Τα παθιασμένα γράμματα της Φρίντα Κάλο στον παράνομο εραστή της

«Δεν ξέρω πώς να γράφω ερωτικά γράμματα...» έγραφε η Μεξικάνα ζωγράφος Φρίντα Κάλο το 1946, στον εραστή της Χοσέ Μπαρτόλι. «Αλλά μπορώ να σου πω πώς όλη μου η ύπαρξη άνοιξε για σένα. Από τότε που σε ερωτεύτηκα, όλα μεταμορφώθηκαν γύρω μου και μοιάζουν γεμάτα με ομορφιά...ο έρωτας είναι σαν ένα άρωμα, σαν κάτι προσωρινό, σαν τη βροχή. Ξέρεις, ουρανέ μου, βρέχεις πάνω μου κι εγώ, σαν τη βροχή, σε δέχομαι».

Γνωρίστηκαν την ίδια χρονιά, το 1946, στο  νεοϋορκέζικο νοσοκομείο όπου εκείνη νοσηλευόταν, ύστερα από μία επέμβαση στην σπονδυλική στήλη, που χρειάστηκε να κάνει μετά το σοβαρό ατύχημα που είχε το 1925, στα 18 της χρόνια. Ένα τραμ συγκρούστηκε με το λεωφορείο στο οποίο επέβαινε και από τότε υπεβλήθη σε μεγάλο αριθμό εγχειρήσεων. Ο Μπερτόλι ήταν πολιτικός πρόσφυγας ο οποίος κατέφυγε στην Νέα Υόρκη, αφήνοντας πίσω του τη φρίκη του ισπανικού εμφυλίου, κατά τη διάρκεια του οποίου είχε πιαστεί αιχμάλωτος σε στρατόπεδο συγκέντρωσης.


Όταν η Κάλο ανάρρωσε και γύρισε πίσω στο Μεξικό, στον σύζυγό της Ντιέγκο, ξεκίνησε η ερωτική αλληλογραφία με τον καλλιτέχνη που της έκλεψε την καρδιά. Για πολλά χρόνια, η Μεξικάνα ζωγράφος αντάλλασσε ερωτικά γράμματα με τον Μπερτόλι,  στα οποία υπέγραφε ως Μάρα,  από το «Maravillosa» όπως την αποκαλούσε ο αγαπημένος της. Ο Μπαρτόλι υπέγραφε ως «Σόνια» ώστε αν ο Ριβέρα ανακάλυπτε τα γράμματα, να θεωρούσε ότι επρόκειτο για γυναίκα. Ο Ριβέρα ανεχόταν τους έρωτες της Κάλο με γυναίκες, όχι όμως και με άντρες. Η Κάλο, φημολογείται ότι είχε σχέσεις με Isamu Noguchi και τη Josephine Baker, αλλά ο Ριβέρα έκανε τα σταβά μάτια. Ζήλευε όμως φρικτά τους άλλους άντρες.

Είκοσι πέντε στον αριθμό γράμματα, από από τον Αύγουστο του 1946 έως τον Νοέμβριο του 1949, βγαίνουν σε δημοπρασία τον Απρίλιο στη Νέα Υόρκη. Τις επιστολές της Κάλο, τις είχε φυλαγμένες ο Μπαρτόλι μέχρι τον θάνατό του το 1995 και έπειτα πέρασαν στην κατοχή της οικογένειας του.

«Μπαρτόλι, χτες τη νύχτα ένιωσα όπως θα ένιωθα αν πολλά φτερά με χαίδευαν ολόκληρη, όπως θα ένιωθα αν τα δάχτυλα σου είχαν στόματα που θα φιλούσαν το δέρμα μου. Τα άτομα του σώματος μου είναι δικά σου και δονούνται μαζί έτσι ώστε να αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Θέλω να ζήσω και να είμαι δυνατή για να σε αγαπώ με όλη την τρυφερότητα που σου αξίζει, για να στα δώσω όλα, ό,τι είναι καλό για μένα, για να μην νιώσεις ποτέ ξανά μόνος», έγραφε η Κάλο τον Άυγουστο του 1946.