Ο Σάκης Ρουβάς είναι ο... απόλυτος Chevalier της Αθηνάς Τσαγγάρη

Η ελληνική μουντάδα του Νοεμβρίου είναι το εναρκτήριο έναυσμα για την ταινία της Αθηνάς Ραχήλ Τσαγγάρη, Chevalier. 

Η ταινία, λαμβάνει χώρα σε ένα πολυτελές σκάφος, όπου έξι φίλοι περνούν ένα τριήμερο μαζί. Στον ελεύθερο χρόνο τους κάνουν ψαροντούφεκο και πιάνουν ψάρια, κολυμπούν ή κάνουν τζετ σκι. 

Υπάρχει μια μικρή διαφορά από τα συνηθισμένα: οι άνδρες αυτοί δεν συμπεριφέρονται όπως έχουμε μάθει να βλέπουμε στις ταινίες. Ή ίσως για πρώτη φορά μια ταινία αποκαλύπτει πως συμπεριφέρονται οι άνδρες κεκλεισμένων των θυρών...



Ο "γιατρός" είναι ο ιδιοκτήτης της πολυτελούς θαλαμηγού. Πατρική φιγούρα και σοβαρός, έχει μια μοναχοκόρη την Άννα η οποία είναι παντρεμένη με τον Γιάννη ασφαλιστή, ο οποίος έχει φέρει μαζί του και τον μικρό αδερφό του Δημήτρη. Στο σκάφος όμως καλεσμένος είναι και ο Χρήστος -τον οποίο υποδύεται ο Σάκης Ρουβάς- πρώην της Άννας και γιατρός. 

Ζοζέφ και ο Γίωργος είναι δύο συνεργάτες και φίλοι του Γιατρού. 

Και όλα ξεκινούν όταν ο «Χρήστος» Σάκης, προτείνει να παίξουν ένα παιχνίδι όπου θα βαθμολογούν ο ένας τον άλλο στα πάντα. Οι υπόλοιποι συμφωνούν και έτσι ένας παιχνίδι ξεκινάει, με το γνωστό dead pan χιούμορ που χαρακτηρίζει τις ταινίες και της Τσαγγάρη αλλά και του Λάνθιμου. Και εδώ ο Ευθύμης Φιλίππου συν-υπογράφει το σενάριο και δίνει την χαρακτηριστική του πινελιά από ξεκαρδιστικές ατάκες και εντελώς άβολες στιγμές ενός χιούμορ τόσο ακραία άκαμπτου που είναι ανακουφιστικά φρέσκο.



Μέσω του παιχνιδιού ξεδιπλώνεται η απόλυτη εικόνα της ανδρικής ανασφάλειας. Ο Βαγγέλης Μουρίκης δεν μπορεί να έχει την στύση που θέλει. O Γιάννης έχει «πολύ μικρό πουλί και σκατά ορθογραφία», ο Χρήστος φοβάται οτί έχει χοντρά μπούτια και θέλει να του γλύφουν τις πατούσες στο σεξ, ο Δημήτρης φοβάται τις βελόνες. 

Ο Σάκης Ρουβάς, παρ' όλο τον πόλεμο από «παλαιάς κοπής» ηθοποιών που αγανάκτησαν με το βραβείο που του δόθηκε πέρσι, εντυπωσιάζει. Και εντυπωσιάζει δίπλα σε «βαρβάτα» ονόματα του ελληνικού κινηματογράφου και θεάτρου όπως ο Βαγγέλης Μουρίκης που έχουν μια ακραία επιβλητική παρουσία στην οθόνη. 



Και όμως ο Σάκης Ρουβάς έχει την στόφα του ηθοποιού και μάλιστα του καλού, όσο κι αν ενοχλεί κάποιους. Η σκηνή όπου ως Χρήστος μιλάει στον εαυτό του για να τον εμψυχώσει επαναλαμβάνοντας «είμαι ο καλύτερος, είμαι ο καλύτερος, δεν έχω χοντρά μπούτια, δεν έχω κυτταρίτιδα» είναι μόνο μια απόδειξη αυτού. 

Και δικαιώνει την Τσαγγάρη για την επιλογή της. Οι υπόλοιποι είναι φυσικά εξίσου σωστά επιλεγμένοι. Εξαιρετικός ο Γιώργος Πυρπασόπουλος ως κομπλεξικός φλώρος, συγκινητικός ο Μάκης Παπαδημητρίου ως «μπούλης». 

Και ενώ ίσως σε κάποιες στιγμές, χρειαζόσουν λίγο πιο γοργούς ρυθμούς, η φωτογραφία, η μουσική, τα πλάνα και το σενάριο αυτής της ταινίας αποζημειώνουν στο έπακρο. Η Τσαγγάρη είναι ίσως η πιο ελπιδοφόρα περίπτωση του ελληνικού σινεμά, καθώς διατηρεί μια τέλεια ισορροπία μεταξύ της ρομαντικότητας του ευρωπαϊκού κινηματογράφου και της απάθειας των Βαλκανίων στην υφή των ταινιών της.