«Πίσω απ΄τη Μαρκίζα»: Η ιστορία του ελληνικού τραγουδιού σε ένα βιβλίο

Tην αθέατη πλευρά του ελληνικού τραγουδιού τα τελευταία πενήντα χρόνια παρουσιάζει στο βιβλίο του «Πίσω απ’ τη Μαρκίζα»(εκδόσεις Διόπτρα), ο Μάκης Μάτσας, ο μίστερ «Ελληνικό Τραγούδι», ο οποίος συνέχισε την δισκογραφική εταιρεία του πατέρα του Μίνω, ανακαλύπτοντας τα μεγαλύτερα ονόματα που έκαναν τις μεγαλύτερες επιτυχίες. Παραχωρώντας σήμερα στην τρίτη γενιά την ιστορική του εταιρεία στα παιδιά του Μαργαρίτα και Μίνω, αποκαλύπτει και αποκαλύπτεται. Μιλάει για τις ριψοκίνδυνες αποφάσεις, τις προσωπικές συγκρούσεις, τις πολιτικές προεκτάσεις, τα πάθη ακόμη και τα μίση που ενυπάρχουν σε αυτό τον κύκλο, όπου θα περίμενε κανείς, ότι κυριαρχεί ο συναισθηματισμός που αναβλύζουν τα τραγούδια…

Για πρώτη φορά εκμυστηρεύεται ανέκδοτες λεπτομέρειες γύρω από τη γνωριμία του με κορυφαία ονόματα, με τα οποία συγκρούστηκε και επανασυνδέθηκε, καθώς είχε το μοναδικό ταλέντο να ανακαλύπτει ταλέντα. Αυτός ο άνθρωπος, έψαχνε, άκουγε, έβλεπε, διαισθανόταν, εμπιστευόταν και υπέγραφε συμβόλαια με συνθέτες, στιχουργούς και τραγουδιστές, δημιουργώντας το γαλαξία του ρεμπέτικου, του λαϊκού, του έντεχνου και του εμπορικο-λαϊκο-ποπ. Λίγα είναι τα ονόματα που δεν είχαν την τύχη να τον ανακαλύψουν ή να τους ανακαλύψει. Μέσα από τις 411 σελίδες ξεπηδούν μικρές και μεγάλες ιστορίες με Βαμβακάρη, Τσιτσάνη, Παπαϊωάννου, Μητσάκη, Καλδάρα, Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Καζαντζίδη, Μαρινέλλα, Βοσκόπουλο, Λοϊζο, Παπαδόπουλο, Νταλάρα, Κουγιουμτζή, Πάριο, Αλεξίου, Παπακωνσταντίνου, Γαλάνη, Διονυσίου, Μαχαιρίτσα, Τόκα, Μικρούτσικο, Μητροπάνο…

«Πενήντα ένα χρόνια είμαστε φίλοι με τον Μάτσα» γράφει στον πρόλογο ο Λευτέρης Παπαδόπουλος. Και συνεχίζει: «Σε αυτήν την… αιωνιότητα, γλεντήσαμε, θριαμβεύσαμε, τσακωθήκαμε, βριστήκαμε (πάντα για «αισθητικούς» λόγους), κόψαμε καλημέρες, αγκαλιαστήκαμε, ξαναδώσαμε τα χέρια, βγήκαμε στο ξέφωτο. Και σήμερα, νιώθω βαθιά συγκίνηση και περηφάνια που προλογίζω το βιβλίο με την αυτοβιογραφία του. Και από την αρχή θέλω να τονίσω ότι ο Μάκης είναι άξιος!».

Ο συγγραφέας αρχίζει την αφήγησή του με τις μνήμες από τα παιδικά του χρόνια .Όταν, σε ηλικία πέντε χρόνων, ο πατέρας του πήρε την οικογένειά και, για να γλυτώσει από το διωγμό των Εβραίων, επί γερμανικής κατοχής, κατέφυγαν με ψεύτικα ονόματα στο ανταρτοκρατούμενο χωριό Δίκαστρο Καρπενησίου. Εκεί, συναναστράφηκε με ξυπόλυτα παιδιά, έμαθε να παίζει μπάλα στα κατσάβραχα, γνώρισε τον κατατρεγμό αλλά και την ελληνική φιλοξενία. Μετά την απελευθέρωση επέστρεψαν οικογενειακώς πρόσφυγες στην πρωτεύουσα, όπου έζησαν την αγριότητα του εμφυλίου, για να αρχίσει εκείνος την επιχειρηματική του καριέρα, κόντρα στον αδυσώπητο ανταγωνισμό, ανασταίνοντας δύο σχεδόν ημιθανείς εταιρείες, την Οdeon και την Parlophone.

Από κει και πέρα, περιγράφει με τον αγώνα του για να επιβληθεί στοω χώρο, επιβάλλοντας παράλληλα τους ξεχασμένους τότε ρεμπέτες. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει η αφήγηση για την πρώτη γνωριμία του με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Ήταν Δεκέμβριος του 1963, και η Ελλάδα βρισκόταν λίγες εβδομάδες μετά τις εκλογές, βυθισμένη σε πολιτική αβεβαιότητα. Στο δικηγορικό γραφείο του Χαράλαμπου Δανιηλίδη, στην οδό Γενναδίου, από την μια πλευρά του μεγάλου τραπεζιού καθόταν ο Στέλιος Καζαντζίδης που ήδη είχε κάνει μεγάλες επιτυχίες. Ήταν με τον δικηγόρο του και την Μαρινέλλα. Και από την άλλη πλευρά, ο πατέρας του Μίνως και ο δικηγόρος τους Θεόδωρος Σεργάκης. «Το όνειρο της συνεργασίας μου με τον Στέλιο βρίσκεται ένα βήμα πριν την υλοποίησή του. Ύστερα από πολύχρονες διαπραγματεύσεις όλα πια είναι έτοιμα. Ένα τετραετές συμβόλαιο, με μια αμοιβή αδιανόητη για την εποχή, και ένα ακόμα συμβόλαιο για τη Μαρινέλλα, που θα άρχιζε πλέον, εκτός από τα σεκόντο στον Καζαντζίδη, να κάνει και τη δική της σόλο καριέρα. Τη στιγμή όμως που ο Στέλιος θα έπαιρναν στα χέρια τους τις πένες για να βάλουν τις τελικές υπογραφές, μπαίνει ξαφνικά η γραμματέας του δικηγόρου του Καζαντζίδη και μας αναγγέλλει ότι κάποιος ζητάει επειγόντως τον Στέλιο. Εκείνος σηκώνεται αιφνιδιασμένος και βγαίνει έξω. Η ώρα περνάει και αναρωτιόμαστε γιατί δεν έχει επιστρέψει ο Στέλιος»…

Τελικά, μετά από τρομερή αγωνία, η Μαρινέλλα βγήκε στον διάδρομο και με επιτακτικό τρόπο του ζήτησε να επιστρέψει να υπογράψει. Όπως και έγινε. Τι είχε συμβεί; Ο μεγάλος τραγουδιστής το είχε μετανιώσει, γιατί ο φίλος του στιχουργός Χρήστος Κολοκοτρώνης τον «συμβούλευε» να μην υπογράψει γιατί του είχε εξασφαλίσει ένα καλύτερο συμβόλαιο στην ανταγωνιστική Columbia που ήταν έτοιμη να του προσφέρει «γη και ύδωρ».

Ο Μάκης Μάτσας στις επόμενες σελίδες αναλύει την άγρια σύγκρουσή του με τον κορυφαίο τραγουδιστή, τα πολλά στησίματα, τις συνεχείς υπαναχωρήσεις από συμφωνίες. Εξηγεί ότι αιτία της ρήξης τους ήταν η άρνησή του να τραγουδήσει 108 τραγούδια σε οχτώ δίσκους των 33 στροφών, που αποτελούσαν το μίνιμουμ των δίσκων που οι πωλήσεις τους μπορούσαν να αποσβέσουν το κόστος μιας χρεοκοπημένης δισκογραφικής εταιρείας του Στέλιου Καζαντζίδη, που είχε απαιτήσει να αναλάβει η Μίνως για να υπογράψει το αποκλειστικό συμβόλαιο της 17ης Αυγούστου 1972. Το οποίο μετά λύθηκε με νομοθετική παρέμβαση το 1987!

Στις τελευταίες σελίδες θέτει το ερώτημα: «Υπάρχει συνταγή επιτυχίας;» Απάντηση: «Το τραγούδι για να πετύχει πρέπει να γλυκαίνει τον πληγωμένο συναισθηματισμό σου, που μπορεί να έχει λαβωθεί από έρωτα, ζήλια, θυμό, πόνο ή αδικία-κοινωνική ή οικονομική- και να σου προσφέρει τον αέρα αισιοδοξίας που σου λείπει».