Θεσσαλονίκη: Πέφτει την Κυριακή η αυλαία του Φεστιβάλ Κινηματογράφου - Όλα όσα είδαμε

Πέφτει αύριο, Κυριακή, η αυλαία της μεγαλύτερης γιορτής του σινεμά στην Ελλάδα. Από τις 3 έως τις 13 Νοεμβρίου, το 57ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης αποτέλεσε τον «must» προορισμό των σινεφίλ όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά και απ' όλον τον κόσμο, καταφέρνοντας να γίνει θέμα συζήτησης από τα «πηγαδάκια» των επισκεπτών που «πλημμύρισαν» την πόλη μέχρι την... άλλη πλευρά του Ατλαντικού.

Και αυτό, καθώς το πλούσιο πρόγραμμα των 221 ταινιών συνολικά, που προβλήθηκαν στο πλαίσιο της φετινής διοργάνωσης, κατάφερε να συστήσει στο ευρύ κοινό πλήθος δημιουργών από κάθε γωνιά της Γης, πετυχαίνοντας τον πρωταρχικό στόχο του νέου διευθυντή, Ορέστη Ανδρεαδάκη.

Αυτό ακριβώς το στοιχείο της πληθώρας ταινιών που προβλήθηκαν, ωστόσο, στο διάστημα από τις 3 έως τις 13 Νοεμβρίου, ήταν που... δίχασε και τους κινηματογραφόφιλους που βρέθηκαν τις προηγούμενες ημέρες στη Θεσσαλονίκη. Τόσο σε δημοσιογραφικές συζητήσεις όσο και σε ανταλλαγή απόψεων με το κοινό, το γενικό συμπέρασμα που θα μπορούσε να εξαχθεί είναι ότι η ποσότητα των ταινιών που προβλήθηκαν, λειτούργησε ενδεχομένως εις βάρος της ποιότητας, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για το μέλλον της διοργάνωσης, αρχής γενομένης από... του χρόνου, το 2017.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η ταινία «Μια λίμνη» του Φιλίπ Γκραντριέ, που παρακολουθήσαμε την Παρασκευή 4 Νοεμβρίου στην αίθουσα «Παύλος Ζάννας» του κινηματογράφου «Ολύμπιον», στο πλαίσιο του αφιερώματος του 57ου ΦΚΘ στον Γάλλο δημιουργό. «Σκοτεινή» και πειραματική, με στιλιζαρισμένη ατμόσφαιρα αλά Ντέιβιντ Λιντς, θύμισε παλιό, καλό, «κουλτουριάρικο» σινεμά, η εποχή του οποίου ωστόσο μέχρι πρόσφατα πιστεύαμε ότι είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί, τουλάχιστον στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

 
Στον αντίποδα, η «Μεταμόρφωση» του Μάικλ Ο' Σέι, στο πλαίσιο του Διεθνούς Διαγωνιστικού, στην οποία είχαμε την ευκαιρία να παραβρεθούμε την Κυριακή, 6 του μηνός, ήταν μια τίμια προσπάθεια ανανέωσης του είδους των ταινιών τρόμου, που όντως προσπάθησε -και σε σημεία το πέτυχε- να πει κάτι νέο. Χρησιμοποιώντας τον βαμπιρισμό, όχι τόσο για να κάνει τους θεατές να... ουρλιάζουν και να ψάχνουν την έξοδο κινδύνου από την κινηματογραφική αίθουσα («Ολύμπιον» και πάλι), αλλά για να μιλήσει για ζητήματα όπως η κοινωνική απομόνωση, η συναισθηματική αστάθεια -ακόμα και η σεξουαλική αφύπνιση-, ο Ο' Σέι έφτιαξε ένα φιλμ, που θα μπορούσε να φτάσει ακόμα και μέχρι τα βραβεία της φετινής διοργάνωσης.

Το γεγονός του τριημέρου 4-6 Νοεμβρίου, βέβαια, τόσο για το Φεστιβάλ όσο και για την ίδια την πόλη της Θεσσαλονίκης, ήταν η προβολή του ντοκιμαντέρ «90 χρόνια ΠΑΟΚ - Νοσταλγώντας το μέλλον», που αποτέλεσε το κύκνειο άσμα του αγαπημένου σκηνοθέτη Νίκου Τριανταφυλλίδη, ο οποίος «έφυγε» από τη ζωή τον περασμένο Ιούνιο. Η προβολή έγινε το περασμένο Σάββατο, 5 Νοεμβρίου, σε ένα κατάμεστο «Ολύμπιον», το οποίο είχε μεν γιορτινή ατμόσφαιρα, αλλά και συγκίνηση για την απουσία του δημιουργού. Την προβολή τίμησαν, μεταξύ άλλων, ο υπουργός Οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, ο περιφερειάρχης Κεντρικής Μακεδονίας, Απόστολος Τζιτζικώστας, η Βούλα Πατουλίδου, ο Ιβάν Σαββίδης και άλλοι.



Το ντοκιμαντέρ «90 χρόνια ΠΑΟΚ - Νοσταλγώντας το μέλλον» είναι ένα «ψηφιδωτό» γεγονότων, προσώπων και αναμνήσεων. Η ιστορία του ΠΑΟΚ από το 1926, όταν ιδρύθηκε η ομάδα από πρόσφυγες της Κωνσταντινούπολης, γίνεται ένα ταξίδι στο χρόνο μέσα από τη μεγάλη οθόνη, με τον φακό του Τριανταφυλλίδη να «αγκαλιάζει» εξίσου παλιούς και νέους παίκτες και ανθρώπους της εμβληματικής ομάδας της Θεσσαλονίκης, αλλά και πολιτικούς, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους και απλούς φιλάθλους. Αξίζει να αναφερθεί ότι, μεταξύ άλλων, για τον ΠΑΟΚ εμφανίζονται να μιλούν στο ντοκιμαντέρ ακόμα και οι κ.κ. Τσακαλώτος και Ζουράρις!

Στα θετικά της φετινής διοργάνωσης θα πρέπει οπωσδήποτε να συμπεριλάβουμε την «ψυχή» του Φεστιβάλ: τα παιδιά με τα κόκκινα μπλουζάκια, που βρίσκονταν παντού και πάντα, έτοιμα να λύσουν κάθε μας πρόβλημα και κάνοντας το έργο της κάλυψης των δρώμενων εντός, εκτός και επί της οθόνης, πολύ πιο εύκολο για τους εκπροσώπους του Τύπου.

Δεν θα μπορούσαμε ακόμη να μην σταθούμε στο γεγονός ότι, ανεξάρτητα από τις όποιες ενστάσεις μπορεί να διατυπώθηκαν (ο κινηματογράφος, εξάλλου, επιτελεί ουσιαστικά το έργο του, όταν παράγει θέματα για συζήτηση), το κινηματογραφικό κοινό της πόλης -και όχι μόνο- έδωσε δυναμικό «παρών» στις προβολές που έγιναν τόσο στην ιστορική «έδρα» του θεσμού («Ολύμπιον») όσο και στις αίθουσες του λιμανιού της Θεσσαλονίκης. Για όσους, δε, αναζητούσαν κάτι περισσότερο από μια απλή κινηματογραφική προβολή, οι παράλληλες εκδηλώσεις και οι δράσεις στην ανανεωμένη «Αγορά» ήταν ικανές να καλύψουν ακόμα και τα πιο απαιτητικά γούστα, προσφέροντας μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική εμπειρία.









Για την ιστορία, η αυλαία του 57ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης άνοιξε με τη νέα ταινία «Paterson», του Τζιμ Τζάρμους, η οποία κινήθηκε μεν στα γνώριμα αφηγηματικά μονοπάτια του Αμερικανού σκηνοθέτη, αλλά δεν κατάφερε να ανανεώσει το έργο του και να «αγγίξει» ολοκληρωτικά το κοινό, και θα πέσει με το δράμα εποχής «Η χορεύτρια» της Στεφανί ντι Τζιούστο, με πρωταγωνίστρια τη Γαλλίδα Soko -ένα από τα ταχύτερα ανερχόμενα ονόματα στο σινεμά και ήδη αναγνωρισμένο στη μουσική, που αναμένεται να δώσει το «παρών» στη Θεσσαλονίκη.

Καλά βραβεία, λοιπόν, αύριο! Εμείς ανανεώνουμε το ραντεβού μας για το 2017...









ΥΓ: Ευχαριστούμε τις κυρίες Στέλλα Βλαχομήτρου, Δήμητρα Νικολοπούλου και Αλεξάνδρα Κόλια από το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης για τη βοήθεια και την εξυπηρέτηση που μας παρείχαν.