για μια νέα κοπέλα;
Κ.Δ.: Θα σου μιλήσω για τα νιάτα τα σημερινά γενικά, και θα σου πω ότι είναι πολύ ταλαντούχα και πολυδιασπασμένα. Αυτό είναι που τα χαρακτηρίζει. Και μέσα σε αυτούς υπάρχουν μερικές λαμπερές περιπτώσεις. Ποτέ δεν θα ονοματίσω ένα, γιατί θα ξεχάσω το επόμενο.

Επίλογος: Ατάλαντη έχουν πει και μένα, όταν πρωτόβγαινα

Πριν χωρίσουμε μου μίλησε για τη σειρά του Παπακαλιάτη και για το όνειρό της
«Δεν προλαβαίνω να δω ''Maestro'', αλλά μου αρέσει που ο Παπακαλιάτης κάνει ταινίες και σειρές που μπορούν να παιχτούν και στο Netflix».
Επίλογος: Ατάλαντη έχουν πει και μένα, όταν πρωτόβγαινα

Πριν χωρίσουμε μου μίλησε για τη σειρά του Παπακαλιάτη και για το όνειρό της
«Δεν προλαβαίνω να δω ''Maestro'', αλλά μου αρέσει που ο Παπακαλιάτης κάνει ταινίες και σειρές που μπορούν να παιχτούν και στο Netflix».

Δ.Δ.: Δεν έχει δικαίωμα ένας κριτικός όπως η Πόπη Διαμαντάκου να γράψει την άποψή της; Θα πέσουμε πάνω να τη φάμε τώρα;
Κ.Δ.: Οχι βέβαια! Γιατί, έγραψε κάτι κακό;

Δ.Δ.: Εγραψε ότι είναι ατάλαντος σαν ηθοποιός, όχι σαν σκηνοθέτης. Εχεις συνεργαστεί ποτέ με τον Παπακαλιάτη;
Κ.Δ.: Οχι, αλλά θα σου πω ως προς το «ατάλαντος». Ατάλαντη έχουν πει και μένα, όταν πρωτόβγαινα. Από εδώ μου μπήκε, από εκεί μου βγήκε. Μου το είπαν όταν είχα 3-4 χρόνια θίασο και είχα παίξει ήδη Τσέχωφ. Ενας κριτικός που λεγόταν Θόδωρος Κρητικός. Δεν με νοιάζει καθόλου. Με νοιάζει τι είμαι εγώ. Δεν είμαι καθόλου επηρμένη, πιστεύω ότι εγώ μπορώ τόσο και αν ο άλλος μπορεί και πιο πολύ από μένα, μπράβο του. Τώρα, πώς γίνεται ένας ατάλαντος να διαρκεί; Δεν ξέρω, και αυτό συμβαίνει.

Δ.Δ.: Με τους κριτικούς τι σχέση έχεις;
Κ.Δ.: Την καλύτερη, όταν βλέπω ότι «α, αυτό μου έχει ξεφύγει» και μου το επισήμανε. Οταν με καταργεί με μία λέξη -αυτό ήταν της Πόπης το λάθος- ή πει «τι θέλει τούτη στο επάγγελμα», θα πω «εσύ τι θέλεις στο επάγγελμα και γράφεις». Γιατί τίποτα δεν αποδεικνύεται με τη γενικότητα. Θέλω συγκεκριμένα πράγματα για να καθίσω να ασχοληθώ.

Δ.Δ.: Σκέφτεσαι το αύριο;
Κ.Δ.: Αυτή είναι μια πολύ δύσκολη ερώτηση. Τώρα δεν έχω πολλά χρόνια για να σκεφτώ. Το μέλλον μου είναι πολύ μικρότερο από ό,τι ήταν κάποτε. Και επειδή είμαι πολύ ρεαλίστρια, το βγάζω από το μυαλό μου αυτό και σκέφτομαι μόνο το σήμερα και το αύριο - το πραγματικό αύριο, το άμεσο.

Δ.Δ.:Υπάρχει ένα όνειρο που δεν έχεις πραγματοποιήσει στο θέατρο; Θα 'θελες, πριν κλείσεις, να παίξεις κάτι που δεν έχεις παίξει μέχρι τώρα;
Κ.Δ.: Υπάρχει το όνειρο να παίζω πράγματα που δεν μου φαίνονται εύκολα να τα παίξω. Αυτό είναι το επόμενο όνειρό μου.



Ειδήσεις σήμερα:

Κώστας Σημίτης: Συγκίνηση στο Α’ Νεκροταφείο, η Ελλάδα αποχαιρέτισε τον πρώην πρωθυπουργό - Βίντεο & φωτογραφίες

Έρχονται χιόνια και μέσα σε πόλεις στην Μακεδονία - Οι περιοχές που θα «ντυθούν» στα λευκά

Έπεσε ασανσέρ στον «Ερυθρό Σταυρό»: Τέσσερις τραυματίες