Ο «Ομορφάντρας» γίνεται εθνικιστής στη νέα ελληνική ταινία «Ο Εχθρός μου»

Ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος είχε πολλά χρόνια να κάνει ταινία, για την ακρίβεια δεκατρία. Και μάλλον το δεκατρία είναι το τυχερό του νούμερο καθώς η νέα του ταινία «Ο Εχθρός μου» είναι μια πραγματικά πολύ καλή ελληνική ταινία.

Είναι μια ταινία για την Ελλάδα του σήμερα, για τον απλό άνθρωπο της διπλανής πόρτας που μπορεί να μεταμορφωθεί εν μια νυκτί σε κάτι αντίθετο από όλα όσα πίστευε για τον εαυτό του.

Ο Κώστας (ο εξαιρετικός Μανώλης Μαυροματάκης που είναι γνωστός στο ευρύ κοινό από την διαφήμιση με τον «ομορφάντρα» ) είναι ένας 50χρονος γεωπόνος, σύζυγος και πατέρας. Ζει μέσα στην γαλήνη, σε μια ατμόσφαιρα κατανόησης και αγάπης με τη γυναίκα και τα δύο του παιδιά, την κόρη του στην οποία έχει αδυναμία και τον γιο του. 

Ένα βράδυ, διαρρήκτες μπαίνουν στο σπίτι και η μικρή του κόρη βιάζεται, ενώ παράλληλα τρομοκρατείται και κακοποιείται όλη η υπόλοιπη οικογένεια -μητέρα, πατέρας και γιός. Το τρομακτικό και βαθιά τραυματικό γεγονός, θα αλλάξει τις ισσοροπίες της οικογένειας και τους μέχρι τώρα χαρακτήρες τους.

Η γυναίκα του Κώστα, μια αψεγάδιαστη Μαρία Ζορμπά, που είναι εξαιρετική ηθοποιός ούτως ή άλλως, και τα παιδιά του, προσπαθούν να μαζέψουν τα κομμάτια τους και να ξεχάσουν ότι συνέβη για να προχωρήσουν μπροστά, αλλά ο Κώστας δεν μπορεί να χωνέψει αυτό που του συνέβη.

Παρακινούμενος από τον γείτονα του, έναν εθνικιστή θερμοκέφαλο, που έχει καταγράψει με κάμερα τους ληστές, αποφασίζει να πάρει τον νόμο στα χέρια του και να εκδικηθεί τους ενόχους για αυτό που έκαναν στην οικογένεια του.

Ο τρόπος όμως που το διαχειρίζεται δεν είναι αυτός που αρμόζει σε έναν ήρωα αστυνομικού θρίλερ -που έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε σε χολυγουντιανά μπλοκμπάστερ. Αντιθέτως ο κεντρικός ήρωας, ο Κώστας, παραπαίει ανάμεσα σε αυτό που ήξερε και αυτό που τον άλλαξε, κοντεύει να διαλυθεί ψυχολογικά ο ίδιος αλλά και να διαλύσει και την οικογένεια του, καθώς ως άλλος εθνικιστής Δον Κιχώτης ψάχνει για τον “Εχθρό” του. Μόνο που εν τέλει εχθρός του είναι ο ίδιος του ο εαυτός.

Ο Τσεμπερόπουλος καταφέρνει να διαχειριστεί το θέμα της ξενοφοβίας, του εθνικισμού, της ανθρώπινης αδυναμίας, της διάλυσης μιας οικογένειας (που ίσως να αντιπροσωπεύει την κοινωνία σχηματικά) με έναν πολύ μεστό και χωρίς φαμφάρες τρόπο. Το κινηματογραφικό του στυλ ανήκει σε μια σχολή ρεαλισμού χωρίς όμως να υπερβάλλει ούτε στην βία, ούτε στην απάθεια, ούτε στην ένταση. Ο σκηνοθέτης σκιαγραφεί την έννοια του πρώην ιδεολόγου και πια απονευρωμένου νεοέλληνα με έναν μοναδικά εύστοχο τρόπο, τόσο ώστε να του δείξεις όση συμπάθεια και όση κριτική του πρέπει.

Μην την χάσετε αυτή την ταινία, γιατί παρουσιάζει με πραγματικά ενδιαφέροντα τρόπο την Ελλάδα του σήμερα και γιατί ο Γιώργος Τσεμπερόπουλος παραμένει ένας από τους καλύτερους έλληνες σκηνοθέτες των τελευταίων χρόνων.