Εκτός Ύλης: Ο μονόλογος ενός καθ' ομολογία παραλόγου

«Όταν οι φιλόσοφοι βασιλέψουν και οι βασιλιάδες φιλοσοφήσουν, μόνο τότε θα ευτυχήσουν οι λαοί» είχε πει ο Πλάτωνας και αυτή η ρήση είναι ο θεμέλιος λίθος ενός μονόλογου πιο επίκαιρου από ποτέ.

Ο λόγος για το θεατρικό έργο του συγγραφέα Κώστα Λεϊμονή, που βραβεύτηκε από την Πανελλήνια Ένωση Λογοτεχνών, με τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση σε ρόλο βουλευτή, που από πολιτικάντης μετατρέπεται σε πολιτικό, εκφωνώντας ένα χειμαρρώδη τελευταίο λόγο στη Βουλή.

Η θεματική της παράστασης αντλείται από μια πολιτική καθημερινότητα- δυστυχώς διαχρονική- ενώ όπως είναι προφανές, ένας τέτοιος μονόλογος είναι αυτό που θα θέλαμε όλοι να ακούσουμε από κάποιο πολιτικό πρόσωπο δημοσίως, όμως η πραγματοποίησή του εκτός θεατρικής σκηνής είναι όνειρο θερινής νυκτός... Δεδομένου λοιπόν ότι διανύουμε μια εποχή που η κρίση των αξιών βασιλεύει και η ροπή της σωστής άσκησης των πολιτικών καθηκόντων βαίνει σταθερά στα όρια του παραλόγου, εδώ η τέχνη δεν μιμείται εξ ολοκλήρου τη ζωή, η ζωή όμως θα ήθελε πολύ να μιμηθεί απόλυτα την τέχνη.

Η δυνατή ερμηνεία του Γεράσιμου Σκιαδαρέση στο βήμα μιας μικρογραφίας της Βουλής, με τις έξοχες σκηνοθετικές οδηγίες της Κωνσταντίνας Νικολαΐδη, δίνει στο θεατή ξεκάθαρη εικόνα ενός ανθρώπου που ενασχολήθηκε με την πολιτική θεωρώντας την ως τη σημαντικότερη βάση για την ευημερία ενός κράτους και του λαού, όμως η εξέλιξη της πορείας ήταν εντελώς διαφορετική από αυτό που κάποτε οραματιζόταν. Στην ερμηνεία του Σκιαδαρέση αποτυπώνεται η μεταμέλεια ενός πολιτικάντη που σε μια κρίση συνείδησης έφτασε στο σημείο να απολογείται όχι μόνο στην οικογένεια, τους φίλους και συναδέλφους του αλλά και σε έναν ολόκληρο λαό που απογοήτευσε.

Συνείδηση, τι δύσκολο πράγμα λοιπόν... «Εχθές παρέκκλινα από την κομματική γραμμή που υποστήριζα γιατί πολύ απλά δήλωσα ευθαρσώς ότι αυτά που τάζει ασύστολα αποτελούν ένα από τα καλύτερα σενάρια επιστημονικής φαντασίας που θα ζήλευε και ο πιο ευφάνταστος σεναριογράφος!Αν πάρει κανείς και διαβάσει τις προγραμματικές δηλώσεις οποιουδήποτε κόμματος πριν τις εκλογές μοιάζουν σαν διαφημιστική καμπάνια τουριστικών γραφείων. Μόνο τα τελευταία τηρούν τις υποσχέσεις τους», λέει στο ξεκίνημα ενός λόγου η σκληρότητα του οποίου σε κάποια σημεία φαίνεται να ενοχλεί τους «συναδέλφους» του, κάποιοι από τους οποίους αποχωρούν. Ο συγκεκριμένος μονόλογος αποκαλύπτει σε μία μόλις ώρα το «παγόβουνο» της πολιτικής διαφθοράς, τον υπέρτατο λαϊκισμό των πολιτικών στελεχών, την ακατάσχετη υποσχεσιολογία, το νεποτισμό και τόσα άλλα που ο βουλευτής προσπαθεί να συμπυκνώσει εν όψει του πολιτικού του τέλους εκφωνώντας τον τελευταίο του λόγο αμέσως μετά την επίσημη δήλωση της παραίτησής του. «Έσφαλα κύριοι συνάδελφοι και αγαπητοί θεατές. Έσφαλα και ζητώ δημόσια συγγνώμη. Όχι γιατί άφησα να με παρασύρουν η σαγήνη της εξουσίας και η ασυγκράτητη φιλοδοξία αλλά και γιατί παραμέρισα τα πιστεύω μου, την ίδια την ψυχή μου. Φόρεσα ένα προσωπείο και ξεχάστηκα πίσω από αυτό. Έφτασε η στιγμή τα αποσιωπητικά της πολιτικής μου ζωής να γίνουν τελεία που έπρεπε να έχει μπει εδώ και καιρό. Το ξέρω, ναι, καθυστέρησα και όταν βγω απ' αυτή την αίθουσα απ' αυτό το σκοτάδι, η μόνη μου ελπίδα είναι ότι έξω πλέον θα έχει ξημερώσει» λέει ολοκληρώνοντας αφήνοντας στο θεατή την πικρή επίγευση του απολογισμού του.

Ταυτότητα Παράστασης
Κείμενο: Κώστας Λεϊμονής
Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Νικολαΐδη
Σκηνικά-Κοστούμια: Πολυτίμη Μαχαίρα
Μουσική: Γιώργος Περού
Σχεδιασμός Φωτισμών: Μανώλης Μπράτσης
Video/Φωτογραφία: Αλεξάνδρα Μασμανίδη
Σκίτσο: Ιουλία Μακρή
Γραφιστική Επιμέλεια: Γιάννης Στιβανάκης
Βοηθοί σκηνοθέτη: Μαγδαληνή Παλιούρα, Κωνσταντίνος Μουταφτσής
Προώθηση παράστασης: Άντζυ Νομικού
Μονόλογος: Γεράσιμος Σκιαδαρέσης
Συμμετέχουν οι ηθοποιοί: Μαγδαληνή Παλιούρα, Κωνσταντίνος Μουταφτσής, Τάσος Κονταράτος

Σάββατο 18:30 & Κυριακή 21:30 (Διάρκεια: 60’ χωρίς διάλλειμα)
Θέατρο Αλκμήνη, Αλκμήνης 8, Πετράλωνα (μετρό Κεραμεικός)
Τιμή εισιτηρίου: 12€ (10€ μειωμένο)
Προπώληση εισιτηρίων στο ταμείο του θεάτρου (τηλ. κρατήσεων: 2103428650) και στο
www.viva.gr

-Μέρος των εσόδων δίνεται στο πρόγραμμα σίτισης και προώθησης υγιεινής διατροφής του Ινστιτούτου Prolepsis για τη σίτιση μαθητών σε δημόσια σχολεία ευπαθών περιοχών της Ελλάδας. (Πληροφορίες: www.diatrofi.prolepsis.gr)
-Το θεατρικό κείμενο «Εκτός Ύλης ή ο μονόλογος ενός καθ' ομολογία παραλόγου» κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Κριτική

Σημείωμα συγγραφέα
Ο μονόλογος ενός καθ’ ομολογία παράλογου... Το έργο αυτό αποτελεί προϊόν ενός πνιγμού, μιας ανάγκης για την αλήθεια. Και πριν σας πω δυο λόγια για αυτό, οφείλω να αναφερθώ στη σπίθα της δημιουργίας του. Ήταν Μάρτιος του 2015, όταν η σκηνοθέτης Κωνσταντίνα Νικολαΐδη εντόπισε ένα διήγημά μου στο προσωπικό μου ιστολόγιο. Το μικρό αυτό διήγημα, θα ’ταν δε θα ΄ταν δυο σελίδες, είχε να κάνει με έναν πολιτικό, ο οποίος είχε αποφασίσει να παραιτηθεί από το αξίωμα του εκφωνώντας τον τελευταίο του λόγο στη Βουλή και αναφέροντας με ειλικρίνεια τα κακώς κείμενα της σύγχρονης πολιτικής ζωής του τόπου. Η ιδέα να ανέβει ένας τέτοιος μονόλογος στο θέατρο συνάρπασε την Κωνσταντίνα, μου το πρότεινε κι έτσι ανέλαβα τη συγγραφή του κειμένου. Το έργο, αγαπητοί φίλοι, κινείται... εκτός ύλης. Δεν έχει σχεδόν καμία επαφή με τον ρεαλισμό, διότι μιλά για την αλήθεια όσο οξύμωρο κι αν αυτό ακούγεται. Μια αλήθεια που πολύ φοβάμαι πως δεν πρόκειται να ακουστεί από χείλη πολιτικού. Έναυσμα της συγγραφής η αγανάκτηση και η αδήριτη ανάγκη να βρεθεί ένας ή μία πολιτικός επιτέλους, οι οποίοι κάποια στιγμή θα ξεχάσουν τα κομψά ρούχα που τους τυλίγουν και θα θυμηθούν τον άνθρωπο που κρύβεται μέσα σε αυτά. Μιλάμε καθημερινά για ανθρώπους και έχουμε ξεχάσει την ανθρωπιά στη γωνία. Στόχος μου δεν ήταν ένας καταγγελτικός λόγος αλλά η διαπίστωση των λαθών και των ψεμάτων από τον ίδιο τον θύτη. Αυτή η διαβρωτική και παράλληλα λυτρωτική αναγνώριση δίνει το σινιάλο για μια απαραίτητη αλλαγή νοοτροπίας.
Δεν ανήκω σε κανένα κόμμα. Ανήκω μόνο σε μια Ελλάδα, όπως θα έπρεπε να είναι. Οι γενιές του ’80 και του ’90 έχουν υποθηκευτεί. Όμως μια υποθήκη δεν συνεπάγεται απαραιτήτως και ξεπούλημα, όσο υπάρχουν ακόμη φωνές που κρατούν την αισιόδοξη φλόγα του «μήπως και...» αναμμένη. Αυτές οι φωνές μπορούν να βρουν τον εκφραστή τους μέσα από τα παιδιά. Τα παιδιά της Ελλάδας, τα οποία αυτή τη στιγμή βλέπουν τη χώρα σαν καιόμενο φοίνικα, που περιμένει με ανεξάντλητη καρτερία κάποια στιγμή να αναγεννηθεί. Χαίρομαι πολύ που θα δοθεί στο κοινό η ευκαιρία να δει τους κυβερνώντες, όπως θα έπρεπε να είναι ή, έστω, όπως την τελευταία στιγμή θα μπορούσαν να γίνουν. Οφείλεται μία «συγγνώμη» εδώ και χρόνια σε έναν λαό που δοκιμάζεται, σε έναν λαό που υπέκυψε στο δόλωμα των εύκολων λύσεων και διάβαζε μόνο την... ετοιμοπαράδοτη διδακτέα ύλη. Σ’ αυτό το έργο, λοιπόν, έρχεται αυτή η συγγνώμη έστω και αργοπορημένα. Θα ήθελα να ευχαριστήσω πολύ την Κωνσταντίνα Νικολαΐδη για την ευφάνταστη σκηνοθεσία της, όπως και τον Γεράσιμο Σκιαδαρέση για τη συγκλονιστική του ερμηνεία. Επίσης, ευχαριστώ θερμά το θέατρο «Αλκμήνη» που δίνει το βήμα σε νέες φωνές με όρεξη για δημιουργία και όλους τους συντελεστές της παράστασης για το άρτιο αποτέλεσμα. Τέλος, ευχαριστώ πολύ τη Μάγγη Μίνογλου για την εμπιστοσύνη της να επιμεληθεί εκδοτικά η «Κριτική» την έντυπη μορφή του κειμένου.