Μικροί σολίστες με μπλου τζιν και Μότσαρτ στην Άνδρο

Ο Αριστείδης Μπαλτάς και το Υπουργείο Πολιτισμού θα πείτε;  Πλάνη. Ο υπουργός μας ακόμα να ξεπεράσει τα “παλλόμενα πέη” του Γιαν  Φαμπρ. Προφανώς γι αυτόν η Μικρά Αγγλία-δηλαδή η  Άνδρος- είναι παραλίες, μεζεδάκια και τουρίστες!

Με αυτές τις σκέψεις το περασμένο Σάββατο έδωσα το «παρών» στην έναρξη του 2ου Διεθνούς Φεστιβάλ  Ανδρου. Του θριάμβου της ιδιωτικής ευεργεσίας!

Το ολοκαίνουργιο, ανοικτό, ημικυκλικό θέατρο, «τοποθετημένο» στη Χώρα της Ανδρου, είναι αποκλειστικής  χορηγίας του εφοπλιστή Αλκιβιάδη Τάττου

Ο συνταξιούχος του ΝΑΤ

Διακριτικός  άνθρωπος.  Χαμηλών  τόνων. “Ποιος είναι;”  ρωτάω  την Αναστασία, το “κορίτσι” που  βοηθάει τον Παντελή Βούλγαρη. “Εκείνος” μου  δείχνει. Τον πλησιάζω. “Εσείς;”  ρωτάω «εσείς ο εφοπλιστής;» «Μπα» μου λέει «είμαι κι εγώ ένας από τους συνταξιούχους του ΝΑΤ»

Ο Αλκιβιάδης Τάττος


Μετά πολλών γραφειοκρατικών κόπων χτίστηκε το θέατρο. Με αρχιτέκτονες την Κούλα Κονδυλάτου και τον Κώστα Λούκο. Συνηθισμένα  πράγματα. Οχι μόνο να μην σπεύσει η μηχανή του Δημοσίου. Που τέτοιο θαύμα. Αλλά διαρκώς να βάζουν τρικλοποδιές και εμπόδια!

Ποιος, σου λέει, αυτός ο Τάττος ο εφοπλιστής; Κάτσε να του κάνουμε τη ζωή αβίωτη. Τέτοιες.. δημιουργικές αντιλήψεις. Τέτοια  φροντίδα. Και τόσο ..πάθος!

Στο μικρό μπαράκι του θεάτρου, λίγο πριν από την έναρξη, πέφτω πάνω στον Παντελή Βούλγαρη και το μόνιμο  πλάσμα της  ζωής του,  την Ιωάννα Καρυστιάννη. Ο Παντελής  είναι ο εμπνευστής  των εκδηλώσεων. Ο πουνέντες και το μελτέμι της καλλιτεχνίζουσας Άνδρου!

Κι όμως δεν είναι απ εκεί.  “Εδώ και  χρόνια” μου  λέει “ερχόμαστε και μένουμε   στο χωριό Στενιές, λίγο πιο πάνω από την παραλία Γυάλια. Οι  Στενιές καθόλου…στενές. Οι κατοικίες απλώνονται  στην πλαγία ενός λόφου.  Από κάτω οι  δύο  πλευρές  των “Γυαλιών”. Σα  να λέμε “τζάμι  η  καθαρότητα των  νερών”

Ο  Έλληνας ασθενής

Ο Παντελής και  η Ιωάννα οι  δύο ιμάντες που ξεσήκωσαν  την πέτσα μας. Με την “Μικρά Αγγλία”. Το ελληνικό,  κινηματογραφικό ισοδύναμο  του “Αγγλου ασθενούς”  Οταν η Ορσα (Πηνελόπη Τσιλίκα) μαθαίνει πως ο  κρυφός  ερωτάς της,  το  αγόρι της, άφησε την τελευταία του πνοή   στον βυθό της θάλασσας πολεμώντας τους Γερμανούς.  Η σκηνή ταιριάζει σε ανθολογία. Τέλος πάντων

Ο Παντελής Βούλγαρης


«Κάθε φορά που την θυμάμαι μου 'ρχονται  δάκρυα  στα μάτια» του λέω.  Ο Παντελής με κοιτάει και με το  βλέμμα του «γουργουρίζει»  από  ευχαρίστηση. «Θα αργήσουμε»  πετάγεται η ανήσυχη  συνάδελφος  Μαρίκα Αρβανιτοπούλου.  Το κορίτσι που φροντίζει  τη  δημοσιότητα του φεστιβάλ!

Και πράγματι η παράσταση αρχίζει.  Τα  εγκαίνια με δέκα  κορίτσια και δέκα  αγόρια   της Camerata Junior.  Παιδιά από  δεκαπέντε μέχρι  δεκαοκτώ  χρόνων. Ολοι  με τα έγχορδα. Βιολιά,  τσέλο και  βιολοντσέλο. Υπό  την  διεύθυνση  του Δημήτρη  Σέμση. Που  χωρίς ίχνος σοβαροφάνειας καταφέρνει  το «τερπνόν  μετά του  ωφελίμου».  Σπάνια  ικανότητα

Τα παιδιά ενός ανώτερου θεού

Η  κατάσταση εντελώς   σουρεαλιστική.  Η  Ψωροκώσταινα   βουτηγμένη  στα  χρέη.  Ο Τσίπρας λέξη  για  πολιτισμό και Τέχνη. Το  υπουργείο  με τα «παλλόμενα πέη».  Το πλήθος των Ελλήνων στο εσπρέσο,  στη  ζεϊμπεκιά και το  X Factor. Μια  χώρα «πεθαίνει»!

Η Χριστίνα Μπένση


Κι όμως εκεί  απέναντί μου είκοσι παιδιά, ένας κι ένας να προσπαθούν  να «κλέψουν» νότες ενός Μότσαρτ, ενός Βιβάλντι, ενός Τσαϊκόφσκι, ενός Σιμπέλιους!

Παιδιά με μπλου  τζιν, με  λευκά πουκάμισα και με τα χνώτα να  εκπέμπουν μυρουδιές από το γάλα  της μάνας  τους. Παιδιά ενός  ανώτερου θεού. Παιδιά  αφοσιωμένα από τα πέντε  πρώτα χρόνια,   στο  δοξάρι, τις παρτιτούρες, τις μελωδίες και τις μνημειώδεις συνθέσεις ενός υπέρτερου πολιτισμού. Η καλύτερη  εκδίκηση  είναι μελέτη,  κόπος, μόχθος,  αγώνας, επιμονή, προσήλωση. Αμ πως!

Μια λευκή οπτασία

Ανάμεσά τους  η  δεκαπεντάχρονη  Χριστίνα Μπένση. Μια  κατάλευκη μικροσκοπική οπτασία. Ανάμεσα στα πόδια  της ένα θηριώδες βιολοντσέλο. Δύσκαμπτο όργανο. Αραγε πως θα τα καταφέρει; Το    δοξάρι όσο και το μισό μπόι  της. Απίστευτη εικόνα!

Η Χριστινα Μπενση με βιολοντσέλο


Το έργο  από τις πιο δύσκολες  συνθέσεις του Τσαικόφσκι. Σε σόλο  βιολοντσέλο. Η Χριστίνα με ελεγχόμενες αισθήσεις και με οργανωμένο και  πειθαρχημένο  τέμπο, καθοδηγεί  το θηριώδες βιολοντσέλο.  «Να  δω» είπα  μέσα μου «τι  θα κάνει με τις  χαμηλές νότες, με το πιανίσιμο»!

Κι όμως τα καταφέρνει. Κι όμως   συγκλονίζει!

Ακολουθεί  η   δεκαεφτάχρονη Κρίστι  Μπάσαρι. Το πρώτο  βιολί της  ορχήστρας. Με το θρυλικό  σόλο του  Βιτόριο Μόντι.  Το  κοινό την  αποθεώνει. Η μικρή, με μπλου  τζιν αλλά με σεμνότητα αληθινού μικρού Βούδα, υποκλίνεται!

Σπεύδω  στα καμαρίνια.  «Από που είσαι;»  ρωτάω  την Κρίστι «Γεννήθηκα  στην Αθήνα αλλά οι γονείς μου από Αλβανία»!

Σας είπα  η «κουρελού» της Ελλάδας κρύβει  διαμάντια. Εμείς  στις καφετέριες. Εκείνα  τα παιδιά και πολλά άλλα, με τον Μότσαρτ!

Η Κρίστι Μπότσαρη

Η Μικρά Αγγλία πορεύεται έξω από το σκοτάδι

Και  τι  θα κάνετε όταν  τελειώσετε  τις σπουδές σας;  Αστεία ερώτηση. Φυσικά  θα φύγουν   προς Αυστρία, Γερμανία και Ιταλία. Να ολοκληρώσουν τον κύκλο  της μάθησης. Και φυσικά   στο τέλος  θα  βρεθούνε σε κάποια  μεγάλη  ορχήστρα. Και   φυσικά  με αυτή την μεγάλη, Γερμανική ας πούμε, ορχήστρα θα έρθουν  για να παίξουν και  στην Αθήνα. Και  φυσικά εμείς σαν  γύφτικα  σκεπάρνια  θα  τους δείχνουμε και θα λέμε «την βλέπεις εκείνη  την   σολίστα; Είναι  Ελληνίδα»!

Κάπως  έτσι  επέστρεψα. Παρέα με  το έντυπο πρόγραμμα. Το ξεφύλλισα να   διάβασα ότι  μέχρι το  Σάββατο  3  Σεπτεμβρίου,  το φεστιβάλ Ανδρου θα  φιλοξενήσει  Οιδίποδα,  Ορέστεια, Εθνικό με Λυσιστράτη,   συναυλίες Φαραντούρη,  Ζουγανέλη,  Μητσιά, Πασπαλά, Παπαδόπουλο,  Γιοκαρίνη,  Παπακωνσταντίνου, Μικρούτσικο καθώς και συναυλία με την  Φιλαρμονική  της Ανδρου!

Η Μικρά Αγγλία, και  τα μικρά παιδιά  θαύματα. Το  κρυφό καμάρι που πορεύεται στ' ανοιχτά σε ένα  κόσμο  χωρίς σκοτάδι!