Mariano Pensotti: Η οικονομική κρίση δεν είναι ποτέ καλό πράγμα...

Δυναμικό θέατρο, αξέχαστα μηνύματα, κοντινά στους Έλληνες νοήματα. Το θέατρο του Μαριάνο Πενσότι είναι ένα πρωτοποριακό θέατρο που μας αφήνει με τις καλύτερες εντυπώσεις. Το έργο του «το παρελθόν είναι ένα ζώο αλλόκοτο» μιλάει για μια αρκετά κοντινή εποχή. Στην Αργεντινή του 1999, τέσσερις νέοι στέκουν σαστισμένοι μπροστά στο τέλος των ουτοπιών.

Η πορεία της ζωής τους θα καθοριστεί από την οικονομική και θεσμική χρεοκοπία της χώρας τους. Αποχαιρετώντας το όνειρο για μια καριέρα κινηματογραφιστή, ο Μάριο θα γυρίζει δευτεροκλασάτα διαφημιστικά σποτ. Η Λόρα, ξεχνώντας την μποέμικη ζωή στο Παρίσι, θα εργαστεί σε ένα θεματικό πάρκο. Η Βίκυ θα ανακαλύψει πως ο πατέρας της έχει μια κρυφή παράλληλη οικογένεια και ο Πάμπλο θα βρεθεί να έχει στην κατοχή του ένα… κομμένο χέρι.Σε μια περιστρεφόμενη σκηνή που στροβιλίζεται στο χωροχρόνο με τη λογική του καρουζέλ, οι ήρωες του διακεκριμένου δραματουργού και σκηνοθέτη Mariano Pensotti συνειδητοποιούν πως, κάθε φορά που μιλούν για τον εαυτό τους, κατασκευάζουν εκ νέου την ταυτότητά τους.

Η ύπαρξή τους οικοδομείται πάνω στην ίδια την αφήγησή της και το παρελθόν μοιάζει με ένα αλλόκοτο ζώο που αλλάζει μορφές κάθε φορά που ανατρέχει κανείς σε αυτό. Μια επική αφήγηση, στα πρότυπα της Ανθρώπινης κωμωδίας του Μπαλζάκ, εκτυλίσσεται επί σκηνής με νεωτεριστικούς όρους: με ένα κινηματογραφικό μοντάζ στο ύφος της Nouvelle Vague και υπό τους ήχους ακουσμάτων εναλλακτικής ροκ.

Ο Αργεντίνος δημιουργός μας μίλησε για την επικείμενη του παράσταση στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Με τι θα θέλατε να ταυτιστεί το Ελληνικό κοινό σε αυτή την παράσταση;

Νομίζω ότι ένα από τα πράγματα για τα οποία θα με ενδιέφερε να ταυτιστεί το ελληνικό κοινό είναι η αντίληψη του χρόνου. Το πως τον αντιλαμβανόμαστε. Και ειδικά το πόσο αλλάζουμε μέσα από τον χρόνο. Και τι εννοώ με αυτό; Υπάρχει μια στιγμή στη ζωή μας που απλά συνειδητοποιούμε ότι έχουμε αλλάξει, όχι σε αυτό που νομίζαμε αλλά σε αυτό που είμαστε πραγματικά. Αυτοί οι χαρακτήρες στο έργο που τους βλέπουμε από το 1999 ως το 2009 το δείχνουν αυτό. Είναι η δεκαετία της οικονομικής κρίσης, κάτι που είναι σχετικό για το ελληνικό κοινό. Ήθελα να μιλήσω για το πόσο οι ζωές μας αλλάζουν από τα κοινωνικά και πολιτικά γεγονότα. Με ενδιέφερε επίσης να δω πως όλοι πλάθουμε μια φαντασία η οποία ξεκινάει από την πραγματικότητα μας. Διηγούμαστε την ζωή μας και σιγά σιγά την μετατρέπουμε σε λογοτεχνία, σε φαντασία.

Ποιες επιρροές είχατε στη νεαρή σας ηλικία που σας οδήγησαν στο θέατρο;

Είχα πολύ συγκεκριμένες πληροφορίες που διάλεγα. Εικαστικά, κινηματογράφος, θέατρο. Δούλεψα ως σεναριογράφος σε ταινίες πριν ξεκινήσω να γράφω για το θέατρο. Στο πειραματικό θέατρο βρήκα τρόπους πιο άμεσους να εξελίσσω ιστορίες και ιδέες και κόνσεπτ. Επίσης το να δουλεύω στο ανεξάρτητο θέατρο της Αργεντινής σήμαινε ότι δούλευα με ένα γκρουπ, δηλαδή σε μια κολεκτίβα με άλλες αρχές και κανόνες. Πάντως πιστεύω ότι οι επιρροές που έχω είναι από διάφορες τέχνες περισσότερο παρά από το θέατρο.

Ποια έργα από άλλες τέχνες -μουσική-λογοτεχνία- σας έχουν εμπνεύσει;

Πολλοί Λατινοαμερικανοί συγγραφείς όπως ο Μπόρχες, ο Μπολάνιο, ο Κορταζαρ είχαν μεγάλη επιρροή αλλά και παλιότεροι όπως ο Μπαλζάκ, ο Τολστόι, ο Στένταλ, με την μίξη μυθοπλασίας, αυτοβιογραφίας και πολιτικών συζητήσεων μέσα στη δουλειά τους. Όταν γράφω σκέφτομαι σαν λογοτέχνης παρά σαν συγγραφέας θεατρικού. Επίσης χρησιμοποιώ πολλά από τις εικαστικές τέχνες μέσα στα στοιχεία συγγραφής. Με επηρεάζουν καλλιτέχνες όπως ο Jeff Wall, που κατασκευάζουν πραγματικότητες.


Τα στοιχεία αυτά της κατασκευασμένης πραγματικότητας αλλά και της ηδονοβλεψίας επανέρχονται στα έργα σας. Τα βρίσκετε στοιχεία της σύγχρονης πραγματικότητας; Οι νέες τεχνολογίες όπως το ίντερνετ, μήπως δημιουργούν επίπλαστες πραγματικότητας και μια ηδονοβλεπτική στάση;

Ναι είναι αλήθεια αυτό και συμφωνώ για τις νέες τεχνολογίες. Αλλά πάει ακόμα πιο μακριά, οι σχέσεις μας με την μυθοπλασία είναι ενδιαφέρουσα. Γιατί είμαστε φτιαγμένοι και οι ίδιοι πια από μυθοπλασία. Ζούμε ιστορίες, εφευρίσκουμε τον εαυτό μας. Είμαστε αυτό που τα βιβλία, οι ταινίες και η τηλεόραση μας έχουν κάνει. Με ενδιαφέρει πως η μυθοπλασία αλλάζει την πραγματικότητα, αλλά και πως η πραγματικότητα μεταμορφώνει την μυθοπλασία.

Η οικονομική κρίση έχει βοηθήσει τελικά; Μήπως είναι και θετική;

Όχι δεν το πιστεύω αυτό καθόλου. Τα αποτελέσματα είναι τόσο τραγικά για πολλούς. Είναι αλήθεια ότι πολλές ενδιαφέρουσες πολιτικές αλλαγές έγιναν, και έτσι έχουμε νέους τρόπους να επικοινωνούμε με άλλους ανθρώπους. Αλλά ερχόμενος από την Αργεντινή, μια χώρα όπου υπάρχει συνεχής οικονομική κρίση, βλέπω το χειρότερο ότι είναι να ρομαντικοποιούμε την κρίση, ειδικά όταν λέμε «α είστε σε οικονομική κρίση, αυτό θα κάνει καλό στην τέχνη θα ανθήσει» και άλλα τέτοια. Η καλύτερη εκδοχή μιας κρίσης είναι να δείξει ότι το οικονομικό και πολιτικό σύστημα που επικρατεί στον Δυτικό κόσμο δεν είναι η μόνη λύση.