Ηθοποιός, εκτός από φως, σημαίνει να καταφέρεις να δώσεις το προσωπικό σου στίγμα και να ξεχωρίσεις, «άμα τη εμφανίσει» σου στο πλατό ή στη σκηνή. Και αυτό το φωτεινό κορίτσι τα έχει καταφέρει εξαιρετικά
Αφού βρήκαμε ένα σωρό κοινούς γνωστούς, φλέξαρα καθώς περπατούσαμε την Πατησίων από το «Much Point» μέχρι την Αγίου Μελετίου, λες κι έκανα θεατρική ξενάγηση στο Athens by night σε μια έφηβη που δεν έχει ζήσει τα παλιά. «Να, εδώ ήταν το καλοκαιρινό θέατρο “Αθήναιον”», της έδειξα ένα εργοτάξιο, και μετά σε ένα υπαίθριο γκαράζ «Εδώ ήταν το θέατρο “Μινώα”», της είπα. Κερασάκι, νοσταλγική αναφορά στο θέατρο “Αμόρε” στην Πριγκιποννήσων, που της είπα ότι έχει γίνει σούπερ μάρκετ. Με δυο λόγια, αφήσαμε ελάχιστο χρόνο για να γνωριστούμε -στην ψυχολογία λένε ότι ξέρεις αν κάποιος σου ταιριάζει ή όχι, στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα- και πιάσαμε αμέσως κουβέντα για τα θεατρικά. Μικρή παρένθεση, όταν της είπα ότι πρέπει να είναι 25, σαν την κόρη μου, και μου αποκάλυψε την ηλικία της με ένα χαριτωμένο «μάλλον είναι καλό το DNA».
Τρίτος καφές της ημέρας, ένα τσιζκέικ στα δύο, και ξεκινάμε με την παράσταση στην οποία εμφανίζεται φέτος. Είναι η Λάουρα, ερωμένη του Αντριάν, που γύρω από τη δολοφονία της ξετυλίγεται η υπόθεση του «Αόρατου επισκέπτη», που παίζεται με μεγάλη επιτυχία στο Θέατρο «Κάτια Δανδουλάκη». Μα, τι ωραίο να ξεκινάει τη θεατρική της πορεία δίπλα στην Κάτια Δανδουλάκη και πόσο τυχερή που συναναστρέφεται μια καλή κι ακομπλεξάριστη πρωταγωνίστρια.
ΜΕΛΙΝΑ ΛΕΦΑΝΤΖΗ: Είναι ακριβώς αυτό! Και, όντως, η φήμη της προηγείται. Είναι εξαιρετικά υποστηρικτική με τους νέους ηθοποιούς, βοηθάει και καθοδηγεί, χωρίς να είναι καν παρεμβατική. Και, όπως μου λένε όσοι τη γνωρίζουν από παλιά, η Κάτια πάντοτε ήταν έτσι. Το επιβεβαιώνει η καριέρα και η πορεία της. Σε γενικότερο πλαίσιο, όλοι -από τους συναδέλφους μέχρι τους συντελεστές- βιώνουμε ένα οικογενειακό κλίμα. Δέσαμε από την αρχή πολύ όμορφα.
GALA:Φέτος δεν κάνετε τηλεόραση, αλλά έχω διαβάσει πως υπήρχαν περίοδοι που φεύγατε από την πρωινή σας δουλειά και πηγαίνατε κατευθείαν στα γυρίσματα. Πώς τα καταφέρνετε εσείς οι ηθοποιοί; Είναι θέμα ψυχαναγκασμού ή είστε τόσο καλά οργανωμένη εσείς;
Μ.Λ.: Νομίζω πως, αν είσαι νέος σε αυτόν τον χώρο, όπως εγώ, είναι δύσκολο να πεις «όχι» όταν έρχονται όλα μαζί. Θα κάνεις τα πάντα. Τώρα είναι η ευκαιρία, τώρα μπορεί να είναι καλή μια δουλειά που σου προτείνουν, οπότε οφείλεις να τα φέρεις εις πέρας, με όποιο κόστος σε κούραση ή σε προσωπικό επίπεδο.
G.: Θυμάμαι παλαιούς ηθοποιούς να λένε πως η καριέρα τους χτίστηκε περισσότερο με τα «όχι» παρά με τα «ναι».
Μ.Λ.: Δεν ξέρω αν μπορώ να βρω σημείο ταύτισης με αυτό. Ισως ήταν άλλα χρόνια τότε. Εχω πει «όχι» κι εγώ φυσικά, αλλά σε περιπτώσεις που ήμουν σίγουρη ότι δεν ήθελα να είμαι σε κάποια δουλειά. Οταν είμαστε νέοι ηθοποιοί -και είμαστε τόσοι πολλοί!- γιατί να πεις «όχι»; Και θα σας πω και κάτι, που είναι εντελώς προσωπικό: Είναι και βιοποριστικοί οι λόγοι που επιλέγω να λέω «ναι» κι ας μαζεύονται πολλά μαζί. Οι περισσότερες καλλιτεχνικές δουλειές δεν προσφέρουν καμία σιγουριά, οπότε δεν μπορείς να απορρίπτεις προτάσεις μόνο και μόνο γιατί δεν σου βγαίνει άνετο το καθημερινό σου πρόγραμμα. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα έρθει η επόμενη.
G.: Εφόσον είναι και βιοποριστικός ο λόγος, φαντάζομαι ότι αγαπάτε πολύ τη δουλειά σας ως ηθοποιός, για να εγκαταλείψατε τη σταθερή μισθοδοσία που είχατε ως νηπιαγωγός και να ασχοληθείτε με το θέατρο και την τηλεόραση. Πώς το πήρατε απόφαση;
Μ.Λ.: Ηταν πολύ δύσκολο. Πάντοτε σκέφτομαι αν θα έπρεπε να έχω κάνει κάτι διαφορετικά. Αναθεωρώ κάποιες στιγμές, αλλά τελικά καταλήγω ότι δεν θα άλλαζα το παραμικρό. Σίγουρα το αγαπώ το επάγγελμα του ηθοποιού, αλλά την ίδια στιγμή οι προτεραιότητες που βάζουμε πρέπει να έχουν στόχο την προσωπική μας ηρεμία, την υγεία και την ευτυχία, οπότε ταυτόχρονα συνεχίζω να βρίσκομαι στον εκπαιδευτικό χώρο. Φέτος, για παράδειγμα, έχω αναλάβει να οργανώσω μια παιδική θεατρική παράσταση.
G.: Τελειώσατε και τις δύο σχολές ταυτόχρονα;
Μ.Λ.: Από τα 15 έλεγα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός, θέλω να ασχοληθώ με τις τέχνες, με το τραγούδι και τον χορό που αγαπώ. Ομως, υπό την πίεση των γονιών μου, τελείωσα πρώτα τις σπουδές μου στο πανεπιστήμιο ως νηπιαγωγός. Φρόντισα να τους ικανοποιήσω -για να έχω και αυτή τη σιγουριά που προανέφερα- οπότε ολοκλήρωσα κανονικά τις σπουδές μου.
G.: Στο πλαίσιο του «καλού κοριτσιού»;
Μ.Λ.: Ακριβώς. Ημουν και είμαι όντως το καλό κορίτσι, αν και προσπαθώ να μην μπαίνω σε αυτό το καλούπι. Ετσι, βγαίνω λίγο απ' αυτό, αλλά επανέρχομαι! Οπως και να έχει, μετά από το τέλος των σπουδών, έπιασα δουλειά ως νηπιαγωγός, για να καλύψω μόνη τα της σχολής. Επί τρία χρόνια έφευγα κατευθείαν από το σχολείο και πήγαινα στη Δραματική.
G: Και πότε αποφασίσατε να αφήσετε στα μετόπισθεν το επάγγελμα της νηπιαγωγού;
Μ.Λ.: Οταν είδα ότι μπορώ να ζήσω μόνο από αυτό. Αλλιώς, πώς θα ζήσω; Δεν ξέρω πώς το κάνουν αυτό κάποιοι συνάδελφοι. Γνωρίζω κάποιες περιπτώσεις που πραγματικά με εντυπωσιάζουν. Υπάρχουν συνάδελφοι που μπορούν να ζουν με αυτή την αβεβαιότητα και με τα λίγα. Και με παραξενεύει που οι περισσότεροι δεν το επισημαίνουν. Το καλό οικονομικό είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το επαγγελματικό, το προσωπικό και το συναισθηματικό.
G: Αν σας έθεταν τώρα το δίλημμα «πρέπει να ζήσεις με 300-400 ευρώ τον μήνα, διαφορετικά πρέπει να γυρίσεις στην παλιά σου δουλειά», τι θα επιλέγατε;
Μ.Λ.: Θα ξαναγύριζα πίσω. Πέρα από το καθαρά πρακτικό που έχει να κάνει με την επιβίωση, υπάρχει και κάτι εξίσου σημαντικό: Αγαπώ πολύ και το επάγγελμα της νηπιαγωγού και η σχολή αυτή ήταν η πρώτη μου επιλογή στο μηχανογραφικό. Τα παιδιά είναι φοβερή πηγή ενέργειας και αγάπης.
G: Είστε μοναχοπαίδι;
Μ.Λ.: Είμαστε τρία αδέλφια. Εγώ είμαι η πιο μεγάλη.
G.: Χρειάστηκε ποτέ να λειτουργήσετε ως μαμά για τα μικρότερα αδέλφια σας;
Μ.Λ.: Κατά περιόδους, ναι.
G.: Ετοιμη για να γίνετε μαμά ακούγεστε!
Μ.Λ.: Μαμά; Δύσκολο. Με τρομάζει η ευθύνη του να έχεις δικά σου παιδιά και με τρομάζει που κάποιοι αυτή την ευθύνη την παίρνουν αλόγιστα. Επίσης, πέρα από την ατομική ευθύνη, είναι και η συλλογική που με προβληματίζει: Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρχει μια άλλου είδους κοινωνική μέριμνα, πιο υποστηρικτική για τους νέους γονείς.
G.: Τι προϋποθέσεις πρέπει να υπάρξουν σε ατομικό επίπεδο, λοιπόν, για να προχωρήσετε σε ένα τέτοιου είδους βήμα;
Μ.Λ.: Σίγουρα, ο μεγαλύτερος ανασταλτικός παράγοντας -και συμφωνούν πολλές συνάδελφοι που το έχω κουβεντιάσει μαζί τους- είναι η αβεβαιότητα του επαγγέλματος: Ξαφνικά, εάν μείνεις έγκυος, θα βρεθείς εκτός χώρου για σχεδόν δύο χρόνια. Οι δικές μου προϋποθέσεις είναι σίγουρα να έχεις έναν σύντροφο ο οποίος θα σε εμπνεύσει να κάνετε μαζί παιδί.
G.: Τι θα λέγατε να επανέλθουμε και να κλείσουμε με τα καλλιτεχνικά; Τι σας αρέσει περισσότερο; Το θέατρο ή η τηλεόραση;
Μ.Λ.: Το θέατρο έχει τη ζωντάνια της στιγμής, το μοναδικό της κάθε παράστασης και την αλληλεπίδραση που έχεις με τους ηθοποιούς. Στην τηλεόραση είναι μαγικό πώς η κάμερα και το μοντάζ αποκωδικοποιούν και μεταφράζουν το συναίσθημά σου. Αλλά, όποιο και αν διαλέξω, παίζουν ρόλο πολλοί παράγοντες που θα με κάνουν να αγαπήσω μια δουλειά, σε οποιοδήποτε μέσο: από τον σκηνοθέτη, τους συναδέλφους, μέχρι και το τι ρόλο θα κληθείς να παίξεις.
G.: Ποιοι ρόλοι σάς αρέσουν;
Μ.Λ.: Ολοι! Ολοι, όλοι, όλοι! Από τη σχολή θυμάμαι να ζητάω να παίξω τα πάντα.
G.: Υπάρχει κάποιος ρόλος που θα θέλατε να παίζατε με οποιοδήποτε τίμημα;
Μ.Λ.: Ναι, θα ήθελα να υποδυθώ την Μπλανς Ντιμπουά, στο «Λεωφορείο ο Πόθος». Με τρομάζει βέβαια μια τέτοια πρόκληση, αλλά θα έπεφτε και πολύ αυτομαστίγωμα για να τον υποδυθώ όσο πιο τέλεια γίνεται
