Πρεμιέρα στις Κάννες με Ρομπέν των Δασών

ΗΜΕΡΑ 1η – 12.05.10

Αγαπητό μου ημερολόγιο (πάντα ήθελα να ξεκινήσω με αυτή τη φράση ένα κείμενο αλλά ποτέ δεν είχα την υπομονή και τη συνέπεια να κρατάω ημερολόγιο οπότε τώρα που με πληρώνουν να το κάνω, ευκαιρία να το εκμεταλλευτώ), περίεργο πράγμα η πρώτη μέρα στο μεγαλύτερο κοσμικό – κινηματογραφικό φεστιβάλ του κόσμου, ειδικά αν έχεις έρθει δύο μέρες πριν και έχεις απολαύσει την ηρεμία του ψαροχωριού των Καννών.

Χτες και προχτές, ούτε άνθρωπος για δείγμα στους δρόμους και στα bar μετά τις 11 το βράδυ. Να περπατάς την Κρουαζέτ κάτω από τους φοίνικες, να κοιτάς στο βάθος τη θάλασσα, κάτω από τον φθινοπωρινό παρά την εποχή του χρόνου, ουρανό, να μυρίζεις τον αέρα, να αισθάνεσαι μια γλυκιά μεσογειακή ψύχρα στο πρόσωπο, και να χαμογελάς μακάριος. Μέχρι την ώρα που πας σε ένα μπαρ, το Zanzibar στη δική μου περίπτωση εφ’ όσον είναι το κατ’ εξοχήν γκεάδικο στην πόλη, όπου πλέον εδώ και τόσα χρόνια με τις ανομίες που διαπράττεις μετά την έκτη βότκα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες σε ξέρουν όλοι (δηλαδή ο πορτιέρης και ο μπάρμαν γιατί δεν ήταν ούτε ένας πελάτης μέσα) κι αρχίζουν να σου μιλάνε με κεκτημένη οικειότητα, στην οποία εσύ για να δείξεις κοσμοπολίτης, ανταποκρίνεσαι με τα πενιχρά σου γαλλικά.

Ξεθαρρεύουν αυτοί που σε ακούνε να μιλάς γαλλικά, κι αρχίζουν με ρυθμό πολυβόλου την πολιτική – οικονομική ανάλυση για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα, θέμα στο οποίο το λεξιλόγιο σου στα γαλλικά δεν φτουράει για να αποκριθείς, οπότε κακήν κακώς, τα μαζεύεις προσποιούμενος τον νυσταγμένο και γυρνάς σπίτι προκειμένου να παρακολουθήσεις επεισόδια του CSI μεταγλωττισμένου στα γαλλικά μπας και μάθεις καμιά καινούργια έκφραση.  Αυτά μέχρι την Τρίτη, γιατί την Τετάρτη, το σκηνικό άλλαξε μονοκοντυλιά.

Πλήθη κοσμικών βαρβάρων, λουσάτων ξέκωλων και ταλαιπωρημένων τουριστών με σαγιονάρες  όπως πάντα κατέκλυσαν ως δια μαγείας την Κρουαζέτ. Με τους τουρίστες, ως είθισται, να περιμένουν από τις  3 το μεσημέρι με ντάλα ήλιο, μπροστά από το Palais de Festival, την επίσημη έναρξη του κοσμικού σονσόν στις 19.30, με τον Ρομπέν των Δασών του Ρίντλεϊ Σκοτ και πρωταγωνιστές τους Ράσελ Κρόου και Κέιτ Μπλάνσετ, μπας και αποθανατίσουν στις ψηφιακές τους κάμερες κάποιον διάσημο. Κρίση ξεκρίση, η πείνα του κοσμάκη για γκλαμουριές, ανεπηρέαστη, τόσο που λες μωρέ μπας και είχε δίκιο η Μαρία Αντουανέτα που τους είπε «άμα δεν έχετε ψωμί, μπουκώστε παντεσπάνι;» 

Για την Κέιτ Μπλάνσετ δεν έχω να πω τίποτα, επιτομή κομψότητας και στιλ και ομορφιάς (άλλο φόρεμα στο photo call το μεσημέρι κι άλλο φυσικά στο κόκκινο χαλί, δια χειρός του συγχωρεμένου Alexander McQueen το δεύτερο) και όλα αυτά, χίλιες φορές καλύτερα παρά από ότι στην ταινία που παίζει τη χωριάτα την Μαριάν στην Αγγλία του 13ου αιώνα. Ο Ράσελ Κρόου πάλι από την άλλη, μου θυμίζει και μου θύμισε κάτι σινιέ λαχαναγορίτες  νέας κοπής με φράγκα, και λαϊκό σέξι τουπεδάκι που δε σε χαλάει σαν γκέι φαντασίωση αλλά ως εκεί και για μια χρήση άσε που μου φαίνεται ότι θα σκατογεράσει. Η ταινία παλί αυτή καθ’ αυτή, χμμ ναι, λοιπόν, εεε…. πολύ καλή δεν την λες όσο εντυπωσιακή κι αν είναι στα επί μέρους της, γιατί ο Σκοτ του τη βάρεσε να απομυθοποιήσει τον μύθο, και να τον κάνει ιστορία ρεαλιστική με αποτέλεσμα πολύ μπλα μπλα, λίγη (αλλά εντυπωσιακή δράση) περίσσεια σοβαροφάνεια και στην ουσία ένας Ρομπέν των Δασών πριν γίνει Ρομπέν των Δασών αφού η ιστορία του Ρομπέν των Δασών όπως την ξέρουμε αρχίζει εκεί που τελειώνει η ταινία. Παρόντες στην τελετή έναρξης, φυσικά και όλη η κριτική επιτροπή με πρόεδρο τον Τιμ Μπάρτον και κουκλίτσα ξεκάρφωτη ως μέλος την Κέιτ Μπεκινσέιλ , και τελετάρχισσα της υπόθεσης η Κριστίν Σκοτ Τόμας, που κάπου μπλέκει την κλασσική κουάφ με το μαλλί νεφερτίτη  και την βρετανική κομψότητα με τη βρετανική ξινίλα και όλο αυτό σε ένα γαλλικό κινηματογραφικό φεστιβάλ ένα σχιζοφρενικό αισθητικά ενδιαφέρον το έχει αν μη τι άλλο.

Και πολλοί άλλοι, που να τους χωρέσω όλους όμως, ο γοητευτικός Μπενίτσιο Ντελ Τόρο, η γκραν νταμ Έλεν Μίρεν, η νοικοκυρά σε απόγνωση Εύα Λονγκόρια,  θα κλείσω με την περίπτωση της Σάλμα Χάγιεκ, που εγκαινίασε στο κόκκινο χαλί το νέο label υψηλής ραπτικής του οίκου Gucci, Premiere, με μια εντυπωσιακή μπορντό έξωμη τουαλέτα (που εκτιμάται ανάμεσα στα 16.000 με 20.000 δολλάρια).

Στις 19.30 προβλήθηκε για τους δημοσιογράφους και η πρώτη ταινία του επίσημου διαγωνιστικού, το “Tournee” του Mathieu Amalric, με κάτι χοντρές αμερικάνες που κάνουν μπουρλέσκ σόου περιοδεία στη Γαλλία, και ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να κοιμηθώ κανένα μισάωρο στην αίθουσα γιατί δεν πολυβλεπότανε το όλο πράγμα να σας πω την αμαρτία μου και γλάρωσα παρ’ όλο που ο διπλανός μου ανέδιδε μια ενοχλητική εσάνς, τυπική φεστιβαλικής απλυσιάς κριτικού κινηματογράφου, στην οποία τόσα χρόνια στη γύρα, μάλλον έχω πάθει ανοσία. Του εύχομαι ολόψυχα, το βράδυ που έπιασε βροχή και απολάμβανα ένα υπέροχο Μοχίτο  φράουλα στο μπαρ του Palais Stephanie στην τιμή ευκαιρίας των 16 ευρώ, να έπεσε πάνω του η μπόρα μπας και έκανε έστω και άθελά του, το μηνιαίο του ντουζάκι.