Μαρία Κάλλας: 90 χρόνια από τη γέννησή της

Σαν σήμερα γεννήθηκε η μεγάλη ντίβα Μαρία Κάλλας, ενώ αν ζούσε θα ήταν 90 ετών. Η μεγαλύτερη ντίβα όλων των ήταν Ελληνίδα. Η Google την τιμά σήμερα έχοντας στην αρχική σελίδα της τη φιγούρα της μεγάλης φωνής.

Η Μαρία Κάλλας, κατά κόσμον Μαρία Άννα Σοφία Καικιλία Καλογεροπούλου, γεννήθηκε στη Νέα Υόρκη, στις 2 Δεκεμβρίου του 1923 και πέθανε στο Παρίσι στις 16 Σεπτεμβρίου του 1977.

Η Μαρία Κάλλας, επέστρεψε στα μαθητικά της χρόνια στην Ελλάδα, αλλά δυστυχώς, όπως συμβαίνει κάποιες φορές στη χώρα μας, δεν αναγνωρίστηκε νωρίς το ταλέντο της, ενώ ξεκίνησε να τραγουδά στη Λυρική Σκηνή. Λίγο μετά τα Δεκεμβριανά και με την απελευθέρωση της Ελλάδας από τις δυνάμεις του Άξονα, η Κάλλας, εξαιτίας της υποβάθμισής της στη Λυρική Σκηνή και εν μέσω της πολεμικής των συναδέλφων της, που την κατηγορούσαν για συνεργασία με τους κατακτητές, αποφασίζει να επιστρέψει στη Νέα Υόρκη, όπου και ξεκινά την προσπάθεια για ανεύρεση εργασίας αρχικά στη Μητροπολιτική Όπερα, δεν καταφέρνει όμως να υπογράψει συμβόλαιο.

Εντούτοις η ακρόασή της από τον Έντουαρντ Τζόνσον, διευθυντή της Όπερας, φέρνει την προσφορά δύο ρόλων στα έργα "Φιντέλιο" του Μπετόβεν και Μαντάμ Μπατερφλάι του Πουτσίνι. Η Κάλλας απορρίπτει τους ρόλους. Δεν θέλει να τραγουδήσει τον "Φιντέλιο" στα αγγλικά, ενώ αισθάνεται πολύ εύσωμη ώστε να ερμηνεύσει την αιθέρια "Μπάτερφλάι". 

Η γνωριμία της με τον καλλιτεχνικό διευθυντή της Αρένας της Βερόνα, Τζοβάννι Τζενατέλλο την οδηγεί στην Ιταλία. Εκεί στις 3 Αυγούστου 1947 κάνει την πρώτη της εμφάνιση στην Αρένα της Βερόνα με τη "Τζοκόντα" του Αμιλκάρε Πονκιέλι. Τον ίδιο χρόνο ερμηνεύει την Ιζόλδη από το "Τριστάνος και Ιζόλδη" στη Βενετία υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Τούλιο Σεραφίν. 

Η Ιταλία θα την υποδεχτεί πολύ θερμά και θα είναι μια χώρα στην οποία η Κάλλας θα μεταμορφωθεί από παχουλή συνεσταλλμένη υψίφωνο στην απόλυτη ντίβα. Συνάμα έρχεται και η γνωριμία της με τον μουσικόφιλο Ιταλό βιομήχανο Τζοβάννι Μπατίστα Μενεγκίνι, με τον οποίο παντρεύονται στις 21 Απριλίου 1949. Ο Μενεγκίνι, θα μανατζάρει την υψίφωνο και θα άσκησει καταλυτική επιρροή στην καριέρα της Κάλλας.

Την υποχρεώνει να χάσει κιλά, ώστε να παίρνει όποιον ρόλο θέλει και της απαγορεύει να ξανακάνει όποια παράσταση που δεν αρμόζει στο ταλέντο της για βιοποριστικούς λόγους. Τη συντηρεί οικονομικά με την προυπόθεση οτι θα εξασκείται καθημερινά και αποκλειστικά. Έτσι τον ίδιο χρόνο η Κάλλας κάνει καλλιτεχνικές εμφανίσεις στο Μπουένος Άιρες και το 1950 στο Μεξικό.

Διεθνής αναγνώριση και Ωνάσης

Στις 7 Δεκεμβρίου του 1951, η Κάλλας ανοίγει τη σαιζόν στη Σκάλα του Μιλάνου με τους "Σικελικούς Εσπερινούς", εμφάνιση που της προσφέρει μεγάλη αναγνώριση. Κατά τη διάρκεια των επόμενων επτά ετών η Σκάλα θα είναι η σκηνή των μέγιστων θριάμβων της σε ένα ευρύ φάσμα ρόλων. Το 1955 ανεβάζει την ιστορική παράσταση της "Τραβιάτα" του Βέρντι σε σκηνοθεσία Λουκίνο Βισκόντι. Στις 27 Οκτωβρίου 1956 εμφανίστηκε για πρώτη φορά στη Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης ως "Νόρμα" στο ομώνυμο έργο του Μπελλίνι. Στις 5 Αυγούστου 1957 επιστρέφει στην Αθήνα και εμφανίζεται στο Ωδείο Ηρώδου Αττικού στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών. 

Το 1957 όμως είναι πάρα πολύ σημαντική χρονιά για αυτήν. Θα συναντήσει τον άντρα της ζωής της. Σε ένα πάρτι στη Νέα Υόρκη, η "κουτσομπόλα της καλής κοινωνίας" η κοσμικογράφος Έλσα Μαξγουελ παραθέτει δεξίωση, όπου θα γνωρίσει τον εφοπλιστή Αριστοτέλη Ωνάση. Η γνωριμία τους θα εξελιχθεί σε μία από τις πλέον συζητημένες σχέσεις στην ιστορία. Το πάθος και ο έρωτας θα είναι μοιραίος και καταλυτικός και για τους δύο, όμως αυτή που θα αγαπάει πραγματικά θα είναι η Κάλλας. Ο Ωνάσης πάντα θα προβληματίζεται καθότι τα παιδιά του την απεχθάνονται και δεν θα κάνει το επόεμνο βήμα. 

Το 1960 τραγουδά στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου "Νόρμα" και το επόμενο έτος "Μήδεια" σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή. Το 1962 επανέρχεται στη Σκάλα του Μιλάνου και αποθεώνεται σαν Μήδεια σε σκηνοθεσία Αλέξη Μινωτή με τα κοστούμια του εικαστικού Γιάννη Τσαρούχη. 

Τον Ιανουάριο του 1964 πείθεται από το Φράνκο Τζεφιρέλι να συμμετάσχει σε μία νέα παραγωγή της "Τόσκα" στη σκηνή του Κόβεντ Γκάρντεν (Covent Garden). Η παράσταση εκθειάζεται από τους κριτικούς ενώ ακολουθεί την ίδια χρονιά νέος καλλιτεχνικός θρίαμβος στην Όπερα των Παρισίων με τη "Νόρμα". Παρά τα φωνητικά προβλήματα που έχει αρχίσει να αντιμετωπίζει το παρισινό κοινό την υποδέχεται θερμά.Στις 5 Ιουλίου 1965 εμφανίζεται για τελευταία φορά σε παράσταση όπερας στο Κόβεντ Γκάρντεν με την "Τόσκα" σε σκηνοθεσία Φράνκο Τζεφιρέλι. 

Στα 1966 απεκδύεται την αμερικανική υπηκοότητα και λαμβάνει την ελληνική. Με αυτή της την ενέργεια λύεται και τυπικά ο γάμος της με τον Μενεγκίνι. Μετά από έντεκα χρόνια σχέσης, ελπίζει ότι ο Αριστοτέλης Ωνάσης θα της ζητήσει να παντρευτούν, κάτι που τελικά δεν γίνεται, μια και στις 8 Ιουλίου 1968 ο Έλληνας μεγιστάνας παντρεύεται τη χήρα του Αμερικανού προέδρου Κέννεντυ, Τζάκυ. Η Κάλλας δεν γνωρίζει τίποτα για αυτό το γάμο καθώς μέχρι και λίγες ημέρες πριν ο Ωνάσης βρίσκεται μαζί της. Αυτή του η πράξη βυθίζει σε κατάθλιψη την κορυφαία υψίφωνο. Αυτό θα την κάνει να αποτραβηχτεί από τα κοινά και να περνά πολλές ώρες μόνη της. Παρ' όλο που ολοκληρώνει σε ταινία τη "Μήδεια" του Ευριπίδη σε σκηνοθεσία Πιερ Πάολο Παζολίνι, στις 25 Μαΐου 1970 μεταφέρεται στο νοσοκομείο και γίνεται γνωστό ότι επεχείρησε να αυτοκτονήσει, λαμβάνοντας μεγάλη δόση βαρβιτουρικών.

Τελευταία χρόνια

Τρία χρόνια μετά θα επανέλθει, αλλά δεν θα είναι ποτέ η ίδια. Το 1973 σκηνοθετεί στο Τορίνο μαζί με τον Τζουζέπε ντι Στέφανο το έργο "Σικελικοί Εσπερινοί" (I Vespri Siciliani) και την ίδια χρονιά ξεκινά μαζί του μια παγκόσμια καλλιτεχνική περιοδεία. Στις 8 Δεκεμβρίου η Κάλλας τραγούδησε στην Όπερα των Παρισίων, όπου το κοινό την κάλεσε στη σκηνή 10 φορές καταχειροκροτώντας την. Η τελευταία της εμφάνιση έγινε στην πόλη Σαππόρο της Ιαπωνίας στις 11 Δεκεμβρίου του 1974. Τα υπόλοιπα χρόνια που της απομένουν θα τα περάσει κλεισμένη στο διαμέρισμα της στο Παρίσι. Η Μαρία Κάλλας πέρασε στην αιωνιότητα στις 16 Σεπτεμβρίου 1977 στο Παρίσι. Η κηδεία της έγινε στις 20 Σεπτεμβρίου και, αφού το σώμα της αποτεφρώθηκε όπως επιθυμούσε, την άνοιξη του 1979 η τέφρα της σκορπίστηκε στο Αιγαίο.