( *** ) Τιτανομαχία (δείτε το trailer)

Πιτσιρίκι (μην πω και αβάφτιστο) με τη μαμά στο σινεμά, αρχές της δεκαετίας του 80. Και  τα μάτια μου να μην μπορούν  να χορτάσουν τον Περσέα καβάλα στον Πήγασο, να πολεμάει τη Μέδουσα, να πολεμάει το Κράκεν, να πολεμάει τους Θεούς (Λόρενς Ολίβιε Δίας, Ούρσουλα Άντρες Αφροδίτη) που έμοιαζαν σαν συνδυασμό κλασσικών εικονογραφημένων και Λας Βέγκας. Ατόφια κινηματογραφική μαγεία στα παιδικά μάτια, δια χειρός του μάγου των stop motion ειδικών εφέ Ρέι Χαριχάουζεν στο κύκνειο άσμα του. Ιδέα δεν είχα τότε (απουσία του twitter και του ίντερνετ) για το ότι η ταινία είχε ακριβώς την ίδια μαγική επιρροή σε μια ολόκληρη γενιά σημερινών τριαντάρηδων. Ούτε πως της έμελλε να βαφτιστεί ως το τελευταίο μυθολογικό cult classic. Κάτι που ευτυχώς τόσο ο Λουί Λετεριέ που ανέλαβε την σκηνοθεσία του ριμέικ της, όσο και οι υπόλοιποι συντελεστές, φαίνονται να το γνωρίζουν καλά. Και πάνω απ’ όλα να το σέβονται και να το αγαπούν. Με αποτέλεσμα μια ταινία – μαγικό παιχνιδότοπο που αποκλείεται να είσαι πιτσιρικάς και να μην ουρλιάξεις από ενθουσιασμό. Ακριβώς γιατί η καινούργια φόρμουλα της «Τιτανομαχίας» μιλάει μεν τη γλώσσα των σημερινών πιτσιρικάδων, με τις ‘πίστες’ του video game στη λογική της δράσης της, τις έντονες σκηνές δράσης και τα εξαιρετικά ψηφιακά εφέ (εξαιρείται δυστυχώς η προχειρότητα της Μέδουσας) πατάει όμως στην κιτς γοητεία του πρωτότυπου για να ολοκληρώσει το πακέτο: την επιτηδευμένα χάιτεκ κιτς σκηνογραφία ενός Ολύμπου με οπλαρχηγούς τον Λίαμ Νίσον  - Δία και τον Ρέιφ Φάινς – Άδη), την αλά τσινετσιτά μυθολογική διαταραχή και τη χαρωπή ψευτιά της υπερβολής. Ο ημίθεος Περσέας (με τον Σαμ Γουόρθιγκτον στον πρωταγωνιστικό ρόλο να καβαντζώνει μετά το «Avatar» το χρίσμα του επόμενου big action hero) μπλέκεται στον πόλεμο Θεών και ανθρώπων και αναλαμβάνει να σώσει το Άργος και την όμορφη Ανδρομέδα από την επικείμενη εισβολή του τέρατος Κράκεν, αφού αντιμετωπίσει όλα τα μυθολογικά τέρατα που μπορείς να φανταστείς, σε μια σειρά συναρπαστικών και χορταστικών αναμετρήσεων γεμάτων παραμύθι, φαντασία και λίγο εφηβικά τσιμπημένη βία που μπορεί να απωθήσει τα πιο μικρά πιτσιρίκια. Μοναδική παραφωνία στο σύνολο, η μπαγαμπόντικη χρήση του 3D  προς άγρα πελατών που μόνο 3D δεν είναι. Προστέθηκε σαν τεχνοτροπία άρον άρον μετά το τέλος των γυρισμάτων της ταινίας και το αποτέλεσμα του είναι απογοητευτικό, και αχρείαστο όπως προκύπτει σαν view master.  Μην ακούσω αηδίες για διαστρέβλωση της μυθολογίας και άλλα τέτοια κουλά, σινεμά παραμύθι Χολιγουντιανό είναι αφ’ ενός, κρατάει τα βασικά συστατικά του μύθου όπως πρέπει και με το παραπάνω αφ’ ετέρου και από κει και πέρα μαγκιά του να κάνει ότι θέλει να κάνει.

Σκηνοθεσία: Λουί Λετεριέ. Σενάριο: Τρέιβις Μπίτσαμ, Φιλ Χέι (βασισμένο στην ομότιτλη ταινία του 1981). Με τους: Σαμ Γουόρδιγκτον, Γκέμα  Άρτερτον, Λίαμ Νίσον, Ρέιφ Φάινς.

Περιπέτεια Φαντασίας,

2010, Η.Π.Α. Διάρκεια: 1 ώρα και 40 λεπτά.

http://clash-of-the-titans.warnerbros.com