Αυτό είναι το πορτραίτο που απεικονίζει την Άννα Μπολέιν

Μετά τον αποκεφαλισμό της Άννας Μπολέιν, στις 19 Μαΐου 1536, στον Πύργο του Λονδίνου με την κατηγορία της προδοσίας, της αιμομιξίας με το μικρότερο αδερφό της Γεώργιο Μπολέιν, της μαγείας, αλλά και της απόπειρας δηλητηρίασης του Ερρίκου Φιτζρόυ, (νόθου γιου του συζύγου της από τη λαίδη Ελίζαμπεθ Μπλαντ),  οι σύγχρονοι της, επιχείρησαν να σβήσουν τα ίχνη της από την ιστορία. Τα πορτραίτα της γυναίκας που έκλεψε την καρδιά του βασιλιά Ερρίκου Η΄ της Αγγλίας και έφερε στη ζωή τη βασίλισσα Ελισάβετ Α΄ της Αγγλίας, καταστράφηκαν, στο πλαίσιο μία συντονισμένης προσπάθειας να σβήσουν τη μνήμη της.

Η μορφή της -εξακριβωμένα- απεικονίζεται σε ένα μετάλλιο της εποχής του 1543, που είναι το μοναδικό αντικείμενο μας δίνει μία ιδέα για τη μορφή της. Όταν η Ελισάβετ Α΄ ανέβηκε στον θρόνο  θέλησε ν΄αναβίωσει τη μνήμη της μητέρας της και διέταξε την δημιουργία πορταίτων της. Ωστόσο κανένα από τα πορτραίτα αυτά, δεν είναι σίγουρο ότι πράγματι απεικονίζει την μορφή της Μπολέιν, αφού όλα φιλοτεχνήθηκαν μετά από τον θάνατό της και όταν η Μπολέϋν αποκεφαλίστηκε, η Ελισάβετ ήταν μόλις 3 ετών.


Προγραμματιστές από την Καλιφόρνια, με επικεφαλής τον Roy-Chowdhury συνέκριναν μέσω ενός ειδικού προγράμματος τις μορφές που απεικονίζονται στους πίνακες αυτούς με την μορφή του μεταλλίου. Το πρόγραμμα ταυτοποιεί πρόσωπα από ανατομικά χαρακτηριστικά, όπως είναι το πλάτος της μύτης, η απόσταση μεταξύ από τα μάτια, και το σχήμα των φρυδιών. Αφού εξέτασαν όλα αυτά τα πορτραίτα, ο Roy-Chowdhury υποστηρίζει ότι ο μοναδικός πίνακας που απεικονίζει την Μπολεϋν είναι ένα πορταίτο του 1618, το «Τhe Nidd Hall», που φιλοξενείται στη National Portrait Gallery στο Λονδίνο.

Η μορφή που απεικονίζεται στο μετάλλιο που σφραγίστηκε το 1543 και εκείνη του πίνακα, σύμφωνα με τους προγραμματιστές της Καλιφόρνιας, ταυτίζονται.

Σύμφωνα με πηγές της εποχής η εμφάνιση της Άννας Μπολέιν δεν συμβάδιζε με τα πρότυπα ομορφιάς της εποχής της. Ήταν πολύ λεπτή και είχε δέρμα αρκετά σκούρο για τα αγγλικά γούστα. Πάντως τα μακριά μαύρα μαλλιά της και τα σκούρα μάτια της εντυπωσίαζαν, όπως και η μόδα που ακολουθούσε. Ο ιστορικός Λίνντσευ έχει γράψει « Δεν περιγραφόταν ποτέ ως μεγάλη καλλονή, αλλά ακόμα κι αυτοί που την απεχθάνονταν παραδέχονταν ότι ήταν δραματικά σαγηνευτική. Τα σκούρα της χρώματα και τα μαύρα μαλλιά της της έδιναν μια εξωτική αύρα σε μια κουλτούρα που θεωρούσε τη γαλακτώδη ωχρότητα ουσιώδη για την ομορφιά. Τα μάτια της ήταν ιδιαίτερα εντυπωσιακά: 'μαύρα και όμορφα' έγραψε ένας σύγχρονός της, ενώ ένας άλλος βεβαίωνε ότι ήταν 'πάντα τα πιο ελκυστικά' και ότι εκείνη 'ήξερε καλά πως να τα χρησιμοποιεί αποτελεσματικά»