Ζιλί Ντελπί: Τι λέει για τον κινηματογράφο και την πρώτη φορά που ήρθε στην Ελλάδα

Εδώ και λίγες μέρες στους κινηματογράφους έκανε πρεμιέρα το δεύτερο μέρος της ρομαντικής ταινίας που έγραψε, σκηνοθέτησε και πρωταγωνιστεί η Ζιλί Ντελπί.

Η ηρωίδα που καθιερώθηκε από τις συνεργασίες της με τον Κισλόφσκι αλλά και από την τριλογία του Λινκλέιτερ (το τελευταίο μέρος γυρίστηκε μάλιστα στην Ελλάδα με τίτλο «πριν τα μεσάνυχτα» και έφτασε μέχρι τις υποψηφιότητες των Όσκαρ), αποφασίζει να βάλει τάξη για ακόμα μία φορά στο σύμπαν των σχέσεων.

Με δύο χρόνια καθυστέρηση (η ταινία γυρίστηκε το 2012) θα συναντήσουμε το διήμερο της ζωής της στη Νέα Υόρκη και στους ελληνικούς κινηματογράφους.

Η Ζυλί Ντελπί από την υποκριτική πέρασε στο σενάριο και από το σενάριο πίσω από την κάμερα. Εκεί βρίσκει την ηρεμία της, εκεί «μαγειρεύει» τις ιστορίες της. Βρεθήκαμε πριν καιρό στο Σαν Σεμπαστιάν, όταν κέρδιζε το βραβείο για την ταινία της Skylab: “Πίσω από την κάμερα είμαι ελεύθερη, οι επιλογές μου έχουν κόστος αλλά αυτό έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον”.

Τότε η συνάντηση μας έγινε για το πολυβραβευμένο Skylab αλλά, όπως θα διαβάσετε, αυτό ήταν μόνο η αφορμή!

-Πως και επέλεξες να σκηνοθετήσεις ξανά;

-Το Skylab ήταν ένα δώρο στην αγαπημένη μου μητέρα. Είναι μια καθαρά βιωματική ιστορία και αποφάσισα με μεγάλη δυσκολία τον ρόλο της πραγματικής μου μητέρας να τον υποδυθώ εγω. Η σκηνοθεσία μου δίνει φτερά. Δεν ξέρω αν είμαι σπουδαία ηθοποιός, έχω όμως σκηνοθετηθεί από σπουδαίους σκηνοθέτες και για αυτό αισθάνομαι μεγάλη τιμή να έχω στο βιογραφικό μου ταινίες που θαυμάζω. Από τους σκηνοθέτες έχω μάθει τα περισσότερα για τη ζωή και την υποκριτικη, μου έχουν βγάλει τον καλύτερο και τον χειρότερο εαυτό μου.

-Καθιερώθηκες στις συνειδήσεις του κόσμου μέσα από τη «Λευκή ταινία» του Κισλόφσκυ αλλά και από τις συνεργασίες σου με τον Ήθαν Χοκ και τον Ρίτσαρντ Λινκλέιτερ (η τριλογία του «Before», το τρίτο μέρος μάλιστα που γυρίστηκε και στην Ελλάδα). Προτιμάς να κάνεις κινηματογράφο σαν τον Κισλόφσκυ ή «περιπατητικό» σαν τον Λινκλέιτερ;

-Δεν μπορώ να φτάσω τον Κισλόφκυ ούτε στο δάχτυλο του. Ήταν ένας σπουδαίος δάσκαλος που μιλούσε πίσω από τις λέξεις. Πιο κοντά στις ικανότητες μου είναι ο κινηματογράφος του Λινκλέιτερ. Η ταινία μου «δύο μέρες στο Παρίσι» και το σίκουελ που ακολουθεί (2 ημέρες στη Νέα Υόρκη), είναι πάνω σε αυτή τη φόρμα.

-Τι όμορφο βρίσκεις στον κινηματογράφο των διαλόγων;

-Την καθημερινή φιλοσοφία. Όταν οι άνθρωποι έχουν αισθήματα ο ένας για τον άλλο είναι σε μια ανταγωνιστική λεκτική πάλη για το ποιός θα έχει το πάνω χέρι. Αυτός ο ανταγωνισμός με ενθουσιάζει και στην προσωπική μου ζωή με κρατά σε επαγρύπνηση.

-Ένας από τους πρώτους ρόλους της καριέρας σου σε έφερε στην Ελλάδα, το Homo Faber (Ο ταξιδιώτης, στην Ελληνική μετάφραση). Οι πρώτες σου αναμνήσεις από την Ελλάδα ήταν καλές;

-Λυπάμαι, όχι και τόσο καλές. Είχε πολύ ζέστη, είχαμε δύσκολα γυρίσματα και δεν είχα απολαύσει τη συνεργασία. Ήμουν πολύ μικρή, δεν ήξερα τους όρους ενός πολύπλοκου γυρίσματος και είχα δυσκολευτεί. Όσες όμως φορές επέστρεψα στην Ελλάδα μετά από την ταινία, αγάπησα κάθε σημείο της. Ακόμα και τα αρνητικά της μου μοιάζουν όμορφα.

-Θα σε ξαναδούμε στην Ελλάδα;

-Ινκογκνίτο έρχομαι και περνάω καλά. Θα χαρώ να με καλέσουν για τις ταινίες που σκηνοθετώ...

-Γιατί επιλέγετε ευρωπαϊκες ταινίες και όχι αμερικάνικες συνήθως; Είναι θέμα αισθητικής;

-Είναι και θέμα αισθητικής. Εγώ δεν έχω κάτι εναντίον του Αμερικανικού κινηματογράφου, απλά πιστεύω ότι «δεν τα πάμε και πολύ καλα». Σε μια ανεξάρτητη παραγωγή ή Ευρωπαϊκης νοοτροπίας, μπαίνεις στην ουσία των ρόλων και βγαίνεις πλουσιότερη. Σε μια Αμερικάνικη ταινία με αυστηρά εμπορικούς όρους, «καταδικάζεις» το κομμάτι της προσωπικής εξέλιξης σου.

Η ταινία «2 ημέρες στη Νέα Υόρκη» προβάλλεται ήδη στους ελληνικούς κινηματογράφους.