25 χρόνια χωρίς τον ποιητή Τάσο Λειβαδίτη

Κυριακή 30 Οκτωβρίου του 1988. Ο σπουδαίος Έλληνας ποιητής, Τάσος Λειβαδίτης άφησε την τελευταία του πνοή- σε ηλικία 66 ετών-στο Γενικό Κρατικό Νοσοκομείο Αθηνών. Έζησε τα σκληρά χρόνια της κατοχής και του εμφυλίου που σημάδεψαν τόσο τη ζωή του όσο και το έργο του. Αφιερώθηκε στην Αντίσταση από τις τάξεις ΕΠΟΝ και το έργο του διαπνέεται από το ήθος της  μεταπολεμικής λογοτεχνίας της Αριστεράς. 

Γεννημένος το 1922, ο Τάσος Λειβαδίτης, πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο Μεταξουργείο. Ο πατέρας του καταγόταν από την Αρκαδία, ήταν εύπορος μεγαλέμπορος που πτώχευσε λόγω του πολέμου. Τέλειωσε το 9ο Γυμνάσιο στην πλατεία Κουμουνδούρου, κοντά στο πατρικό του σπίτι στην οδό Λεωνίδου και το 1940 γράφτηκε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Η γερμανική κατοχή όμως δεν του επέτρεψε να τελειώσει τις σπουδές του. Είναι τα χρόνια που ο Τάσος Λειβαδίτης αφοσιώνεται στην Αντίσταση, οργανώνεται στην ΕΠΟΝ και παλεύει με τον κατακτητή. Ανέπτυξε έντονη πολιτική δραστηριότητα στο χώρο της αριστεράς με συνέπεια να εξοριστεί από το 1947 έως το 1951. Στο Μούδρο, στη Μακρόνησο και μετά στον Αϊ Στράτη κι από κει στις φυλακές Χατζηκώστα στην Αθήνα, απ' όπου αφέθηκε ελεύθερος το 1951.

Η ποιητική συλλογή που του χάρισε το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία (1953) «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου» θεωρήθηκε «κήρυγμα ανατρεπτικό» και κατασχέθηκε. Αιτία το φιλειρηνικό της περιεχόμενο.  Στις 10 Φεβρουαρίου του 1955, ο ποιητής θα βρεθεί στο εδώλιο του κατηγορημένου στο Πενταμελές Εφετείο Αθηνών και θα απαλλαχθεί «λόγω αμφιβολιών».

Στο ελληνικό κοινό ο Τάσος Λειβαδίτης εμφανίστηκε το 1946, μέσα από τις στήλες του περιοδικού Ελεύθερα Γράμματα με το ποίημα «Το τραγούδι του Χατζηδημήτρη». Το 1947 συνεργάστηκε στην έκδοση του περιοδικού «Θεμέλιο». Το 1952 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική σύνθεση με τίτλο «Μάχη στην άκρη της νύχτας» και εργάστηκε επίσης σαν κριτικός ποίησης στην εφημερίδα «Αυγή» από το 1954 - 1980 (με εξαίρεση τα έτη 1967-74 που η εφημερίδα είχε κλείσει λόγω δικτατορίας) και το περιοδικό «Επιθεώρηση Τέχνης» (1962-1966), όπου δημοσίευσε πολιτικά και κριτικά δοκίμια.

Στο διάστημα της Χούντας των Συνταγματαρχών ο ποιητής για βιοποριστικούς λόγους μετέφραζε λογοτεχνικά έργα για λαϊκά περιοδικά ποικίλης ύλης με το ψευδώνυμο Pόκκος.

Τιμήθηκε με το πρώτο βραβείο ποίησης στο Παγκόσμιο Φεστιβάλ Νεολαίας στη Βαρσοβία (1953 για τη συλλογή του «Φυσάει στα σταυροδρόμια του κόσμου»), το πρώτο βραβείο ποίησης του Δήμου Αθηναίων (1957 για τη συλλογή του «Συμφωνία αρ.Ι»), το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1976 για τη συλλογή «Βιολί για μονόχειρα»), το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1979 για το «Εγχειρίδιο ευθανασίας»).

Υπήρξε ιδρυτικό μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων. Υπέγραψε τους στίχους σε σπουδαία τραγούδια του ελληνικού πενταγράμμου, όπως η «Δραπετσώνα», «Βρέχει στη φτωχογειτονιά», «Για να σε συναντήσω», στίχους που έντυσαν με τις μελωδίες τους συνθέτες όπως ο  Μίκης Θεοδωράκη, ο Μάνος Λοίζος, ο Γιώργο Τσαγγάρης και άλλους έλληνες συνθέτες.

Μετά το θάνατό του εκδόθηκαν χειρόγραφα ανέκδοτα ποιήματά του με τον τίτλο «Χειρόγραφα του Φθινοπώρου».