Β. Παπακωνσταντίνου- Χρ. Θηβαίος- Οδ. Ιωάννου: «Ηρθαν οι μέρες που δικάζουν»

Σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό κάπου στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης και του μνημονίου οι ταξιδιώτες περιμένουν το τρένο. Την αμαξοστοιχία των 9 και 5 ακριβώς. Ανάμεσα τους μια μπάντα... ή καλύτερα μια παρέα φίλων και μουσικών που θέλουν να ταξιδέψουν μέσα στο χρόνο αλλά στον ίδιο τόπο. Το τρένο που καθυστερεί δεν τους πτοεί. Περιμένουν, έχοντας φορτωμένες τις βαλίτσες τους με μαγικές νότες και με αιχμηρούς -σαν φρεσκοακονισμένα μαχαίρια- στίχους.

Μαζί τους συνταξιδιώτης ένας σύγχρονος ποιητής που στέλνει ένα (ανεπίδοτο) γράμμα στον πατέρα του-ή μάλλον στον πατέρα μας- περιγράφοντας τη ζωή που (δεν) ζήσαμε.
Όλη η Ελλάδα της μεταπολίτευσης περνάει μέσα από τις μοναδικές φωνές των Βασίλη Παπακωνσταντίνου και Χρήστου Θηβαίου καθώς και από τον αιχμηρό και ταυτόχρονα τρυφερό λόγο του Οδυσσέα Ιωάννου που φέτος συμπράττουν υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Παντελή Βούλγαρη σε μια διαφορετική πρόταση. Σε μία ιδέα που γεννήθηκε στο μυαλό του Βασίλη Παπακωνσταντίνου και βρήκε άμεση ανταπόκριση στους επί σκηνής συνταξιδιώτες του όπως εξιστορεί ο ίδιος:

«Σκεφτόμουνα ότι αυτό (σ.σ. τη συναυλία) το ξέρω τόσο καλά, που πρέπει κάτι άλλο να κάνω για να νιώσω καλύτερα. Να κάνω άλλα πράγματα που μέχρι τότε δεν τα είχα γνωρίσει. Είχα πριν από μερικά χρόνια τη σκέψη αυτή και φέτος το καλοκαίρι που ήμουν περιοδεία στην Βόρεια Ελλάδα αναρωτήθηκα "πάλι το ίδιο θα ξανακάνω"; Το αγαπώ, αλλά ήθελα να βγει και κάτι άλλο. Πήρα, λοιπόν, τον Οδυσσέα αργά τη νύχτα, είχα πιει και τα ποτηράκια μου μετά τη συναυλία και του λέω έτσι και έτσι. Μου λέει, είναι πολύ ωραία η ιδέα σου κατέβα κάτω να την κάνουμε. Ε, και έτσι ξεκίνησε, μετά βρήκαμε τον Παντελή Βούλγαρη, άρεσε και σε αυτόν και μετά φτάσαμε στο Χρήστο Θηβαίο που συμφώνησε αμέσως. Ήξερα ότι από τη στιγμή που τους άρεσε θα έδιναν τον εαυτό τους. Αν δεν τους άρεσε δεν θα έκαναν τίποτα, θα μου έλεγαν Βασίλη σκέψου κάτι άλλο».

Η επιβεβαίωση των παραπάνω έρχεται αμέσως: «Είμαι περήφανος που μετέχω σε ένα γεγονός όπου ο μεγαλύτερος ροκ σταρ της χώρας – περιορίζεται μέσα στην Ελλάδα γιατί αν τραγουδούσε αγγλικά ο Βασίλης θα ήταν ολόκληρου του πλανήτη – έχει δυνατότητα σε συγκεκριμένα και ανθρώπινα ωράρια να έχει ένα σύνολο ακροατών μεταξύ των οποίων και τους αυριανούς ποιητές όπου σήμερα μπορεί να είναι 6 ή 9 ετών και να έρχονται να τον ακούν να τραγουδάει. Αυτό νομίζω είναι πάρα πολύ σημαντικό», 

τονίζει ο Χρήστος Θηβαίος δείχνοντας την αγάπη και τον σεβασμό του.



Αλήθεια γιατί ο τίτλος «9:05»; Μήπως η αναμονή σε έναν σιδηροδρομικό σταθμό δείχνει και μια μελαγχολία για μια εποχή που χάνεται;
-Βασίλης: Οχι δεν είναι αυτό. Έτσι και αλλιώς αναφερόμαστε στη μεταπολίτευση μέχρι σήμερα. Θυμάμαι σε όλες τις περιοδείες ταξιδεύαμε κυρίως είτε με τρένα, είτε με καράβια. Οπότε μας ήταν κάτι γνώριμο.
-Οδυσσέας: Αν και ο τίτλος δεν είναι δικός μου, δεν νοηματοδοτεί κάτι. Φοβηθήκαμε πάρα πολύ ότι αν επιλέγαμε οτιδήποτε άλλο ως τίτλο θα αδικούσε την παράσταση και μπορεί να μας έβγαζε κάτι στομφώδες. Θέλαμε να μιλήσουμε μόνο με το συναίσθημα. Ένας τίτλος με λέξεις μπορεί να μην ήταν αυτό που θέλουμε να κάνουμε και έτσι βάλαμε μια τυχαία ώρα. Θέλουμε κάποιος που θα έρθει στην παράσταση να μην έχει προδιάθεση. Να έρθει τελείως αγνός, που να μην ξέρει τι είναι αυτό που θα δει. Δεν θέλαμε με ένα τίτλο να κατευθύνουμε, θέλαμε την έκπληξη. Θεωρώ ότι  η μεγάλη έκπληξη είναι ότι ο θεατής δεν περιμένει από εμάς να τσαλακωνόμαστε, γιατί άμα σου έχει βγει η βρόμα του σοβαρού δεν την βγάζεις εύκολα από πάνω σου. Εμείς όμως θέλαμε να είμαστε αληθινοί, να μιλήσουμε για τους εαυτούς μας. Όπως όταν είμαστε στην παρέα μας και γελάμε πάρα πολύ. Βγάζουμε αυτό πραγματικά που είμαστε και δεν βγάζουμε μια εικόνα που μπορεί να να έχει φτιάξει κάποιος για εμάς. Νομίζω ότι αυτό είναι που κερδίζει. Για παράδειγμα το τσαλάκωμα του Χρήστου. Γιατί ο Χρήστος τσαλακώνεται κατά τη διάρκεια της παράστασης αλλά μετά παίρνει την κιθάρα και λέει το «Ημερολόγιο» και παίρνει κεφάλια. Δεν έχει καμία ανασφάλεια να το κάνει.



Από τον Χατζιδάκι στον Ξαρχάκο και στον Θεοδωράκη, από τον Σαββόπουλο στον Λοΐζο από τον Λευτέρη Παπαδόπουλο στον Νίκο Άσιμο και πολλούς άλλους. Ένα μακρύ μουσικό ταξίδι με σημαντικούς σταθμούς...
-Χρήστος: Αισθανόμαστε μια μεγάλη οικογένεια. Όσοι έχουμε γνωριστεί και όσοι δεν έχουμε γνωριστεί μεταξύ μας. Εγώ δεν γνώρισα ποτέ τον Μάνο Χατζιδάκι ή τον Μάνο Λοΐζο, αλλά είναι σαν να τους ξέρω. Από την άλλη μεριά όσον αφορά στην ερμηνεία και τη συμμετοχή στην παράσταση, το κρυμμένο και το πιο δυνατό χαρτί της παράστασης είναι το «μαζί». Είμαστε μια ομάδα, είμαστε ένα γκρουπ. Επίσης, οφείλουμε πολλά στην κρίση και στην υποστήριξη της Ελένης Ράντου που εκτός το θέατρο μας παρείχε τις πολυτιμότερες συμβουλές της, στο πώς θα ντυθούμε, πώς θα στηθούμε, πώς θα κινηθούμε, οι λεπτομέρειες των κινήσεων που έχουμε στα όργανά μας. Και φυσικά να πω ότι στην παράσταση εκτός από τους δύο ερμηνευτές υπάρχει και μια νέα ερμηνεία ενός ραδιοφωνικού παραγωγού ο οποίος καταλήγει να γίνει ένας Ιβ Μοντάν της ελληνικής ιστορίας που είναι ο Οδυσσέας.
-Βασίλης: Ο Χρήστος αναφέρεται και στους μουσικούς, οι οποίοι είναι πάρα πολλά χρόνια μαζί μας, από παιδιά δηλαδή, και φέτος το έχουν ευχαριστηθεί τόσο πολύ.

Τι είναι αυτό τελικά που κάνει τα τραγούδια όπως αυτά που ακούγονται στην παράσταση να είναι διαχρονικά; Είναι η αλήθεια του λόγου, η μουσική, ο ερμηνευτής ή οι κοινωνικές συνθήκες;
-Βασίλης: Η αλήθεια του λόγου και η μουσική. Όλα τα άλλα έπονται.

Μπορεί δηλαδή κάποιο τραγούδι να είναι καλό αλλά μέσα στην εποχή να χαθεί;
-Βασίλης: Θα δικαιωθεί αργότερα. Τα "ζεστά ποτά" των Κατσιμίχα όταν είχαν βγει δεν έγιναν καθόλου γνωστά. Μετά από ενάμιση χρόνο ακούστηκαν.
-Οδυσσέας: Επειδή είναι πολύ μεγάλη η πληθώρα των τραγουδιών σαφώς και κάποια θα χαθούν. Αν το ξέραμε αυτό από πριν θα ετοιμάζαμε σουξέ εργαστηρίου. Κάποια τραγούδια μπαίνουν στο dna σου και αυτό είναι το εντυπωσιακό γιατί το τραγούδι δεν επιμερίζεται είναι αυτό που είναι. Υπάρχουν τραγούδια που αν τα επιμερίσεις και πεις στίχος, μουσική, είναι πολύ πιθανό ένα από τα δύο επιμερισμένα να μην σου αρέσουν. Το πάντρεμα όμως είναι μαγεία. Αν εμένα μου δώσεις τα κορυφαία υλικά για να μαγειρέψω δεν πρόκειται να φας με τίποτα. Δεν ξέρω να μαγειρεύω οπότε τελείωσε...


 
Η καθυστέρηση του τρένου μας βοηθάει να περάσουμε με τη μουσική και τον λόγο από σημαντικές στάσεις της μεταπολιτευτικής Ελλάδας. Εισβολή στην Κύπρο, Αλλαγή το 1981, Σεισμός, Ολυμπιάδα. Αλήθεια ποια από όλες τις στάσεις θεωρείται την πιο καθοριστική;
-Βασίλης: Λέει ο Οδυσσέας στο κείμενό του: "Εμένα μου φαίνεται ότι όλη η μεταπολίτευση είναι ένα τέλος πάντων". Έχει πολύ δίκιο εδώ. Είχαμε από όλα στη μεταπολίτευση, αλλά τίποτα δεν ήταν αληθινό. Ούτε ο νεοπλουτισμός ήταν αληθινός, ούτε τα δάνεια ήταν αληθινά, ούτε το life style είναι αληθινό.
-Οδυσσέας: Επειδή εμένα μου αρέσει να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου θα μπορούσε να σου πει κάποιος και σε όλους μας, για καθίστε ρε παιδιά εσείς είστε γνωστοί, σας αγαπάει ο κόσμος, έχετε μια δημοτικότητα. Αλλά ακόμα και σε εμένα θα μπορούσε να μου πει κάποιος: Γιατί γκρινιάζεις, εσένα που σε αδίκησε το σύστημα; Και λέω στον εαυτό μου. Δεν είναι το εγώ είναι το εμείς.
-Χρήστος: Δεν αφορά λοιπόν μόνο το έγινε με εμάς. Είναι ότι αδίκησε όλο τον κόσμο.
-Οδυσσέας: Είναι στημένο όλο επάνω σε μια ανισότητα ακόμα και αν δεν έχει αδικήσει εσένα. Άμα αρχίσουμε να σκεφτόμαστε έτσι ο καθένας, ότι δηλαδή το δικό μου το μαγαζάκι πήγε καλά τότε το επόμενο βήμα είναι η ζούγκλα. Οπότε δεν μπορώ να σου πω τι με σημάδεψε περισσότερο. Υπάρχουν στιγμές που με σημάδεψαν.
-Βασίλης: Κάπου ο Οδυσσέας λέει, αλλά «δεν υπάρχουν ξένα μωρά». Όλα τα μωρά είναι δικά μας.
-Οδυσσέας: Το 2004 πραγματικά από τον πόλεμο και μετά είναι η χρονιά της μεγάλης τρέλας. Λίγο πριν και λίγο μετά με τον υπουργό Εθνικής Οικονομίας τον κ. Παπαντωνίου τότε -ο οποίος είναι ακόμα ελεύθερος- ναι το εννοώ αυτό, γιατί δεν μπορείς να είσαι εν ενεργεία υπουργός Οικονομίας ο άνθρωπος δηλαδή που οδηγεί την οικονομία και να λες δημόσια σε συνεντεύξεις ''παίξε χρηματιστήριο, θα φθάσει τις 7500 μονάδες'' είσαι εγκληματίας. Εκείνη την εποχή εγώ με το Βασίλη βγάλαμε ένα τραγούδι που λεγόταν ''Οι μέρες που δικάζουν''. Λέγαμε τότε με το συγκεκριμένο τραγούδι: ''παιδιά πάμε σε τοίχο''. Το τραγούδι όχι μόνο δεν παίχτηκε-και δεν παίχτηκε για συγκεκριμένους λόγους –αλλά μας έλεγαν: ''Δεν είναι δυνατόν μια τέτοια χρονιά που όλα πάνε τέλεια για τη χώρα, που οριστικά έχουμε φύγει από τη φτώχεια και τη μιζέρια και είμαστε στο πρώτο επίπεδο των χωρών του πλανήτη εσείς να μιζεριάζετε με ένα τραγούδι και να λέτε αυτά τα πράγματα''. Δεν ήμαστε προφήτες, απλά βλέπαμε ότι πάμε σε τοίχο.
-Χρήστος: Κανείς δεν κατάλαβε τότε ότι όλη η χώρα τζόγαρε πάνω στην Πάρνηθα και είχανε σπάσει τα λουριά από το τελεφερίκ. Κανείς δεν μπορούσε να γυρίσει πίσω.

Σήμερα θεωρείται ότι ζούμε μία ακόμη σημαντική στάση στην ιστορία της χώρας;
-Οδυσσέας: Αυτό είναι κάτι που συνήθως αποτιμάται μετά από χρόνια. Έχουμε ζήσει και εποχές που πιστεύαμε ότι είναι αδιάφορες και φάνηκε πόσο σημαντική ήταν μια επιλογή που για μας έμοιαζε δευτερεύουσα, έχουμε ζήσει και το ανάποδο κάτι που το θεωρήσαμε τρομερό όπως το 2004 ότι θα είναι για πάντα. Εκείνο που μπορώ εγώ να σου πω για τούτη την εποχή είναι ότι αισθάνομαι ωραία. Δεν θα σου πω αυτό που με ευκολία λένε κάποιοι, «ότι γουστάρω, πάμε να χτυπήσουμε σε τοίχο αν δεν τα βρούμε». Πολλοί δεν ξέρουν τι σημαίνει πάμε να χτυπήσουμε σε τοίχο. Είμαστε εδώ όλοι γονείς και έχουμε το φόβο, γιατί το παιδί μας είναι πιτσιρίκι και κάπου θα μεγαλώσει. Δεν λέω με την ευκολία ότι θα πάμε αύριο στους Ευρωπαίους και θα τους δείξουμε ποιοι είμαστε και ότι δεν πειράζει από αύριο θα τρώμε φασολάδα. Όχι δεν εννοώ αυτό, γιατί πολλοί εύκολα τα λένε κάποιοι αυτά, όπως πολύ εύκολα λένε κάποιοι πάμε να χύσουμε αίμα. Το αίμα άμα κολλήσει πάνω σου δεν βγαίνει, η βρόμα δεν βγαίνει ποτέ και για πολλές γενιές. Αυτά είναι γελοιότητες για μένα γιατί το αίμα δεν ξεπλένεται ποτέ. Όμως νιώθω καλά ρε γαμώτο αυτή τη στιγμή. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω.

Θεωρείται ότι η ελπίδα είναι το χέρι που αναζητά κάποιος να πιαστεί; 
-Χρήστος: Ελπίζουμε για ένα πολύ απλό λόγο. Τα τραγούδια δεν αλλάζουν τον κόσμο μπορεί όμως να αλλάξουν τη συνείδηση ενός. Στη συνείδηση μπορεί να γίνει μια μετάγγιση της αλλαγής. Εγώ θα συνόψιζα πραγματικά το νόημα και των τραγουδιών αλλά και της παράστασης, αλλά και της πολιτικής επερχόμενης γενιάς στο να προσέχουμε ένα πράγμα: Να μην υπάρξουν άνθρωποι που θα γλιστρήσουν από τα χέρια μας σαν ποτήρια, όπως λέει ο Οδυσσέας στα κείμενά του.
-Βασίλης: Επίσης δίνουν κουράγιο σε αυτούς που αγωνίζονται. Το θέμα είναι βέβαια ότι έχουμε την ανάγκη να πιστεύουμε σε κάτι καλύτερο γιατί τούτο εδώ που ζούμε ως Έλληνες είναι ήδη το χειρότερο. Τώρα οποιαδήποτε αλλαγή που γίνεται θέλεις μέσα σου να είναι καλύτερη. Αν τελικά δεν είναι καλύτερη θα είναι σαν την προηγούμενη. Δεν ξέρω αν θα είναι χειρότερη γιατί όταν το παιδί σου πεινάει δεν έχει σημασία αν θα του αγοράσεις κάτι με μάρκο ή δραχμή ή με οτιδήποτε άλλο.
-Οδυσσέας: Δεν περιμένω ούτε μαγικά ούτε θαύματα. Βασικός όμως λόγος για μένα γνωρίζοντας ότι η φτώχεια είναι βία κάτι το οποίο δεν το έχουμε ζήσει όσο μας έχουν τρομάξει, το πιο σημαντικό για μένα είναι η δημοκρατία και η ελευθερία. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια η χώρα έχει έναν ραγδαίο αποδημοκρατισμό. Τόσο ραγδαίο αποδημοκρατισμό πραγματικά είχαμε να ζήσουμε από την επταετία. Τον ΣΥΡΙΖΑ εγώ προσωπικά τον ψήφισα γιατί τουλάχιστον είναι μια εγγύηση ότι αυτός ο αποδημοκρατισμός της χώρας θα σταματούσε. Εγώ δεν ανέχομαι το 2015 η χώρα μου να έχει πρωθυπουργό με ακροδεξιούς συμβούλους, με συμβούλους που τα χέρια τους έχουν ένσημα στον φασισμό. Γιατί πολλοί από αυτούς που επέλεξε να μας κυβερνήσουν δεν ήταν οι φιλελεύθεροι δημοκράτες της παράταξης αυτής αλλά είχανε ένσημα κολλημένα στο φασισμό και στο ναζισμό. Αυτό δεν το σήκωνε ο μεταβολισμός μου και το θεωρούσα πολύ σημαντικότερο από το να φύγει ανεξάρτητα αν μπροστά μας μάς περιμένουν κάποια χρόνια πιο φτωχικά.



Θεωρείται ότι σαν κοινωνία, σαν πολίτες, ψάχνουμε πάντα να βρούμε κάποιον ένοχο χωρίς να συμμετέχουμε στην ευθύνη; Οι περισσότεροι πολιτικοί πριν από λίγο καιρό γιουχαΐζονταν δημόσια. Τώρα είδαμε  έναν υπουργό να διασχίζει την πλατεία Συντάγματος και να επευφημείται...
-Οδυσσέας: Αυτές οι επευφημίες ήταν πριν από λίγες μέρες. Δεν ξέρουμε τι θα κάνουνε σε ενάμιση μήνα. Μην γελιόμαστε ο ΣΥΡΙΖΑ όταν πάει από το 3% στο 36% το υπόλοιπο 33% δεν γεννήθηκε χθες. Το 33% ψήφιζε ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, ήταν χωμένοι στα άλλα κόμματα. Αυτό το 33% ξαφνικά δεν είναι ένα ποσοστό συνειδητοποιημένων αριστερών. Ένα μεγάλο ποσοστό πιστεύω ότι είναι τύποι που πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επαναφέρει το επίπεδο ζωής του 2004. Το οποίο είναι τουλάχιστον αστείο. Αυτές λοιπόν οι μεγάλες ομάδες μετακινούνται πάρα πολύ εύκολα ανάλογα με το τι πιστεύουν για την πολιτική, ποιον θέλουνε να λιθοβολήσουν, ποιον περιμένουν για σωτήρα. Γιατί αυτοί είναι κυρίως που περιμένουν σωτήρες. Αυτό λέει και η παράσταση, ότι τη μισή μας ιστορία την γράψαμε περιμένοντας κάτι, κάποιον να μας σώσει. Αυτό είναι ένα μεταφερόμενο ποσοστό. Οι ψηφοφόροι είναι πρόσκαιροι. Στην πρώτη στραβή που θα γίνει πρέπει πραγματικά να επιλέξουμε όλοι μας τη ζωή που θέλουμε.  Μας αρέσει δηλαδή μια ζωή που τα επόμενα 40 χρόνια θα είναι έτσι όπως είναι τώρα με 30% ανεργία; Να πω σε αυτό το σημείο ότι το 30% για μένα είναι πολύ πρόστυχο, γιατί μέσα στο ποσοστό αυτό δεν αθροίζεται ο εργαζόμενος των 400 ευρώ το μήνα. Όποιος παίρνει 400 ευρώ το μήνα μισθό και έχει οικογένεια εγγράφεται στους εργαζόμενους.
-Βασίλης: Και οι ωρομίσθιοι τύπου σερβιτόροι θεωρούνται εργαζόμενοι οι οποίοι δουλεύουν μια φορά την εβδομάδα.
-Οδυσσέας: Αν λοιπόν μας ενδιαφέρει η ζωή αυτή για τα επόμενα 30 χρόνια μέσα στην ΕΕ να είναι αυτή. Αν πάλι θέλουμε μια άλλη Ευρώπη διαφορετική ή ακόμα και εμάς εκτός Ευρώπης εκεί θα φανεί πραγματικά ποιος είναι αυτός που συνειδητά ψηφίζει κάτι ή όχι. Ο δικός μου ο φόβος άμα γίνει μια στραβή -μπορεί και να μην είναι στραβή θα το δείξει η ιστορία-  και η Ελλάδα φύγει για παράδειγμα από το ευρώ ή από την ΕΕ δεν με τρομάζει το αν θα ζήσουμε άλλα 10 χρόνια φτώχειας αλλά με τρομάζει αυτό το ποσοστό των Ελλήνων του 30-35% το οποίο πολύ εύκολα από το κόκκινο πάει στο μαύρο. Δεν ξέρω τότε πως θα λειτουργήσουν. Αν θα χυθεί αίμα στους δρόμους ή αν αυτοί θα θεωρήσουν ότι αφού και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα κατάφερε τότε η επόμενη επιλογή είναι οι φασίστες. Όπως είπα και πριν θεωρώ τη δημοκρατία και την ελευθερία νούμερο ένα και μετά αν θα έχουμε να φάμε. Και αν μου πουν τι είναι αυτά που λες, έχεις παιδί, θα πω ότι το παιδί πρέπει να μεγαλώσει σε μια ελεύθερη κοινωνία. Δεν πειράζει θα τρώμε τις φακές μας αλλά όχι σε μια κοινωνία ανελεύθερη και αντιδημοκρατική.



-Και ποιoς είναι ο ρόλος της τέχνης;
Οδυσσέας: Δεν μπορώ να προβλέψω τίποτα αλλά οι καλλιτέχνες η δουλειά τους είναι να κρατάνε ζεστή την πιθανότητα, να κρατάνε ζεστή στον κόσμο τη δυνατότητα ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν και αλλιώς. Η δουλειά μας δεν είναι να δείξουμε ποιος είναι ο επόμενος κόσμος. Δεν είμαστε αναλυτές, ο καθένας έχει την ιδεολογία του. Η δουλειά της τέχνης δεν είναι να δημιουργεί επαναστάσεις, ποτέ δεν το έκανε. Πρώτα γυρίζεται η ταινία και μετά το soundtrack. Πρώτα σε βγάζουν στο δρόμο οι ανάγκες σου και μετά έρχεται ο ταλαντούχος καλλιτέχνης ο οποίος θα εκφράσει αυτό που έχει προηγηθεί στους δρόμους. Ο Bob Dylan αυτά τα έγραψε όταν έγινε το Βιετνάμ. Πρώτα η κοινωνία μπροστά και ο καλλιτέχνης ακολουθεί. Δεν δημιουργεί παραστάσεις. Εκεί όμως που είναι χρήσιμος και για το λόγο αυτό διαβάζω λογοτεχνία και μου αρέσει η τέχνη είναι γιατί μου αφήνει ανοιχτά τα ενδεχόμενα και μου δίνει τις δυνατότητες ότι τα πράγματα μπορούν να γίνουν και αλλιώς. Ακόμα και αν δεν μπορούν το ότι κάποιος σου αφήνει ανοιχτή την πόρτα είναι πάρα πολύ σημαντικό για να ζήσεις σήμερα.
-Χρήστος: Πάνω σε αυτό που έλεγε ο Οδυσσέας για την τέχνη. Ξέρετε τι ώρα ανοίγουν οι φούρνοι; Τρεις. Γύρω στη μία πιάνουν δουλειά. Εμείς λοιπόν είμαστε σαν ανοιχτοί φούρνοι που δεν θέλουμε απέναντί μας ένα γραφείο τελετών.

Μέχρι την Κυριακή των Βαΐων θα περιμένετε λοιπόν το τρένο στο θέατρο «Διάνα» και μετά;
-Βασίλης: Το καλοκαίρι επιστρέφω στις συναυλίες μαζί με το Χρήστο.
-Οδυσσέας: Εγώ θα είμαι Επίδαυρο, δεν θα είμαι μαζί τους (γέλια).

Info
Η μουσικοθεατρική παράσταση «Εννέα και πέντε» ανεβαίνει στο θέατρο «Διάνα» από Πέμπτη ως Κυριακή.
Συντελεστές
Τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Χρήστος Θηβαίος, Αφήγηση- Κείμενα: Οδυσσέας Ιωάννου, Πιάνο: Ανδρέας Αποστόλου, Μάξιμος Δράκος, Drums – κρουστά: Στέφανος Δημητρίου, Ηλεκτρικό Μπάσο: Βαγγέλης Πατεράκης, Βιολί – τραγούδι: Μαίρη Μπρόζη, Kιθάρες –πνευστά: Γιάννης Αυγέρης, Σκηνοθεσία: Παντελής Βούλγαρης, Σκηνικά: Αντώνης Δαγκλίδης, Φωτισμοί: Κατερίνα Μαραγκουδάκη, Μουσική ενορχήστρωση: Ανδρέας Αποστόλου, Ηχοληψία: Αλέκος Μπίτος, Video design: grou3.